คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ถึงคห.1[RV].+*TEMpo_ViP
"พี่จียง!!! เร็วๆดิ" เสียงใสๆของซึงรีเร่งผมยิกๆ เเม่งจะรีบไปไหนวะ!
"รอไม่ได้ก้ไปก่อนเลยไป!" ผมพูดตัดพ้อ เหอะ เดี๋ยวนี้เพิ่งรู้นะว่าเห็นเเฟนดีกว่าพี่
"หูยยยยยยยย อย่ามางอนไม่เข้าเรื่องน่ะพี่จียง! เร็วๆสิ พี่ยองเบเเข่งวันนี้นะไม่ใช่ปีหน้า" ดูมันพูด
"ก็ให้มันเริ่มไปก่อนเลย เเข่งอะไรก็ไม่รู้ไร้สาระเป็นบ้า"
"ออกจะสนุก!!" ดูมัน! เถียงคอเป็นเอ็นเลยไอ้เด็กบ้า
"เออๆ สนุกก็สนุก" ผมเออออตามมัน ไม่งั้นนะไม่จบชัวร์
ซึงรีลากผมยังลานเเข่งรถ คนเยอะเป็นบ้าเลย ไม่เห็นจะมีอะไรน่าหนุกเลย เเข่งกันเข้าไปได้! ไร้สาระชิปเป๋งเลย เเข่งเเล้วได้ไรวะเนี่ย เกมมาริโอ้ยังน่ามันกว่าเลย ผมเหลือบเห็นผู้ชายน่าสนใจคนนึง หล่อเป็นบ้าเลย นี่ขนาดผมเป็นผู้ชายด้วยกันผมยังอดชมไม่ได้เลย ผมจะกระตุกเเขนเเล้วชี้ให้ซึงรีดูผู้ชายคนนั้น เเต่กลับคว้าได้เพียงความว่างเปล่า ผมหันมองหาซึงรี มันไม่อยู่เเล้ว นี่ผมหลงกับมัน!!! เเถมผมเพิ่งเคยมานี่ครั้งเเรก!!!!! อ่อก อยากตาย
-------------------------------------
ในขณะนั้น
top talk
"ตกลงเมิงจะเเข่งมั้ยวะท็อป" ไอ้ยองเบ เพื่อนผมพูดขึ้น
"ไม่ว่ะ น่าเบื่อ มีเเต่พวกกระจอกๆ"
"งั้นกูลงให้เเล้วกันนะ"
"อือๆ"
ผมมองไปรอบๆ บรรยากาศวันนี้คึกคักดีเเฮะ เอ๊ะ! นั่นใครกัน ไม่คุ้นหน้าเลย ใบหน้าหวานที่ออกเชิดติดหยิ่งเล็กน้อยมันทำให้ผมรุ้สึกว่าคนๆนี้มีอะไรที่น่าสนใจ ผมเดินเข้าไปหาเค้า ดูเหมือนว่าจะหลงทางอยู่นะเนี่ย
"หลงทางเหรอ" ผมถามเค้าเเบบสุภาพบุรุษ
"....." เค้าไม่พูดอะไรเเต่เดินหนี คนอะไร น่าสนใจเป็นบ้าเลย
"นี่! ชั้นช่วยนายหาเพื่อนได้นะ เพื่อนนายชื่ออะไรล่ะ" ผมยังคงรุกเค้าต่อไป
"ไม่ได้ขอให้ช่วย หลีกไปไกลๆเลย"
"ทำไมพูดจาไม่น่ารักเลยอ่ะครับ"
"ไอ้โรคจิต! อย่ามายุ่งกับชั้น!!! ไปไกลๆไป!!!!" ตั้งเเต่เกิดมา ผมยังไม่เคยถุกโดนไล่เเบบนี้เลยนะ ทำไมคนๆนี้ถึง....
