คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [ OS ] หลับ : แดออบ
ครูยังคงสอนต่อไปเรื่อยๆแถมยังขึ้นกระดานผมเลยต้องก้มหน้าจดยิกๆ
'แป๊ก' เสียงปากกาตกทำให้ผมหยุดจดหันไปมองจงออบ มือขาวๆนั้นอ่อนปวกเปียกร่วงลงข้างตัวก่อนหัวที่โยกไปมาจะดิ่งลงต่ำเฮ้ย แม่ง! ผมยกมือขึ้นรองรับหัวทุยๆนั่นก่อนที่จะกระแทกลงโต๊ะ เพื่อนโต๊ะข้างๆมองอย่างขำๆ
"เบาๆ"ผมดุมันเบาๆจงออบก็ไม่มีท่าว่าจะตื่นหน้าผากอุ่นๆทิ้งน้ำหนักลงบนมือผม ดีที่จงออบนั่งด้านขวาของผมผมเลยใช้มือซ้ายจดต่อ ปล่อยมันนอนไปก่อน จนหมดคาบ
"อืมมม"ผมหันไปมองจงออบ ที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา"แดฮยอน กี่โมงแล้ว"ตาตี่ๆพยายามลืมเต็มที่
ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะยกมือมาหนีบๆนวดๆเมื่อยชะมัดหัวแม่งก็หนัก แต่ผมไม่ได้ พูดออกไปหรอก
"นายเอามือรองหัวฉันหรอ"จงออบหันมามอง ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้นมานิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ-_-;
"อืม"
ผมตอบสั้นๆแล้วโกยของลงกระเป๋า
"เมื่อยมั้ยอะ ฉันขอโทษ"หน้าขาวดูซีดลงด้วยความสำนึกผิด ก่อนที่มือเล็กๆจะคว้ามือผมไปบีบเบาๆและจูบอย่างแผ่วเบา"ขอโทษนะ"ผมคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะดีดหน้าผากนั้นไปหนึ่งที
"โอ๊ะ! ลงโทษฉันหรอ"จงออบเงยหน้าขึ้นมาถามพลางลูบหน้าผากปอยๆ
"ป่าวนะ แค่นี้เองไม่ตาย"ผมยักใหล่ก่อนจะเก็บของให้จงออบที่ยังทำหน้ามึนไม่เลิก สะพายกระเป๋าของคนตัวเล็กไว้ก่อนจะฉุดมือเล็กให้ลุกขึ้น จงออบยิ้มและลุกตามผมรอเพื่อนคนอื่นออกไปจนคนสุดท้ายก้าวพ้นห้อง ก่อนจะโน้มตัวกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กเบาๆ
"บอกอะไรให้นะจงออบ ถ้าฉันจะลงโทษนายจริงๆมันต้องทำที่เตียง"พูดจบจงออบก็ตีแขนผมอย่างแรง ผมไม่สะท้านอะไร มีแต่จงออบที่เขินหน้าแดงลามไปถึงหู ผมยิ้มก่อนจะยีหัวนั่นและเดินออกจากห้องไปคุณคิดว่าเด็กเรียนคนหนึ่งจะสามารถนั่งคอแข็งหลังตรง ตาโตวิ้งๆไปได้นานแค่ไหน มันก็ต้องมีหลับฟุบโต๊ะบ้างอะนะ แบบพักสายตาอะไรงี้ผมเหลือบมองจงออบที่นั่งเหม่อลอยไปด้านหน้าเป็นพักๆ ถึงหน้าตรงมองไปด้านหน้าแต่ผมรู้ว่าจงออบหลับใน..
ครูยังคงสอนต่อไปเรื่อยๆแถมยังขึ้นกระดานผมเลยต้องก้มหน้าจดยิกๆ
'แป๊ก' เสียงปากกาตกทำให้ผมหยุดจดหันไปมองจงออบ มือขาวๆนั้นอ่อนปวกเปียกร่วงลงข้างตัวก่อนหัวที่โยกไปมาจะดิ่งลงต่ำเฮ้ย แม่ง! ผมยกมือขึ้นรองรับหัวทุยๆนั่นก่อนที่จะกระแทกลงโต๊ะ เพื่อนโต๊ะข้างๆมองอย่างขำๆ
"เบาๆ"ผมดุมันเบาๆจงออบก็ไม่มีท่าว่าจะตื่นหน้าผากอุ่นๆทิ้งน้ำหนักลงบนมือผม ดีที่จงออบนั่งด้านขวาของผมผมเลยใช้มือซ้ายจดต่อ ปล่อยมันนอนไปก่อน จนหมดคาบ
"อืมมม"ผมหันไปมองจงออบ ที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา"แดฮยอน กี่โมงแล้ว"ตาตี่ๆพยายามลืมเต็มที่
ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะยกมือมาหนีบๆนวดๆเมื่อยชะมัดหัวแม่งก็หนัก แต่ผมไม่ได้ พูดออกไปหรอก
"นายเอามือรองหัวฉันหรอ"จงออบหันมามอง ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้นมานิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ-_-;
"อืม"
