คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่...ยัยนั่นมันไม่ใช่ฉัน
…4…
ไม่...ยัยนั่นมันไม่ใช่ฉัน
สัมผัสจากลมเบาๆพร้อมกับกลิ่นยาดมตราโป๊ยเกรียน นี่ ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ฉันลืมตาขึ้นก็พบว่ายายอยู่ข้างๆเตียง ทำไมฉัน มึนๆขนาดนี้เนี่ย โอ๊ย ปวดหัว
“สตางค์เป็นยังไงบ้างลูก”
ยายพูดขึ้นพร้อมกับจับหน้าผากฉัน
“ยาย นี่สตางค์เป็นอะไรอะ มาอยู่นี้ได้ยังไง”
“ก็เมื่อวาน ยายให้สตางค์ไปซื้อของ แต่เราก็ไม่กลับมาซักที ยายก็เลยให้โจพายายไปตามหาสตางค์ก็เจอสตางค์นอนอยู่ที่...”
“ที่ไหนคะยาย”
“กองขยะ”
“ฮะ กะ...กะ...กองขยะ”
“อืม”
ให้ตายเถอะเมื่อวานฉันจำได้ว่าฉันไปซื้อของให้ยายแล้วก็มีไอพวกอีโม่งสองตัวมาจับตัวฉันไปนี่ แล้วฉันมานอนที่กองขยะได้ยังไง รึว่า มัน พวกมันจะทำอะไรมิดีมิร้ายกับฉันละ ให้ตายเถอะนี่สตางค์จะเหลือแค่สลึงแล้วหรอเนี่ย เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ฉันจัดการสำรวจตัวเอง โดยด่วน
“เป็นอะไรนะลูก”
ยายถามฉันที่เห็นถ้าลุกลี้ลุกลนของฉัน
“เออ สำรวจว่าตังค์หายไปไหนนะคะ”
เอ๊ะ...ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ ไม่เจ็บตรงไหนเลยซักนิด แสดงว่าพวกนั้นมันไม่ได้ทำอะไรฉันซิ แล้วมันจะจับตัวฉันไปทำไมเนี่ย
“สรุปว่าเมื่อวานหนูไปนอนทำไมที่กองขยะ ใครทำอะไรหนูรึเปล่าลูก”
ยายถามอย่างเป็นห่วง แล้วถ้าฉันบอกความจริงกับยายไปว่ามีคนมาจับตัวฉัน ยายต้องไม่ยอมให้ฉันไปไหนแน่ๆ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะยาย เมื่อวานหนูไม่ได้กินข้าวเที่ยงนะคะ เลยเป็นลมหัวทิ่มขยะไป”
เป็นการแก้ตัวที่ทุเรศที่สุดที่เคยทำมา
“โถ่ ยายก็นึกว่าเป็นอะไรไป แล้วนี่จะไปโรงเรียนรึเปล่าละ”
ยายพูดพร้อมกับยกข้าวต้มมาให้ฉัน
“นี่กี่โมงแล้วคะยาย”
“ก็เกือบเก้าโมงแล้วจ๊ะ”
ตายแล้วสายแล้วอะ ไม่ได้ เราต้องรีบไปโรงเรียน ขืนไม่เข้าห้องเรียนตั้งแต่วันแรกนี้ ฉันจะโดนถอดออกจากทุนไหมเนี่ย (เส้นเลือดแห่ง ความขี้งกกระตุก)
20 นาทีผ่านไป
และฉันก็มาอยู่ที่หน้าโรงเรียนอย่างสง่างามตามพจนานุกรมของคนเป็นนางเอก
“ใช่คนนี้รึเปล่าอะ”
“ใช่จริงๆด้วย กล้ามากเลยนะเนี่ย”
“นั้นดิ ขนาดฉันก็อยากอะนะ แต่ก็ไม่กล้าทำ”
เสียงซุบซิบอะไรน่ะ พอฉันเดินเข้ามาก็มีเสียงนินทาอะไรก็ไม่รู้ตามทางที่ฉันเดินมา ชักจะทะแม่งๆ แล้วสิ มีทั้งนินทาแล้วก็ทำหน้าแบบ ‘ไม่ไหวแล้ว ตูอยากฆ่าเมิงงง’ ประมาณนั้น นี่ฉันไปแอบเผลอฆ่าบรรพบุรุษใครรึเปล่า
~แปะ~
น้ำอะไรเหม็นๆ เหลืองๆ เอะนี่มันไข่เน่านี้ จู่ๆ ก็มีคนปาไข่มาใส่หัวฉัน
“นี่ อะไรของเธอเนี่ย”
ฉันถามผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“คนไม่เจียมตัวอย่างเธอก็สมควรโดนแล้ว เป็นแค่เด็กที่ได้ทุน ยังไม่อายแล้วยังหน้าหนามาทำกริยาแบบนี่ อยากจะยกระดับตัวเองละสิ”
