คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ว่าด้วยเรื่องผัดกระเพรา
ว่าด้วยผัดกระเพราะ
Mirajane part
นี้ก็ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วค่ะ เกือบหนึ่งหลังจากที่เปิดเทอมแล้ว คุณลัคซัสเรียนรู้เรื่องต่างๆในโรงเรียนได้เร็วมากเลยล่ะค่ะ การเรียนการสอนของเขาอาจจะเน้นไปทางให้เด็กหาความรู้เพิ่มขึ้นเกินไปน่ะค่ะเนี่ย สงสัยยังติดตอนอยู่ที่ออสเตรเลียแน่เลย
@ห้องลัคซัส
“คุณลัคซัสค่า ฉันเองค่า” วันนี้ฉันมาตรวจดูเอกสารของเด็กนักเรียนของคุณลัคซัส กับเอาขนมมากินน่ะค่ะ เอามากินจนจานห้องฉันมาอยู่ที่นี้หมดเลยล่ะ
“…….”
“คุณลัคซัสค่า” เอ๊ เป็นอะไรไปหรือเปล่าน่ะ
“………”
“คุณลัคซัสเป็นอะไรค่ะ คุณลัคซัส” เอ๊ ประตูไม่ได้ปิดอยู่นี้น่า
“……”
“คุณลัคซัสฉันขอเข้าไปน่ะค่ะ” ในห้องไม่ใครอยู่เลย คอมเปิดค้างไว้อย่างเดียว
“คุณลัคซัส ลัคซัสค่ะ อยู่ไหนค่ะ” เขาอยู่ไหนน่ะ หรือว่าเขาไม่สบาย หรือว่าเขาโดนลักพาตัว โอ้ยยยย เขาอยุ่ไหนเนี่ย
“คุณลัคซัส คุณลัคซัส คุณลัคซัสค่ะ คุณ ฮึก อยู่ไหนกันเนี่ย” ฉันไม่รู้ตัวเองเป็นอะไรจู่ๆก็เกิดร้องไห้ขึ้นมา
“ฮึก ฮึก คุณลัคซัส ฮือออออ”
“ใครมาเปิดประตูห้องตรูฟะเนี่ย เห้ย มิร่าเป็นไร” คุณลัคซัส คุณลัคซัสนี้น่า เขา เขาไปไหนมาน่ะ
“ฮือออออออ ฉันนึกว่าคุณเป็นอะไรไปน่ะค่ะ ฮึก ฮือออออ”
“เห้ยๆ ยะ….อย่าร้องไห้สิมิร่า ไม่เอาน่าโอ๋ๆ” เขาไปวางของที่น่าจะไปซื้อมาวางที่เคาต์เตอร์ครัว แล้วพาฉันไปนั่งบนโซฟาในห้อง ยอมรับเลยน่ะว่าฉันน่ะกลัวมากเลย กลัวว่าเขาเป็นไรไป กลัวว่าจะไม่ได้เจอเขาอีก
“ฮือออออออ”
“โอ๋ๆ ไม่เอาน่า เด็กดีไม่ร้องไห้น่ะครับบบ ไม่ร้องน่า”
“ฮึก อือ”
“ไม่ต้องร้องน่า เนี่ยออกไปซื้อมาทำข้าวเย็นกิน กินด้วยกันน่า อย่าร้องดิ่”
“ฮึก ไม่ร้องแล้ว” เอาล่ะตัวเราใจเย็นๆน่ะ ใจเย็น ไม่ร้องๆ
“ดีมากครับคนเก่ง เอาล่ะกินข้าวเย็นกันดีกว่า วันนี้ฉันซื้อวัตถุดิบทำข้าวผัดกระเพราของชอบมิร่าด้วยน่ะ”
