คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : กลับกันเถอะ
Special เลวี่-กาซิล
@ร้านหนังสือ
Gajeel part
ให้ตายสิ ยัยเตี้ยก็เอาแต่อ่านหนังสือ ไม่เห็นมันจะสนุกตรงไหนเล้ยยยย ไม่เข้าเลยให้ตายสิ
“เอ๋ แล้วคนอื่นล่ะ” เธอยังจะถามอีก -_-
“ตามครูไปแล้วล่ะยัยเตี้ย เธอเอาแต่อ่านหนังสือ ฉันเป็นบัดดี้เลยต้องเฝ้าเธอน่ะสิ”
“อ่อ อันที่จริงนายไปก็ได้นี้น่า ไม่ต้องมาเฝ้าฉันหรอก อีกอย่างฉันโตแล้วน่ะไม่ได้เตี้ยมากซะหน่อย” เอ้า ยังงอลใส่ผมอีก ผมไม่เข้าใจมนุษย์เพศแม่เลย ณ จุดๆนี้
“เหอะ ก็ฉันขี้เกียจไม่ข้างนอกนี้น่า ดูหนังสือเสร็จยังฉันหิวข้าวว่ะ”
“อืมๆ เสร็จแล้ว ฉันไปจ่ายเงินแป๊ปนึงน่ะ” ผมเดินออกไปรอข้างนอกร้าน ระหว่างนั้นก็สอดส่องร้านอาหารไปพลาง
“มาแล้วๆ” นี้ผมรอยัยเตี้ยจนกระเพราะย่อยแทนอาหารไปแล้วมั้งเนี่ย
“ไปกินข้าวดีกว่า ร้านนั้นแล้วกันใกล้ดี” ร้านฝั่งตรงข้ามเป็นร้านอาหารก็ไม่ถูกซะทีเดียวเพราะส่วนใหญ่ก็เป็นขนมหวานซะส่วนใหญ่ เอาเถอะขึ้นแค่มีข้าวก็พอ
“เอาข้าวผัดทะเลครับ” ขอจัดหนักแล้วเว้ย หิววววว
“งั้นฉันเอาข้าวไข่เจียวค่ะ”
“นั้นไง เธอกินแค่คาร์บอไฮเดรตกับโปรตีนหรอเนี่ย” ถึงผมเรียนไม่ค่อยเก่งแต่ก็เคยเป็นกีฬามาน่ะอาหารการกินต้องเป๊ะ
“เอาน่า ฉันน่ะกินง่ายๆไม่เรื่องมากหรอก”
“นั้นไง ถึงได้เตี้ยซะขนาดเนี่ย”
“ง่ะ คำก็เตี้ย สองคำก็เตี้ย เออสินายโคตรสูงเล้ยยยยยยยยยย”เอ้าประชดฉันอีกแม่คุณ
“สูงกว่าเธอล่ะกันล่ะว่ะ”
“ชิ” อ้าว งอลอีก เฮ้ออออ แล้วข้าวก็มาพอดี
“กินข้าวเหอะ หิวค่อยทะเลาะกันต่อล่ะกันน่ะ”
“ก็ได้” กินกันไปไม่ถึง 10 นาทีก็หมดแล้ว ผมก็นั่งรอขนมปังสักพักว่าจะซื้อไปฝากเจ้าริออนกับเด็กสามคนที่หอสักน้อย
“โห้ นายก็คนมีน้ำใจนี้น่า”
“ทำอย่างกับฉันไม่เคยช่วยเธอตอนปี 1”
“นั้นสิ ตอนนั้นฉันเกือยโดนพวกนั้นทำร้ายซะแล้วแหะๆ”
“ก็ถ้าฉันไม่เดินผ่านตรงนั้น เธอคงศพไม่สวยแน่เลย กิฮิ”
“จ้าๆ ยังไงตอนนั้นก็ขอบคุณล่ะกันน่ะ”
“อ่า เรื่องเล็กน้อย” ผมเอามือวางบนหัวเหมือนเดิม