"พี่จียงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อยู่นี่เอง! ตามหาตั้งนาน อ่าว!!พี่ท็อป หวัดดีฮะ" ชื่อจียงงั้นเหรอ เเค่ชื่อก็น่าสนเเล้ว
"ซึงรี นายรู้จักกับไอ้โรคจิตนี่ด้วยเหรอ"
"อื้ม! เค้าเป็นเพื่อนพี่ยองเบฮะ"
"เหอะ!" จียงเชิดหน้าเเล้วมองผมเเบบจิกๆ อ่า ผมชอบเค้าอ่ะ
"ซึงรี! ยองเบอยู่ไหน ไปบอกมันทีว่าพี่จะลงเเข่ง"
"เอ๋ อะไรนะพี่ท็อป"
-------------------------------------------
jiyoung talk
ไอ้โรคจิตนี่! มันทำอะไรของมันวะ จู่ๆก้เข้ามาคุยเฉยเลย ตอนเเรกก็หนีเเล้วนะ ยังหน้าด้านตามอีก ดีนะที่ซึงรีมาไม่งั้นมันโดนจียงกระทืบเละเเน่ ตอนนี้ผมยืนอยู่กับซึงรีเเละยองเบที่ข้างสนาม ยองเบหันไปถามไอ้โรคจิต
"ไหงเมิงบอกว่าไม่เเข่งไง ทำไมเปลี่ยนใจเร็วจัง"
"กูอยากเล่นดู"
"เล่นอะไรวะ อย่าบอกนะ เมิงพนันกับฝั่งนั้นอ่อ"
"อืม กูพนันว่าถ้ากูเเพ้กูจะเป็นขี้ข้าให้พวกมัน1ปี"
"เเล้วถ้าเมิงชนะล่ะ"
"กูต้องได้จียงเป็นเเฟน"
"เห้ย!!!!" เสียงของผม ซึงรีเเละยองเบร้องออกมา
"เกี่ยวอะไรกับชั้นมิทราบวะ! เเข่งก็เเข่งไปดิ ทำไมต้องมายุ่งกับชั้นด้วย"
"นั่นสิ! ทำไมต้องเอาพี่จียงไปยุ่งด้วยอ่ะพี่ท็อป"
"ไม่รู้เเหละ ก็ในเมื่อชั้นอยากได้ ชั้นก็ต้องได้" มันทิ้งระเบิดไว้เท่านี้เเล้วก็ขับออกไปยังจุดสตาร์ท
"นี่มันอะไรกัน! ยองเบ!!!!" ผมกระชากคอเสื้อยองเบ ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยู่ ลงกับเพื่อนมันก็ได้วะ
"เอ่อ ชั้นก้ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ไหงมาลงที่ชั้นเนี่ย!!"
"เเล้วตอนที่มันไปพนันทำไมนายไม่ห้าม!!!! ห้ะ!"
"ก็ชั้นไม่รุ้ว่ามันจะพนันนี่ ปกติมันไม่พนันเลยนะ นายน่าจะดีใจสิจียง นั่นคือ ชเว ซึงฮยอนเชียวนะ นายได้เป็นเเฟนกับคนใหญ่คนโตเเบบนั้น นายต้องปลื้มดิ"
"ไร้สาระ!!! ชั้นจะไม่เป็นเเฟนกับคนโรคจิตหรอกนะ!" ผมตวาดใส่ยองเบ
-------------------------------50%
“แล้วชั้นจะไปรู้กับนายมั้ย! ชั้นบอกว่าชั้นไม่รู้ไง! ปล่อยได้แล้วๆ เสื้อยับหมดหล่อกันพอดี!” ซึงรีเมื่อเห็นทีท่าว่ามันจะไม่ดี ก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามไว้
“ปล่อยเถอะพี่จียง ทำไมไม่มารอลุ้นเล่าว่าจะแพ้หรือชนะ ถ้าแพ้ก็ดีไป แต่ถ้าชนะก็ดี.....ม..ไม่ดี!” ซึงรีลากเสียงพลางจ้องตาพี่ของเขาไปด้วยจึงรีบเปลี่ยนคำทันที
“อารมณ์เสียจริงๆเลย!!” เดินตึงตังไปนั่งเก้าอี้แถวนั้น
............................................................
.................................................
...............................
...................
.........
ครึ่งช.มผ่านไปกับการแข่งรถ..
ฮิ้ววววววววววว~!!!
