ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่5...ความรู้สึกในใจ
ตอนที่...5 ความรู้สึกในใจ
ร่างเล็กที่นอนสั่นไหวตามเนื้อตัวมีแต่รอยแดงอยู่ทั่วตัว มือหนายื่นไปหมายจะจับไหลบางเบาๆ แต่คนตัวเล็กขยับหนีไม่อยากรับสัมผัสของใครบางคน
"พอใจหรือยัง" มาร์คเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจกับคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ท่าเดิมโดยไม่หันมามองตนที่กำลังจะอ้าปากจะถามแต่เสียงแห่บพร่าก็เอ่ยสวนออกมาก่อน
"พอใจพี่หรือยัง ผมชดใช้ให้พี่หมดหรือยัง" แบมแบมยังคงนอนนิ่งไม่ยอมหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่ใจร้ายและเอาแต่ใจ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าคนตัวเล็กปล่อยให้มันไหลออกมาอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดที่จะเช็ดออกสักนิด
หากถามว่าแบมแบมโกรธร่างสูงมากมั้ย ตอบได้เลยว่าไม่ ตอนนี้มีเพียงแค่ความผิดหวังเสียใจและทุเรศตัวเองเท่านนั้นที่ยอมปล่อยตัวเองให้มีอารมณ์ร่วมทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้เกิดจากความรักของคนสองคนที่เค้าทำกัน
"ไม่!! นายยังต้องชดใช้ให้ฉันอีกเยอะแบมแบม" เสียงทุ้มตวาดอย่างไม่พอใจเมื่อคนตัวเล็กทำท่าเหมือนรังเกียจตน ความหงุดหงิดกลับมาลุกโชนอีกครั้งมาร์คลุกขึ้นสวมกางเกงตัวเองลวกๆก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหัวเสีย
[BamBam'Part]
ปัง
เสียงประตูห้องน้ำถูกปิดอย่างแรง ผมพยายามพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นแต่มันก็ยากเย็นเหลือเกินผมเจ็บไปหมด ทั้งช่วงล่างตามเนื้อตัวที่มีแต่รอยแดงมันยิ่งตอกย้ำว่าทุกอย่างเป็นเรื่องจริงไม่ใช่ฝันร้าย
"อ้ะ โอ้ย! ......ฮึก" ผมได้แต่กัดฟันกรอดยามที่ขยับแต่ล่ะที่เหมือนร่างกายจะฉีกออกจากกันเสียให้ได้ผมรีบคว้าหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนที่คนใจร้ายจะออกมา
คนที่เคยทะนุถนอมผมราวไข่ในหินและไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายผมแม้ปลายก้อย สุดท้ายก็เป็นเขาที่ทำร้ายและย่ำยีผมจนแหลกแหลว การกระทำที่ควรเกิดจากความรักแต่มันกับเกิดจากความโมโหและโกรธแค้นผมควรจะยินดีไหม?
พรึบ
"โอ้ยย........" ผมลุกขึ้นมาได้เพียงนิดเดียวก็ล่วงลงกับพื้นเพราะความเจ็บแปล๊บบแล่นเข้ามา สะโพกมนกระแทกพื้นอย่างแรงความปวดร้าววิ่งพล่านทั่วร่างกาย น้ำตาไหลทะลักเพราะความเจ็บแสบ มันเป็นครั้งแรกของผมที่ทั้งรุนแรงและไม่มีการทะนุถนอมไม่มีการเปิดช่องทางแต่อย่างใดมันเลยทำผมเจ็บปวดมากขึ้นหลายเท่าตัวจากการกระทำของคนเอาแต่ใจที่อยู่ในห้องน้ำ
