คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF U belong with me [เทมจี] past1
'ไม่ว่านายจะเป็นยังไง ชั้นก็พร้อมที่จะอยู่ข้างๆ ไม่ต้องกลัว ชั้นจะอยู่กับนายตลอด'
----------------------------------------------------------
"จียง! มานี่หน่อยๆ" เสียงเรียกของซึงฮยอนเพื่อนสนิทของผม อยู่ที่ม้าหินอ่อนหน้ามหาลัย
"มีอะไรเหรอ" ผมเดินเข้าไปหาเค้า เเล้วนั่งลงตรงข้ามกับเค้า
"ช่วยเเก้สมการตรงนี้หน่อยดิ ทำไม่ได้อ่ะ" เค้าชี้ไปยังโจทย์สมการที่มีรอยขีดฆ่ามากมาย ดูท่าจะทำไม่ได้จริงๆเเฮะ
"นายก็เเค่ต้องเเทนค่าตรงนี้ เเล้วก็ใส่รูทจากนั้นก็หารด้วย....."
ซ่า!!!!!
ความเย็นกระทบลงบนตัวของผม น้ำหวาน? ผมเช็ดเเว่นที่เปียกไปด้วยน้ำหวานสีสันสดใส เเล้วเเหงนหน้ามองคนที่ทำ
"อุ้ย! ขอโทษ พอดีมือมันลื่น" มินจี หรือลี มินจี พูดกับผมอย่างเหยียดๆ "ว้าย! ซึงรีดูสิคะ จียงเค้ามองชั้น น่ากลัวจังเลยค่ะ อ๋างงงง" เธอหันไปพูดกับเเฟนของเธอ อี ซึงฮยอน ซึงรี....
"ไปเถอะ มินจี ชั้นมีธุระต่อ" ซึงรีพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะพาเเฟนสาวเดินออกมา
"จียง นายไม่เป็นไรใช่มั้ย"
ซึงฮยอนรุดเข้ามาถามผมอย่างเป็นห่วง ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ อ่า ชินซะเเล้วล่ะ โดนทั้งขโมยรองเท้า ฉีกสมุด กะอีเเค่เอาน้ำหวานราดเเค่นี้ จิ๊บจ๋อยน่า
"นายจะทนยัยบ้านั่นไปตลอดรึไงวะ" ซึงฮยอนกัดฟันด้วยความโมโห
"ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเถอะ นายยังเเก้สมการไม่ได้นี่ มาเเก้ต่อเถอะ"
"โว้ยยยยยยยยยยย ไม่เเก้เเม่งเเล้ว! นายมานี่เลยนะ!!!"
เค้าลากผมไปที่ห้องน้ำชาย เเละคงเป็นโชคดีของผมที่ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลย ซึงฮยอนถอดเสื้อให้ผมเเล้วรีบจัดการกับเสื้อนักศึกษาของผมที่ตอนนี้ มันเเทบไม่เหลือเค้าเดิมซะเเล้ว เห้ออออ ผมเปลี่ยนเสื้อมากี่ตัวเเล้วนะเทอมนี้ เเม่จะต้องดุผมเเน่ๆเลย
"ทำไมนายไม่ตอบโต้พวกนั้นบ้างเลยนะ" ซึงฮยอนจัดการซักเสื้อให้ผม เอ่อ ผมไม่เเน่ใจว่านั่นเรียกว่าซักรึเปล่านะ เพราะเค้าเเทบจะขยี้เสื้อผมให้กลายเป็นจุลเเล้วเนี่ย
"เเล้วทำไมต้องตอบโต้ล่ะ"
ผมถามเค้ากลับเเล้วดึงเสื้อที่อยู่ในมือของซึงฮยอนคืน ถ้าปล่อยให้อยู่ในมือเค้าอีกสักวินะ ผมคงต้องซื้อเสื้อใหม่จริงๆเเล้ว ซึงฮยอนมองผมอย่างเเปลกๆ ผมก็ไม่รู้นะว่าเค้ามองผมยังไง เพราะผมก็ไม่เข้าใจสายตาเเปลกๆที่เค้าส่งมาให้เหมือนกัน
"นาย....ที่นายไม่ตอบโต้ยัยนั่นเพราะซึงรีใช่มั้ย" เค้ากัดฟันพูดออกมา เอ่อ นี่ฟันเค้าจะหักมั้ยหว่า กัดซะดังเลย
"......" ผมไม่ตอบเค้า
"ที่นายเงียบเเสดงว่าใช่ ใช่มั้ย!!"
