{Fic-MarkBam} เพราะว่า..รัก #MarkBam #BNior

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่4 ความเจ็บปวดที่อ่อนโยน?

   

คือมาร์คอยากกินนุ้งแบมแล้วอ่า *เลียปาก* รีดเดอร์น่ารักๆช่วยมาร์คหน่อยนะๆ ขอกำลังใจว่ามีคนอยากอ่านสักนิดให้ไรท์นะๆ ^^



                                        อิต้วนหน้าหื่นโน๊วะๆ -\\\\\\-


           

                                                 ตอนที่4...ความเจ็บปวดที่อ่อนโยน?

ร่างสูงหัวเสียกับคำพูดของหัวหน้าวงที่ดูกำกวงไม่รู้เรื่องทำเอาเจ้าตัวหงุดหงิดขายาวก้าวเข้ามาในห้องฝั่งตรงข้ามเพื่อหาตัวต้นเหตุที่กลับมาก่อนหน้าพวกตน

แอ๊ด

 หื้อ ไม่อยู่ ไปไหน 

 

 เมื่อส่องไปทางเตียงนุ่มสีหวานกับไปพบร่างของคนตัวเล็กที่บอกว่าปวดหัวควรจะนอนอยู่หน้าคมบึ้งตึงความหงุดหงิดเพิ่มเข้ามาอีก

"อ้าวมาร์ค  มาทำอะไรเนี่ยยังไม่นอนอีกเหรอ"    จูเนียร์ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก้าวออกมาพบกับร่างสูงที่ดูเหมือนกำลังมองหาใครสักคน

 

"อ่อ เออ ก็ กำลังจะนอนแล้วแต่แวะมาหานายก่อนไง ฝันดีนะ"    ตอบแบบตะกุกตะกักเพราะโกหกคำโตไม่กล้าสบตาร่างบางแล้วหมุนตัวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันเห็นแววตาปวดร้าวจากคนข้างหลัง

" มาหาเด็กนั่นสินะ "    เสียงแผ่วเบาที่ไม่มีใครได้ยินนนอกจากตัวเองจูเนียร์มองตามร่างสูงไปแบบน้อยใจน้ำใสรื้นคลอดวงตาสีนิล

ผ่านมาหลายปีไม่ยอมเปิดใจให้ฉันเลยสินะมาร์ค 

 

"ไปไหนว่ะ?  หรือว่า..... " มาร์คยังคงหงุดหงิดที่หาแบมแบมไม่เจอแต่แล้วก็เหมือนจะนึกออกร่างเล็กนั่นจะไปไหนได้นอกจาก





ห้องซ้อมเต้น 

แบมแบมตอนนี้กำลังปวดหัวน้อยๆจากตอนแรกที่โกหกแต่เพราะจากการร้องไห้เป็นเวลานานจึงเริ่มมีอาการนิดๆ ร่างเล็กเลือกที่จะไปล้างหน้าล้างตาเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่ไหวเพราะเดี๋ยวคงต้องกลับหอพักนี่ก็นั่งรอให้ดึกจนพี่ๆหลับนอนกันหมดก่อนแล้วค่อยกลับไม่อยากให้ใครเห็นสภาพตัวเอง

มาร์คเข้ามาภายในห้องซ้อมสายตากวาดมองไปรอบห้องก็ไม่พบกับคนที่ตามหา 

"ไม่อยู่?   เอ๊ะ..."   เกือบจะเดินออกไปแต่สายตากลับไปสะดุดุกับสมาร์ทโฟนเครื่องหรูของแบมแบมที่วางอยู่มาร์คจะไม่สนใจหรอกหากมือถือนั่นไม่มีไฟวาบๆขึ้นมาเพราะสายเข้า

 

ร่างสูงหยิบมันขึ้มาดูอย่างสนใจภาพหน้าจอเป็นหนุ่มหน้าตาดีที่เรียกว่าหล่อมากเลยก็ว่าได้พร้อมเบอร์ที่ขึ้นหราหน้าจอ 

 "Nichkhun "   มาร์คทวนชื่อนั้นเบาๆคิ้วเข้มขมวบฉับอย่างไม่พอใจและแน่นอนเข้ากดรับมันอย่างไว

[ "ฮัลโหลแบมแบมเป็นยังงัยบ้างเนี่ยโทรไปก็ไม่รับแอบหนีพี่กลับเกาหลีก็ไม่บอกรู้ไหมว่าพี่คิดถึงและเป็นห่วงนายมากแค่ไหน" ]    คำพูดร่ายยาวมาจากอีกฝั่งคำพูดที่ดูสนิทสนมเป็นเป็นห่วงเป็นใยตอกย้ำความสัมพันธ์ว่าคนทั้งคู่สนิทกันมากแค่ไหน มาร์คกำโทรศัพท์แน่นดวงตาวาวโรจน์จนน่ากลัว

["แบมแบม เฮ้ยฟังพี่อยู่หรือเปล่าเดี๋ยวพี่จะตามไปหานายนะรอพี่ด้วยเข้าใจมะ ...ตู๊ด" ]  มาร์คกดสายทิ้งโดยไม่ยอมให้ผู้ชายคนนั้นพูดจบพอดีกับแบมแบมที่ออกมาจากห้องน้ำร่างเล็กตกใจที่เห็นว่าร่างสูงมายืนอยู่ในห้องนี้ได้ยังงัยแถมถือมือของตัวเองยังไปอยู่ในมือหนานั่นอีก

"อ้ะ พี่มาร์ค นั่นโทรศัพท์ผมนี่ครับ"    เสียงหวานว่าเมื่อเห็นมือถือตัวเองอยู่ในมือร่างสูงโดยไม่ได้สังเกตุแววตาคนตรงหน้าว่าตอนนี้มันน่ากลัวมากแค่ไหน