สุดท้ายผมก็พยายามฝืนสังขารร่างกายออกมาจากห้องซ้อมเต้นของบริษัทจนได้แม้จะเจ็บแทบขาดใจแต่ก็กัดฟันก้าวขาเดินมา ตอนนี้ข้างนอกกำลังฝนตกหนักผมพาร่างที่บอบช้ำเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายรู้แค่ว่าผมยังไม่อยากกลับหอตอนนี้
ผมกลัว กลัวพวกเมมเบอร์จะรู้กลัวพี่จูเนียร์ ผมไม่กล้ากลับไปสู้หน้าพี่เขาตอนนี้
เมื่อรู้ว่าตัวเองเดินมาไกลพอสมควรสุดท้ายไม่รู้จะไปไหนผมจึงนั่งลงตรงฟุตบาทข้างถนนอย่างหมดแรงปล่อยให้สายฝนล้างชำระร่างกายที่สกปรก ให้สายฝนช่วยไหลลงปิดทับน้ำตาที่ไหลริน
"ทำไม ..... ฮึก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ฮืออ" ผมได้แต่ถามโชคชะตาตัวเองเบาๆถ้าผมไม่เป็นแบบนี้ผมก็ไม่ต้องหายไป2ปีและผมคงจะยังรักกันดีกับพี่มาร์คใช่มั้ย ถ้าผมไม่หายไปพี่เขาจะดีกับผมและรักผมดูแลผมเหมือนเมื่อก่อนใช่มั้ย
ผมนั่งกอดเข่าเอาหน้าซบไว้แล้วสะอื้นแรงๆปล่อยนำตาให้ไหลออกมาให้หมดก่อนจะต้องกับไปเผชิญความจริง ยังงัยผมก็ต้องกลับหอมันหลีกเลี่ยงไม่ได้และผมก็จะไม่หนีปัญหาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
ผมจะสู้แม้จะไม่มีแรงเหลือแล้วก็ตาม
หมับ
"อ้ะ...พี่มาร์ค"
[BamBam'END]
.......................................................................................
[Mark'Part]
ผมเดินเข้าห้องน้ำมาอย่างหงุดหงิด เสียงหวานที่พูดเหมือนประชดประชันกับร่างกายแสนสวยที่พยายามถอยหนีสัมผัสของผมเหมือนรังเกียจอีกทั้งยังไม่ยอมหันมามองแม้เพียงนิดทำเอาผมอยากจะกระชากร่างเล็กที่บอบช้ำนั่นมารุนแรงอีกรอบ
แต่เห็นสภาพแล้วคงไม่ไหวร่างเล็กคงได้ตายคามือแน่ถ้าทำแบบนั้นผมจึงเลือกที่จะเข้ามาสงบสติอารมณ์ตัวเอง ยอมรับว่าพอรู้ว่าแบมแบมยังคงบริสุทธิ์ไม่เคยมีใครได้แตะต้องผมทั้งยินดีและดีใจอย่างบอกไม่ถูก
ผมเป็นคนแรกของเขาแต่ก็ไม่ได้ทะนุถนอมซ้ำยังรุนแรงอีกตอนนั้นยิ่งเห็นร่างกายเปลือยเปล่าที่แสนงดงามสติผมก็เตลิด ยิ่งได้เข้าไปสัมผัสภายในตัวแบมแบมผมยิ่งหยุดไม่ได้รู้แค่ว่าตอนนั้นผมรู้สึกดีมากๆโดยไม่นึกถึงว่าร่างเล็กจะเป็นอย่างไร
พอมาเห็นท่าทางรังเกียจผม ความโมโหคิดร้ายก็กลับเข้ามาอีก ไอ้ที่ยังไม่เคยผ่านมือใครอาจจะเพราะไอ้หมอนั่นมันคงโง่เหมือนผมล่ะมั้ง มันไม่ได้แปลว่าแบมแบมไม่ได้นอกใจผมนี่
ปัง