“พล่ามอะไรของเธอเนี่ย ฉันไปทำอะไรให้เธอ”
“ยังจะมาถามหน้าตายอีก ก็เธอไปอ่อยยูเอสไงละ”
~แปะ แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~
ยังไม่ที่ทันยัยสวยคนนั้นจะพูดจบ กองทัพไข่เน่ารัวไม่ยั้งมาที่ฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว อะไรกันวะเนี่ย นี่ฉันไม่ใช่รัฐมนตรีที่จะเบี้ยวประกัน
ราคาไข่ของรัฐบาลนะโว้ย(เสี่ยงคุกเสี่ยงตารางละชอบจัง)
“นี่ พอได้แล้วนะ” ฉันตะโกนบอกพวกที่ยังปาไข่มาไม่ยั้ง
“ยังไม่พอ พวกเราปาต่อไปเลย ให้มันรู้ไปเลยว่ายัยนี่ยังจะหน้าหนามาโรงเรียนอีกไหม”
พูดจบยัยพวกนั้นก็ระดมปาไข่มาไม่ยั้ง ทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย
“เอามานี่”
ฉันจัดการแย้งแผงไข่ของคนที่ยืนเตรียมจะปาอยู่ตรงหน้า แล้วยัยนั้นก็ทำท่าตกใจเล็กน้อย เนื่องจากความเหม็นของตัวฉันจนฉันได้ไข่
คืนมา (แปลกๆนะ) และแล้วฉันก็จัดการปาไข่ไปคืนเจ้าของพวกมัน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ระวัง”
ฉันพูดพร้อมเตรียมปา อย่าบอกใครเชียว ฉันน่ะ แชมป์ Angry Bird เชียว
ฮ่าๆๆๆๆ เป็นยังไงละ วิ่งกันไม่รู้เหนือรู้ใต้ไปเลย เตรียมตัวรับกรรมเถอะยะพวกแก อุ้ย ไข่ลูกนี้หนักๆ เหมือนจะมีลูกกุ๊กไก่อยู่ข้างใน ดี เลยเอาให้พวกมันรู้ไปเลยว่าใครเป็นใคร เอานี้ไปเลยพวกแก
~เพี๊ยววววววววววว~
“ผมเป็นผู้ชายประเภท ลั๊ลลา ลั๊ลลัลลา ละละลั๊นลา”
“เฮ้ย” OoO < -- อันนี้หน้าฉัน
“…!!!” >---< < -- อันนี้หน้าของคนที่ชื่อ เจสติก มั้ง
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก วิญญาณนก วิญญาณนก วิญญาณนกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เอ่อ...คงไม่ต้องอธิบายอะไรหรอกนะ อย่างที่รู้ๆกัน ฉันปาไข่ไปที่ยัยพวกนั้น แต่นายนั้น นายเจสติกดันโผล่พรวดเข้ามา แล้วก็ดันมาโดน ไข่ที่มีลูกไก่เน่าอยู่ข้างใน แล้วหมอนั้นก็ อย่างที่เห็นอะนะ แล้ววิ่งไปไหนละนั่น
“สตางค์ สตางค์”
“อ้าว ไฮดร้า”
“นั้น ชื่อฉันเหรอ ”
“อืม ใช่”
“เออ จะอะไรก็ช่าง แต่ตอนนี้เธอแย่แล้วนะรู้ไหม” ไฮดร้าตีหน้าเครียด นี่อย่าบอกนะว่า เกิดเรื่องอะไรซวยๆกับฉันอีกเนี่ย ให้ตายเถอะ แ ละสิ่งนี้เองที่อาจจะเป็นเหตุทำให้ยัยพวกนั้นร่วมแรงร่วมใจเอาไข่มาปาฉัน ก็เป็นได้ (ประโยคหลัง กรุณาเลียงเสียง รายการ คนอวด หมี)
“เรื่องอะไรน่ะ” ฉันถามไฮดร้าด้วยความร้อนใจ
“ตามฉันมา” พูดจบไฮดร้าก็วิ่งมาจูงมือฉันไปอย่างรวดเร็ว ชนิดที่ยานอะพอลโล้ก็ต้องอาย ทำให้ยัยพวกนั้นรีบปาไข่ใส่ แถมยังวิ่งไล่มา อีก เออ ไอพวกบ้า นี่ถ้าฉันไม่เป็นไข่หวัดนกตาย พวกแกก็จะไม่หยุดใช่ไหม อ๊ากกก!!!