นั้นสิน่ะ ตอนปีหนึ่งยัยนี้เกือบโดนตบจากเด็กต่างห้องน่ะสิ โดนหมันไส้ว่าเก่ง รวยแต่หยิ่ง ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ายัยนี้น่ะสายตาสั้น มองไม่ค่อยเห็นตอนนี้ยังใส่คอนเทคอยู่เลย พวกเอลซ่าก็ดันไม่รอที่หอ ยัยนี้ไปห้องสมุด ยังดีที่ผมน่ะลงไปซื้อของเพราะเล่นเกมส์กับเจ้าพวกนัตสึในห้องแล้วแพ้เลยโดนทำโทษเลยไปเห็นพอดี
“งั้นกลับหอกันเถอะ” ผมชวน ตอนนี้แดดแรงชิบ
“นั้นสิ จะได้ขนมไปฝากพวกที่รออยู่ที่หอด้วย”
“อืม ยัยเตี้ยเธอโทรหาไอนัตสึให้หน่อยสิ บอกว่าพวกเรากลับหอแล้วน่ะ”
“อ่าๆ ได้” แล้วพวกเราก็เดินกลับมาถึงห้อง ระหว่าทางก็เจอเอลซ่ากับเจราลด้วย
Special เอลซ่า-เจราล
@ร้านเค้ก
Jelal part (ไม่รู้ไรต์เขียนถูกไหมน่ะจ้ะ แหะๆ)
“เอลซ่าจริงข้าวเหอะ”
“เนี่ยไงกินอยู่น่ะ”
“เค้กเนี่ยน่ะ”
“ช่ายยยยย”
“ให้ตายสิ” จริงๆเล้ยยยยย กินเค้กแทนข้าว มันจะอิ่มไหมว่ะครับ ผมชักจะไมม่ไหวแล้วน่ะ เห็นแล้วขัดหูขัดตาวุ้ย-_-
“เอามานี้เลยเค้กน่ะ”
“เห้ย นั้นเค้กฉันน่ะไ
“ไม่ให้”
“เอามาเดี้ยวนี้”
“ไม่”
“เจราล เอาเค้กฉันมา เดี้ยวนี้น่ะ”
“ไม่”
“เอามาน่ะเว้ยยยยยย”ให้ตายสิโหดชิบ
“ไม่ให้เว้ยยยยย”
“เอามาน่ะย่ะ”
“ไม่ให้ จนกว่าเธอจะกินข้าว”
“นี้นายเป็นพ่อฉันหรอ ห้ะ”
“นั้นสิน่า หรือจะให้เป็นพ่อของลูกดีน่ะ”
“อีตาบ้า หนอยเอาเค้กฉันมาน่ะ”
“ไม่ให้หรอก 555” แล้วเราก็แย่งกันไปแย่งกันมาจนผมยอม โดนยัยเกือบถีบหน้าซะแล้ว
“กลับหอได้แล้วมั้ง เกือบบ่ายสองแล้วน่ะ”
“อืม ได้ๆเดี้ยวฉันไปซื้อเค้กไปฝากพวนที่อยู่ที่หอล่ะกัน” ระหว่าทางกลับก็เจอเลวี่กับกาซิลด้วย
@หอพัก ห้อง 406 13.45
“กลับมาแล้วจ้ะ อะ..เอ่อ”
“มีไรหรอยัย….เอ่อโทษทีๆ มาผิดจังหวะสิน่ะ”
“อะไรหรอๆ มีไรหรอพวกธะ เอ่อ….”
“มีไรหรออะจะ….” เห้ยยยยย
“กรี้ดดดด ไม่ใช่นะค่ะ ไม่ใช่อย่างที่พวกพี่คิดน่า”
“ใช่ครับๆ คือมันเป็นอุบัติเหตน่ะ”
“จริงหรอออออออ”พวกเราพูดพร้อมกัน ดูจากสภาพซิ
เขาทำไรกานนน โปรดติดตามตนต่อไปแจ้ะ
ความคิดเห็น