ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2...ไม่เหมือนเดิม
ตอนที่2...ไม่เหมือนเดิม
{Mark'Part}
ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเดินอยู่ที่ไหนรู้แค่ว่าเดินมาเรื่อยๆ หลังจากส่งจูเนียร์กลับหอพักผมก็ออกมาเพราะไม่อยากเห็นหน้าคนบางคน คนที่ทิ้งผมไปเมื่อ2ปีก่อน ตอนที่ผมเห็นเขาแว๊บแรกมันทั้งเจ็บทั้งแอบดีใจไม่รู้สิความรู้สึกผมมันตีกันไปหมดก้อนเนื้อข้างซ้ายมันกระตุกอย่างแรง
ผมอยากกระชากร่างนั่นมากอดแน่นๆอย่างที่โหยหามานาน แต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม หัวใจที่เจ็บช้ำมา2ปีมันตอกย้ำผมทั้งๆที่เคยสัญญากันไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันไม่ทิ้งกันไปไหนสุดท้ายเขาก็เลือกที่จะทิ้งสัญญาแล้ววันนี้จะกลับมาเพื่ออะไร
ผมเดินไปตบหน้าแบมแบมอย่างแรงทันทีที่ร่างนั้นเข้ามาอยู่ในห้องทั้งโมโหทั้งโกรธ ผมกำลังจะทำใจได้แล้วจู่ๆเขาก็โผล่มา กลับมาทำให้ผมเจ็บอีกซ้ำสอง ผมเห็นดวงตาคู่สวยมองมาทางผมอย่างเสียใจ ผมต่างหากที่ต้องเสียใจไม่ใช่เขา
คิดว่าแค่กลับมาแล้วเรื่องมันจะจบง่ายๆเหรอ ผมไม่ยกโทษให้หรอกเขาต้องเจ็บปวดเหมือนที่ผมเคยเจ็บ คุณเคยได้ยินไหมรักมากเสียใจมาก มันก็แค้นมากเกลียดมากเช่นกัน
"ว่าไงมาร์คไปไหนมา กินข้าวเย็นมาหรือยัง" เจบีที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นลีดเดอร์เขามีคุณสมบัติครบทุกอย่างที่จะดูแลวงดูแลเมมเบอร์ ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วงตอนแรกผมตัดสินใจที่จะถอนตัวออกจากวงเพราะไม่อาจทนเห็นเด็กนั่นได้อีกยิ่งเห็นเขามันยิ่งทำให้ผมเจ็บแต่เพราะคำพูดพี่ผู้จัดการมันทำให้ผมคิดได้การเดบิวต์คือความฝันของผมพวกนั้นผมจะเห็นแก่ตัวทำลายความฝันพวกเขาไม่ได้จึงตัดสินใจอยู่ร่วมวงต่อไป
"ไม่น่ะ ฉันยังไม่หิวเดี๋ยวหิวจะออกมากินเองขอบใจนะ" ว่าจบผมก็เดินเข้าห้องพักตัวเองโดยที่ไม่ตอบเจบีว่าไปไหนมาผมจะไม่ทำตัวเป็นปัญหาเพราะเจบีเหนื่อยมาเยอะแล้ว
ผมนอนอยู่ได้สักพักตอนนี้ก็ประมาณห้าทุ่มกว่าๆท้องก็เริ่มประท้วงน้อยๆ ผมออกมาจากห้องตรงไปยังครัวเพื่อหาอะไรเบาๆใส่ท้องแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอเข้ากับคนที่ไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้
"อ้ะ พี่มาร์ค" ร่างบางเอ่ยเรียกผมแผ่วเบาเขาเองก็ดูตกใจเล็กน้อยเมื่อหันกลับมาเจอผมยืนอยู่หน้าประตู
"หิวเหรอครับ ทานข้าวผัดไหมผมเพิ่งทำเสร็จ" เสียงใสว่าพลางส่งจานข้าวผัดหอมฉุยมาตรงหน้าผมเขามองหน้าผมอย่างตั้งความหวัง
เคร้ง
"ฉันไม่อยากินฝีมือนาย มันคงห่วยเหมือนตัวนายนั่นแหละ" ผมปัดจานนั่นทิ้งอย่างไม่ใยดีแล้วก้าวออกมาอย่างไม่สนใจว่าร่างนั้นจะรู้สึกยังงัย ในเมื่อเขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของผมผมก็ไม่จำเป็นต้องสนใจความรู้สึกเขาเช่นกัน
{Mark'END}
...............................................................................................