“อะ อือ วันนี้ฉันก็มีขนมมาด้วยล่ะ ไว้กินหลังข้าวเย็นล่ะกันเนอะ”
“ดีสิ เอาล่ะ เดี้ยวฉันไปทำผัดกระเพราให้ เธอไปหุงข้าวแล้วก็ทอดไข่ดาวล่ะกันน่ะ”
“เอ๊ คุณลัคซัส”
“เรียกลัคซัสก็พอมั้ง สนิทกันแล้วนี้”
“อะ…เอ่อได้ค่ะ ลัคซัสทำอาหารเป็นหรอ” ฉันไม่ค่อยอยากเชื่อน่ะ เขาหน้าดูเถื่อนขนาดเนี่ยไม่น่าจะทำอาหารเป็นน่ะเนี่ย
“เห้ยๆ อย่าดูถูกกันเชียวน่ะ ไม่อยากจะโม้น่ะว่าฉันเนี่ยแหละเป็นผู้ชายที่ทำอาหารอร่อยที่สุดในหอตอนเรียนอยู่ที่เมกาน่ะเนี่ย”
“จ้าๆ แล้วจะดูล่ะกัน พ่อคนเก่ง”
“เหอะ ระดับนี้แล้วน่ะ” แล้วเราก็แยกย้ายกันไปทำกับข้าว ยอมรับน่ะ ตอนที่เขาทำผัดกระเพราน่ะกลิ่นหอมมากเลยล่ะ
“เสร็จแล้ว เหลือแต่ข้าวสิน่ะ”
“ใช่ค่ะ อีก 10นาทีน่ะค่ะ”
“งั้นดูงานของเด็กพลางล่ะกัน”
“นั้นสิค่ะ”
Laxus part
ตอนแรกผมตกใจน่ะที่เธอร้องไห้น่ะ สงสัยตอนเป็นที่ผมลงไปซื้อของมาทำผัดกระเพราแน่เลย ก็ผมไม่ค่อยอยากลงไปกินข้างข้างล่างแล้วน่ะซิ บางร้านก็ไม่ถูกปาก ตอนแรกกะว่าพอเธอเอาขนมมาให้แล้วจะเซอร์ไพรส์ซะหน่อยก็ของโปรดเขานี้น่า
นั้นสิน่ะพูดถึงเด็กนักเรียน นึกถึงยัยลูซี่เด็กแสบเลยแหะ เด็กนั้นมาอยู่ชมรมมที่ฉันเป็นครูที่ปรึกษาน่ะสิ
“นี้ มีคนที่ชื่อลูซี่อยู่ในห้องด้วยใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ ญาติคุณซิน่ะค่ะ”
“ใช่น่ะซิ เป็นไงบ้างล่ะเด็กคนนี้น่ะ”
“ก็เรียนเก่งน่ะค่ะ ฉลาดกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำ แต่ยังไม่สุขุมรอบคอบพอน่ะค่ะ”
“ยังงั้นหรอ เดี้ยวค่อยแอบไปบอกน้าเรย์ล่าดีกว่า หึหึ”
“ไม่ต้องไปแกล้งเด็กเลยน่ะค่ะลัคซัส ให้ตายสิคุณเนี่ยน่า”
“555 เอาน่าๆ”
“อ่ะ ข้าวน่าจะสุกแล้วล่ะค่ะ กินข้าวกันดีกว่าเนอะ”
“นั้นสิน่ะ”
“เดี้ยวฉันลองดูในตู้เย็นล่ะกันว่ามีน้ำอะไรกินบ้าง น้ำส้มน่าจะเหลืออยู่น่ะ”
“ได้ค่ะ เดี้ยวฉันไปเอาจานแล้วตักข้าวมาเลยล่ะกันน่ะค่ะ” เอาล่ะจะได้กินข้าวแล้ววโว้ยยย พวกเราก็ไปจัดโต๊ะกินข้าวกัน
