ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3...เพราะว่ารัก
ตอนที่3....เพราะว่ารัก
{BamBam'Part}
วันนี้พวกเราก็อตเซเว่นมีซ้อมเต้นกันครับ ผมแอบออกมาก่อนเพราะไม่พร้อมที่จะเจอกับพี่มาร์คและพี่จูเนียร์ ภาพเมื่อคืนบอกตรงๆว่าผมยังทำใจไม่ได้เลย ผมนอนไม่หลับเรียกว่าเมื่อคืนผมไม่ได้นอนเลยดีกว่าเช้านี้ผมเลยรีบออกมาบริษัทเร็วกว่าปกติเพื่อเลี่ยงการพบเจอพวกเขา แต่ก็นั่นแหละยังไงผมก็หลีกหนีความจริงไม่พ้นเพราะอีกเดี๋ยวพวกเขาคงตามมา
เฮ่อ
ผมนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไรแล้วไม่รู้ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขอบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแล้วผมพยายามกลั้นเอาไว้แค่นี้รอบตาผมก็ช้ำจนตาตู่ถ้าขืนร้องออกมาอีกคนอื่นต้องจับได้แน่ๆเมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาก่อนที่พี่ๆจะมา
ซ่า
น้ำเย็นๆปะทะเข้ากับใบหน้ามันพอทำให้ผมสดชื่นขึ้นมาอีกหน่อย เสียงข้างนอกเริ่มเอะอะบงบอกว่าพี่ๆคงมากันแล้วผมสบัดหน้าแรงๆอีกครั้งเพื่อขับไล่ความคิดทั้งหลายออกไปจากหัวผมต้องตั้งใจต้องมีสมาธิปัดเรื่องส่วนตัวออกไปให้หมดตอนนี้มีแค่ทีมและวงเท่านั้น
"อ้าวแบมแบม ทำไมวันนี้มาก่อนล่ะเห็นเจบีว่านายมารอพวกเราก่อนแล้ว" เมื่อผมก้าวออกมาจากห้องน้ำพี่แจ็คสันก็เอ่ยถามทันทีคงรู้จากพี่เจบีนั่นแหละพอดีผมส่งข้อความไปหาพี่เจบีบอกว่าตื่นเร็วเลยขอออกมาก่อน
"เอ่อ ครับพอดีผมตื่นเร็วไม่รู้จะทำอะไรก็เลยมารอที่นี่ไปพลางๆก่อนครับ" ผมเลือกที่จะโกหกออกไปไม่อยากทำให้ใครต้องเป็นห่วง ผมยิ้มให้พี่ชายตรงหน้าเมื่อพี่เขาเดินมายีหัวผมเบาๆ
"ตื่นเต้นล่ะสินายเนี่ย "
"ครับ..." ผมตอบพี่แจ็คสันไปแบบนั้นเอาจริงๆผมก็ตื่นเต้นเหมือนกันนั่นแหละมันเป็นวันซ้อมเต้นวันแรกเลยนะผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำได้ดีแค่ไหนเพราะห่างจากการฝึกซ้อมไปถึง2ปี
"ตื่นเร็ว หรือ ต้องการหลบหน้าใครหรือกันแน่" เสียงพี่จูเนียร์ที่ดังตามมาพี่เขามองผมราวกับกำลังจับผิด ผมไม่กล้าสบตาพี่เข้าสักนิดกลัวเข้าจะรู้ว่าผมเห็นเละรู้สึกอะไรอยู่
"เออ ปะ ป่า.... "
"ก็น้องมันบอกว่าตื่นเร็วนายจะอะไรนักหนาห๊ะจูเนียร์" ผมยังไม่ทันจะตอบอะไรออกไปเป็นพี่เจบีที่แทรกขึ้นมาเสียก่อนทำเอาพี่จูเนียร์หันไปส่งสายตาไปพอใจไปให้พี่เจบี
"ฉันก็แค่ถามเพราะเป็นห่วงน้องน่ะ กลัวจะคิดอะไรพุ้งซ่านเพ้อเจ้อ" ทุกคำของพี่ชายหน้าสวยตรงหน้าพูดราวกับเน้นย้ำเข้าจ้องมาทางผมนิ่งเข้าคงกลัวผมคิดเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้สินะ
