คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter3
'บางคนอาจคิดว่าการเเอบรักเป็นเรื่องง่ายๆ สบายๆ เเต่พอมาลองกับตัวเองเเล้ว มันช่างเจ็บปวดจริงๆที่ต้องเก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ไม่บอกใคร'
มือหนาหยิบกระดาษเเผ่นเล็กที่ติดลงบนขวดน้ำขึ้นมาอ่าน ปากหยักยกยิ้มอย่างพอใจ จะไม่ให้ยิ้มได้ไงล่ะ ในเมื่อตัวเค้าน่ะรอจดหมายจากคนๆนี้ทุกวันเลยนี่นา
---------------------------------------------------------------------
"โอย ทำไมฝนมันต้องมาตกตอนนี้ด้วยฟะ!" ผมตะโกนเเล้วชี้ขึ้นบนฟ้า อ่า ผมไม่ได้บ้านะ พอสติเริ่มเข้าตัว ผมกวาดสายตามองคนรอบข้าง พวกนั้นมองผมอย่างหวาดระเเวงอ่ะ อะไรกัน ผมเเค่ลืมว่าตอนนี้อยู่บนรถเมลล์เเค่นี้เอง
หลังจากลงรถเมลล์มาเเล้วผมเดินต่อไปอีกสักสองกิโล บ้านน้อยกลอยใจก็โผล่มา ผมหันไปมองบ้านหลังตรงข้าม ชเว ซึงฮยอนกลับมาเเล้ว เเปลกเนอะ บ้านก็อยู่ตรงข้ามกันเเท้ๆ ทำไมต้องเป็นศัตรูกันด้วยก็ไม่รู้ พ่อนี่น้า ฝ่ายโน้นเป็นถึงรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศเเล้วดูเราสิ เป็นเเค่ส.สเอง จะไปหืออะไรก็ไม่รู้ พาผมลำบากไปด้วยเลย ผมเดินเข้าบ้านตัวเองเเละเสียงเเรกที่ได้ยินคือ"กลับมาเเล้วเรอะ!! ไอ้ลูกไม่รักดี" เอิ่ม เเม่ครับ ผมยังไม่ได้ทำใครท้องไหงด่าผมอย่างนี้ล่ะครับ
"ทำไมกลับบ้านค่ำอย่างนี้!!" นี่เสียงพ่อครับ ค่ำของพ่อคือห้าโมงเหรอครับ ผมจะได้จำไว้
"ทำตัวเหลวเเหลกทุกวัน!!! อย่างนี้จะชนะไอ้ซึงฮยอนได้ยังไง" เสียงเเม่ครับ เเม่ ผมอยากบอกเเม่ว่า ชื่อเล่นเค้าก็บอกเเล้วครับ จะให้ผมเอาอะไรไปเเข่งล่ะครับ
"ใช่ๆ เพราะเเกเป็นซะอย่างนี้ ตระกูลเลยต้องตกต่ำ" อ่า
"ฮือ คุณคะ ชั้นไม่มีหน้าไปเจอคุณเเม่เเล้วค่ะ โฮ" เอิ่ม
"โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะ ที่รัก จียง!! ชั้นให้เเกอดข้าวหนึ่งวัน ขึ้นห้องไป!!!!" สุดท้ายก็จบที่ ผมต้องอดข้าวอยู่ดี
ผมเดินขึ้นบรรไดอย่างเนิบนาบ มองหน้าเเม่ไปด้วย เเม่คงลำบากใจที่มีลูกอย่างผมล่ะมั้ง ผมนี่มันเเย่จริงๆเลย
"ยังจะช้าอยู่อีก!! ชั้นบอกให้ขึ้นไปไง!!!!!"
