``คลังแสงบีเอพี。 ( Official。)

ลำดับตอนที่ #33 : [ OS ] คิดถึง : บังชาน

Song : Loving U - Sistar :)
 

                     'คิดถึง'





                     คำนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวของผมมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมคิดถึงคนคนหนึ่ง เค้าเป็นเมมเบอร์วงเดียวกับผมนั่นแหละ

                     ตั้งแต่เมื่อสองอาทิตย์ก่อน เค้าเกิดไม่สบายปวดหัวตัวร้อนเลยไปงายจบการศึกษาของรองมักเน่ไม่ได้ แถมอาทิตย์ต่อมาก็นิ้วหัก ผมล่ะอยากจะทิ้งหัวตัวเองให้หลุดๆไปซะ แค่นี้ยังดูแลสมาชิกไม่ได้เท่าที่ควร

                     หลังจากนั้นผมกับผจก.และสตาฟก็ส่งเค้าไปโรงพยาบาล จากนั้นเค้าก็ออกจากโรงพยาบาลไปพักฟื้นที่บ้านกับพ่อแม่ของเค้า

                     อา..ผมไม่ได้เจอเค้ามาสองอาทิตย์แล้วล่ะ จะว่าดีใจก็ดีใจจะว่าเสียใจ..มันก็เสียใจสุดๆเลย น้องๆดูไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่เพราะไม่มีคนเล่นด้วย ผมเลยต้องดูแลพวกเค้าในฐานะลีดเดอร์ ไม่มีเค้าแล้วผมลำบากขึ้นเยอะเลย

                     วันนี้ผมอยู่ในห้องทำงานล่ะ มันเงียบเหงามากเลย ผมมองดูที่ว่างบนโต๊ะผมมักจะเว้นช่องหนึ่งไว้สำหรับวางแก้วกาแฟ แต่ตอนนี้มันว่างเปล่า ผมสลัดความคิดทิ้งไป ก่อนจะลงมือเขียนเพลง





                     "อ้าาา นั่น! อุ๊บ"





                     ผมเงยหน้าขึ้นมาเพื่อฟังเสียงของเซโล่ที่อยู่ๆก็ร้องขึ้นมา แต่ก็เงียบไป สงสัยจะเล่นกันอยู่ล่ะมั้ง ผมก้มหน้าทำงานต่อ



                     "ยงกุกอ่า" เสียงหนึ่งดีงขึ้นข้างๆหูของผม



                     ผมเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตู หวังว่าเจ้าของเสียงจะเดินเข้ามา .. แต่ก็ว่างเปล่า




                     "หูฝาดล่ะมั้ง"









                     "ใช่ที่ไหนล่ะ"


                     ฮิมชานที่ก้มหลบอยู่ด้านหลังของยงกุกลุกขึ้นมากอดคอยงกุกจากด้านหลังด้วยแขนข้างเดียว ทำเอายงกุกหน้าหงาย





                     ฮิมชานระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วปล่อยยงกุกให้เป็นอิสระ




                     ยงกุกหมุนตัวมาหาฮิมชานที่หัวเราะไม่หยุด พรางคิดถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้ที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ เสียงหัวเราะที่ไม่ได้ยินมานาน

                     "จะหัวเราะอีกนานมั้ย" ยงกุกถามหน้าตาย

                     ฮิมชานหยุดหัวเราะแล้วมองหน้ายงกุกตามปกติ ยงกุกลุกขึ้นมาแล้วมองฮิมชานตั้งแต่หัวจรดเท้า



                     'ยังเหมือนเดิม ยงเว้นแขน'




                     "เฮ้ๆ จ้องแบบนั้นหมายความว่าไงยงกุก" ฮิมชานโบกมือไปมาตรงหน้ายงกุก


                     "ป่าว" เค้าตอบสั้นๆแล้วลงไปนั่งทำงานต่อ



                     'เย็นชาจังนะ' ฮิมชานคิดในใจ



                     "ฉันคิดถึงนายนะยงกุก ..คิดถึง.. คิดถึงมากๆเลย" ฮิมชานพูดเสียงเศร้า เพราะเค้าคิดแบบนั้นจริงๆ เค้าคิดถึงยงกุก

                     "..." ยงกุกไม่ตอบอะไร

                     ฮิมชานมองแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยความน้อยใจ เค้าคิดว่ายงกุกจะคิดถึงเค้า เหมือนที่เค้าคิด แต่ไม่เลยยงกุกไม่พูดอะไรเลย