"อ้ะ...." ผมหันหลังกลับมาก็ตกใจเมื่อชนเข้ากับรา่งสูงสง่าของพี่มาร์คอย่างจังเหมือนกับว่าเข้าจงใจยืนอยู่ข้างหลังผมอย่างนั้นแหละ
"ทนให้ได้นานๆล่ะ ... กันต์พิมุก " เข้ามองผมอย่างเย็นชาครู่หนึ่งแล้วก็เดินผ่านผมไปแบบไม่สนใจพร้อมคำพูดที่บาดลึกเข้ามาหัวใจดวงน้อยที่แสบบอบช้ำผมได้ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ
"เอ้าเด็กๆๆ พร้อมกันแล้วก็มาเริ่มซ้อมกันเลยดีมั้ย" พี่ฮุนผู้จัดการคนเก่งเข้ามาเรียกพวกเราทุกคนให้ลุกขึ้นมาเตรียมพร้อมแต่ล่ะคนต่างก็ไปประจำตำแหน่งของตัวเองตามที่ได้จัดไว้ พี่มาร์ครับหน้าที่หนักของวงพี่เขาต้องทำ Material Art Tricking ซึ่งมันยากมากแต่สำหรับพี่มาร์คผมเห็นเขาทำได้ดีเลยทีเดียวซึงต่างจากผม
ตุ้บ
"อ๊ะ ... โอ๊ย" ผมล้มลงเป็นรอบที่สามแล้วท่านี้มันเป็นท่าที่ผมต้องเอามือยันไว้ที่พื้นมือเดียวแล้วยกตัวขึ้นขาชี้ฟ้าแต่ผมทำพลาดทุกรอบรอบนี้หนักหน่อยเพราะน้ำหนักมาลงที่ข้อมือหมดความเจ็บแปล๊บแล่นเข้ามา
"แบมแบม เป็นอะไรเปล่าระวังตัวเองหน่อยสิ" พี่เจบีวิ่งมาดูผมอย่างตกใจพี่เขามีหน้าที่ดูแลวงเขาจึงเป็นห่วงทุกคนเสมอรวมทั้งผมที่เป็นน้องล่ะมั้ง
"ไม่เป็นไรครับ แค่แปล๊บๆนิดหน่อย" ผมบอกไปทั้งๆที่ความเจ็บแเริ่มแล่นเข้ามาจนไม่กล้าขยับข้อมือ
"พี่ว่านายไปนั่งพักก่อนดีกว่าป่ะ " พี่ยองแจมาพยุงผมให้ลุกไปนั่งพักผมพยายามส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไรแต่สายตาพี่เจบีกับพี่ยองแจส่งมาทำให้ผมได้แค่ทำหน้าแหยๆไม่กล้าดื้อจำต้องยอมนั่งลงมุมห้องอย่างจำยอม
"เหอะ เสียเวลาจริงๆ" เสียงพี่จูเนียร์คนเดิมนั่นแหละครับเขามองผมอย่างเอือมๆ เมื่อก่อนผมกับพี่เขาก็สนิทกันนะครับแต่เพราะอะไรทำให้พี่เขาเป็นแบบนี้ผมเขาใจดี เป็นผมผมก็คงเป็นแบบพี่เขานั่นแหละผมเลิกที่จะเงียบไม่โต้ตอบอะไร
ผมได้นั่งมองพวกพี่ๆซ้อมเต้นกันอย่างเอาเป็นเอาตายเผลอส่งสายตาชื่นชมไปให้ใครบ้างคนที่เห็นเขาตีลังกาแล้วอดที่จะชื่นชมไม่ได้ผมอยากเก่งให้เหมือนอย่างพี่มาร์คมั่งจัง
ผมมองอยู่นานจนพี่มาร์คเริ่มรู้สึกตัวหันมามองผมสบตากับพี่เขา ผมไม่มาสารถอ่านสายตาคู่นั้นออกแว๊บหนึ่งก็ดูเหมือนว่าเข้าห่วงผมแล้วก็หายไปเปลี่ยนเป็นนิ่งๆเย็นชาจนว่างเปล่าพี่เขาหันหลังให้ผมแล้วเดินไปหาพี่จูเนียร์โดยไม่หันมาสนใจผมอีกเลย
ผมอยากให้พี่เข้ามาปลอบผมถามผมว่าเจ็บตรงไหนมั้ย เหนื่อยมั้ยเหมือนเมื่อก่อนที่พี่มาร์คเคยทำเป็นประจำ
เฮ่อ หวังอะไรไร้สาระชะมัด
{Bambam'END}
.............................................................................