ผมเปิดประตูห้องน้ำออกมาเพื่อจะพาร่างเล็กกลับหอแต่ก็ว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจของแบมแบมเหลือเพียงร่องรอยความรุนแรงที่โซฟาตัวหรู ภาพกิจกรรมเร้าร้อนเมื่อครู่ผุดขึ้นมาอีกครั้งมันทำเอาผมมีอารมณ์ขึ้นมาอีกอย่างห้ามไม่ได้ก็ร่างเล็กนั่นน่ะสวยงามและหวานหอมจนอยากจะสัมผัสอีกหลายๆรอบ ผมสบัดหัวขับไล่ความคิดและอารมณ์ที่ไม่ควรเกินตอนนี้ เดินไปจัดการเช็ดทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนจะออกไปอย่างรวดเร็ว
"ไปไหนนะ อวดดีจริงๆ" ผมขับรถคันหรูที่พ่อผมแอบซื้อไว้ให้โดยที่ไม่มีใครรู้นอกจากเมมเบอร์ในวงเพราะทางบริษัทยังไม่อนุญาติให้ขับรถเองพวกผมต้องอยู่ในความดูแลของพี่ฮุนผู้จัดการแต่เพราะพ่อกลัวผมลำบากเลยแอบซื้อนู่นซื้อนี่ไว้ให้เยอะแยะแม้แต่แอบซื้อคอนโดไว้ให้ยังมี
ผมขับรถตามหาร่างเล็กที่คิดว่าคงไปไหนได้ไม่ไกลนักเพราะเจ็บขนาดนั้น แต่เพราะฝนที่กำลังตกหนักนี่สิผมเลยร้อนรุ่มยิ่งตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วยผู้คนตามท้องถนนก็แทบไม่มีแถมยังไร้วี่แววร่างของแบมแบม
"หรือว่ากลับหอไปแล้ว? " ก่อนที่ผมจะหันหัวรถกลับก็สะดุดตากับอะไรสักอย่างกลมๆที่ข้างถนนผมขับรถเข้าไปใกล้ๆเปิดกระจกดูจนเห็นร่างของคนนั่งตัวสั่นระริกก้มหน้าคุดคู้อยู่กับหัวเข่าทั้งสองข้าง ผมรีบเปิดประตูรถลงมาอย่างเร็วเพราะว่าผมจำเสื้อผ้าของคนคนนั้นได้ดีนะสิก็ผมเป็นคนถอดมันออกกับมือก่อนหน้านั้น
หมับ
"อ้ะ....พี่มาร์ค" ผมเข้าไปจับแขนคนที่เอาแต่ก้มหน้าโดยไม่ได้ระวังตัวเองเลยนี่ถ้ามีคนอื่นผ่านมาล่ะจะทำยังไงโดยที่ผมเองก็ลืมไปว่าผมเพิ่งจะทำลายคนตรงหน้ามาเมื่อครู่
"ใครใช้ให้นายหนีฉันมา " ผมถามเสียงแข็งเมื่อใบหน้าสวยเงยขึ้นมามองหน้าผมอย่างตกใจ ใบหน้าของคนน่ารักที่ควรจะงดงามแต่ตอนนี้ไม่ใช่ ดวงตาคู่สวยแดงก่ำแถมยังปูดปวม ปากเรียวสีสวยยังคงบวมเจ่ออยู่นิดๆผมเผ้ายุ่งเหยิงเนื้อตัวเปียกโชก
"ผะ ผม ผมยังไม่อยากกลับหอ ....ฮึก " เขาเอ่ยกับผมเสียงแผ่วเบาซ้ำยังเบื้อนหน้าหนีอีก
"ไป ......กลับหอ" ผมดึงให้ร่างเล็กลุกขึ้นแต่ไม่เป็นผลแบมแบมขืนตัวไว้ไม่ยอมขยับทำเอาผมเริ่มหัวเสียตอนนี้ทั้งผมและเขายืนจ้องกันท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย
"ผมไม่ไป ฮึก พี่ไปก่อนเถอะ " แบมแบมยังคงดื้อเขาขยับหนีผมออกไปอีกโดยไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นไปจากตรงนี้ง่ายๆ
"อย่าดื้อกับฉันนะแบมแบม ฉันไม่ชอบ!!" ผมตะโกนแข่งกับเสียงฝนร่างเล็กเงยหน้ามาสบตากับผม นัยน์ตาคู่สวยมองผมอย่างตัดพ้อน้ำใสยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่องผมเห็นสีหน้าความเจ็บปวดของแบมแบมได้ชัดเจน
หมับ
"อ๊ะ ปล่อยผมนะ...."