ผมตอบสั้นๆแล้วโกยของลงกระเป๋า
"เมื่อยมั้ยอะ ฉันขอโทษ"หน้าขาวดูซีดลงด้วยความสำนึกผิด ก่อนที่มือเล็กๆจะคว้ามือผมไปบีบเบาๆและจูบอย่างแผ่วเบา"ขอโทษนะ"ผมคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะดีดหน้าผากนั้นไปหนึ่งที
"โอ๊ะ! ลงโทษฉันหรอ"จงออบเงยหน้าขึ้นมาถามพลางลูบหน้าผากปอยๆ
"ป่าวนะ แค่นี้เองไม่ตาย"ผมยักใหล่ก่อนจะเก็บของให้จงออบที่ยังทำหน้ามึนไม่เลิก สะพายกระเป๋าของคนตัวเล็กไว้ก่อนจะฉุดมือเล็กให้ลุกขึ้น จงออบยิ้มและลุกตามผมรอเพื่อนคนอื่นออกไปจนคนสุดท้ายก้าวพ้นห้อง ก่อนจะโน้มตัวกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กเบาๆ
"บอกอะไรให้นะจงออบ ถ้าฉันจะลงโทษนายจริงๆมันต้องทำที่เตียง"พูดจบจงออบก็ตีแขนผมอย่างแรง ผมไม่สะท้านอะไร มีแต่จงออบที่เขินหน้าแดงลามไปถึงหู ผมยิ้มก่อนจะยีหัวนั่นและเดินออกจากห้องไปคิดว่าเด็กเรียนคนหนึ่งจะสามารถนั่งคอแข็งหลังตรง ตาโตวิ้งๆไปได้นานแค่ไหน มันก็ต้องมีหลับฟุบโต๊ะบ้างอะนะ แบบพักสายตาอะไรงี้ผมเหลือบมองจงออบที่นั่งเหม่อลอยไปด้านหน้าเป็นพักๆ ถึงหน้าตรงมองไปด้านหน้าแต่ผมรู้ว่าจงออบหลับใน..
ครูยังคงสอนต่อไปเรื่อยๆแถมยังขึ้นกระดานผมเลยต้องก้มหน้าจดยิกๆ
'แป๊ก' เสียงปากกาตกทำให้ผมหยุดจดหันไปมองจงออบ มือขาวๆนั้นอ่อนปวกเปียกร่วงลงข้างตัวก่อนหัวที่โยกไปมาจะดิ่งลงต่ำเฮ้ย แม่ง! ผมยกมือขึ้นรองรับหัวทุยๆนั่นก่อนที่จะกระแทกลงโต๊ะ เพื่อนโต๊ะข้างๆมองอย่างขำๆ
"เบาๆ"ผมดุมันเบาๆจงออบก็ไม่มีท่าว่าจะตื่นหน้าผากอุ่นๆทิ้งน้ำหนักลงบนมือผม ดีที่จงออบนั่งด้านขวาของผมผมเลยใช้มือซ้ายจดต่อ ปล่อยมันนอนไปก่อน จนหมดคาบ
"อืมมม"ผมหันไปมองจงออบ ที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา"แดฮยอน กี่โมงแล้ว"ตาตี่ๆพยายามลืมเต็มที่
ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะยกมือมาหนีบๆนวดๆเมื่อยชะมัดหัวแม่งก็หนัก แต่ผมไม่ได้ พูดออกไปหรอก
"นายเอามือรองหัวฉันหรอ"จงออบหันมามอง ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้นมานิดหน่อย นิดหน่อยจริงๆ-_-;
"อืม"
ผมตอบสั้นๆแล้วโกยของลงกระเป๋า
"เมื่อยมั้ยอะ ฉันขอโทษ"หน้าขาวดูซีดลงด้วยความสำนึกผิด ก่อนที่มือเล็กๆจะคว้ามือผมไปบีบเบาๆและจูบอย่างแผ่วเบา"ขอโทษนะ"ผมคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะดีดหน้าผากนั้นไปหนึ่งที
"โอ๊ะ! ลงโทษฉันหรอ"จงออบเงยหน้าขึ้นมาถามพลางลูบหน้าผากปอยๆ
"ป่าวนะ แค่นี้เองไม่ตาย"ผมยักใหล่ก่อนจะเก็บของให้จงออบที่ยังทำหน้ามึนไม่เลิก สะพายกระเป๋าของคนตัวเล็กไว้ก่อนจะฉุดมือเล็กให้ลุกขึ้น จงออบยิ้มและลุกตามผมรอเพื่อนคนอื่นออกไปจนคนสุดท้ายก้าวพ้นห้อง ก่อนจะโน้มตัวกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กเบาๆ
"บอกอะไรให้นะจงออบ ถ้าฉันจะลงโทษนายจริงๆมันต้องทำที่เตียง"พูดจบจงออบก็ตีแขนผมอย่างแรง ผมไม่สะท้านอะไร มีแต่จงออบที่เขินหน้าแดงลามไปถึงหู ผมยิ้มก่อนจะยีหัวนั่นและเดินออกจากห้องไป
ทำไมมันดูสั้นๆ ฮา
มันออกแแนวมุมิน่ารกนะ
แหม เรื่องนี้แต่งตอนเรียนๆอยู่
แบบว่าง่วงหาอะไรทำแก้ง่วง
โชคดีในการเรียนนะคะ อย่าหลบแบบน้องออบ
เพราะไม่มีใครมาเอามือรองให้แบบนี้นะคะ
ความคิดเห็น