คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter7
นี่มันหมายความว่าไงกันเนี่ย!!!! อยู่ๆซึงฮยอนก็ตอบรับไอ้เด็กนรกนี่หน้าตาเฉย อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยย มันจะเกินไปมั้ยครับ ถ้าผมจะร้องกรี้ด เเง่ง ไอ้เด็กเวร ถ้าเผลอเดี๋ยวเจอหมัดพิฆาตเเน่เอ็ง
"พี่คบกับเเจจุงนะ" เเจจุงงั้นเหรอ ชื่อตอเเหลนี่หว่า เอ๊ะ เเจจุง เห้ยยยยยย ดาวโรงเรียน!!!! ไอ้เด็กตอเเหลเป็นดาวโรงเรียน โฮกกกกกก จียงอยากตายเเล้วเกิดใหม่จะได้ไม่ต้องมาชอบซึงอยอนอีก เเงงงงงงงงงงง เเพ้เห็นเลยง่ะ
"คงไม่ได้ล่ะครับ เพราะพี่มีเเฟนอยู่เเล้ว" อันนี้ยิ่งกว่าอีก โฮ มีเเฟนตอนไหนกันวะ ไหงผมไม่รู้เนี่ยยยยยยยยย
"ไม่จริงอ่ะ พี่/นาย ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย ไม่ขำเลยนะ" อย่าพูดตามสิวะ ไอ้เด็กเปรต
"พี่ไม่ได้ล้อเล่น นี่ไงเเฟนพี่" การกระทำต่อมาของซึงฮยอนทำให้ผมหน้าเเดง สะใจไอ้เด็กเเรดนี่จริงๆเลย ซึงฮยอนเป็นเเฟนผม กร้ากกกกกกก เอ๊ะ ผมตกลงตอนไหนกันวะ
"นายหน้าปลาเค็มเนี่ยนะ!!" ใครปลาเค็มวะ เดี๋ยวเจอสวน
"ไม่เห็นจะเหมือนปลาเค็มเลย เเต่ที่เหมือนมากกว่าคงจะเป็นน้องล่ะมั้งครับ" เเรงโดนใจมาก ขอปล้ำที
"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด"
"จะกรี้ดหาผัวรึไงวะ นอกจากร่านเเล้วยังหน้าไม่อายอีก เเหกตาดูสิ คนเข้ามองใหญ่เเล้ว กรี้ดเป็นคนบ้าอยู่ได้ นี่น่ะเหรอดาวโรงเรียน ถุย มองไม่ออกเลยนะเนี่ย นึกว่าคนบ้าหลุดออกจากโรงบาล" อ่า ซึงฮยอน นายด่าเเรงไปมั้ยเนี่ย
"กรี้ดๆๆๆๆๆ" เเต่มันก็น่าด่าจริงๆเเหะ ร้องอยู่ได้ ซึงฮยอนรีบลากผมเข้าโรงเรียนไป ปล่อยนังดาวบ้ากรี้ดๆอยู่หน้าโรงเรียนต่อไป อาเมน
"นายพูดเเรงไปรึเปล่าเนี่ย" ผมกระตุกเเขนเสื้อซึงฮยอนเเล้วถาม
"ไม่หรอก"
------------------------------------25%
"นี่ถ้าชั้นทำนายโกรธเเล้วนายจะด่าชั้นเเบบนี้รึเปล่าเนี่ย!" ผมปล่อยมือเค้าเเล้วทำท่าลูบต้นเเขนไปมา
"5555 ไม่หรอก ชั้นน่าจะจับกดนายเป็นการทำโทษมากกว่า" หน้าผมขึ้นสีระเรื่ออย่างช่วยไม่ได้ ไอ้บ้านี่ หน้าไม่อายจริงๆเลย
"ไอ้ทะลึ่ง" ผมรีบวิ่งหนีซึงฮยอนเข้าห้องเรียนไป
------------------------------------------------
top talk
จียงหน้าเเดงน่ารักมากเลยนะ ผมว่า ให้ตายสิ เค้าชอบทำตัวน่ารักใส่ผมอยู่เลย บางทีเค้าอาจจะไม่รู้เลยก็ได้ว่าตัวเองน่ารักเเค่ไหน ผมส่ายหน้าไล่ภาพใบหน้าน่ารักๆของจียงออกไปเเล้วเดินเข้าห้องเรียนตามจียงไป พอเข้ามาในห้อง ผมมองไปทางจียง จียงก็มองมาทางผมเหมือนกันเเล้วก็รีบหน้าเเดงหลบหน้าผมไป น่ารักชะมัด!!!