“จะกินล่ะน่ะค่ะ” 555 มิร่าเนี่ยเหมือนเด็กเลยแหะ
“อ้าวทำไมลัคซัสไม่พูดล่ะค่ะ ต้องพูดด้วยสิ”
“ไม่เอาอ่ะ ขี้เกียจ” อันนี้ผมขี้เกียจจริงน่ะ
“ลัคซัสง่า”
“555 พูดก็ได้ๆ จะทานล่ะน่ะครับ”
“ดีมากค่ะ กินกันดีกว่า”
“คับๆ คุณแม่”
“ลัคซัส ฉันยังไม่แก่น่ะค่ะ” แก้มมิร่าพองเหมือนคนโกรธเลยแห เต่ก็น่ารัก เห้ยๆ ผมคิดไรอยู่เนี่ยยยย
“จิงเหรอ เห็นตีนกาขึ้นแล้วนั้นน่ะ แว้ดใส่เด็กมากเกินไปป่าววว” ถือโอกาสนี้แกล้งล่ะกัน เหอะๆ
“ลัคซัสอ่า ชิ ไม่ต้องกินขนมน่ะค่ะ” ม่ายอาววววววว ถ้าไม่ได้น้ำตาลฉันจะอยู่ไม่ได้น่ะโว้ยยยยยย
“เห้ยๆ ไม่เอาน่า ขอโทษๆ คืนดีกันน่ะ”
“ก็ได้ค่ะ”
“เป็นไงบ้างผัดกระเพราน่ะ”
“ห่วยค่ะ”
“ห๊ะ” สตั้นแป๊ป กระเพราของผมเนี่ยน่ะห่วย เป็นไปไม่ด้ายยยย ลิ้นเธอปกติป่าวว่ะนั้นน่ะ
“555 ดูหน้าคุณสิ ฮิฮิ” ห๊า นี้แกล้งกันหรอ
“มิร่า นี้เธอแกล้งฉันคนนี้หรอ ห๊า”
“ปะ….เปล่าน่ะค่ะ ฉันแค่ อุ้บ 555”
“มิร่า”
“ค่า” ดูหน้าเธอสิไม่สำนึกผิดด้วนนซ้ำ แถมยังยิ้มอีกให้ตายสิ เธอยิ้มสะแบบนั้นใครจะโกรธลงล่ะว่ะ
“เฮ้อออ ให้ตายสิน่าเธอเนี่ยยย”
“แหม ขอโทษน่ะค่า ก็ลัคซัสแกล้งฉันก่อนนี้น่า”
“เฮ้ออ ครับๆ ผมขอโทษคร่าบบ ตกลงน่ะ กระเพราเป็นไงล่ะ”
“อร่อยมากเลยค่ะ” เฮ้อออ โล่งอก
“งั้นหรอ ดีแล้วล่ะ”
“อิ่มข้าวแล้ว กินขนมดีกว่าเนอะ”
“นั้นสิ วันนี้มีอะไรล่ะ”
“บราวน์นี่ค่ะ ไม่ใส่ถั่วเยอะของลัคซัสฝั่งนี้ส่วนฝั่งนี้ของฉันค่ะ”
“โอเค กินไปตรวจงานเด็กไปล่ะกัน”
“ได้ค่ะ” แล้วก็ตรวจงานเด็กไปด้วย มิร่าก็ช่วยดูสมุดพกเด็กบ้าง
“ล้างจานดีกว่า” นั้นสิน่ะ ลืมล้างจานเลย ตรวจงานเสร็จแล้ว
“ไปค่ะ เดี้ยวฉันช่วย”
“จะดีหรอ เดี้ยวฉันทำเองดีกว่า”
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันมากินข้าวห้องลัคซัสน่ะ ก็ต้องให้ฉันช่วยสิ”
“……”
“ไม่ได้หรอ” เธอทำท่าจะเบ้ปากร้องไห้อีกล่ะ
“ครับๆ ได้ครับ” แล้วเราก็ล้างจานกันไปเรื่อยๆ จนถึงการเช็ดจานล่ะ
“อุ๊ย!!”