{Mark'Part}
"โอ๊ย.. "
ระหว่างที่พวกเรากำลังซ้อมกันอยู่จู่ๆร่างเล็กของแบมแบมก็ร่วงลงกับพื้นผมแทบจะพุ่งเข้าไปหาแต่ดีที่เจบีวิ่งตัดหน้าไปซะก่อนไม่อย่างนั้นผมคงเผลอทำอะไรโง่ๆออกไปอีก ผมไม่ควรสนใจคนแบบนั้นเขาจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของเขาใจผมพร่ำบอกกับตัวเองอย่างนั้น
ผมยังคงตั้งหน้าตั้งตาซ้อมโดยพยายามไม่คิดถึงเรื่องอ่นๆให้เข้ามารบกวนจิตใจตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนโดนจ้องเลยหันไปมองพบเข้ากับสายตาชื่นชมของแบมแบมที่ส่งมาทางผมทำให้ผมชะงักเมื่อมองไปเห็นมือเล็กกุมข้อมืออีกข้างตัวเองไว้แน่นคงเพราะกลัวว่าเผลอขยับแล้วจะเจ็บ
คงจะเจ็บมากสินะร่วงมาซะขนาดนั้น ใจผมไหววูบไปเล็กน้อยแต่ก็เพียงแค่แป๊บเดียวก็กับมาเป็นปกติเมื่อดวงตาคู่สวยนั่นยังจ้องผมไม่ละไปไหนเป็นผมเองที่หันหลังโดยไม่คิดจะสนใจร่างนั่นอีก เขายิ่งเจ็บผมยิ่งต้องชอบสิ
หลังจากซ้อมเสร็จพี่ฮุนก็พาพวกเราทั้งหมดมาทารอาหารข้างนอกตอบแทนที่พวกเราฝึกหนักมาทั้งวัน โต๊ะพวกเราเป็นโต๊ะใหญ่นั่งกันได้ประมา9-10 คนผมนั่งข้างๆจูเนียร์ถัดออกไปเป็นยูคยอมกับยองแจตรงข้ามผมเป็นแบมแบมถัดจากแบมแบมไปก็เจบีและแจ็คสันพี่ฮุนไม่ได้อยู่ด้วยเพราะต้องรีบไปจัดการเรื่องซ้อมของพวกเราต่อผมจึงแอบสั่งโซจูมาดื่มนิดหน่อยทางค่ายห้ามเราดื่มแต่เมื่อผมสั่งก็ไม่มีใครขัดอะไร เจบีเพียงเตือนว่าได้แต่ให้แค่นิดหน่อยเท่านั้น
"มาร์คห่อผักให้หน่อยสิ" จูเนียร์ว่าพลางยิ้มหวานมาให้พร้อมทำท่าแมวน้อยขี้อ้อนประจำตัวเขานั่นล่ะมันทำให้ผมใจอ่อนทุกทีกับความน่ารักของเพื่อนคนนี้
"นายนี่น๊า ทำเป็นเด็กไม่รู้จักโตไปได้"
ฉึก
ผมยื่นเนื้อที่ห่อผักและก็เครื่องเคียงอีกนิดหน่อยส่งเข้าปากของคนที่อ้ารออยู่นานแล้วแต่คำพูดที่พูดออกไปผมชะงักเล็กน้อยเผลอเหลือบไปมองคนที่นั่งตรงข้ามแบมแบมเองก็ชะงักเหมือนกันหน้าสวยนั่นดูเศร้าขึ้นมาทันตา
'พี่มาร์คๆๆ ซื้อไอติมให้แบมหน่อยสิแบมหิว เร๊ววว'
'ได้ๆๆ รอแป๊บนายนี่ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตไปได้อายุ15แล้วนะแบมแบม ฮ่ะๆ'