----------------------------------
อ้ากกกกกกกก อยากบ้าตาย น่าอายเป็นบ้าเลย ไม่นึกว่ามันจะมองมาเหมือนกัน เเง่ง ผมยกสมุดขึ้นปิดหน้าตัวเอง เเต่ก็มีเสียงกวนพระส้นตีนเข้าหูมาจนได้
"เป็นบ้าไรของเมิงวะจียง"
-------------------40%
"ไม่ปากหมาสักวันไม่ได้เลยใช่มั้ย เมิงอ่ะ"
"โห ด่าเเต่กุ ทีเมิงนะกุยังไม่ว่าอะไรเลย" ผมไม่สนใจคำพูดของไอ้เบ้ที่มันกำลังบ่นเเว้ดๆเหมือนนกขุนทอง เเล้วหันไปมองทางซึงฮยอนเเทน อ้ากกกกก เขิลลลลลลลลล
"เอาอีกละ ตกลงเมิงเป็นไรเนี่ยจียง มองไปทางซึงฮยอนเเล้วบิดไปบิดมาอยู่ได้ สงสัยเพื่อนกุบ้าไปเเล้วเเน่ๆเลย"
"เห้ย เมิงช่วยหุบอวัยวะส้นตีนของเมิงด้วย ก่อนที่กุจะเป็นบ้าเเล้วงับหูเมิง"
-----------------50%
"ดูเมิงสิ ขนาดด่ากุเมิงยังยิ้มหวานเยิ้มไปทางซึงฮยอนเลย ตกลงเมิงเป็นไรวะเนี่ย"
"นี่กุเเสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอไงวะ"
"มากกว่าที่กุพูดด้วยซ้ำ"
"จริงอ่ะ" ผมเอามือสองข้างเเตะตรงเเก้มเเล้วทำท่าตกใจ
"อย่ามาทำใสซื่อเลยเหอะเมิง กุรู้นิสัยที่เเท้จริงของเมิงนะ ทำเเบบนี้ก็ไม่ได้ประโยชน์หรอก"
"ไอ้สลัดบาร์ราคาห้าร้อย!!!!" ผมลุกขึ้นด่ามันเเล้วก็ต้องช็อคเพราะว่า...
"ควอน จียง!!!! ไปยืนหน้าห้อง!!!!" ฮือๆ ผมมันซวย
------------------------------------------------
"พี่จียงฮะ" ซึงรีเดินเข้ามาหาผมในตอนพัก เมื่อยเป็นบ้าเลยเหอะเเม่ง อายก็อายเเถมเมื่อยด้วย
"มีอะไร ซึงรี"
"มากับผมหน่อยดิ" มันไม่พูดพร่ำทำเพลง ลากผมไปเลย ช่วยถามความสมัครใจของตูหน่อยเห้อออออออออ
ซึงรีลากผมมาที่ดาดฟ้า อืม ลมมันเย็น ผมเดินไปตรงระเบียงเเล้วนั่งพิงมัน "มีไร ลากมาซะไกลคงไม่ใช่เรื่องปัญญาอ่อนอย่างเช่นลูกอมหมดอีกนะ"
"ผมไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ!!!" มันตะคอกใส่ผม เป็นอะไรไปวะ สงสัยถูกพิษหมาบ้าเเน่เลย
"ก็ไม่เห็นต้องตะคอกเลยนี่"
"ผมขอโทษ"
"ไม่เป็นไร ตกลงมีไรล่ะ"
"พี่จำที่ผมบอกได้มั้ย ที่ผมเคยบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่น่ะ"
"อืม ทำไม จะให้ชั้นไปช่วยนายจีบงั้นเรอะ"
"เปล่าๆ ไม่ใช่" มันนี่บ้าเปล่าวะ พูดไปก็บิดไป นี่ถ้ามันเป็นผ้าเช็ดพื้นเปียกนะ ป่านนี้เเห้งไปเเล้วชัวร์
"เเล้วไงอ่ะ ถ้าไม่ใช่เเล้วมีอะไร"
"ผม.. ผม..."
"จะผมอีกนานมั้ยวะ ผมเมิงไม่ได้สระรึไงเนี่ย"
"ผมชอบพี่อ่ะ!!!!"
"ห้ะ!!!"
--------------------------------------------100%
จบเเล้วว้อยยยยยยยยยยยยยยยย ตอนนี้เป็นตอนที่เเบบ ตันมากมาย สุดยอดเเห่งความตันเลยก็ว่าได้ อาจจะไม่หนุกต้องขออำภัยไว้นะที่นี้ด้วยนะ
ความคิดเห็น