“เป็นไรหรอ” ผมเอี้ยวตัวไปดูเธอเล็กน้อย
“อะ…อ่อ คือมีดบาดนิหน่อยน่ะค่ะ ฉะ..ฉันไม่เป็นไรหรอกน่ะค่ะ”
“ไม่เป็นไรบ้านเธอสิ ให้ตายสิน่า ซุ่มซ่ามจัง” ผมไม่ได้พูดแบบรำคาญน่ะ แต่พูดแบบเอ็นดูเธอต่างหาก
“ขอโทษน่ะค่า”
“เดี้ยวฉันไปเอาพลาสเตอร์มาให้น่ะ เธอนั่งที่โซฟาไปก่อนล่ะกันนะ”
“ค่ะ” แล้วผมก็เดินไปเอากล่องปฐมพยาบาลมาให้
“เดี้ยวฉันทำให้ล่ะกันน่ะ”
Writer part
ลัคซัสค่อยๆบรรจงเอาพลาสเตอร์แปะบนแผลของมิร่าเจน
“ทีหลังก็ระวังด้วยน่ะเธอน่ะ”
“ขอโทษค่ะ พอดีฉันซุ่มซามไปหน่อย แหะๆ”
“ไม่ต้องมา แหะๆเลยน่ะ รู้ไหมถ้าโดนบาดไปมากกว่าที่มือจะเป็นอย่างไงน่ะห๊ะ”
“ขอโทษค่า”
“เฮ้ออออ เธอเนี่ยน่ะ” เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมมือไปขยี้ผมของร่างบางด้วยความเอ็นดู
“ตะ..แต่ฉันสัญญาน่ะค่ะว่าจะไม่ให้ถูกมีดบาดตอนล้างจานน่ะค่ะ” เธอยกนิ้วขึ้นสามนิ้วเพื่อสาบาน
“อ้าวแล้วตอนทำกับข้าวล่ะ จะให้มีดบาดหรอ” เขาถามแบบกวนๆ
“กะ..ก็จะพยายามไม่ให้บาดน่ะค่ะ ตะ..แต่ตอนนล้งจานจะไม่ให้มีดบาดแน่นอนค่ะ สัญญาเลยล่ะ”
“แน่ใจน่ะ”
“แน่ใจค่ะ”
“จริงหรอ”
จริงซิค่ะ”
“55 เธอเนี่ย” ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะขยี้ผมบนร่างบางอีกครั้งด้วยความเอ็นดู แต่ก็เหลือบไปเห็นจุกผมที่เธอมัดไว้บนหัว
“เธอมัดผมไว้ทำไมกันล่ะ”
“อ่อ คือหน้าม้าฉันเริ่มยาวขึ้นแต่ก็ขี้เกียจไปตัดนอกโรงเรียนน่ะค่ะ เวลาทำงานก็เกะกะเลยมัดรวบไว้น่ะคะ”
“อ่อหรอ” พูดไม่เปล่าร่างสูงยังดึงจุกที่มัดผมไว้บนหัวออกอก
“ลัคซัส เอายางมัดผมคืนมาน่า”
“ไม่ให้หรอก เธอไม่มัดยังจะน่ารักซะกว่าน่ะเนี่ย”
“ก็ฉันรำคาญผมฉันนี้น่า” เธอพูดด้วยเสียงงอลๆ
“เอาเป็นว่าเดี้ยวฉันค่อยหาเวลาไปนอกโรงเรียนไปตัดผมกับเธอล่ะกัน แต่ผมเธอก็ไม่ได้ยาวจนปิดตานิ ฉะนั้นน่ะ ระหว่างนี้ห้ามไม่มัดจุกเด็ดขาดน่ะ”
“ถ้าฉันไม่ทำล่ะค่ะ” ร่างบางพูดด้วยความท้าทาย
“ฉันจะไม่ทำผัดกระเพราะให้เธอกิน ไม่ต้องขนมมาแบ่งฉัน ไม่มาคุยด้วย รู้อยู่น่ะว่าฉันพูดจริงทำจริง”
“อึก” แน่น่ะสิ กระเพราะกับขนมยังไม่เท่าไรแต่ไม่คุยด้วยเนี่ยไม่เอาน่า
“ว่าไง หื้ม”
“กะ..ก็ได้ค่ะ ยอมแล้วจ้า”
“ต้องอย่างนี้สิ” เขาเอื้อมมือไปขยี้ผมเธออีกครั้ง แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าชอบความอบอุ่นจากมือใหญ่ที่กำลังขยี้ผมเธออยู่ ให้ตายเถอะฉันชักหวั่นไหวกับเขาซะแล้วสิ ให้ตายสิ เขามาทำให้ฉันกลายเป็นคนล่ะคน กลายเป็นคนที่เป็นตัวของตัวเองที่สุดเวลาอยู่กับเขาและมีความสุขที่สุด
ทุกคนค่ะคือลัคซัสเป็นคนอบอุ่นน่ะค่ะ 5555 เปลี่ยนจากพูดน้อยเป็นพูดมากซะแล้ว เหอะๆ
เม้นเป็นกำลังใจด้วยน่าาาาา ขอบคุณจ้าาาา
ความคิดเห็น