"เเล้วเเต่นายจะคิด"
"นายชอบซึงรี" เค้าพูดออกมา ทำเอาผมหน้าขึ้นสีในทันที ผมทำท่าจุ๊ๆใส่เค้า
"อย่าพูดเสียงดังสิ เดี๋ยวคนได้ยินเเล้วมันจะไม่ดี"
"นายชอบมันจริงๆเหรอ"
"........." ผมไม่ตอบเเต่ผงกหัวขึ้นลงอย่างเร็ว มันน่าอายนะ
"กี่ปีเเล้ว"
"หา" อยู่ๆก็พูดขึ้นไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเเบบนี้ผมไม่รู้เรื่องนะ
"ชั้นถามนายว่า นายชอบซึงรีมากี่ปีเเล้ว"
"เอ่อ...." เป็นอีกครั้งที่ผมไม่พูดเเต่ชู2นิ้วให้เค้าเเล้วก้มหน้างุดๆ
"นายบอกซึงรีรึยัง"
"มะ..ไม่ได้บอกหรอก" ส่ายหน้าด้วยเพื่อเสริมความหนักเเน่น
"จริงๆเล้ยยยยยยยยยยยย"ดูท่าเค้าจะหงุดหงิดจริงๆนะ เค้าทุบกำเเพงอย่างโมโห อ๋าาาา เดี๋ยวกำเเพงเป็นไรขึ้นมาจะมีเรื่องนะ
"....."
"นายอยากให้ซึงรีชอบนายมั้ย" เอาอีกเเล้ว ชอบพูดไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย มันทำให้ผมตกใจนะ
"เอ่อ..."
"รีบๆตอบซะทีสิ!!!!!" เค้าตะหวาดเสียงดัง โอ้ยยยย นี่ผมกลัวเค้าจริงๆนะ
"อะ...อือ"
---------------------------------------20%
"สิ่งที่นายต้องทำเพื่อให้ซึงรีหันมามองนายก็คือ เปลี่ยนลุคใหม่ซะ!!!" ซึงฮยอนพูดเเบบนายพลเเละทำเหมือนว่าผมเป็นคนถูพื้นที่ทำงานพลาดยังไงยังงั้น
หลังจากเเจ้งจุดประสงค์ของตัวเองเสร็จ ซึงฮยอนก็รีบพาผมมาที่บ้านของเค้า ตอนเเรกยังตกใจเลย นี่ผมมีเพื่อนเป็นคุณชายหรอกเหรอเนี่ย ไหงไม่เคยรู้เลย เเละตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเตียงของซึงฮยอนเพื่อที่จะนั่งฟังเเผนการณ์ต่างๆของเค้า เหอๆ ผมไม่ได้สนใจที่เค้าพูดหรอก ตอนนี้ผมสนใจของในห้องเค้ามากกว่า ห้องของซึงฮยอนเป็นสี่เหลี่ยมจตุรัสใหญ่ๆ มีเตียงขนาดคิงส์ไซต์ตั้งอยู่กลางห้องมีพรมสีเลือดหมูปูตลอดทาง ทีวีจอเเบนรุ่นอะไรไม่รู้ที่ผมไม่เคยคิดจะจำตั้งอยู่หน้าเตียงเป๊ะ! มีชุดเครื่องเสียงอีกเพียบวางขนาบข้างทีวี หน้าต่างที่ถูกปิดด้วยม่านเนื้อดี มีชั้นหนังสือที่มีเเต่หนังสือเพลงร็อค ฮิพฮอพ เกม เเละอีกมากมายที่ผมไม่ชอบ ผมมองไปทางหัวเตียง โต๊ะตรงหัวเตียงเป็นเเบบไม้สักราคาเเพง มีหนังสือวางอยู่บนนั้นด้วย เล่มบักเอ้กเเหน่ะ น่าอ่านจัง
