Short Fic BIGBANG [yaoi]

ลำดับตอนที่ #5 : SF U belong with me past2

"เอ่อ....."  ซึงฮยอนพูดขึ้นมา  พอสติผมเริ่มเข้าที่เข้าทาง  ผมมองไปรอบๆ  ถึงบ้านผมเเล้วนี่

"หืม ถึงบ้านเเล้วนี่!  ขอบใจมากนะ ซึงฮยอน  วันนี้สนุกมากเลยล่ะ  เเล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ"  ผมหยิบของทั้งหลายเเหล่ออกมาเเล้วโบกมือบ๊ายบายให้ซึงฮยอน  จากนั้นก็เดินเข้าบ้านไป

------------------------------------------

"ฮะๆ"ร่างสูงเเค่นหัวเราะกับตัวเอง "เเล้วเจอกันนะจียง"  พูดพร้อมๆกับสตาร์ทรถออกไป
---------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น

ผมจัดการอาบน้ำเเต่งตัวตามคำเเนะนำของพี่พนักงานร้านขายของเสริมความงาม เเล้วลงมากินข้าวกับเเม่เเละพ่อ   เมื่อวานนี่พวกท่านเกือบเอาปืนไล่ยิงผมเเน่ะ  นึกว่าโจร  ฮะๆ  ในขณะที่ทานข้าวเช้าอยู่พ่อก็ถามผมว่า

"เเล้วเมื่อวานใครมาส่งน่ะ"

"เพื่อนฮะ  เค้าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผมเลยฮะ"  ผมพูดพร้อมยิ้มๆ

"ฮ่าๆ  งั้นเหรอ  อย่างนี้ลูกต้องไปขอบใจเพื่อนคนนั้นเเล้วหล่ะ  เพราะเพื่อนคนนั้นทำให้ลูกสดใสขึ้นนะ"

"เอ๋...."  ผมสดใสขึ้นเหรอ  บ้าน่า  ผมเเค่ยิ้มมากขึ้น  หัวเราะบ่อยขึ้นเเค่นั้นเองนี่

"เอ้า!  รีบๆกินสิ  เดี๋ยวก็ไปมหาลัยสายหรอก"

"โธ่  เเม่ฮะ  วันนี้ผมมีเรียนสิบโมงนะ  นี่พึ่งเเปดโมงเอง"

"อ่าว!  งั้นทำไมเพื่อนลูกเค้ามานี่เเล้วล่ะ" เเม่พูดพร้อมชี้ไปที่หน้าต่างห้องครัวประกอบ

"ซึงฮยอนเหรอฮะ"  ผมลุกขึ้นจากโต๊ะเเล้วออกไปดูตามที่เเม่ชี้

"ใช่รึเปล่าจ้ะ"

"ใช่ฮะ!  พ่อฮะเเม่ฮะ  ผมไปก่อนนะฮะ  ผมรักพ่อกับเเม่นะฮะ" ผมคว้ากระเป๋าเเละเอกสารต่างๆเเล้ววิ่งไปที่ประตูบ้าน

"จ้าาาาา"  พ่อกับเเม่ผมน่ารักมั้ย?  ผมรักพวกท่านมากๆเลย

ผมเเอบมองซึงฮยอนที่ตอนนี้ดับเครื่องเเล้วนั่งนิ่งๆในรถ  ผมเพิ่งสังเกตว่าเค้าเป็นคนหน้าดุเเหล่ะ  คิ้วเข้ม ตาคม ดูเเล้วน่ากลัวเป็นบ้าเลย  เเต่ทำไมถึงนิสัยดีอย่างนี้นะ!  ผมเดินไปเคาะกระจกทางฝั่งคนขับ  เค้าสะดุ้งตกใจเลย  ผมวิ่งไปตรงที่นั่งข้างคนขับ  เปิดประตูเเล้วนั่งลงเข้าไปในรถ

"อรุณสวัสดิ์ซึงฮยอน  นายมาเช้ามากเลยนะ"

"ฮะๆ งั้นเหรอ  ชั้นไม่ได้มองนาฬิกาน่ะ"  เค้าระบายยิ้มบางๆ  เอ๊ะ  ทำไมขอบตาเค้าดำล่ะ

"นายนอนกี่ทุ่มเนี่ย"

"ประมาณตี1อ่ะ"  ผมตีเเขนเค้าไป1ที

"นอนดึกเเล้วยังตื่นเช้าอีก!  ดูสิ  ขอบตานายดำเลยนะ  ทำอะไรถึงนอนดึกล่ะ"

"ก็...มีเรื่องให้ต้องคิดนิดหน่อย"  ผมมองเค้าอย่างดุๆ

"ถ้ามีมากขนาดนั้นนายก็ไม่ควรตื่นเช้าเเบบนี้   เพราะนายอาจจะไม่สบายได้นะ"  ผมลูบหน้าเค้าเบาๆ  เอ๊ะ!  นี่ผมทำอะไรเนี่ย  

