คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : **เลิกตุ้ด** บทนำ
** 0 **
ณ มหาวิทยาลัยSM
เทลมี! น่าว น่าว น่าววว บรู๋วววว อู้อูอู่ว เทลมี! น่าว น่าว น่าวววววว~
“เจ๊อุบาทว์ว่ะ เลิกเหอะ ฮยอนอาเขาเสียชื่อหมดแล้ว”ชายหนุ่มร่างดำทำหน้าอี๋กับกระเทยร่างยักษ์ที่กระแดะอยากเป็นฮยอนอา ทั้งๆที่ชาตินี้ก็คงไม่มีความสามารถเทียบเท่าเล็บขบของเขา
“กรี๊ดดดดด อีดำแกรหยั่มมาหยาบคายอุบาทว์อุเบิดอะไร หุ่นฉันออกจะเซะซี่สไตล์”น้ำเสียงเป็นเอกลักษณ์ที่จัดว่ากระแดะมาก สวนตอบกลับมาทันควันพร้อมกับสีหน้าที่ยับยู่
“เซ็กส์เสื่อมสไตล์มากกว่ามั้งเจ๊”
“สต๊อปนาว! เซาเว้านะอีดำไม่งั้นฉันจะพาหมาในปากแกรไปตัดลิ้น”นิ้วเรียวกรีดกรายชี้หน้าเจ้าของประโยคที่เหมือนลูกศรพุ่งทิ่มใจดังจึกๆ
“เฮี่ยยยยยยยเครสสสสสสสสส!!!!!!!”
“อัลไลยะนังหยอยชบา บอกกี่ครั้งแล้วว่าเจ๊ไม่ได้ชื่อคริส กรุณาเรียกเจ๊ว่าคริสซี่ลิลลี่สะพรั่ง แต่ถ้าแกไม่อยากเรียกยาวก็เรียกว่าลิลลี่ก็ได้!!!”ร่างสูงหันไปแว้ดใส่ผู้มาใหม่ที่ใช้คำเรียกไม่เสนาะหู
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะเฮี่ย ตอนนี้มีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นอีก”ร่างที่สูงไม่แพ้กันยืนหอบ เนื่องจากวิ่งมาด้วยความเร็วสองร้อยเมตรต่อหนึ่งวิ
“อัลไลยะ”ร่างสูงเสียงกระแดะย้ายก้นไปนั่งบนม้านั่งที่มีร่างดำนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“อ่ะ เฮี่ยถือ”ร่างชายหูกางผู้มาใหม่ยังคงหอบไม่หาย ยื่นขวดน้ำขวดหนึ่งให้กับบุคคลที่ตัวเองเรียกด้วยความเคารพ(?)
“เออแบบนี้ค่อยน่ารับฟังหน่อย”ว่าแล้วยื่นมือไปรับมาไว้ทั้งสองขวด จัดการเปิดฝาแล้วกระดกตามลำดับ
“เฮี่ยยังจำไอ้ทุยทมิฬได้ไหม ที่เมื่อก่อนผมเคยมีเรื่องเพราะไปเล่นกับเด็กมันอ่ะ”
“ทุยทมิฬ… แกรแน่ใจนะว่านั่นคือชื่อคนน่ะ แถวบ้านฉันเรียกชื่อควาย อุ้ย! ไม่ใช่สิบ้านเพื่อนฉันต่างหากบ้านฉันอยู่ในเมือง”ปากหนาละปากจากการสูบน้ำ ขึ้นมาแต่ก็สอใส่เกือกและดูเหมือนจะหลุดบางสิ่งบางอย่างออกไป