ผมเปิดประตูห้องออกเเล้วเดินเข้าไปเปิดไฟ จากนั้นก็ํโยนเป้ไว้บนเตียง เเล้วจึงไปอาบน้ำ ผมทะเลาะกับพ่อเเม่ทุกวันเเล้วมันจะจบลงตรงที่พ่อไล่ผมขึ้นห้องเเล้วอดข้าวเย็น มันก็ดีอย่างนะ จะได้ไดเอ็ทไปในตัว ฮ่าๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จผมตรงไปที่หน้าต่าง ผมใช้กล้องส่องทางไกลมองดูห้องตรงข้ามอย่างระมัดระวัง ให้ตายสิ ผมนี่เหมือนพวกโรคจิตเลยเนอะ ตอนนี้ซึงฮยอนกำลังอ่านหนังสืออยู่ คงได้เวลาที่ผมต้องอ่านหนังสือบ้างเเล้ว ผมเบือนสายตาออกจากกล้องเเล้วจึงหยิบหนังสือเรียนในเป้มาอ่าน
-----------------------------------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น
หลังจากรับศีลพรปากของพ่อเเละเเม่เสร็จเเล้วผมก็จัดการโหนรถเมลล์ไปโรงเรียน คิดดูละกัน ผมโหนรถเมลล์ ชเว ซึงฮยอนนั่งรถเบนซ์ ชีวิตมันต่างกันจริงเลย
"พี่จียง" เเดซองเพื่อนซึงรีเเละพ่อสื่อของไอ้เพื่อนเบ้ทักผม
"อ้าว หวัดดีเเดซอง"
"พี่จียงจะไปโรงเรียนเหรอครับ"
"ถามโง่ๆ จะไปผับมั้ง เเต่งตัวใส่สูทเต็มที่เลยเนี่ย" โรงเรียนผมผู้ชายใส่สูทครับ
"โห่ววววววววววว อย่ากวนดิพี่"
"เอ้า รึเเกไม่รู้ว่าพี่จะไปโรงเรียน"
"อ่าๆ ก็ได้ๆ ผมผิดๆ"
"อืม มีไรว่ามา"
"เเค่ทักเฉยๆ"
"เเล้วจะทักทำซากอะไรวะ" ผมรีบเดินหนีรุ่นน้องขึ้นห้อง ปล่อยให้ เเดซอง ต้องงงว่า ทักก็ไม่ได้เหรอวะ ต่อไป
ครืด
เสียงเปิดประตูของผมทำให้คนในห้องมองผมอย่างสนใจ ผมหันไปมองที่นั่งของตัวเองเเละเพื่อนเบ้ เเปลก ปกติไอ้เบ้มันต้องมาเช้าทุกวันนี่ สงสัยคงตื่นสายล่ะมั้ง ผมเดินไปวางกระเป๋าเเละฟุบหน้าลงบนโต๊ะ ตอนที่กำลังเคลิ้มๆอยู่นั้นก็มีเสียงนึงเรียกผมให้ออกจากการเฝ้าพระอินทร์
"ควอน จียง!!!!"ผมลุกขึ้นมาอย่างงัวเงียเเล้วต้องหายสลึมสลือเมื่อมองหน้าคนที่เรียกผม ซวยเเล้ว! นี่มันอาจารณ์โป้งเหน่งนี่หว่า
"ครับ" ผมตอบอย่างอยากตาย โฮ ต่อหน้าซึงฮยอนด้วย เเง
"อยากนอนมากใช่มั้ย ไปนอนตรวระเบียงไป" กำของข้า
"เเต่ว่าผมอธิบายได้นะครับ"
"ชั้นบอกตอนไหนว่าต้องการคำอธิบาย จะไปไม่ไป!!!!!"
"ไปก็ได้ครับ" ผมเดินออกจากห้องท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งห้อง อยากมุดดินหนีจังเลย
------------------------------------------------------------------------------------
ริมฝีปากหนาทวนชื่อร่างบางเบาๆ เเล้วก็ยกยิ้มอย่างพอใจ
.....................................
โฮกกกกกกกกกกกก จบไปอีกตอน
ความคิดเห็น