หลังจากที่วิ่งหลบพวกคราวานไข่ไก่ได้แล้วก็ทำฉันกับไฮดร้าก็หอบขาแทบลากดิน สภาพของฉันตอนนี้คงดูไม่จืดแน่ๆ แต่ไม่ใช่ฉันคน เดียวนะที่เละ ไฮดร้าผู้น่ารักของฉันตอนนี้ก็ได้แปลงสภาพไปแล้วเช่นกัน
“ฮะๆๆๆๆ นี่ ไฮดร้า หัวนายอะน่าขำชะมัด”
“หัวเราะไปเหอะ เดี๋ยวจะขำไม่ออก”
ไฮดร้าทำหน้าจริงจัง ทำให้ฉันหุบยิ้มไปทันที เอ๊ะ หมอนี่มันยังไงนะ ทำไมดูเครียดขนาดนี่เนี่ย ยังกะคนละคนกันเลย
“อะนี่” ว่าแล้วไฮดร้าก็ยื่นโทรศัพท์ให้ฉัน “ดูซะ เผื่อเธออาจจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง”
อะไรของมันเนี่ย พูดจบไฮดร้าก็กดปุ่มเปิดคลิปหนึ่งที่มีผู้หญิงและผู้ชายยืนคุยกัน เอ๊ะ รู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นคุ้นๆหน้านะเนี่ย ผู้หญิงอีกคน ห หนึ่งก็ด้วย
“เธอต้องการอะไร"
“แหม คนอย่างฉันจะต้องการอะไรซะละ นอกจาก...” ยัยผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นมากยิ่งขึ้น ทำให้ฉันเห็นใบหน้า
ของผู้ชายคนนั้นชัดขึ้น
“ฉันต้องการนาย นะ ยูเอส” เฮ้ย!!! นั้นมันนายยูเอสนี่ พูดจบผู้หญิงคนนั้นก็เกี่ยวคอยูเอส แล้วก็จูบเขาอย่างหน้าไม่อาย
“นี่มันอะไรของเธอ บ้าไปแล้วรึยังไง” ยูเอสผลักผู้หญิงคนนั้นออก ทำให้ยัยนั่นเซล้มลงไปกับพื้น
“บ้าเหรอ ใช่ ฉันมันบ้า ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะฉันชอบนายนะยูเอส”
อี๋ น่าไม่อายอะผู้หญิงคนนี้ นี่ถ้าฉันเป็นพ่อเป็นแม่ของผู้หญิงคนนี้นะ คงทนไม่ไหว ผูกคอตายใต้ต้นไม้ แล้วให้ตัวอะไรก็ได้มาคาบศพลงน้ำไม่ให้เหลือซากไปเลย
“แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอ เข้าใจไหม สตางค์”
เฮะ เอะ โอะ ชะ ชะ ชื่อ อะไรนะ สตางค์งั้นเหรอ รู้สึกแปลกๆแล้วซิ ไหนขอดูหน้าชัดๆหน่อยสิ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” นั้นมันหน้าฉันเองนิ แล้วทำไม ไปอยู่กับหมอนั้นได้ละ งงไปหมดแล้วนะเนี่ย ฮืออออ ตอนนี้ฉันยิ่งกว่าอ ยากผูกคอตายซะอีก ตัวอะไรก็ได้ เสือโคร่ง เห็บ หมัด หอยทาก หอยนางรม โปรดมาเอาชีวิตหนูด้วยยยย
“ไม่ แต่ฉันชอบนายนะยูเอส เป็นแฟนกับฉันเถอะนะยูเอส นายจะให้ฉันทำอะไรก็ยอม”
“พอเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ชอบเธอ เลิกยุ่งกับฉันซักที” พูดจบยูเอสก็เดินออกไปทิ้งให้สตางค์(?) นั่งร้องไห้อย่างอาลัยอาวรณ์