ผมหมดความอดทนเข้าไปช้อนเอาร่างของแบมแบมขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะยัดใส่เข้าไปในรถโดยไม่สนใจว่าเจ้าตัวจะเต็มใจหรือไม่
ทำไมต้องมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น เพราะนาย นายเป็นคนทำให้ฉันเป็นแบบนี้เองนะแบมแบม
"อย่าแม้แต่จะคิดนะแบมแบม ถ้านายก้าวลงไปได้โดนดีแน่" ผมขู่เมื่อเห็นว่ามือเรียวทำท่าจะเปิดประตูรถ
ผมเหยียบคันเร่งสุดแรงตลอดทางไม่มีเสียงพูดจากันแม้แต่น้อยมีเพียงเสียงสะอื้นของร่างเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตัวแนบชิดติดกับประตูรถ เสียงสะอื้นค่อยๆเบาลงผมหันไปดูก็พบว่าคนตัวเล็กเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ร่างบอบบางสั่นน้อยๆคงจะหนาวล่ะสิตัวเปียกซะขนาดนั้นแถมเสื้อตัวบางก็ขาดรุ่งริ่งปิดเนื้อเนียนขาวแทบไม่มิด ผมยื่นมือไปปรับแอร์ให้เบาลงแล้วค่อยๆผ่อนคันเร่งลงช้าๆ ผมหยิบเอาเสื้อโค้ทที่ติดรถไว้มาห่มให้คนที่นอนตัวสั่น
เอี๊ยด
ผมขับรถมาเรื่อยๆจนถึงหน้าหอพักแต่ยังไม่ลงไปเพราะว่าแบมแบมยังคงหลับสนิท ปล่อยให้ร่างเล็กหลับอยู่อย่างนั้นโดยไม่ปลุกผมอาศัยช่วงนี้สำรวจใบหน้าของคนที่ผมเฝ้ารอมานานแต่พอเขากลับมาผมกลับไม่ยอมรับ ผมเจ็บมานานมันยากเหลือเกินที่จะยอมกลับไปเป็นเหมือนดังเดิมได้
ดวงตาที่เคยสดใสแพรวพราวปิดสนิทโดยเปลือกตาสวย ขนตาหนาเป็นแพชุ่มไปด้วยน้ำใสที่ยังคงแห้งไม่สนิท จมูกโด่งเชิดรั้นรับกับริมฝีปากเป็นกระจับสีชมพูสด พวงแก้มนิ่มที่ค่อนข้างยุ้ยน่าหอมสักฟอด ผมสีดำสนิทตัดกับผิวขาวอมชมพูน่าหลงใหล มาร์คค่อยๆลูบไล้แก้มยุ้ยอย่างเบามือ
ฟอด
จมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มเบาๆเพราะเกรงว่าร่างนั่นจะรู้ตัว ทั้งที่ในใจร้องประท้วงว่าอย่าใจอ่อนแต่ร่างกายกับทำโดยสัญชาตญาณของคนที่โหยหาร่างนี้มานาน
"อื้อ....."
ผมรีบเอาตัวกลับไปตามเดิมเมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มยุกยิกแบมแบมลืมตามองรอบข้างอย่างร้อนลน
"ถึงแล้วเหรอ ผม ..." แบมแบมมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดดวงตาสวยสั่นระริกอีกครั้งเขามองมาทางผมอย่างขอความช่วยเหลือ
"เข้าไปเถอะ นายจะกลัวอะไรนักหนาทำไมต้องกลัวใครด้วยห๊ะ " นั่นสิผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแบมแบมต้องกลัวอะไรขนาดนั้นใครจะรู้ก็ช่างผมไม่เห็นแคร์พวกนั้นเองก็รู้อยู่แล้วว่าเมื่อก่อนผมกับแบมแบมเคยเป็นอะไรมาก่อนพวกเขาน่าจะเข้าใจดี อีกอย่างถ้าไม่บอกใครมันจะรู้
ตอนนี้ผมก็คิดได้เท่านี้โดยลืมไปเลยว่ามีคนคนนึงที่ต้องเจ็บปวดเพราะการกระทำของผมอีกคน
[Mark'END]
..............................................................................................
แอ๊ด
"ไปไหนกันมา ทำไมกับมาพร้อมกัน" ร่างเล็กถึงกับสะดุ้งเมื่อเดินตามร่างสูงเข้ามาในหอทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาเสียงลีดเดอร์ของวงก็ดังขึ้นเจบียืนพิงอยู่ที่กำแพงถามขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่ทวาน่ากลัวเหลือเกินสำหรับแบมแบม
"ไปเอา...."