ภาพวันวานย้อนเข้ามาให้หัวอย่างรวดเร็วแบมแบมลุกขึ้นรีบขอตัวไปเข้าห้องน้ำทันที อะไรสักอย่างมันสั่งว่าให้ผมต้องตามไปผมจึงขอตัวคนอื่นๆไปเข้าห้องน้ำบ้างผมเอาแต่คิดว่าทำไม่ต้องมา ใจได้แต่ประท้วงแต่สุดท้ายขาผมก็ก้าวเข้ามาในห้องน้ำจนได้
ฮึก
ผมได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้มันช่างบีบหัวใจแข็งแกร่งของผมได้ดีเลยล่ะ
ปัง
"อ๊ะ ...พี่มาร์ค มะมาเข้าห้องน้ำเหรอครับ"
ผมกระแทกประตูเข้าไปก็เห็นแบมแบมยืนปิดหน้าร้องไห้อยู่ใบหน้าสวยหันมามองผมอย่างตกใจมือเล็กนั่นรีบปาดน้ำตาอย่างเร็ว
"จะไปไหน.." ผมรีบดึงแขนร่างบางนั่นเอาไว้แบมแบมเงยหน้ามามองผมอย่างงๆ ดวงตาคู่สวยช้ำจนน่าสงสารจมูกเชิดรั้นแดงก่ำแก้มนิ่มเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสที่เจ้าของพยายามเช็ดไปแล้วแต่มันยังคงไม่หมดไปง่ายๆ
"นายหายไปไหนมา บอกฉันสิว่านายหายไปไหนมา2ปี " ผมถามย้ำเสียงแผ่วตอนนี้เริ่มมึนหัวนิดๆอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์มันเลยทำให้ผมกล้าที่จะถามสิ่งที่อยู่ในใจออกไป อย่างที่เขาบอกคนเมามักจะกล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดอยู่
บอกมาสิ แค่นายบอกออกมาเท่านั้นแบมแบม
ใจของผมร่ำร้องแบบนั้นสายตาเว้าวอนส่งไปให้ร่างบางตรงหน้าอย่างรอคำตอบ
"ผะ ผม.....บอกไม่ได้ครับขอโทษนะครับพี่มาร์ค" เท่านั้นร่างเล็กนั่นก็เดินหนีไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ผมยื่นนิ่งอยู่อย่างนั้น น้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานไหลรินออกมาช้าๆผมมองตามแผ่นหลังบอบบางนั่นไปจนลับตาอย่างไม่เข้าใจ
ทำไมแค่บอกความจริงออกมาแค่นั้นทุกอย่างก็จบทำไมนายไม่พูดแบมแบม
หรือที่บอกไม่ได้เพราะนายไปทำสิ่งที่ชั่วช้ามาเหรอไง นายคงทรยศฉันไปแล้วสินะ
คิดเองเออเองไปเรียบร้อย เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ตัวเองหวังที่ตัวเองอยากรู้ความโมโหก็เข้ามาบดบังมือหนากำแน่นดวงตาแข็งกร้าวดังเดิม
ฉันจะทำให้นายเจ็บยิ่งกว่าฉันแบมแบม!!
