คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หายนะ ครั้งใหญ่ !!!
...3...
หายนะครั้งใหญ่!!!
“กลับมาแล้วค่ะ”
ฉันเปิดประตูบ้านแต่ก็มีแต่ความว่างเปล่า ยายหายไปไหนนะ รึว่าจะหกล้มในห้องน้ำรึเปล่าเนี่ย
“แบร่!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด! ไอบ้า ผีบ้า ออกไปนะ”
ฉันตกใจกระโดดเตะ ไอผีบ้าที่โผล่ออกมาจากห้องน้ำบ้านฉัน จะเป็นไปได้ไง บ้านฉันไม่มีใครตายสักหน่อย ผีมาจากไหน
“ไอ้สตางค์ ฉันเอง”
เฮ้ยผีมันรู้จักฉันด้วยเหรอเนี่ย นี่ฉันไปดังในแวดวงผีตั้งแต่เมื่อไหร่
“ลืมตาสิ ฉันเองโจ”
“ไอโจ”
ฉันลืมตาขึ้นมามองหน้าไอคนที่หลอกฉันเมื่อกี๊ ไอนี่มันวอนโดนตรีนซะแล้ว
“เออ แล้วมาทำอะไรบ้านฉัน”
“ก็ฉันอยู่บ้านว่างๆโรงเรียนก็ยังไม่เปิดเทอมที ก็เลยมาเล่นบ้านแกไง”
“นี่บ้านฉันเป็นสวนสนุกของแกรึไง ฮะ”
“ก็ ไม่เชิงนะ”
โจพูดพร้อมกับเอนนอนบนเก้าอี้ไม้ ไอนี่มันอยู่ใกล้บ้านฉัน เราก็เลยรู้จักและสนิทกัน บ้านฉันเป็นบ้านคนจนอยู่กับยายแค่สองคน ส่วนบ้านมันก็เป็นเถ้าแก่ดีๆนี่แหละเวลามีเรื่องอะไรเดือดร้อนโจก็มักจะมาช่วยเสมอ
“เออ แล้ว ยายฉันไปไหนเนี่ย”
“อ๋อ ไปกับอาม่าฉันนะ เห็นอาม่าบอกว่าจะพายายไปตรวจสุขภาพ”
“เหรอ อืมๆ”
“นี่ สตางค์ ฉันเข้าไปดูเว็บไซต์โรงเรียนแกมา ใหญ่เวอร์อะ เครื่องแบบก็ดูดี”
“ก็ดีแค่นั้นแหละ อย่างอื่นไม่เห็นจะดี ห่วยแตกมาก”
“แกพูดถึงอะไร”
โจถามพร้อมกับมองหน้าฉัน
“ก็...อืม ภารโรงไง ภารโรงไม่หล่อเลยแหละ”
จะบอกได้ไงละว่าฉันทำขายหน้าอะไรไว้ ไม่งั้นไอบ้าโจนี่หัวเราะจนลิ้นไก่จุกคอตายแน่ๆ
“แกนี่ประสาท เข้าส่งให้ไปเรียน แกดันไปหลีภารโรงของโรงเรียน ใช่ได้ที่ไหน”
เอาเข้าไป หน้าอย่างฉันบ่งบอกมากเลยเหรอว่าชอบภารโรง
“โรงเรียนแกก็มีอะไรๆตลกๆหลายอย่างนะ”
“อะไรตลก”
“ก็นี่ไง ข่าวของชมรมหนังสือพิมพ์”
โจพูดพร้อมกับควักกระดาษออกจากกระเป๋ากางเกง ไอนี่มันปริ้นมาเลยเหรอเนี่ย ทุ่มจริงๆ แต่ข่าวอะไรของมัน
“ขอดูหน่อยดิ”
ฉันพูดพร้อมกับดึงกระดาษจากมือมันมาทันที
‘ปลากระโห้โต้ยูเอส
วันนี้เกิดเหตุการณ์โกลาหนขึ้น เมื่อนักเรียนใหม่หน้าปลากระโห้ ไร้สติคลุ้มคลังลอบทำร้าย ยูเอส (Prince of Ranorease) จนกลายเป็น Talk of the school
และเมื่อเธอเห็นหน้ายูเอส เธอก็ดีใจเป็นปลากระดี่ได้น้ำกระโดดลงสระน้ำ และแสร้งทำเป็นว่ายน้ำไม่เป็นซะอย่างนั้น ทางเราได้สืบทราบภายหลังว่าเธอเป็นเด็กนักเรียนทุนอันดับหนึ่งของโรงเรียนที่พึ่งเข้ามาใหม่ซึ่งสันนิฐานว่าอาจเกิดจากความเครียด
บทสัมภาษณ์ของยูเอส
‘ไม่ทราบว่าคิดยังไงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคะยูเอส’
‘ใครก็ได้ช่วยเอายัยป้านี่ออกไปที’
‘เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วแค่ไหนคะ’
‘ไม่รู้โว้ยยยยยยยยย’
‘อยากจะฝากอะไรถึงผู้หญิงคนนั้นไหมคะ’
‘ชาตินี่อย่าได้เจอกันเลย’