"ปะ ไปห้องซ้อมครับ ผมกับพี่มาร์คไปห้องซ้อมกันมา " มาร์คจะตอบแต่เสียงหวานรีบโพล่งออกมาเสียงสั่นเพราะไม่อยากให้ร่างสูงพูดอะไรที่ไม่ควรออกมา แบมแบมหันมองหน้าคนที่จะพูดเรื่องหน้าอายออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย
"หื้ม? " เจบีเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"พอดีผมไปห้องซ้อมมาแล้วเผลอหลับ พี่มาร์คไปเจอเลย กะ กลับมาด้วยกันครับ " แบมแบมเลือกที่จะโกหกออกไปเพราะยังไม่พร้อมให้ใครรับรู้เรื่องที่น่าอายของตัวเองพร้อมกระชับเสื้อโค้ทที่คลุมตัวเองเอาไว้แน่น
เมื่อกฃครู่ตื่นมาพบว่ามีเสื้อโค้ทตัวนี้อยู่บนตัว มาร์คเพียงแต่บอกว่ามันทุเรศลุกตาเลยเอามาปิดไว้และให้ยืมใส่ปิดร่างกายมา
"ว่าไงมาร์ค เป็นความจริงเหรอ" เจบีหันไปหามาร์คเพื่อให้ยืยยัน มาร์คเหลือบไปมองแบมแบมนิดหนึ่งเขากรอกตาไปมาเมื่อเห็นหน้าตาเหมือนคนจะเป็นจะตายของร่างเล็กนั่น
"ตามที่หมอนั่นบอกแหละ ฉันไปนอนก่อน ง่วง " มาร์คตอบอย่างหงุดหงิดแล้วเดินเข้าห้องไปอย่างหัวเสียโดยไม่ลืมสงสายตาไม่พอใจไปให้คนโกหกที่หลบตาเขาอย่างจงใจ
"เอาเถอะพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่เป็นห่วงที่เห็นนายกลับดึกนายต้องดูและตัวเองให้มากๆนะแบมแบม" เจบีหันมาลูบหัวทุยเบาๆน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อเห็นร่างเล็กก้มหน้างุดอย่างกลัวๆ
"ขอบคุณครับที่เป็นห่วง ต่อไปผมจะไม่ทำให้พี่เป็นห่วงอีก" รอยยิ้มน้อยๆเผยออกมาเมื่อเจอกับสายตาเอ็นดูของคนเป็นพี่อย่างน้อยเขาก้ไม่ได้เจอแต่เรื่องร้ายๆหรอกนะ เขายังมีพี่ๆอีกหลายคนที่รักคอยเป็นห่วง
ผมจะสู้ต่อไปครับ
แบมแบมกู่ก้องกับตัวเองในใจ
เจบีมองตามร่างเล็กที่เดินท่าแปลกๆเข้าห้องไป เขานั่งลงพร้อมกุมขมับแรงๆ
"เฮ่อ พี่ไม่รู้จะช่วยนายยังไงดีนะแบมแบมก็หวังแค่ว่าสักวันหนึ่งนายจะมีความสุขกับสิ่งที่นายกำลังทำนะ"
ใช่แล้วทำไมเขาจะดูไม่ออกล่ะว่าสมาชิกทั้งสองคนนี้ไปทำอะไรกันมาเขาโตแล้วพอจะดูออกไอ้รอยแดงๆที่โผล่พ้นคอเสื้อของแบมแบมออกมาไหนจะไอ้ท่าเดินแปลกๆของร่างเล็กนั่นอีก
สงสารก็แต่ร่างบางอีกคนที่ไม่ควรจะรับรู้เรื่องนี้ที่สุด
"เรื่องนี้นายจะจบยังไงนะ มาร์คต้วน"
เจบีได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ เขาไม่ห้ามใครทั้งนั้นเพราะแต่ล่ะคนย่อมมีเหตุผลของตัวเอง ขอแค่ดูแลอยู่ห่างๆแค่นั้นที่ทำได้
..........................................................................
