คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สตางค์ VS ยูเอส
...1...
สตางค์ VS ยูเอส
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“พี่ ยูเอส!!!”
อะไรมันจะซวยขนาดนี้เนี่ยทำไมเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ จากที่ฉันตั้งใจจะปารองเท้าคู่สวยของฉันไปหาไอตุ๊ดควายสองตัวนั้น กลับกลายเป็นไปโดนหน้าใครก็ไม่รู้ที่สำคัญนั้น ไอรองเท้าเจ้ากรรมก็แปะโดนหน้าเค้าเต็มๆจนรอยดินที่ติดกับรองเท้าก็ติดอยุ่ที่หน้าเขาแล้วเหมือนกัน
“ใครปามา!!!”
เฮือก เสียงเขาตวาดลั่นทั่วทั้งบริเวณ ขนาดไอตุ๊ดกล้ามปูนั้นตอนนี้ยังตัวสั่นงันงกไปแล้ว แล้วฉันละ ฉันเป็นคนปานะ ฉันจะมีชีวิตรอดกลับไปหายายไหมเนี่ย
“ฉัน ถาม วา ใคร เป็น คน ปา”
“>>> (TToTT)”
ขอบคุณคะทุกคนที่ชี้มาทางฉัน ฮืออออออ โกหกบ้าง ไม่รู้บ้างก็ดีนะ
“เธอ!!!”
หมอนั้นชี้หน้าฉันพร้อมกับเดินมาประชันหน้ากับฉัน พร้อมกับไอพวกหน้าหล่อๆอีก 3 คน
“คือ ขะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันกะว่าจะปาไปใส่ไอตุ๊ดสองตัวนั้น”
ฉันชี้ไปที่ไอตุ๊ดสองตัวนั้น แต่มันไปไหนซะแล้วละ หายไปไหน พวกแกจะทิ้งขี้ให้ฉันแบบนี้เลยเหรอ (ช่วยไม่ได้แกอยากยืนเอ๋ออยู่ทำไมละ: ตุ๊ดสองตัว)
“ดีนะที่เมื่อคืนไม่ได้ไปเปิดอู่ใคร ก็เลยได้นอนเต็มอิ่ม ตาก็เลยไม่เบลอ หลบร้องเท้านี่ได้ทัน”
ผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาหล่ออย่างกะการ์ตูนในนิยายพูดพร้อมมองไปที่ร้องเท้า
“แกเงียบไปเลยไอเจส!!!”
“โถ ฉันก็พูดตามความจริง แกจะโมโหอะไรหนักหนาวะ ไอเอส”
“…”
คนที่พวกนี้เรียกว่า ยูเอส หรือคนที่ฉันปารองเท้าใส่หน้าเค้าจองเขม่นไปที่นาย เจส อะไรนั้น จนหมอนั้นหุบปากทันที แล้วนายยูเอสก็หันกลับมาจ้องฉันต่อ เอ่อ ฉันรู้ว่าตัวเองสวยไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้นะ
“ฉันขอโทษนะ พอดีว่าฉันมีเรื่องนิดหน่อยก็เลย ปา...”