{Mark'END}
.............................................................
{Junior'Part}
ผมมองตามหลังมาร์คไปอย่างเจ็บปวดทำไมผมจะไม่รู้ล่ะว่าเขาตามแบมแบมไป พอผมจะลุกตามไปก็ถูกเจบีดึงเอาไว้เขาส่งสายตาตำหนิมาให้ผมสุดท้ายผมก็ต้องนั่งลงตามเดิมโดยที่ใจยังว้าวุ่น
ทำไมล่ะผมทำอะไรผิด
ผมรักมาร์คผมผิดด้วยเหรอ ผมคอยดูแลเขาในขณะที่เด็กนั่นทิ้งมาร์คให้เจ็บปวดอยู่คนเดียวมาร์คไม่เป็นผู้เป็นคนเพราะเด็กนั่นผมคือคนที่เข้ามาช่วยพยุงเข้าให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมและดูเหมือนว่ามาร์คเองก็เริ่มเปิดใจให้ผมแล้วจู่ๆเด็กนั่นก็กลับมา
แบมแบมกลับมาทำลายความสุขของผมกับมาร์คทุกคนควรจะตำหนิเด็กนั่นสิไม่ใช่ผม
ใครจะว่าผมเห็นแก่ตัวก็เถอะผมไม่สนเพราะผมไม่ได้ทำผิดอะไร ผมรักเขาและเข้ามาในช่วงที่มาร์คไม่มีใครผมไม่ได้แย่งเข้ามาจากใครเด็กนั่นเลือกที่ทิ้งมาร์คไปเอง.....และผมจะไม่คืนมาร์คให้แน่นอน
ผมยอมเห็นแก่ตัว ........ เพราะผมรักเขา
{Junior'END}
.........................................................................................
แบมแบมกลับมาที่โต๊ะได้สักพักมาร์คก็ตามมาตาคมจ้องคนตัวเล็กไม่วางตาโดยที่แบมแบมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาสักนิดนั่นยิ่งทำให้คนเอาแต่ใจคิดไปไกลว่าคงเพราะทำผิดต่อตนสินะถึงไม่กล้าสบตา
"มาร์คไปนานจัง คิดถึงนะเนี่ย" จูเนียร์ว่าพลางเอาหน้าถูไถกับไหล่กว้างอย่างอ้อนๆ
"อะไรฉันไปแค่แป๊บเดียวคิดถึงแล้วเหรอ " มาร์คเลิกคิ้วใส่จูเนียร์อย่างกวนๆทั้งยังเหล่ไปทางอีกคนที่นั่งนิ่งก็ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก
"ก็ชะ อุ๊บ......" คนหน้าหวานเงยหน้ามาพูดไม่ทันจบมาร์คก็ประกบปากเรียวสดอย่างเร็วทำเอาคนร่วมโต๊ะทั้งหมดพากันตกใจโดยเฉพาะแบมแบมที่พยายามจะไม่สนทั้งสองที่กำลังหวานไม่แคร์สายตาใคร
"ปากนายเลอะน่ะจูเนียร์" พูดแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์โดยไม่ใจคนรอบข้างที่ตะลึงกันเป็นแถบไม่คิดว่ามาร์คจะกล้าทำถึงขนาดนี้
"เห้ยยย..." เสียงทุกคนยกเว้นแบมแบมรายนั้นแค่หายใจตอนนี้ยังลำบาก
"เห้ยพี่มาร์คทำบ้าอะไรน่ะ" น้องเล็กสุดท้องของวงอุทานอย่างตกใจตนตัวสูงหันหน้าไปทางแบมแบมที่นั่งอึ่งอย่างสงสารไม่คิดว่าพี่มาร์คจะทำอะไรประเจิดประเจ่ออย่างนี้
