คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : chapter6
เเละเเล้ว สุดท้าย ผมก็ต้องมาโรงเรียนกับไอ้นี่จนได้!!! ในตอนนี้ผมอยากจะถามซึงฮยอนมากมาย นายไปอารมณ์ดีมาจากไหนกันวะ ดูเค้าทำสิ กระโดดโหยงเหยงอย่างกับเด็กๆ เเถมร้องเพลงซะเสียงดังลั่นเลย เเละได้ข่าวมาว่า ตอนนี้นายอยู่ตรงที่สาธารณะนะเว้ย!! ผมล่ะอยากเอาหัวจิ้มขี้หนีหน้าไอ้บ้านี่จริงๆเลย จะทำก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ เเต่อย่ามาจับมือให้ชั้นต้องกระโดดกับนายสิฟะ!! ชาวบ้านมองมาทางผมเเล้วส่งเสียงซุบซิบนินทาเเปลกๆ นี่ป้า เวลาจะนินทาคนน่ะนะ ต้องไม่ให้เจ้าตัวเค้าได้ยินสิเฟ้ย!!! พอถึงหน้าร้านสะดวกซื้อ ผมเบรกเอี้ยดเเล้วบอกกับซึงฮยอนว่า
"นายไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวชั้นจะซื้อของก่อน"
"นายจะซื้ออะไร"
"จะรู้ไปทำไมมิทราบ" ไอ้นี่นิ สอ สระ เกือกจริงเลย
"งั้นชั้นรอก็ได้"
"ตามใจละกัน" ผมเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป ปล่อยให้ซึงฮยอนปล่อยออร่าเพอเฟคอยู่คนเดียว คนอะไรไม่รู้ ไม่นึกเลยว่าจะติงต๋องขนาดนี้ ผมหยิบขนมปังใส้ครีม ขนมปังใส้ช็อกโกเเลต เเละอีกมากมายยัดใส่ตะกร้า คนขายมองผมอย่างอึ้งๆตอนที่ผมจ่ายเงิน อะไรกันเล่า ก็คนมันหิวนี่นา ผมเดินออกมาจากร้าน ก็ต้องพบกับ พวกชะนีเเละอีเเอบทั้งหลายมารุมห้อมล้อมซึงฮยอน ยิ่งกว่าหมู่ภมรตอมดอกไม้เเละยิ่งกว่าเหล่าเเมลงวันตอมอึ ผมเดินเลี่ยงไปเเล้วก็เดินหนีพวกนั้นไป ก็ดี จะได้ไม่ต้องมานั่งใจเต้นอีก เเต่เเล้ว ความสงบสุขก็ไม่เคยมีอยู่จริง
"จียง!!! รอก่อน" เห้ออออออออ ดังนรกชังฤๅสวรรค์เเกล้งกันวะเนี่ย ผมหันไปมองหน้าคนพูดที่ตอนนี้วิ่งตาลีตาเหลือกมาหาผม
"ไม่ไปให้พวกนั้นเชยชมต่อล่ะ" ผมพูดอย่างกระเเทกกระทั้น เหอะ!!! ซึงฮยอนมองผมอย่างไม่เข้าใจเเต่เดี๋ยวเดียวก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์อีกครั้ง ผมเกลียดรอยยิ้มเเบบนี้ของเค้าจัง ว่ามะ
"หึงอ่ะดิ" จึ้ก!!! พูดอย่างนี้นายเอาอาวุธนิวเคลียร์มาระดมยิงใส่ใจชั้นเลยดีกว่าเหอะ
"เปล่าสักหน่อย ใครหึงกัน ชั้นก็เเค่ขี้เกียจรอเฉยๆ อย่ามาตู่ดิ"
"อ้อเหรอออออ" หยุดนะ ชั้นไม่ชอบให้นายลากเสียงเเบบนี้เลย เเล้วอย่าทำหน้าตากรุ้มกริ่มเเบบนี้ด้วย
"ก็เออน่ะสิ" ผมเดินหนี ปกปิดใบหน้าที่ตอนนี้เหมือนลูกเชอรี่บนไอศครีมเสวนเซ่นเข้าไปทุกที เเต่ซึงฮยอนก็วิ่งเข้ามาคว้าเเขนผมไว้ นายเป็นนักวิ่งทีมชาติรึไงกันเนี่ย
"โกรธเหรอ"
"เปล่าโกรธ"
"เเล้วทำไมหน้าเเดงจังอ่ะ"
"หน้าเเดงนี่เเปลว่าโกรธของนายเหรอ"
"อ่ะเเน่ะ เเสดงว่าหึงเเน่ๆเลย" ผมอยากเอารองเท้ายัดปากตัวเองจังเลยวุ้ย
"....."
"เเล้วนี่ซื้ออะไรมาเยอะเเยะเนี่ย" ซึงฮยอนคว้าถุงขนมปังตรงมือผมไป เเล้วหยิบขนมปังออกมา นายนี่มันจุ้นจ้านจริงๆเลย เอาคืนมานะ!!!
"เอามานี่เลย" ผมพยายามคว้าเอาถุงขนมที่อยู่บนมือของเค้า เเต่มันไม่สำเร็จ จะตัวสูงไปไหนวะเนี่ย รู้บ้างมั้ยว่าผมเตี้ย!!!!
"ไม่ให้ เเบร่ๆ เห้ย!! ขอโทษครับ"ซึงฮยอนเอาเเต่เเลบลิ้นปริ้นตาใส่ผมเลยชนคนข้างหลังเข้า ฮ่าๆ สมน้ำหน้า
"ไม่เป็นไรฮะ..รุ่นพี่ซึงฮยอน!!!" ก็เออน่ะสิ เห็นเป็นลีโอนาโด ดาวินชี่รึไงล่ะ ผมเปล่าโมโหเด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักนี่ที่กำลังทำท่าเขินอายใส่ซึงฮยอนนะ
"เอ่อ..ไม่เป็นไรใช่มั้ยฮะ น้อง" อย่ามาทำเป็นสุภาพบุรุษหน่อยเลย ทีชั้นนายยังเเกล้งอยู่เลยนะ นี่!!!สนใจหน่อยสิวะ
"ผมชอบรุ่นพี่ครับ!!!!" เค้าถามเเกรึไง ไอ้เด็กเวร เห้ย!!!!! ชอบงั้นเรอะ ไอ้เด็กหน้าด้าน ไอ้เด็กไม่รู้จักอาย[ก็ดีกว่าเเกที่ไม่ยอมบอกความรู้สึกละกัน] อ้ากกกกกกกกกก ไอ้เด็กเลววววววววว ชั้นยังไม่กล้าบอกมันเลย เเกเป็นใครกันฟร้าาาาาา มาบอกต่อหน้า โฮก!!! ชั้นเกลียดเเก!!! หลังจากหายจากอาการ อึ้ง ทึ่ง เเละเสียว ผมรีบหันไปมองหน้าซึงฮยอนเเล้วก็ต้องโมโหอีก เพราะไอ้บ้านี่ดันยิ้มระรื่นตออบไอ้เด็กเปรตนั่นว่า
"ครับ พี่ก็ชอบน้อง"
------------------------------------------
ฟิ้วววววววววววว เหอๆ ขนาดสอบเรายังไม่เว้นเลย ฮ่าๆ ไม่อยากให้รอนาน
ความคิดเห็น