“หยุดพูด!!! ไม่ว่าเธอจะปามันไปด้วยเหตุผลอะไร แต่มันก็โดนหน้าฉัน”
“ก็ขอโทษไง ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เดี๋ยวฉันเช็ดให้ก็ได้”
ฉันพูดพร้อมกับล้วงเอาผู้เช็ดหน้าจากกระเป๋ากระโปรงนักเรียนออกมาเช็ดหน้าหมอนั้น เอ่อ คือว่าผู้ชายอะไรหน้าเหนี๊ยนเนียน ขนาดฉันยังอาย สิวหัวช้างหัวมดก็ไม่มีสักเม็ด จมูกก็โด่งมาก นี่ไปทำศัลยกรรมมาจากยันอีรึเปล่าเนี่ย
~ตุ๊บ~
ในขณะที่ฉันกำลังเช็ดให้นายยูเอสนั้น นายยูเอสก็ปัดผ้าเช็ดหน้าที่ฉันเช็ดหน้าให้เขาอยู่ออก
“เอาผ้าเช็ดหน้าสกปรกๆของเธอออกไปซะ ฉันไม่ต้องการ”
อะ อะไรกัน นี่มันจะมากไปแล้วนะ ทำอย่างนี้ได้ยังไงกันนะ แล้วผ้าเช็ดหน้าของฉันก็สะอาดนะไม่ได้สกปรกอะไร แค่เคยเอาไปเช็ดน้ำลายบูดตอนฉันหลับในห้องก็แค่นั้นเอง(ยังจะตลก)
“นี่นาย ฉันก็ขอโทษแล้วยังไงละ แล้วทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ บอกกันดีๆก็ได้”
ฉันเริ่มขึ้นเสียง และจ้องนายนั้น
“เธอคงจะเป็นพวกที่คลั้งฉันเอาซะมากซินะ ถึงได้สร้างเหตุการณ์บ้าๆนั้น เพื่อที่เข้าใกล้ตัวฉัน โรคจิตจริงๆ”
“นี่ อย่าหลงตัวเองให้มากนะ หน้านายฉันเพิ่งเคยเห็นครั้งนี้ครั้งแรก จะเอาที่ไหนมาบ้าบอกับนาย คิดว่าตัวเองหล่อมากอย่างนั้นเหรอ มองหน้าใส้เดือนดินแถวบ้านฉันยังดีกว่ามองหน้านายซะอีก”
“นี่เธอ!!!”
แววตาของนายยูเอสดูโกรธมาก เขากำมือแน่น อย่าบอกนะว่าหมอนั้นคิดจะต่อยฉันนะ คงไม่หรอก(เหรอ)วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย
“นี่ นะนายจะทำอะไรน่ะ”
ฉันพยายามพูดไม่ให้เสียงตัวเองสั่นเมื่อนายยูเอสเปลี่ยนสีหน้าจากโกรธมาเป็นยิ้มแบบตัวร้ายในละคร และก้าวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนฉันต้องถอยหลังหนี
“ปากเก่งดีเหมือนกันนี่เธอถ้ามีอะไรอุดปากยังจะด่าฉันได้อยู่รึเปล่านะ”
“นะ...นายจะทำอะไร อะ...อย่านะ ฉันสู้คนนะเว้ย”
“ลองเดาดูสิ”
หน้าหมอนั้นดูหน้ากลัวมาก เขายิ้มที่มุมปากแล้วเดินเข้าใกล้ฉันเรื่อยๆ แล้วฉันเป็นนางเอกก็ต้องถอยเรื่อยๆใช่ไหม เขาจะทำอะไรอะ ไม่นะฉันไม่พร้อมมม ฉันถอยเขามาเรื่อยๆ หมอนั้นก็ไม่ลดละก้าวเข้ามาเรื่อยๆ
~พรืด~
เอะ อะไรเนี่ย เท้าฉันที่อยู่บนพื้นดีๆ ตอนนี้ทำไมฉันรู้สึกว่ามันจะไม่มีที่ยืน โล่งๆ โหวงเหวงยังไงไม่รู้ แต่ไม่ได้ฉันจะไม่ยอมนายนั้นเด็ดขาด ถ้านายก้าวมาฉันก็จะ...ถอย(ไหนบอกสู้คน) และแล้วหมอนั้นก็เอื้อมมือจะมาแขนฉัน แต่ฉันไวกว่ารีบสะบัดออกและถอยออกจากเขาอย่างเร็ว