"อื้อ ใช่มาร์คทำบ้าอะไรอ่ะเห็นป่าวว่าแบมแบมอยู่ตรงนี้นะ" จูเนียร์ที่รีบผละออกมาคำพูดที่ดูเหมือนจะตำหนิมาร์คแต่สายตาคู่สวยนั้นยิ้มเยาะไปทางแบมแบมอย่างจงใจ
"ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ก็แค่ของเก่าๆทำไมต้องสนใจ"
ฉึก
คำพูดที่แสนโหดร้ายถูกปาใส่หน้าจนชา เจ็บจังแบมแบมเจ็บครับแม่
"มาร์คพูดแรงไปหรือเปล่า ยังงัยแบมแบมก็เป็นน้องนะ" แจ็คสันพูดอย่างไม่พอใจแต่คนใจร้ายทำได้เพียงหยักไหลอย่างไม่สนใจ
"ใช่มาร์ค จะทำอะไรคิดให้ดีหน่อย..... " ยังไม่ทันจะพูดจบเจบีรู้สึกเหมือนมีแรงกระตุกที่ชายเสื้อเบ่าๆหันไปดูก็พบกับเด็กน้อยที่หน้านิ่งแต่ดวงตาสั่นไหวมองหน้าเขาราวกับขอร้อง
"พี่เจบีผม ผมปวดหัวขอกลับหอก่อนนะครับ "
"ปวดหัวเหรอได้ๆเดี๋ยวพี่ไปส่ง..." คนเป็นพี่บอกอย่างเป็นห่วงแต่ใบหน้าหวานส่ายช้าๆแกมข้อร้องเจบีจึงเลือกที่จะไม่ขัดใจน้องเพราะรู้ว่าน้องเล็กนี่คงต้องการอยู่ตามลำพัง
"ไม่เป็นไรครับผมไปเองได้ ขอตัวนะครับ" ขออนุญาติอย่างไม่รอคำตอบร่างเล็กรีบลุกและก้าวออกมาจากร้านนั่นโดยเร็วเร็วพอที่จะไม่ให้ใครทันได้เห็นน้ำตาที่น่าสมเพชไหลรินออกมา
แบมแบมเดินมาอย่างไร้จุดหมายตลอดทางช่างเงียบเหงาจนรู้สึกหนาวไปจนถึงขั่วหัวใจ เรียวแรงจะเดินแทบไม่มีมือเรียวยกมาปาดน้ำตาอย่างแรงโดยไม่กลัวมันจะช้ำ โมโหแบมแบมโมโหตัวเองที่เอาแต่ร้องไห้เมื่อไรนะเมื่อไรจะชินแบมแบม
สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่กลับหอแบมแบมพาร่างของตัวเองเข้ามาห้องฝึกซ้อมที่มันแทบจะเป็นที่หลบซ่อนความทุกข์ เป็นที่เอาไว้ปลดปล่อยความเศร้าเงียบๆคนเดียว
'ก็แค่ของเก่าๆ ทำไมต้องสนใจ'
"ฮึก พี่คงหมดรักผมจริงๆแล้วสินะ" ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บได้แต่นั่งปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาหวังว่ามันจะบรรเทาความเจ็บลงได้บ้าง
ทางด้านเมมเบอร์ที่เหลือก็กลับมาหอพักกันหมดแล้วเจบีดึงมือมาร์คไว้ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าห้อง มาร์คเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
"มีอะไร"
"นายกำลังทำให้คนสองคนเจ็บปวดนะมาร์ค" เจบีบอกเขาเฝ้ามองพี่น้องในวงมาตลอดทำไมจะไม่รู้ว่าที่มาร์คทำอยู่นี่มันคืออะไรอย่างน้องก็ขอเตือนในฐานะหัวหน้าวงแล้วกัน