เสียงโห่ร้องดีใจของฝ่ายชนะ เห้ย! แล้วใครชนะล่ะ! ขอเถอะ พระเจ้าโปรดเมตตาข้าพเจ้าด้วย ข้าพเจ้ายังไม่อยาก...
“จียง...ชั้นชนะแหละ” ร่างสูงวิ่งมา เหงื่อไหลไคลย้อยไปหมด ‘พระเจ้าไม่เข้าข้างแต้ว!!!’ จียงคิด น้ำตาไหลพราก
“ไม่นะ!! นายหลอกชั้น นายแพ้ใช่ไหมล๊า ฮ่าาาาๆๆ ยอมรับมาตอนนี้ยังทันนะ~ อะ..กิ๊วๆ” …ยังคงไม่ยอมรับความจริง ...แต่หน้าตาน่ะเหวอไปเรียบร้อยแล้ว
“ชั้นชนะ ^^” เมื่ออีกฝ่ายยืนยันแบบนั้น สีหน้าของจียงก็เปลี่ยนไปเป็น
“o[]o!!!! ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~”
ศึกในวันนี้คงยังไม่จบ...
“ที่รักครับ ไปเที่ยวกันนะ..ๆๆ”
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ไอบ้าโรคจิตซึงฮยอนก็มาตามตื๊อผมตลอดเลย แถมยังมาบุกบ้านผมด้วย!!! ดีนะที่ผมไม่ได้อยู่กับพ่อและแม่ ไม่งั้นท่านคงช็อคตายที่เห็นผู้ชายกำลังนัวเนียลูกของตัวเองอยู่
“อย่ามายุ่งกับชั้น!!!! ไปไกลๆๆๆเลยไป๊~!!!!” ไล่แล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องนอน
ให้ตายเหอะ! น่ารำคาญเป็นบ้า!!
“โธ่...ที่รักรู้มั้ย ตั้งแต่คบกันมาเรายังไม่เคยไปเที่ยวไหนกันเลยนะครับ..”ซึงฮยอนพูดเสียงอ่อย นานแล้วเหมือนกันที่เขาต้องมาอ้อนใครแบบนี้ นี่มันไม่ใช่ตัวเขาเลยนี่หว่า ..
“อ๋อเหรอ แล้วไม่ทราบว่าชั้นได้ตกลงเป็นแฟนกับนายรึยัง ถามชั้นสิ!!!” ตวาดเข้าให้
“ยังไงก็แล้วแต่ ชั้นจะจีบนายให้ติดเลยคอยดูสิ^^” ซึงฮยอนยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนเดินเข้ามาใกล้ ผลักร่างบางๆติดกำแพง นำมือทั้งสองมาทาบไว้ไม่ให้จียงหนีได้
“..อย่าทำอะไรบ้าๆเลยนะเว้ย!!” จียงดิ้นในอ้อมแขน ซึ่งมันก็เข้าเป้าซึงฮยอนตรงเป๊ะ แหม... ก็เขาชอบนี่ คนขัดขืนน่ะ มันเร้าใจดี...
“ชั้นสัญญา ครั้งแรกของนาย...ชั้นจะนุ่มนวลให้มากที่สุด..” ร่างสูงกระซิบใบหูร่างเล็กอย่างแผ่วเบา ขบกัดเล็กน้อยให้ได้สี
“อ..อ๊ะ! นี่! ปล่อยนะโว้ย ไม่ตลกเลยนะ! ความบริสุทธิ์ของชั้น~!!!!!!” จียงยังคงไม่ยอม ดิ้นต่อไป ตรงข้ามกับใจที่ตอนนี้น่ะมันเต้นระส่ำไม่หยุดเลย
ตึก..ตัก
ไอ้หัวใจเวร!! จะทรยศกันรึไงห๊า! จะโดนปล้ำอยู่แล้วยังจะเต้นอีก เอาไว้ไปเต้นตอนอื่นได้มร๊ายยย~
“หึ..” ทันใดนั้นร่างสูงอย่างซึงฮยอนก็เหวี่ยงอีกฝ่ายลงกับเตียง
“โอ๊ย! มันเจ็บเห็นไหมเนี่ย~” จียงร้องโอดโอย ซึงฮยอนไม่ปล่อยช่องว่างให้จึงรีบเข้าไปทาบทับ
“นี่!อย่านะ!!” ร่างบางรีบปัดป่ายมืออีกฝ่ายเมื่อเห็นว่าเขากำลังล่วงเกินตนเอง
ร่างสูงรีบจัดการมัดมืออีกฝ่ายแน่นๆด้วยเนคไทน์ของตน เลิ่กเสื้อจียงออก ลูบไล้ผิวกายนุ่มนิ่ม จูบพรมหน้าอกที่เคลื่อนไหวอย่างเป็นจังหวะ ก่อนจะเอียงหูไปซบกับอกข้างซ้ายของร่างเล็ก
“เต้นแรงจังเลยนะ..”