“ช่างหัวบ้านเฮี่ยก่อนเถอะ เพราะผมมีอะไรที่สำคัญกว่านั้นจะบอกผมเพิ่งคิดแผนแก้เผ็ดมันแบบกระชากลำไส้ใหญ่มาได้เมื่อคืน สดๆร้อนๆคราวนี้แหละไอ้ทุย แกจะได้รับผลกรรมให้สาสมกับที่เคยทำเอาไว้กับฉันคนเน้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”เมื่อเล่าจบก็หัวเราะอย่างชั่วร้ายเหมือนกับละครไทยเรื่องที่มีกลุ่มยมบาลเป็นตัวเด่นชื่อว่าอะไรซักอย่าง…
“เอ๊าะหรา ได้ข่าวว่าคนที่ไปเอาเมียมันมาผสมพันธุ์ก่อนมันก็แกรไม่ใช่อ๋อ?”คนถามกระพริบตาปริบๆหมือนเด็กขี้สงสัย แลดูน่าตบเป็นอย่างมากส่งไปให้คนถูกถาม
“เจ๊หุบอีศรีสมรในปากเจ๊ก่อนได้มั้ย”หนึ่งในสองของผู้ฟัง เอ่ยขึ้นเขาต้องการรับรู้ข่าวสารบ้านเมืองไม่ใช่มาฟังคนกัดกัน
“อี๊~ อีดำเรียกน้องเบลล่าพาลาโมนี่ปีปี้ลิลลี่ด๊อกของฉันซะเฉิ่มเชย”
“เจ๊…”คราวนี้เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่พาเอาคนฟังขนแขนแสตนอัพกันเป็นแผง
“หุบก็ด้ะ เบลล่างับปากลูก”พูดงึมงำอยู่คนเดียว ก่อนจะกลืนตัวเองไปกับธาตุอากาศ
“อะแฮ่มค๊อกขากถุย! คืองี้นะผมกะว่าจะเอายาถ่ายตราช้างขี้ที่ขึ้นชื่อเรื่องทำให้ช้างท้องผูกขี้แตกเป็นน้ำป่าไหลหลากมาแล้วใส่ในน้ำให้มันกิน แล้วจากนั้นก็ ปุ้ง!เกิดเป็นคีขี้ครั้นช์! แค่คิดว่าว่าทุ่งข้าวสาลีจะกลายเป็นทุ่งขี้หิมาลัยก็ฮาแล้วว่ะ เฮี่ยยยยยยย!!!!”ต้นประโยคนั้นพูดอย่างออกรสออกชาติแต่คำท้ายประโยคนั้นอุบัติขึ้นมาเนื่องจากเหลือบไปเห็นว่าคนที่อายุมากที่สุดในกลุ่มทำอะไรอยู่“ฮ…เฮี่ย แดกส้นตีนไรน่ะ?”
“เอ๊า! ผัวยายมีไว้ทำไมล่ะ มองสิมองลุคแอดมี๊แดกน้ำอยู่ไม่เห็นเหรอ”
“ใช่น้ำที่ผมให้ถือป่ะ?”
“โว๊ะ! ถ้าไม่ใช่น้ำแกรแล้วจะให้ฉันไปซดเยี่ยวหมาที่ไหนได้อีกล่ะยะ”
“เป๊ะเลย มันเป๊ะเลย ชิบหายล่ะเฮี่ยยยยยยย”
“อะไรกันนักกันหนาฮะ อีเหยาะ เอาะ อ๋อยยย”อยู่ๆร่างทั้งร่างก็พับตัวงออยู่กับพื้น สีหน้าบิดเบ้คล้ายกำลังเจ็บปวดอย่างรุนแรง
“เจ๊เป็นไรอ่ะ?”
“ลูกจะออกมั้ง!”