~ตูม!!!~
เฮือก บุ้ม บุ้ม บุ้ม ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยย ฉันตกน้ำคะคุณผู้ชม ฉันตกน้ำได้ไงเนี่ย ต้องเป็นตอนที่ฉันถอยหนีนายยูเอสแน่ๆเลย ว่าแล้วทำไมรู้สึกว่าเท้ามันโล่ง เอะ ตอนนี้ไม่ใช้เวลาที่จะมาสงสัยอะไรนะยัยสตางค์
“ช่วย ดะ ด้วย”
“ฮ่าๆๆ นี้เธอลงไปทำอะไรน่ะ”
นายยูเอสพูดพร้อมหัวเราะด้วยหน้าตาที่สะใจสุดๆ พร้อมกับคนที่ยืนที่ละแวกนั้นที่ดูเหตุการณ์อยู่ก็ระเบิดหัวเราะดังลั่น
“สงสัยคงจะร้อน งั้นเธออาบให้สบายไปเลยนะ ฉันไปละ ถือว่าหายกันก็แล้วกัน ฮึๆ”
นะ นาย จะไปแล้วววว
บุ้ม บุ้ม บุ้ม
“สมน้ำหน้า”
ผู้หญิงเกือบทั้งหมดเดินมาทำหน้าสมน้ำฉัน
“ชะ ช่วย ดะ ด้วย ฉัน ว่าย นะ น้ำ ไม่ บุ้ม”
นี่ฉันจะตายแล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย นี่ไม่มีพระเอกขี่หมาขาวมาบ้างเลยเหรอ สักนิดก็ไม่มีเหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ ฉันคงเป็นเอกที่น่าสงสารที่สุดในโลก
(ฮึ่ม นี่ยัยคนเขียนแกจะให้ฉันตายใช่ไหม!) และแล้วชีวิตฉันคงต้องมาเป็นผีเฝ้าสระน้ำนี้ใช่ไหม อาเมน
ฉันก็ค่อยจมลงสู้ก้นสระเรื่อยๆ ฉันพยายามจะตะกายขึ้นสู้ผิวน้ำแต่ก็ได้แค่นั้นฉันเริ่มกินน้ำเข้าไปเรื่อยๆและทุกอย่างก็ดับวูบลง
“เฮ้ย ไอเอส ยัยนั่นว่ายน้ำไม่เป็นนะ”
เจสติกยืนดูสถานการณ์อยู่บนอาคารก็เห็นยัยผู้หญิงที่ปารองเท้าใส่เพื่อนของเขากำลังจะจมน้ำ
“ยัยนั้นไม่ตายง่ายๆหรอก ปากเก่งซะขนาดนั้น”
ยูเอสพูดแต่เขาก็ยังดูเหตุการณ์ด้วยสีหน้าที่เจสติกก็ดูไม่ออกว่าเพื่อนเขารู้สึกหรือคิดอะไรอยู่
“ถ้ายัยนั้นเป็นอะไรละ แกนะที่ต้องรับผิดชอบ เพราะแกทำให้ยัยนั้นตกน้ำ”
“แต่ฉันพยายามจะจับยัยนั้นแล้ว แต่ยัยนั้นดันสะบัดมือเองนี่ อย่างนี้ก็ช่วยไม่ได้”
“ยังไงแกก็ผิดอยู่ดี ใช่ไหมวะไอเตอร์”
เจสติกพูดพร้อมหันไปถามคาร์เตอร์เพื่อนผู้เงียบขรึมอีกคนที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่เช่นกัน
“ไม่รู้สิ ไม่มีความเห็น” -_-!!!
เจสติกกำลังจะหันไปถามเพื่อนอีกคนที่กำลังยืนดูนาฬิกาเหมือนจับเวลาอะไรซักอย่าง
“แกไม่ต้องถามฉัน ฉันไม่อยากตอบ”
บิสมัสตอบอย่างรู้ทันและยืนมองยัยผู้หญิงปากเก่งคนนั้นด้วยสายตาเหมือนมีอะไรซักอย่าง ซึ่งเขาคิดว่าถึงเวลาแล้วที่สิ่งที่เขารอ กำลังจะมา
ติดตามตอนต่อไปได้เลยค่ะ
ความคิดเห็น