และนั้นก็คือบทสัมภาษณ์ของยูเอส ถ้ามีอะไรคืบหน้าเราจะรายงานโดยด่วนคะ รายงานโดย กือ ภาษิต บ่ออิฐอาละวาท
“…!” 5 นาทีผ่านไป
“-_-!!” 10 นาทีผ่าน
“>-<!!!” 20 นาทีผ่านไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ฮึ่ย อึ่ม แฮ่ม อยากกรี๊ดให้ไปถึงทุ่งหญ้าสะวันน่า อยากจะบ้าตายวันละหลายๆรอบ ชีวิตนักเรียนทุนอย่างฉันจะเป็นยังไงเนี่ย จะถูกปลดรึเปล่า ผอ.คงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก หลังจากที่ฉันกรี๊ดปรอทแตกจนไอโจวิ่งหนีเข้าบ้านมันแทบไม่ทัน ฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าไปซื้อของให้ยายที่จะเอาไปทำน้ำเต้าหู้ขายพรุ่งนี้
~กึบ~
เสียงอะไรอะ ฉันหันไปดูด้านหลัง แต่ก็ไม่เจออะไร ไรเคนสักตัวก็ไม่มี ฉันได้ยินเหมือนมีเสียงเท้าใครเดินอยู่ด้านหลังยังไงไม่รู้อะ ไม่ได้ฟุ่งซ่านนะ แต่มันได้ยินจริงๆ งั้นรีบเดินดีกว่า
~กึบ พรืดดด~
ฉันหันไปตามเสียงนั้น ก็เห็นไอโม่งที่ไหนไม่รู้สองตัวล้มอยู่ด้านหลังฉัน
“ไอโง่ แค่เปลือกกล้วยแค่นี้ยังจะลื่นล้ม”
ไอโม่งหนึ่งพูดพร้อมกับด่าไอโม่งสอง และตูจะอยู่ทำไมละวิ่งสิลูก ไม่รู้ไอพวกนี้มันเป็นโจรปล้นสวาทรึเปล่า ไม่นะ ฉันยังบริสุทธิยังไม่พร้อมเป็นของใคร
“เฮ้ย มันรู้ตัวแล้วเว้ย”
“รีบตามสิ ไอโง่ ยังจะเก็บเปลือกกล้วยไปทิ้งถังขยะอีก เมิงจะมารักโลกอะไรตอนนี้”
ฉันรีบวิ่งสุดแรงเกิด แต่ก็ยังได้ยินไอพวกนั้นวิ่งตามมาติดๆ จนไอโม่งสองวิ่งสองปรีดมาจับข้อมือของฉัน
“จะไปไหน”
ไอโม่งสองพูด
“กลับบ้าน”
“งั้นกลับเถอะเดี๋ยวคนที่บ้านเป็นห่วง”
ไอโม่งสองพูดพร้อมปล่อยมือจากฉัน
“ไอโง่จับมันสิวะ ปล่อยทำไม”
“เออๆ”
พูดจบมันก็ดึงข้อมือฉันทันที เอาไงดีละสตางค์ ทำไงดี สู้ ใช้แล้วสู้มัน อย่าไปยอมมันลูก
พรุบ ผลับ ตับ ตุ๊บ!!!
ฉันซัดข้าวของที่ซื้อมาใส่ไอโม่งสองนั้น และผ่าหมากมัน ฮึๆๆ ฉันก็เคยดูในหนังนะยะ
“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
น่าสงสาร แต่ฉันก็สงสารตัวเองน่ะนะ มันกุมมือไปที่เป้าของมันพร้อมกับทรุดนั่งไปกับพื้น
“จะไปไหนนังตัวดี”
ไอโม่งหนึ่งดึงข้อมือฉันไว้ได้ มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะ ฉันยังมีฤทธิอีกเยอะ
“ไปส่งแกลงนรกไงละไอบ้า”
พอพูดจบฉันก็ดึงตัวมันเข้าหาตัวฉันและจัดการทุ่มมันลงพื้นด้วยถ้าที่สวยงาม ฮึๆ คิดสั้นไปแล้วละถ้าจะมาเล่นกับไอสตางค์ แหมภูมิใจฉันเป็นนางเอกที่ไม่ต้องพึ่งพระเอกเลยนะเนี่ย ไอโม่งสองตัวนั้นล้มนอนกลางพื้น เราต้องรีบหนีสิ ฉันมองไอสองตัวนั้นพลางไปเห็นข้าวของที่ซื้อมา ก็เกิดอาการเสียดาย(แอบงก) ฉันก็เลยรีบวิ่งไปเก็บของ
“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้”
เสียงไอโม่งสองพูดพร้อมกับล็อกคอฉันแล้วเอาผ้าอะไรก็ไม่รู้มาปิดจมูกฉัน มือฉันก็พยายามจะดึงไอโม่งของมันออก แต่ ทุกอย่างก็ดับมืดไปทันที
ความคิดเห็น