"พี่มาร์ค ขะ ขอมือถือผมคืนด้วยครับ เอ่อ.... "  แต่มาร์คยังคงเงียบแบมแบมจึงเริ่มรู้สึกตัวว่าคนตรงหน้าไม่ปกติแววตาวาวโรจน์ราวกับว่ากำลังโกรธใครมาใบหน้าคมคายบึ้งตึงมองมากับราวกับจะฆ่ากันให้ตายจนแบมแบมรู้สึกหายใจไม่ออกขาเรียวเผลอถอยหลังอย่างอัตโนมัติตามสัญชาตญาณที่กระซิบมาว่าตัวเองเริ่มไม่ปลอดภัย

"ไอ้นิชคุณมันเป็นใคร"   มาร์คกดเสียงต่ำพร้อมก้าวไปหาคนที่ถอยร่นไปจนติดผนังห้องหน้าหวานส่ายหน้าอย่างกลัวๆมันยิ่งทำให้อารมณ์เกี้ยวกราดของร่างสูงเพิ่มเป็นทวีคูณ

"คือ.... "  ได้แต่อึกอักคิดหาคำตอบในใจเพราะไม่คิดว่าร่างสูงจะเห็นเร็วแบบนี้เลยตั้งตัวไม่ทัน

ไม่ได้จะให้พี่มาร์ครู้จักพี่คุณไม่ได้นะแบมแบม หาทางอกสิหาทางออก 

"ฉันถามว่ามันเป็นใคร!!!" เมื่ออีกคนเอาแต่อ้ำอึ้งความโมโหยิ่งพรุ่งพรวดเสียงทุ้มตวาดลั่นจนคนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก

"พะ เพื่อน เพื่อนครับ"  เสียงใสว่าอย่างติดๆขัดๆไม่กล้าสบตาที่แสนดุดันนั่นสักนิด

"เพื่อนเหรอ!   เพื่อนที่ไหนมันจะอาไรอาวรเป็นห่วงนายซะขนาดนั้น!!  มันเป็นชู้นายใช่ไหมทรยศฉันไปแล้วสินะ ทิ้งฉันไปหามันแล้วนี่ยังกลับมาอ่อยฉันอีกนายนี่มันร่านดีจริงๆ"  

 

เพี๊ย

สิ้นคำตวาดจากร่างสูงฝามือนิ่มฟาดเข้าแก้มอุ่นเต็มแรงจนเสียงดังไปทั่วห้อง มาร์คหันมามองอย่างแค้นใจคนตรงหน้ากล้าตบหน้าเข้างั้นเหรอ

 

"เลิกดูถูกผมนะ ผมไม่ได้ทำตัวอย่างที่พี่พูด"    เสียงใสตะโกนใส่หน้ามาร์คเสียงดังคำพูดจาดูถูกที่สาดเข้ามาทำให้ความอดทนหมดลงไม่รักกันแล้วก็ไม่จำเป็นต้องมาดูถูกกันนี่ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บเขาไม่เคยทำอะไรแบบที่ร่างสูงกล่าวหาทั้งนั้น

แต่แบมแบมคงจะคิดผิดที่ทำแบบนั้น

"อ๊ะ ปล่อยนะผมเจ็บ"   ร่างสูงกระชากแขนแบมแบมอย่างแรงเสียงหวานร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อสบตาเข้ากับร่างสูงใจดวงน้อยล่นวูบ

น่ากลัว คนคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

ตุ้บ

ไม่มีเสียงใดใดออกมาจากปากมีแต่ความรุนแรงเท่านั้นมาร์คโยนร่างเล็กลงบนโซฟานุ่มอย่างแรงโดยไม่ใสจว่าคนตัวเล็กนั่นจะเจ็บหรือไม่ความโมโหความโกรธแค้นมันบดบังทุกสิ่งอย่างไม่เหลือแล้วพี่มาร์คที่แสนใจดีของแบมแบม

"พี่จะ ทำอะไร โอ๊ย ...."   ร่างที่ถูกโยนลงมาแบมแบมถึงกับจุกมองคนที่สาวเท้าเดินมาอย่างหวาดระแวงแต่ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้นร่างสูงก็เข้ามาค่อมและกดตัวเองไว้แน่น

"ทำอย่างที่ฉันควรทำ.... แต่ดันโง่อยู่นานสองนานยังงัยล่ะ หึ"   พูดพร้อมยิ้มร้ายอย่างน่ากลัวแบมแบมได้แต่ภาวนาขอให้อย่าเป็นแบบที่คิด แต่พระเจ้าก็ไม่ปราณีคนน่ารักคนนี้เลยสักนิด

"ยะ อย่านะ!.. ..."

แควก

                                         






                                        ........ตัดฉับ พี่มาร์คอย่ารุนแรงดิว่ะ.........

 

ฉากตัดขอได้ที่ทวิตเรานะคะ @NooNaNaT_9397 หรือใครสะดวกทางไหนบอกได้เลยค่ะไม่หวง ขอแค่อย่างเดียวอ่านแล้วกลับมาเม้นให้หน่อยคืออยากรู้มากๆว่าเราแต่งเป็นงัยบ้างพอไปได้ไหม คือเรื่องนี้ซีมากๆ อยากรู้จริงๆว่ามันไหลลื่นหรือขัดอารมณ์ใครบ้างมั้น ขอๆนะๆๆ ขอบคุณค่ะ 


...ขอบคุณทุกเม้น ทุกคนที่ติดตามและเข้ามาอ่านกันนะคะ รัก MarkBam นะจ๊ะ >\\<...