{BamBam'Part}
ผมค่อยๆก้มลงเก็บเศษข้าวที่กระจายเต็มพื้นน้ำตาเริ่มเอ่อล้นมาอีกครั้ง ผมออกมาหาอะไรกินเพราะเมื่อเย็นร้องไห้จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้รู้ตัวอีกทีพี่ๆก็เข้านอนกันหมดแล้ว ผมทำข้าวผัดแบบง่ายๆเสร็จแล้วก็กะจะออกไปนั่งกินหน้าทีวีแต่พอหันมาก็เจอกับร่างสูงของพี่มาร์คผมตกใจเล็กน้อยและทำตัวไม่ถูกเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากันตามลำพังแบบนี้เพราะรู้ดีว่าร่างสูงคนนี้ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
แววตาที่พี่มาร์คมองมาชั่งเย็นชาและว่างเปล่าเขามองผมเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน ผมไม่รูจะทำตัวยังไงจึงเอ่ยชวนและยื่นจานข้าวผัดให้เขาแต่พี่มาร์คกลับปัดจานนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดีเขาเดินจากไปพร้อมคำพูดที่ทำเอาผมจุกจนน้ำตาไหล
"ฉันไม่อยากินฝีมือนาย มันคงห่วยเหมือนตัวนายนั่นแหละ"
เกลียดผมมากสินะ
เมื่อเก็บกวาดเรียบร้อย ผมก็ย้ายตัวเองมานั่งอยู่ห้องนั่งเล่นโดยที่สรุปแล้วผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย ผมนั่งคิดถึงเรื่องเก่าๆเมื่อสมัยยังเป็นเด็กฝึกผมกับพี่มาร์คเราสนิทกันมาก สนิทกันจนเกินคำว่าพี่ชายกับน้องชายเราต่างรับรู้ถึงความรู้สึกที่มีให้กันดี พี่มาร์คคอยดูแลเอาใจใส่ผมมาตลอด เวลาฝึกหนักๆเรามักจะให้กำลังใจกันและกันเสมอพี่มาร์คเป็นคนขี้อายและอ่อนโยนเขาไม่เคยแม้แต่จะทำให้ผมเสียใจเลยสักครั้ง แต่วันนี้มันไม่มีอีกแล้วความรู้สึกแบบนั้นเพราะผมเป็นคนทำลายมันลงไปเอง ผมไม่โกรธพี่มาร์คสักนิดเพราะผมเป็นคนผิดสัญญาเองทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมคนเดียว
คิดถึง
อยากเข้าไปกอด
อยากเล่าทุกอย่างให้ฟัง แต่ก็ทำไม่ได้
ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลมือเรียวยกมาปาดน้ำตาอย่างลวกๆฟันเรียวสวยกัดปากตัวเองไว้แน่นพยายามเก็บกลั้นเสียงสะอื้นไว้ให้มากที่สุดเพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นไม่อยากให้ใครรับรู้ความเจ็บปวดของตัวเอง
{BamBam'END}
ปัง ปัง ปัง
"เอ้าเด็กๆตื่นได้แล้วๆๆ วันนี้พวกเรามีอัดเสียงกันนะตื่นเร๊วว!!" เสียงปึงปังดังมาพร้องเสียงเจบีลีดเดอร์คนเก่งโหวกเหวกอยู่หน้าห้องของแต่ล่ะคน ไม่นานนักเมมเบอร์ที่เหลือต่างทยอยออกมาจนครบทุกคนดูตื่นเต้นเพราะนี่มันเป็นการอัดเสียงครั้งแรกของทุกคน