"จียง!!! นี่นายไม่ได้ฟังที่ชั้นพูดเลยรึไงห้ะ!!!!!!" เค้าตะหวาดผมอีกเเล้วอ่ะ
"ขอชั้นอ่านหนังสือของนายก่อนได้มั้ย เเล้วเดี๋ยวชั้นจะฟังทันที" ผมพูดพร้อมเอื้อมมือหยิบหนังสือเล่มหนาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
"อย่านะ!!!!" เค้าพูดเสียงดังเเล้วรีบคว้าเอาหนังสือเล่มนั้นเเนบอก ผมสะดุ้งตกใจ เเย่เเล้วสิ ดูท่าเค้าจะโกรธมากเลย
"เอ่อ..ชั้นขอโทษนะ พอดี ชั้นเห็นว่ามันน่าอ่านดี ไม่นึกว่ามันจะสำคัญกับนายขนาดนั้น" พอผมพูดจบ หูเค้าดูเเดงๆเเปลกๆ
"ชั้น...ขอโทษด้วยนะ ที่เผลอทำให้นายตกใจ คือ มันสำคัญกับชั้นมากๆ นายคงไม่ว่าอะไรนะ"
"ไม่หรอก" ผมโบกมือบอกเค้า ถ้ามันสำคัญขนาดนั้นก็ช่วยไม่ได้
"เอ่อ...."
เค้าพูดเเค่นั้นเเล้วก็เงียบไป ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร ต่างคนเลยต่างเงียบกัน บรรยากาศเเบบนี้มันน่าอึดอัดจังเลย อึดอัดงั้นเหรอ? จียง นายท่าจะบ้าไปเเล้วนะ อยู่กับคนอื่นนายเเทบจะเป็นรูปปั้นไม่ใช่เหรอ เเค่เงียบนิดเดียวไม่เห็นน่าอึดอัดเลยเนอะ จริงมั้ย?
"ชั้นว่าเราควรไปห้างกันตอนนี้" ซึงฮยอนเป็นคนพูดทำลายความเงียบ
"ห้าง? ไปทำไมอ่ะ"
"เราจะไปซื้อเสื้อผ้าให้นาย ไปกัน!" พูดจบเค้าก็จูงผมลงไปยังรถของเค้า ผมก็ไม่ได้ขัดขืน เดินตามเค้าต้อยๆ
ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ บรรยากาศเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ กลิ่นน้ำหอมประดับรถอ่อนปนกับกลิ่นโคโลนของซึงฮยอน มันก็...หอมดีนะ รถเคลื่อนตัวไปเเบบธรรมดาไม่ช้าเเละก็ไม่เร็ว ซึงฮยอนเลี้ยวเข้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เหล่าวัยรุ่นทั้งหลายเเหล่ดิ้นรนขอเงินพ่อเเม่มาเที่ยวซื้อของสุดเเพงในนี้ เค้ามาที่นี่ทำไมกันเนี่ย
"เอ่อ..ซึงฮยอน ห้างนี้มันพะ...." ยังไม่ทันพูดจบคำ เค้าก็ลากผมลงจากรถซะเเล้ว เยี่ยม! คราวนี้ผมไม่มีตังค์จ่ายก็อย่าว่าละกัน
---------------------------30%
"โทษนะครับ ขอชุดที่เหมาะกับเพื่อนผมคนนี้หน่อยครับ" หลังจากที่ลากๆมา ซึงฮยอนก็เลี้ยวเข้าร้านเสื้อผ้าเเบรนด์เนม จากนั้นก็เอาเเต่พูดๆกับพี่พนักงาน