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไม่จริง”
ฉันทึ่งหัวตัวเองอย่างกับคนบ้า
“อะไรของเธอเนี่ย สตางค์” ไฮดร้าพูดขึ้นหลังจากทนดูฉันนั่งบ้ามาได้แล้วซักพักหนึ่ง
“นะ นะ นั่นมันไม่ใช้ฉันนะ ให้ตายเถอะ ไม่ใช่จริงๆนะ” (••/) ทึ่งหัวตัวเอง
“ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อนะว่าเป็นเธอนะ แต่ภาพนั่นมันเธอจริงๆอะ”
“นี่ บ้าไปแล้วอะ จะให้ฉันคิดแล้ว คิดอีก กี่ทีๆ ฉันก็จำได้ว่าไม่เคยไปทำอะไรแบบนั้นเลย เอ๊ะ หรือว่ามันจะเป็นภาพตัดต่อ” (*-*) เริ่มมี
หวัง
“ไม่รู้สิ แต่ฉันลองให้ช่างภาพหรือคนที่เค้าเก่งเรื่องนี้เช็คดูให้แล้ว เค้าบอกว่ามันไม่ใช้ภาพตัดต่ออย่างแน่นอน”
“แล้วภาพนั้นมันมาได้ไงอะ”
“เธอ แน่ใจนะว่า เธออาจจะไม่ได้เมาหรือโดนของอะไร หรือไม่ก็แอบชอบยูเอส จริงๆ” ไม่พูดเปล่าไฮดร้ารีบเอาแว่นขยายมาสำรวจ
หน้าตาฉันใหญ่ แล้ว ไปเอาแว่นมาจากไหนละนั่น
“เพี๊ยนไปแล้ว ฉันเกียจขี้หน้าหมอนั้นยิ่งกว่าหมาเน่าลอยน้ำซะอีก แล้วเรื่องโดนของมันก็ไม่ใช่อย่างแน่นอน แล้วถ้าเมา เหล่าเบียร์อะไรนั่ ฉันก็ไม่เคยกิน จน เครียด แต่ไม่กินเหล้าเว้ยย”
“เฮ้อ!!! กลุ้มเนอะ ว่าไหม”
“ฉันกลุ้มยิ่งกว่านายซะอีก ว่าแต่นายได้คลิปนั่นมาได้ยังไงอะ”
“มันเป็นคลิปที่มีการ forward มาเรื่อยๆน่ะ คาดว่าเกือบจะทุกคนในโรงเรียนเรา ได้รับคลิปนี้หมดแล้วละ”
“ให้ตายเหอะ ชีวิตฉัน” พูดจบฉันก็นั่งปลง งงๆกะตัวเอง (TTT-TTT)
“แล้วเมื่อวาน เธอได้ไปไหนหรือทำอะไรที่ผิดปกติบ้างไหม” ไฮดร้าพูดขึ้น พร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด มือเท้าคางแบบในการ์ตูนสืบสวน
สอบสวน สงสัยคงคิดว่าตัวเองเป็นโคนันมั่งนั้น อินใหญ่เลย
“เท่าที่จำได้ ก็ ไม่ เฮ้ยย มะ มะ เมื่อวานมีคนมาจับตัวฉันไป”
ใช่แล้วมันต้องเป็นเมื่อวานแน่นอนเลย ตอนนั้นที่มีคนมาจับตัวฉันไป แต่มันก็ไม่ได้เอาอะไรไปเลย มันจะต้องเป็นคนของพวกนายยูเอส นั้นแน่ๆเลย แล้วมันจะทำไปเพื่ออะไร หรือว่าเพื่อให้ฉันอาย เพราะฉันปารองเท้าไปโดนหน้าหมอนั้น แน่เลยมันต้องใช่แน่ๆ มันเป็นอะไร ที่พูดยาก ต้องให้เธอแก้(เอ๊ะ?)
“ใคร ที่เป็นคนจับตัวสตางค์ไปอะ”
“มันเป็นไอโม่งสองตัว”
“ไอโม่งสองตัว?”
“นี่ ไฮเทค(เรียกชื่อถูกต้องเป็นครั้งแรก) นายพอจะรู้ไหมว่าพวกนายยูเอสน่ะ อยู่ที่ไหน”
“…” (*^*) ซึ้ง
ความคิดเห็น