“อ๋อเหรอ ดี เดี๋ยวผมไปเรียกหมอตำแยให้”
“อีบ้า!!! ฉันประชด”
“เฮี่ยหุบปากห้องน้ำอยู่ทางโน้น เฮี่ยวิ่งสิ วิ่งๆๆ เฮี่ยวิ่ง!”ไม่ต้องรอให้ร่างของชายหูกายเอ่ยปาก ร่างที่ลงไปกองอยู่กับพื้นก็เด้งตั้งแล้ววิ่งจู๊ดไปที่จุดหมายในท่าที่เอามือกุมตูด จุดหมายที่ตั้งอยู่ไม่ไกลโคตรจะจำเป็นต่อเขาอย่างมากมาย ณ บัดนี้
เส้นทางที่ไม่ใกล้ไม่ไกลในความจริง ช่างไกลแสนไกลในมโนของชายหนุ่มหัวใจสีชมพูผู้นี้ ไกลแสนไกล… ไก๊ลไกล… ไก๊ลไกล… อีเหี้ยมันจะไกลไปไหนนนน
ดั่งภาพสโลโมชั่น… สายลมพัดพาเอาเศษซากขยะเปียกแห้งทั้งหลายมาปะทะใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกทาทับด้วยเมคอัพสีชมพูแป๋นแล๋นให้เปรอะไปด้วยคราบดำๆ เศษใบไม้นานาชนิดบินเข้ามาในปากให้ได้ลิ่มรสชาติ ผมสีทองที่ยาวกว่าผมผู้ชายปกติโบกสะบัดตามแรงวิ่ง อีกนิด… นิ๊ดเดียววววว
ปึก!
แม่มึงเล็ด!!! โชคชะตาที่คงจะมีความหมั่นไส้ส่วนตัวกับคนตัวสูง ถึงได้ส่งใครมาให้เขาชนจนล้มตูดจูบพื้น แต่ที่อนาถมากไปกว่านั้นก็คือขรี้มันเล็ด! แน่นอนว่าถ้าไม่ได้สวดสักบทสองบทหรือจนไอ้คนๆนั้นมันบรรลุทางธรรมย่อมไม่ใช่เขาอย่างแน่นอน!
“อ…”ยังไม่ได้ขึ้นรูปประโยค คำพูดเตรียมจะเทศนาก็หายวับ ปากเปิดอ้าค้างกับภาพตรงหน้า…
ใบหน้าจัดว่าหล่อคมที่ค่อนไปทางสวย ผมที่ชื้นฉ่ำไปด้วยน้ำบางส่วนลู่ติดใบหน้าส่งผลให้ยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่ ปากหยักลึกน่าสัมผัสกับตารีที่มีรอยคล้ำใต้ตานิดๆแต่ก็ไม่ทำให้ดูน่าเกลียด
“เชี่ยแล้วรุ่นพี่นี่หว่า”คนตรงหน้าพึมพัมไม่ได้ศัพท์“ผมขอโทษนะ”สติทั้งหลายถูกเรียกกลับมาด้วยประโยคข้างหลัง ร่างสูงมีท่าทีลนลานอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เป็นไรจ๊ะ เอ๊ย! ไม่เป็นไรครับ”พูดไม่จบทั้งประโยคร่างเพรียวก็เดินลิ่วหายไปซะก่อน ร่างสูงที่ตอนนี้ยังนั่งกองอยู่กับพื้นดูเหมือนกำลังประมวลผลอะไรบางอย่าง สักพักก็ลุกขึ้นมา
“ฉันเจอเนื้อคู่แล้วโว้ว…โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ยยยย”แต่ไม่นานข้าศึกที่ถูกลืมไปชั่วขณะก็ตีประตูหลัง ถ้าไม่รีบไปปล่อยมันลงส้วมคงมีอันได้แตกกลางกางเกงอย่างไม่ต้องเดา
ถึงแม้เราจะเจอกันไม่ถึงนาที…
แต่ฉันจะจำหน้านายไว้…
ผู้ชายที่ทำให้ฉันลืมไปเลยว่าเคยปวดขรี้…
TBC.
Noondoroid : จบไปแล้วนะครัชสำหรับบทนำกรากๆ อิชุ้นนั้นแต่งเป็นเรื่องแรก ได้แต่หวังว่าทุกคนจะเฮฮาไปกับมันเหมือนกับอิชุ้นและตัวอำนวยพล็อต ณ จุดๆนี้อิชุ้นขอลาไปก่อน เจอกันตอนหน้านะ บับบาย~
ปล.เม้นกันซักนิดหน้าผ่องใสนะจ๊ะ! >3<
ความคิดเห็น