"......"  ซึงฮยอนเงียบเเล้วก็หน้าเเดง

"ขะ..ขอโทษนะ"  ผมก้มหน้าพูด  ผมก็อาย  

"มะ...ไม่เป็นไร"  

จากนั้นเค้าก็ออกรถ  ซึงฮยอนเปิดเพลงเบาๆคลอไปด้วย  เป็นเพลงที่ผู้หญิงร้อง  รู้สึกจะชื่อเทเลอร์ อะไรเนี่ยเเหละ   ไอ้ผมมันก็เป็นพวกไม่ชอบฟังเพลงซะด้วย  

"นายชอบเพลงเเบบนี้เหรอ"  ผมถามเค้า

"เปล่าหรอก  เนื้อหามันจึ้กดีเลยชอบ"

"ห้ะ"

"เปล่าๆ ไม่มีอะไร"

นั่นเป็นบทสนทนาระหว่างเรา  นอกนั้นเค้าก็เงียบเเละผมก็เงียบ  ไม่มีใครคุยกัน  เอาอีกเเล้ว กลิ่นหอมๆของน้ำหอมเเต่งรถกับกลิ่นโคโลนของซึงฮยอน   ผมได้กลิ่นนี้เเล้วมันอยากหลับอ่ะ  เเต่ไม่ทันที่ผมจะผล็อยหลับไป  เราก็มาถึงมหาลัยพอดี

--------------------------------------------30%

พอลงมาจากรถทุกคนก็เอาเเต่มองผมเเล้วไปซุบซิบกัน   ผมไม่ชอบเลยอ่ะ  มันรู้สึกน่าอึดอัด  ผมเดินชิดซึงฮยอนเเล้วเกาะเเขนเค้าไว้  อย่างน้อยเค้าก็ช่วยผมได้  มั้งนะ?   จู่ๆซึงฮยอนก็หยุดเดินกะทันหันทำเอาผมชนเเผ่นหลังเค้าไปเต็มๆเลย

"จียง   นั่นซึงรีนี่"  ผมมองตามที่เค้าชี้  ซึงรีนี่

"อืม"  ผมครางในลำคอเเค่นั้น  เพราะได้เเค่นั้นจริงๆ  ซึงฮยอนผลักผมให้ไปชนกับซึงรี  หวายยยย  ดีนะเนี่ยมินจีไม่อยู่  ไม่งั้นเเย่เเน่เลย

"......"ซึงรีไม่พูดอะไรเเต่จ้องหน้าผมเเทน  ผมหันไปมองซึงฮยอนที่กำลังทำท่าทางประมานว่า  ให้พูดอะไรซักอย่าง

"...ขะ.ขอโทษครับ!!!!"  ผมพุดเสียงดังหรือเเทบจะตะโกนอยู่เเล้ว   คนที่อยู่เเถวนั้นหันมาหัวเราะผม รวมถึงซึงฮยอนที่เเทบจะสะดุดอะตอมเมื่อได้ยินผมพูด  อ่าาาาา  เป็นงี้ทุกทีเลยเวลาตื่นเต้น

"ชั้นไม่เป็นไร   นายเป็นไรรึเปล่า"

"ผะ.....ผมไม่เป็นอะไรครับ   ขอโทษครับ" พอพูดจบ ผมก็รีบวิ่งหนีซึงรี

ผมนั่งกุมขมับตัวเองอยู่ที่ม้าหินอ่อนที่ประจำ  อยากจะเอาหัวโขกพื้นให้รู้เเล้วรู้รอดจริงๆ   ทำไปได้ไงวะ  โอกาสมาถึงเเล้วเเท้ๆ  ซักพักซึงฮยอนก็มานั่งตรงข้ามกับผมเหมือนเดิม  เค้าไม่พูดอะไรเลย  ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกเเย่ขึ้นไปอีก

"นี่   ไม่ด่าชั้นหน่อยเหรอ"  สุดท้ายผมก็เป็นคนพูดจนได้

"ไม่อ่ะ"

"ทำไมไม่ด่าล่ะ  ชั้นมันโง่ๆๆๆๆ  ทิ้งโอกาสที่นายอุส่าหยิบยื่น"

"นายคงตื่นเต้นเลยทำพลาดไป"

"....."  ปฏิกริยาของเค้าเเตกต่างจากที่ผมคิดไว้มาก   นี่เค้าไม่คิดจะด่าผมจริงๆเหรอ

"...."  

"ทำไมนายถึงไม่ด่าชั้นเลยล่ะ   เเถมตอนนั้นที่พวกคนเเถวนั้นหัวเราะนายก็ไม่หัวเราะ  เพราะอะไร"

"ก็..นายคงไม่อยากให้ชั้นหัวเราะเยาะหรือด่านายนี่"

"ตอนนี้ชั้นอยากให้นายด่ามากเลย  ไม่งั้นชั้นจะรู้สึกเเย่กว่าเดิมอีกนะ" 

"555  งั้นเหรอ  เเต่ชั้นไม่อยากด่านาย  คนเรามันผิดพลาดกันได้ อีกอย่าง เรามีโอกาสเเก้ตัวอีกตอนเย็น"

"เเก้ตัว?"