เช้านี้ที่หอแลดูวุ่นๆ มาร์คยืนมองพี่ฮุนผู้จัดการที่รูปหล่อไม่แพ้ว่าที่ศิลปินกำลังหน้ามุ่ย ทางซ้ายมียองแจที่ยืนหาววอดๆปากว้างอย่างไม่เกรงใจใคร ถัดไปอีกนิดเป็นไอ้มักเน่ตัวโตยืนสลึมสลือโงนเงนจะล่วงมิล่วงแหล่ หนักสุดก็คุณหวังแจ็คสันนั่นล่ะรายนั้นไม่มียืนโงนเงนไม่มียืนหาววอดๆให้รำคาญลูกตาร่างหนานอนหลับพริ้มอย่างสบายใจบนโซฟานุ่มกลางห้องอย่างสุขใจโดยมีพี่ฮุนกับเจบียืนกุมขมับอย่างเหนื่อยๆ
ป๊าบ "โอ๊ย..."
ป๊าบ "โอ้ย...เชี่ย"
พลั้ว "อู๊ยยย....ใครวะ เห้ยเจบีเจ็บนะโว้ย!!"
เสียงฝ่ามือกระทบศีรษะน้อยๆของสองคนที่ยืนอยู่กับอีกเสียงหลังเท้าของเจบีที่ยกไปฟาดกับก้นนุ่มของคนที่หลับสบายใจเชิบอยู่นบโซฟา
"เออ ก็ทำให้เจ็บไงจะได้ตื่นเต็มตากันสักที อะไรของพวกนายเนี่ยโตกันขนาดนี้ยังทำตัวเป็นเด็กกันอยู่ได้" เจบีบ่นอุบอิบกับสภาพว่าที่ไอดอลที่ดูไม่ค่อยได้ถ้าแฟนๆเห็นนิสัยที่ไม่เคนได้เห็นแบบนี้จะยังกรี๊ดพวกเขามั้ยนะมาร์คได้แต่คิดขำๆ
วันนี้มาร์คไม่มีตารางงาน แจยอง ยูคคยอม แจ็คสันและแบมแบมต้องไปโชว์ตัวในห้างชื่อดัง เจบีกับจูเนียร์ต้องไปโปรโมทที่รายการวิทยุเพราะอาทิตย์หน้าพวกเค้าทั้ง7ต้องขึ้นเวทีเดบิวต์และเปิดตัววงแล้วทุกคนเลยยุ่งๆ ร่างสูงมองไปรอบๆห้องยังไม่เห็นวี่แววของร่างเล็กที่กลับมาด้วยกันเมื่อคืน
"อ้าวมาร์ค ไม่ได้ไปไหนทำไมตื่นแต่เช้าล่ะ" จูเนียร์ถามขึ้นเมื่อเห็นร่างสูงยืนอยู่หน้าห้อง เมื่อคืนหลับเร็วเลยไม่รับรู้เรื่องราวบางอย่างแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าแบมแบมทำไมยังนอนอยู่ในห้องทั้งๆที่ควรจะออกมาเตรียมตัวไปงาน
"มันชินน่ะ ตื่นเช้าทุกวันแล้วนี่พวกนายพร้อมกันแล้วเหรอ" มาร์คตอบจูเนียร์แล้วหันไปถามเจบีเพราะอย่างรู้อะไรบางอย่างแต่ไม่กล้าถามออกไปจึงได้แต่เลี่ยงๆถาม
"อืม พร้อมแล้ว" เจบีบอกเสียงเรียบตาตี่จ้องมาร์คอยู่นานแต่ก็ไม่พูดอะไร
"เห้ยพี่ แล้วแบมแบมอ่ะ " ยองแจที่ตื่นเต็มตามองหาร่างเล็กที่จะไปกับพวกเค้า
"เออใช่แบมแบมยังไม่มาเลย" แจ็คสันเพิ่งรู้ตัวอีกคนเมื่อไม่เห็นน้องเล็กอีกคนของวง
"เดี๋ยวผมไปตามเอง " ยูคคยอมเตรียมจะก้ามไปตามคนที่หายไปแต่ไม่ทันได้ก้าวเจบีก็ดึงแขนเอาไว้เสียก่อนเขาก็ลืมไปว่าตอนออกมาแบมแบมยังนอนอยู่บนเตียงอยู่เลยนี่น่า
"ไม่ต้องหรอก แบมแบมไม่สบายวันนี้น้องคงไม่ได้ไปกับพวกนาย" เจบีบอกทำเอาทั้งสามหน่อแทบจะวิ่งกรูกันเข้าห้องแต่ดีที่เจบีดักเอาไว้ก่อนเพราะรู้ว่าแบมแบมคงยังไม่พร้อมเจอใครตอนนี้