                     ฮิมชานหันหลัง หวังจะเดินออกจากห้องไป แต่ก็ชะงักไป 



                     ยงกุกจับมือฮิมชานข้างที่ปกติไว้ ฮิมชานหันมามอง


                     "ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย จะไปไหน"


                     พูดจบยงกุกก็ดึงฮิมชานเข้ามากอด อย่างโหยหา สองอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอกันมันทำเค้าแทบบ้าจริงๆ


                     "ฉันก็คิดถึงนาย คิดถึงจนจะบ้า"


                     น้ำใสไหลออกจากดวงตาคู่สวย ความคิดถึงที่เอ่อล้นมาจากใจ ไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ะพราคิดถึง คิดถึงมากจริงๆ

                     "ฮึก ฮือออ ยงกุก ทำเมินฉันฉันเสียใจนะ" ฮิมชานร้องไห้เหมือนเด็กน้อย


                     ยงกุกยิ้ม และลูบหลังฮิมชานเพื่อปลอบใจ เค้าหอมไปที่แก้มของฮิมชานทั้งสองข้าง


                     "ยังหอมเหมือนเดิมเลย" ยงกุกกระซิบบอก

                     "ก็ไม่มีใครหอมนิ" ฮิมชานซุกหน้าลงกับอกกว้างของยงกุก ซ่อนใบหน้าแดงเพราะความเขินอาย 

                     "โอ๋ๆ ไหนดูซิ มีอะไรบุบสลายไปบ้าง" ยงกุกเชยคางของฮิมชานขึ้นมาแล้ว ประกบจูบหวานลงไปบนริมฝีปากสีชมพูนั่น



                     ทั้งสองจูบกันอย่างดูดดื่มและโหยหา ลิ้นทั้งสองดูดดุนกันอย่างร้อนแรง ริมฝีปากน้อยโดนบดขยี้จนบวมแดง แต่ถึงอย่างนั้นก็หยุดไม่ได้แล้ว

                     ลิ้นใหญ่สอดเข้าไปในโพรงปากหวานลิ้มรสหวานที่ไม่ได้ชิมมานาน เกี่ยวความหวานไปจนหมดสิ้น ยงกุกถอดจูบออกมาเมื่อฮิมชานเริ่มหายใจหอบ แต่คนตัวเล็กยังไม่ได้สูดอากาศเข้าเต็มปอดก็โดนปิดปากเข้ามาอีก 

                     ยงกุกโอบเอวบางและดึงให้เข้ามาแนบชิดขึ้นอีก แต่ก็เว้นระยะไม่ให้ทับแขนของฮิมชานที่เจ็บอยู่



                     "ฮยองงงงง คุยกันเสร็จรึยัง ผมก็คิดถึงฮิมชานฮยองนะ!" เสียงของแดฮยอนดังขึ้น ทำเอาคนสองคนที่กำลังจูบกัน เด้งออกจากกันแทบไม่ทัน


                     "เออๆ เสร็จแล้ว" ยงกุกเลียริมฝีปากแล้วเดินไปกระชากประตูให้เปิดออก 



                     สิ่งที่เห็นคือน้องๆที่แสนน่ารักยืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน


                     "ขอตัวฮิมชานฮยองด้วยครับ" ยองแจเอ่ยขอด้วยรอยยิ้ม


                     ฮิมชานเดินมาหยุดอยู่หลังยงกุก แล้วมองน้องๆที่น่ารักด้วยรอยย้ิม ประหนึ่งเมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

                     "ยงกุกฮยอง ผมขอตัวฮิมชานฮยองหน่อยยย เมื่อกี้ยังไม่ได้กอดกันเลย" เซโล่บ่น เสียงที่ยงกุกได้ยินคือเสียงที่เซโล่ตื่นเต้นได้เจอฮิมชานนั่นเอง

                     "อ่ะๆ" ยงกุกเปิดทางให้ ฮิมชานเดินออกไปหาน้องๆ


                     ที่ยอมเพราะเค้ารู้ว่ายังไงเค้าก็ตักตวงความสุขจากฮิมชานมากกว่านี้ไม่ได้แน่ๆ เพราะฮิมชานยังไม่หายดี



                     ยังไงก็หายคืดถึงไปครึ่งหนึ่งล่ะนะ : )

-------------------------------

เห่ออออ บังชนอีกเรื่องหวานหวาน
เรื่องนี้แต่งตอนที่มีข่าวฮิมชานได้รับบาดเจ็บนะคะ
วันที่ที่แต่งจริง
Time : 0:05

Date : 24/02/2556
 

:)  Shalunla