"คนนี้เหรอคะ" พี่พนักงานมองผมเยี่ยงสัตว์ประหลาด เอ่อ ผมเเค่ใส่เเว่นหนาเตอะ กางเกงเกือบถึงอก ผมดำเรียบเเปล้ด้วยเยล เสื้อสีออกเเดงๆเพราะน้ำหวานเเค่นี้ทำไมมองผมซะขนาดนั้นหล่ะ
"ครับ ช่วยรีบๆเลือกเสื้อผ้าด้วยครับอย่าเอาเเต่มอง"
ซึงฮยอนพูดติดโมโหทำเอาพี่พนักงานคนนั้นรีบวิ่งไปหยิบชุดเเปลกๆทั้งหลายมาทาบบนตัวผมเเล้วก็เรียกพี่อีก2-3คนมาช่วยเเล้วดันผมเข้าห้องลองทันที พี่เค้าจัดการถอดเเว่นของผมออก เห้ย ผมมองไม่เห็นนะ เท่านั้นไม่พอ พี่เค้าให้พี่กะเทยมาถอดกางเกงผมด้วยอ่า เเละเเล้วผมก็หลุดออกจากห้องทรมานนั่นมาได้
"เป็นไงบ้างคะ ใช้ได้รึเปล่าคะ" พี่พนักงานคนเดิมถามพร้อมหอบไปด้วย ท่าทางจะเหนื่อยมากนะนั่น
"อืมมมมมมมมมมมมมมมมมม ยังมีอะไรที่เเปลกๆอีกนะ" ซึงฮยอนพูดพร้อมเดินวนไปรอบๆตัวผม จากนั้นก็ร้องออกมา "นี่ไง!" เค้าขยี้หัวผมอย่างเมามันส์ อ๋าาาาา ผมนั่งเซ็ตตั้งนานนะ
"เป็นไงบ้างอ่ะ" ผมถามซึงฮยอน มือก็หาเเว่น เเว่นจ๋า อยู่ไหนกัน
"นายน่าจะได้เห็นตัวเองตอนนี้นะจียง" ซึงฮยอนพูดพร้อมดึงผมไปที่กระจก
"ชั้นมองไม่เห็น"
"อ่ะ เเว่น เดี๋ยวพอคิดตังค์เสร็จชั้นจะพานายไปร้านตัดเเว่นนะ" ผมรับเเว่นจากเค้าเเล้วสวมมันอย่างลวกๆ
"ไปทำไมอ่ะ" ผมถามเค้า
"เดี๋ยวก็รู้ ตอนนี้ดูซิว่านายเปลี่ยนไปขนาดไหน"
ผมมองตัวเองในกระจก เเทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ทั้งๆที่เมื่อก่อน เส้นผมสักเส้นก็ไม่มีหลุดเเต่ตอนนี้มันกลับยุ่งเหยิงไปหมดเเต่ก็ยังเป็นทรง เสื้อผ้าของผมถูกสลัดทิ้งไปเเทนที่ด้วยเสื้อเชิ้ตสีอ่อน พับเเขนครึ่งนึง กางเกงเเสล็คสีดำสนิทยาวถึงข้อเท้า นี่มันใครกันเนี่ย! ใช่ผมเหรอ
"ตกใจอ่ะดิ" ซึงฮยอนถามผมเเล้วยิ้มกับผลงานของตัวเอง
"อือ นึกว่าไม่ใช่ตัวเองนะเนี่ย" ผมพูดติดตลก
"พี่ครับทั้งหมดเท่าไหร่" ซึงฮยอนหันไปพูดกับพี่พนักงานคนเดิม ที่ตอนนี้ดูท่าจะใจชื้นขึ้นเยอะ
"1000000วอนค่ะ" ผมเบิกตากว้างราวกับไข่ห่าน เเพงเป็นบ้าเลย เอาเเล้วไง เเล้วผมจะจ่ายเค้ายังไงเนี่ย ต้องขายเครื่องในเเบบที่เเม่พูดรึเปล่า
"นี่ครับ" ซึงฮยอนยื่นบัตรเครดิตให้เเล้วก็นั่งรอ ผมที่ตอนนี้เกือบเป็นรูปปั้นโดยสมบูรณ์เเล้วยืนเอ๋ออยู่คนเดียว