"ใครเจ็บ ฉันไม่เห็นว่าใครจะเจ็บปวดอะไรมีแต่ฉันเท่านั้นแหละที่เจ็บมาคนเดยวตลอด" คนดื้อเสียงแข็งอย่างไม่ยอมแพ้ แววตาที่ปวดร้าวทำเอาเจบีเลือกที่จะไม่เอ่ยอะไรแรงๆออกไป
"ฉันว่านายรู้อยู่แก่ใจดีว่ากำลังทำอะไร อย่าเอาใครมาเป็นเครื่องมือเพราะเขาก็มีหัวใจสุดท้ายแล้วแบมแบมกับจูเนียร์คือคนที่เจ็บไม่แพ้นาย" เจบีพูดอย่างเหนื่อยๆคนอย่างมาร์คต้วนนี่บทจะดื้อใครก็เอาไม่อยู่
"แล้วทีฉันล่ะ ฉันเจ็บจะเป็นจะตายหมอนั่นเคยแยแสฉันบ้างมั้ย เขาทิ้งฉันให้เป็นบ้าอยู่คนเดียวใครเคยสนใจฉันบ้างมั้ย" น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลออกมากับคำพูดที่ตอกย้ำความเจ็บปวดที่แสนทรมานของตัวเอง
"ฉันแค่อยากเตือนนายลองให้อภัยแบมแบมในฐานะน้องก็ยังดี คิดให้ดีก่อนที่มันจะสายไปฉันไม่อยากให้นายต้องเสียใจไปตลอดชีวิต" พูดได้เท่านั้นก็เดินเข้าห้องไปเพราะไม่อยากเห็นความเจ็บปวดของเพื่อนรู้ทั้งรู้ว่าไม่ควรตอกย้ำแต่เขาเพียงแค่อยากเตือนเพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องมานั่งเสียใจทีหลัง เพราะโอกาศแก้ตัวมันก็จะไม่เหลือ
มาร์คมองตามเพื่อนร่วงวงไปอย่างไม่เข้าใจกับคำที่เพื่อนพูด เจบีต้องการสื่ออะไร
'ให้อภัยก่อนที่มันจะสายไป เพราะโอกาศแก้ตัวมันจะไม่เหลือ นายจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต'
หึ ให้อภัยคนแบบนั้นหรือ ฝันไปเถอะ
สุดท้ายมาร์คก็ยังคือมาร์คไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงใจเขาได้คนที่เจ็บแค้นมานานจะให้ยอมอภัยใครง่ายๆคงทำไม่ได้
.....จบไปอีกตอนแย้วคร่าาา.......
ตอนหน้าคาดว่า NC จะมา อยากอ่านกันม๊ายย แต่เราอยากเขียน -\\\\\- *หื่นๆ* เห็นแบมแบมโดนโยนลงน้ำอาการติ่งกำเริบๆ 555555+
เฮ่ออ สงสารน้องแบม แต่ก็อยากให้เข้าใจมาร์คว่าเขาเองก็เจ็บมานานให้อภัยง่ายๆคงทำใจลำบาก ชื่อตอนเลยค่ะที่ทุกทำอยู่ก็เพราะว่ารักคำเดียวนั่นแหละค่ะ
คนนึงเลือกจะปิดบังความจริงก็ .... เพราะว่ารัก
คนนึงเลือกที่จะเห็นแก่ตัวก็ .... เพราะว่ารัก
คนนึงโกรธแค้นก็ ..... เพราะว่ารัก(มากก)เหมือนกัน
ปล.ให้สังเกตุพี่บีต่อไปเรื่อยๆนะคะ แล้วจะรู้ว่าทำไมพี่แกคอยดูแลใส่ใจน้องแบมตลอด (อย่าสปอยๆ ไม่เอาๆจุ๊ๆๆ)
ถ้าเล่นทวิตรบกวนติดแท็ก #ฟิคเพราะว่ารักMB นะคะ ^^
............ ขอบคุณที่ติดตามและเข้ามาอ่านกันนะคะ MarkBam นะจ๊ะ (>\\-\\<) .............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น