“ฮึก..” จียงอายจนไม่รู้จะมุดหน้าหนีไปที่ไหน เมื่อ..มือใหญ่ของคนที่ล้ำรุกเขาสอดเข้ามาใต้กางเกง บีบคลึงส่วนนั้นจนมีน้ำสีขาวไหลออกเป็นสาย
“..อ..เกลียด...นายที่สุด ฮึก..” ร่างน้อยตัวสั่นเทิ้ม หยดน้ำค่อยๆไหลลงมาอาบแก้มนวล
“ขอโทษนะจียง...แต่ผม..หลงคุณเข้าแล้ว..” ร่างสูงหยุดการกระทำทุกอย่างเมื่อตั้งสติได้ว่าทำอะไรลงไปกับคนที่ตนรัก
“อึก..”
“ผมจะไม่ทำอะไรจนกว่าคุณจะพร้อม วันนี้..ขอโทษนะ” เขาเอื้อมมือไปแก้มัดเชือกให้อีกฝ่าย
“ฮึก!!” ร่างเล็กเมื่อถูกปลดพันธนาการแล้ว รีบนำผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้อย่างแน่นหนา ร่างกายบอบบางสั่นด้วยความกลัว
“ขอโทษ...”
"ขอโทษเเล้วมันหายมั้ย!!!!" ผมตวาดออกไป ทำไมเค้าถึงทำอย่างนี้ เค้าคิดว่าผมเป็นตุ๊กตารึไง ผมก็มีจิตใจนะ
"ชั้นไม่ขอให้นายยกโทษให้ เเต่อย่าเกลียดชั้นได้มั้ย จียง"
"ฮึก...." ผมไม่ตอบเค้า
ซึงฮยอนเขยิบเข้ามาใกล้เเละใช้มือลูบเบาๆที่หน้าของผม ผมปัดมือนั้นทิ้ง เเล้วสบถด่า
-----------------------------------
top talk
ผมไม่คิดว่าจียงจะโกรธขนาดนี้ ผมเเค่อยากเเหย่เค้าเล่นๆ เเต่ไม่นึกว่าเค้าจะกลัวขนาดนี้ จนตอนนี้จียงยังไม่ยอมออกจากห้องเลย นี่ก็ปาไปเเล้ว2วัน จียงยังไม่ยอมกินอะไรเลย ผมกลัวว่าเค้าจะเป็นลมเอา ตัวยิ่งผอมๆอยู่ เห้ออออออออออ เเล้วผมจะง้อเค้ายังไงดีเนี่ย
"จียง กินข้าวเถอะนะ ถ้านายไม่กินข้าว นายก็จะไม่มีเเรงด่าชั้นนะ" ผมพยายามหว่านล้อมจียง
"....." จียงยังคงเงียบเเละไม่ยอมมองผม
"กินซักนิดเถอะนะ นายไม่อยากไปทำงานเเล้วเหรอ"
"....."
"โอเค จียง ชั้นรู้ว่าชั้นผิด ชั้นไม่อยากให้นายเป็นเเบบนี้ ชั้นจะเลิกยุ่งกับนายก็ได้ขอเเค่ให้นายกินข้าว" ได้ผล จียงหันมามองเเล้ว
"นายต้องเลิกกับชั้น!!! ออกไปจากชีวิตของชั้น อย่ามายุ่งกับชั้นอีก! เข้าใจมั้ย!!!!"