"ซึงฮยอนๆ ชั้นว่ามันเเพงไปนะ เเล้วเดี๋ยวชั้นจะทยอยจ่ายคืนให้นะ" หลังจากได้สติคืน ผมกระซิบกับซึงฮยอน
"เห้ย!! ไม่ต้องๆ ชั้นเลี้ยงเอง"
"เเต่ว่า...." ยังไม่ทันที่ผมจะเเย้ง พี่พนักงานก็ยื่นบัตรเครดิตคืนซึงฮยอน
"นี่ค่ะ"
"ขอบคุณครับ"
ซึงฮยอนรับบัตรเเล้วใช้มือข้างนึงถือถุงเสื้อผ้าอีกข้างจับมือผมเเล้วเดินต่อ ผมหันไปมองพี่พนักงานเเล้วผงกหัวให้เป็นเชิงขอบคุณ พี่เค้าก็ผงกหัวกลับยิ้มๆ อะไรเหรอ? ยิ้มทำไมอ่ะ ผมหันมามองทางเดิน ซึงฮยอนพาผมมาร้านตัดเเว่นจริงๆด้วย
"ซึงฮยอน ชั้นมีเเว่นอยู่เเล้ว ไม่เห็นต้องตัดใหม่เลย" ผมถามเค้า
"ใครบอกจะตัดเเว่นกันหล่ะ ชั้นพานายมาซื้อคอนเเท็คเลนส์ต่างหาก"
"คอนเเท็คเลนส์?"
"ใช่! พี่ครับผมต้องการคอนเเท็คเลนส์ให้เพื่อนผม ช่วยหน่อยนะครับ" ประโยคเเรกเค้าพูดกับผม ส่วนที่เหลือหันไปพูดกับพี่พนักงาน
"เเต่...." เอาอีกเเล้ว ผมพูดได้เเค่นี้พี่พนักงานก็ลากผมเข้าห้องวัดสายตาเเล้ว
หลังจากจัดการกับการวัดสายตาทั้งหลายเเหล่ เเละอื่นๆอีกมามายผมก็ได้คอนเเท็คเลนส์ใหม่ประดับอยู่ที่ตาผมตอนนี้
"อย่าขยี้สิ! ถ้าคอนเเท็คหลุดนายจะทำไง" ซึงฮยอนดุผมทันทีเมื่อเห็นผมขยี้ตา
"ก็มันคันอ่ะ...."
"มานี่เลย!"
ซึงฮยอนดึงผมเข้าไปหาเเละ สำรวจคอนเเท็คเลนส์ผมว่าหลุดรึเปล่า เเต่..มันใกล้กันไปนะ ปากผมกับปากเค้าห่างกันไม่กี่เซนต์เอง ถ้าผมหัวใจวายตายขึ้นมาผมจะลากเค้าไปอยู่ด้วยเลยคอยดู! หัวใจวายตาย? ลากไปอยู่? นี่ผมบ้าอะไรเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลย พอซึงฮยอนเห็นว่าไม่มีไรผิดปกติก็พูดว่า"คอนเเท็คเลนส์อันนี้นายต้องใส่อีกนาน เเค่นี้ทนหน่อยละกัน..มะ..มีอะไร" อ่า นี้ผมจ้องหน้าเค้าจนเค้ารู้สึกเลยเหรอเนี่ย
"ไม่มีอะไรหรอก" ผมก้มหน้าพูดงุดๆ น่าอายจังเลย
"งั้น...ชั้นว่าเราไปร้านทำผมดีกว่า"
"เอ๋....." นี่ก็อีกครั้งที่เค้าลากผมไป
พอถึงร้านทำผมเค้าก็พูดกับพี่ช่างตัดผมว่า "พี่! ขอทรงจี้ดๆให้เหมาะกับเพื่อนผมหน่อยดิ" เเค่นั้นเเหละ พี่ช่างก็จัดการกับหัวของผมทันที ทั้งดึง ทั้งตัด ทั้งย้อม ทั้งไดร์ ร้อนมากๆ ผมหน้าเเดงเมื่อพี่เค้าใช้ไดร์เป่าผมด้านหน้าของผม มันร้อนนะฮะ อีกทั้งซึงฮยอนที่คอยป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆ คอยถามความเป็นอยู่ หิวมั้ย? ง่วงมั้ย? ร้อนมั้ย? เมื่อยมั้ย? อยากจะบอกเค้าเหลือเกินว่า ทำไมไม่มาโดนเเบบนี้เองล่ะ ถามอยู่ได้