"อย่าไปกวนน้อง น้องต้องพักผ่อนสายมากแล้วพวกนายรีบลงไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้เลยนะ นาววววว!!!" สิ้นเสียงและหน้าตาน่ากลัวราวกับว่าจะกินเลือดกินเนื้อสามหน่อแสบก็วิ่งปรู๊ดลงไปอย่างรวดเร็วทำเอาเจบีถอยหายใจอย่างเหนื่อยๆ
มาร์คเองที่ได้ยินว่าแบมแบมไม่สบายร่างสูงก็นิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่เจบีจะเดินมาหาพลางเหล่ตามองนิดๆจนมาร์คเบื้อนหน้าหนี
"มาร์คไหนๆวันนี้นายก็ว่างฝากดูแลน้องหน่อยนะ ยาอยู่หลังตู้เย็นถ้าน้องตื่นเอาให้น้องกินด้วยล่ะ" เจบีว่าพลางลอบสังเกตุแววตาไหววูบของคนหล่อหน้านิ่งแต่ใจกลับไม่นิ่ง
"ทำไมฉันต้องทำ?" เลิกคิ้วแล้วถามเรียบๆ มาร์คยังคงทำเป็นไม่สนใจแต่ภายในไปถึงห้องคนตัวเล็กเรียบร้อยและแน่นอนเจบีดูออก
"ทำไมต้องเป็นนายงั้นเหรอ ฉันรู้ว่านายรู้ ....ไปล่ะ" เจบีพูดได้แค่นั้นก็หันหลังจะออกจากห้องแต่อีกคนที่ควรจะไปด้วยกลับไม่ยอมก้าวตามาเจบีมองร่างบางอ้อนแอ้นที่ยืนหน้าตาบูดบึ้งบอกบุญไม่รับจึงเรียกเสียงดัง
"จูเนียร์ เราต้องไปกันแล้วสายแล้วนะ" จูเนียร์หันมาส่งสายตาไม่พอใจให้กับเจบีแต่ร่างสูงทำได้เพียงหยักไหล่ใส่อย่างกวนๆ
"ฉันไปก่อนนะมาร์ค แล้วจะรีบกลับ จุ๊บ" จูเนียร์บอกพลางกดริมฝีปากลงบนแก้มอุ่นอย่างเร็วแล้วรีบผละออก มาร์คได้แต่นิ่งอย่างรู้สึกอึดอัดร่างบางนั่นไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยจู่ๆมาทำแบบนี้เพื่ออะไร
หากถามจูเนียร์น่ะเหรอว่าทำไปเพราะอะไรคำตอบเดียวที่มีในใจร่างบางตอนนี้
เพื่อปกป้องคนที่รักยังไงล่ะ
ฉันจะรุกนายแล้วนะมาร์คฉันไม่ยอมปล่อยนายให้ใครแน่
.........จบตอน 100%งัฟ.........
ถ้าถามว่าพี่มาร์คยังรักน้องอยู่ไหม รักค่ะพี่ยังรักน้องมาตลอดแต่เพราความเจ็บปวดที่พี่ได้รับมานานพี่ก็ต้องโกรธแค้นบ้างเป็นธรรมดา จะให้จู่ๆหายโกรธแล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิมมันคงยาก ยิ่งรักกันมากเท่าไรทั้งพี่ทั้งน้องก็ต้องเจ็บปวดกันต่อไป เฮ่อ
ตอนหน้าจะเป็นคิวของ BNior JackJae บ้างนะคะ ปรับอารมณ์กันนิดนึงๆ แล้วเดี๋ยวมาดูพี่มาร์คดูแลคนป่วยกันคร่าา
.......ขอบคุณทุกเม้นและทุกคนที่ติดตามแวะเข้ามาอ่านกันนะคะ รัก MarkBamนะจ๊ะ >\\\< .......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น