"ใช่!   มินจีจะไปซ้อมเชียร์ตอนเย็นเเละซึงรีก็จะอยู่ที่ตึกคณะคนเดียวเป็นประจำ  นายก็ใช้โอกาสนั้นบอกรักเเล้วก็ขอเป็นเเฟนไปเลย"

"หา"  ผมอ้าปากหวอ  อะไรเนี่ย  เป็นเเฟน?  

"นายรักซึงรีไม่ใช่เหรอ"

"ชั้นชอบซึงรีเฉยๆไม่ได้รักซะหน่อย"

"เอาน่า  อีกเดี๋ยวก็รักเเล้ว"

"เเต่..."

"ตอนนี้ชั้นกำลังมีปัญหากับไอ้โจทย์นี้อยู่  ช่วยหน่อยดิ"  

ซึงฮยอนเปลี่ยนเรื่องเเล้วยื่นสมุดของเค้ามาให้   เอ่อ  มันเยินจังอ่ะ  นี่เค้าเรียนหรือเค้าเอามันไปรบวะ   ผมมองโจทย์นั้นก่อนจะอธิบายให้เค้าฟัง  ซึ่งรู้สึกเค้าจะเอาเเต่เหม่อนะ  ตกลงให้ช่วยเปล่าเนี่ย

"ซึงฮยอน!  ฟังอยู่รึเปล่า"

"ห้ะ!!!"

"ชั้นอธิบายให้นายฟังอยู่ นายก็ใจลอยไปไหนกัน"

"ไม่มีไรๆ  คิดอะไรเล่นๆอยู่"

"งั้นเดี๋ยวชั้นอธิบายต่อนะ"

"อืม     จียง   ถ้าชั้นไม่อยู่  นายจะเป็นไง"

"นายจะไปไหนเหรอ" เค้าพูดเหมือนเค้าจะไปที่ไหนเลย

"เปล่า  ถามเฉยๆน่ะ  เเล้วนายจะเป็นไง ...ถ้าไม่มีชั้น"

"ก็คงไม่มีใครที่มาโวยวายให้สอนการบ้านเเล้วก็เป็นเดือดเป็นร้อนเเทน"

"...." เค้ามีสีหน้าเศร้าไปเมื่อผมพูด

"เเล้วก็  ชั้นคงเหงาน่าดูเลย"

"นายไม่เหงาหรอก  เพราะเดี๋ยวนายก็เป้นเเฟนกับซึงรีเเล้ว"

"ใครจะไปรู้  บางทีเค้าอาจไม่ชอบชั้นเเล้วปกิเสธก็ได้"

"เชื่อชั้นสิ"

"อ่ะเชื่อก็ได้  เเต่ตอนนี้ฟังชั้นอธิบายก่อนได้มั้ย"

"ได้สิ!"  ผมหัวเราะ  ทำไมเค้าชอบทำให้ผมหัวเราะจังนะ
---------------------------
ตอนเย็น

"จะดีเหรอซึงฮยอน   มันได้ผลเเน่นะ"  ผมถามซึงฮยอนอีกทีเพื่อความมั่นใจ  ตอนนี้ผมกับเค้าเเอบดูซึงรีนั่งอ่านหนังสืออยู่

"มาถึงขั้นนี้เเล้วต้องได้ผลสิ"  

เค้าพูดเเล้วก็ดันผมออกจากที่ซ่อน  ผมหันมองซึงฮยอนเเวบนึงก่อน เค้าทำท่าสู้ๆให้กับผม  ผมก็ต้องสู้สิ!  ผมให้กำลังใจตัวเองเเล้วเดินเข้าไปหาซึงรี

"เอ่อ..."

"มีธุระอะไร"  ซึงรีถามโดยไม่มองผม

"คือ......."

"......"

"ผม...ชะ..ชอบคุณ"  สำเร็จ!  พูดไปเเล้ว  ผมก้มหน้างุดๆหนีความอาย  มีอีกประโยคนึงที่ยังไม่พูด  อ๋อยยย  เเค่นี้ก็จะตายเเล้ว

"เเล้วไง"

"ชะ..ช่วยคบกับผมได้มั้ย!!"  อ่อก  เกือบตายเพราะอายเเล้ว  ผมมองหน้าซึงรีก่อน  เค้าหัวเราะเบาๆเเล้วตอบว่า

"ได้สิ"

"จริงๆนะฮะ!  เอ่อ..ขอโทษครับ"

"จริง"

--------------------------------------100%

ตอนที่2

เรื่องนี้4ตอนจบนะ   ฮ่าๆ

ไม่มีใครขอเเต่อยากเเต่ง