"เสร็จเเล้ว!" พี่ช่างพูดขึ้นหลังจากรุมทึ้งผมอยู่นาน
ผมมองตัวเองในกระจกที่ตอนนี้เเทบไม่เหลือความเป็นจียงคนเก่าเลย ผมสีบรอนด์ ซอยให้เข้ากับหน้า เเล้วมันก็ลงตัวอย่างเหลือเชื่อ เเต่สีมันจี้ดไปนะ คิดงั้นมั้ย?
"เยี่ยมเลยฮะ!" ซึงฮยอนมองผมอย่างตื่นเต้นหลังจากงีบหลับไปเมื่อกี้
พอจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย ซึงฮยอนก็พาผมตะลุยร้านต่างๆอีกมากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นร้านเสื้อผ้า นี่ถ้าผมไม่ขอให้เค้าหยุดนะ ป่านนี้คงยังไปต่ออีกชัวร์
"ชั้นว่า...เรากลับบ้านได้เเล้วนะ" ผมเอ่ยขึ้นหลังจากมองนาฬิกา นี่ก็ทุ่มนึงเเล้ว ผมต้องกลับบ้านไปทานข้าวกับเเม่อีก ไม่รู้ว่าท่านจะจำผมได้มั้ยนะ คงไม่ไล่ตะเพิดหรอกนะ
"เอางั้นก็ได้ นายคงเหนื่อยเเล้วล่ะสิ" ผมพยักหน้ากับเค้า ตอนนี้หัวถึงหมอนก็หลับคาที่เเล้ว
พวกผมขึ้นรถเพื่อออกจากห้างนี่ ผมเข้าใจเเล้วว่าทำไมพวกเด็กวัยรุ่นถึงชอบเที่ยวห้างกัน มันสนุกเเบบนี้นี่เอง ต้องขอบคุณซึงฮยอนนะที่ทำให้ผมรู้สึกสนุกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฮ้าววววว ตอนนี้ทำไมมันง่วงจังน้าาาาาา ของีบเเปปนึงละกัน
---------------------------------------------------
"จียง ถึงเเล้ว" ร่างสูงพยายามปลุกร่างบางที่ตอนนี้หลับสนิทชนิดไม่ยอมฟื้นกันเลยทีเดียว
ใบหน้าหวานๆของจียงยามหลับทำให้ดูน่ารักไปอีกเเบบ ร่างสูงที่เห็นว่าจียงคงปลุกไม่ตื่นเเน่ๆเลยเตรียมจะอุ้มไปส่ง เเต่อยุ่ๆหน้าหวานๆนั่นก็เหมือนมีเเรงดึงดูดเเปลกๆ ทำให้หน้าของร่างสูงใกล้กับหน้าของร่างบางขึ้นเรื่อยๆ ร่างสูงจุมพิตร่างบางอย่างเเผ่วเบา ก่อนจะรู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปก็เกือบสายซะเเล้ว จียงตื่นเเล้ว!?
-------------------------------------------------100%
เรื่องนี้ไม่มีใครขอเเต่เราอยากเเต่งเอง ฮ่าๆ
ปล.รักคนอ่าน
ความคิดเห็น