"เอ่อ...ถ้ามันทำให้นายหายโกรธได้ล่ะก็ ชั้นยินดี"
จบเเล้วสินะ ความรักของผม ความรักที่ยังไม่ทันได้เบ่งบาน บางทีคนอย่างผมมันคงไม่เหมาะจะมีวามรักล่ะมั้ง ผมเดินออกจากห้องของจียงเเล้วมุ่งหน้าไปยังตึกชเว
-----------------------------------------------
1อาทิตย์ผ่านไปไวราวกับโกหก
jiyoung talk
ตอนนี้ผมกำลังเก็บร้านราเม็งอยู่ ให้ตายสิ ทำไมมันเหงาจังนะ ทำไมรู้สึกว่ามันเงียบๆจังล่ะ ทำไมไม่มีเสียงที่น่ารำคาญคอยวนเวียนอยู่ข้างหูเลย จริงสินะ เค้าไปเเล้ว ไปเเบบไม่มีทางกลับด้วย หึ เพิ่งจะรุ้ตัวก็เมื่อสายเกินไป คำๆนี้ไม่เคยอยู่ในสมองของผม เเต่ตอนนี้มันเเทบจะตรงกับตัวผมทุกอย่าง ไม่มีท็อป ชีวิตก็น่าเบื่อ อะไรที่เคยบอกว่าเจ๋ง สุดท้ายพอขาดคนเเค่คนเดียวกลับเเย่ลงในทันที โว้ยยยยยยยยยยยย จียงนายมันโง่ นายมันบ้า นายมัน...เห้อออออออออออ ตอนนั้นไล่เค้าไป สุดท้ายมาเจ็บเอง น่าสมเพชจริงๆเลย
ครืดดดดดดดดดดดดดดด
"ร้านปิดเเล้วครับ" ผมพูดซ้ำๆราวกับหุ่นยนต์ บ้ะ น่าเบื่อนะเว้ย ไม่เห็นป้ายรึไงกันนะ
"รุ้เเล้วครับ"
"รู้เเล้ว เเล้วทำไมยังอยู่อีกวะ! ไปไกลๆไป" ผมเอ่ยปากอย่างสุดจะทน เเม่งหน้าด้านชิปเลย ขอดูหน้าหน่อยเถอะ "นะ นาย"
"ครับ มาเเล้วครับ อาทิตย์เดียวที่ไม่มีจียงมันน่าเบื่อจะตายนะ ไปเที่ยวกันมั้ย"
ผมคงไม่ต้องบอกหรอกนะว่าผมตอบเค้าว่าอะไร อะไรก็ช่างเหอะ ตอนนี้ผมรู้สึกดีที่มีเค้า เเละจะดีมากๆถ้าเค้าจะยังอยู่ข้างผมอย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆ
----------------------------------100%
โอ้วววว อุบาดมาก ต้องขอโทษคุณอาร์วี เทมโปด้วยเน้อ เราปั่นสุดตรีนเเล้ว เเหะๆ
เรื่องนี้เราเเต่งกับเพื่อน ดูได้จากสีตัวอักษร สีเข้มคือเราเเต่ง ตัวบางคือเพื่อนเเต่ง
ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ถ้าหากมันไม่ถูกใจคุณ(อันนี้เนตรพูดนะคะ เนตรพิมพ์ตัวหนา แอร์พิมพ์ตัวบาง ตัวcodai new ในเวริดน่ะค่ะ)
-แอร์มาเสริมค่ะ-
v
v
v
มันอาจจะไม่ตรงกับพล็อตของคุณเลย..... อ่า อันนี้พวกเราบกพร่องเองง่ะ ขอโทษจริงๆ..แต่หวังว่าคุณคงจะสนุกกับเรื่องสั้นเทมจีที่แต่งมาเพื่อคุณนะคะT^T รู้สึกผิดจับใจ
วันนี้นั่งปั่นกันหัวลีบเลย ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ไรเตอร์อีกคนตัน ส่วนเราก็ตัน สลับกันไปมา
แถมมีแต่งมาซ้ำกันด้วย เลยต้องมานั่งเลือกว่าของใครดีกว่า ฮะๆๆ
อย่าถือโทษโกรธกันเลยนะคะ สุดๆแล้วค่า
ความคิดเห็น