"แบมแบมไหวหรือเปล่า ทำไมเหมือนคนไม่ได้นอนแบบนั้นล่ะ" แจ็คสันหันไปถามเมื่อเห็นร่างเล็กยืนตาคล้ำเป็นหมีแพนด้า จนคนถูกทักส่ายหัวจนผมนุ่มกระจาย
"ไหวครับ เอ่อ..ผมแค่แปลกที่เลยนอนไม่ค่อยหลับ" แบมแบมเลือกที่จะโกหกคำโตออกไปไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นกังวลเพราะวันนี้มันเป็นวันดีของทุกๆคน
"เออพี่ก็ลืมไปเพิ่งกลับมานี่นะเลยแปลกที่ แน่ใจนะว่าไหว " ยองแจว่าอย่างเป็นห่วงอีกคนแม้เพิ่งจะรู้จักกันแต่เขาก็เอ็นดูน้องคนนี้มากเหมือนคนอื่นๆ
"แน่ใจครับพี่ยองแจ ไปกันเถอะผมตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว" ร่างเล็กหันไปตอบยองแจพร้อมคว้าแขนเรียวของคนเป็นพี่ออกไปขึ้นรถพยายามทำตัวให้สดใสที่สุด
ทุกการกระทำตกอยู่ในสายตาร่างสูงทุกอย่างทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าเด็กนั่นถึงนอนไม่หลับ
หึ เจ็บให้มันได้ครึ่งหนึ่งของฉันก่อนสิแบมแบม
ไม่นานทั้งเจ็ดคนก็มาพร้อมกันที่ห้องอัด แต่ล่ะคนได้เนื้อเพลงไปคนล่ะแผ่นต่างคนนต่างแยกไปฝึกซ้อมตามมุมต่างๆของห้องเพื่อทำสมาธิ
แบมแบมดูมีกังวลมากต่างจากมาร์คที่เหมือนจะสมาธิดีที่สุดไม่นานก็ทำความเข้าใจและจำเนื้อร้องได้แม่นยำ
"เฮ่อ ไอ้คำนี้มันอ่านว่าอะไรล่ะเนี่ย ทำไงดีอ่า" ใบหน้าสวยหวานที่ตอนนี้มันดูยุ่งน้อยๆคิ้วเรียวแทบจะชนกัน ปากเล็กนั่นยู่จนดูน่ารักแบมแบมหันไปหาเพื่อที่จะขอความช่วยเหลือจากพี่ๆ แต่ดูจากแต่ล่ะคนแล้วก็ไม่กล้าเพราะทุกคนดูกำลังยุ่งๆวุ่นๆกับท่อนร้องของตัวเองกันอยู่
พรึบ
"อิทนึน กือเดโร มีดอจวอ" .... แต่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด
"โกอาซอ ดึทจี มัลโก แน แยกี จัล จม ดือรอจวอ" .... อย่าบิดเบือนคำพูด แค่ตั้งใจฟังให้ดีดี
"อีเฮกา ดเวนจี โมรือเกทจีมัม" .... ผมเองก็ไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจมั้ย
มือหนาคว้าเอากระดาษของแบมแบมไปดูแป๊บนึงแล้วก็บอกเนื้อร้องของร่างเล็กมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดใด
"เอ่อ ขอบคุณครับ " แบมแบมก้มหัวให้มาร์คน้อยๆริมฝีปากสวยยกยิ้มเล็กน้อยอย่างดีใจที่คนตรงหน้ามาช่วยแต่ยังไม่ทันจะยิ้มได้อย่างสุขใจก็ถูกคำพูดทำร้ายจิตใจกลับมา
"ไม่จำเป็น ฉันแค่ไม่อยากให้ใครมาเป็นตัวถ่วงฉันกับคนอื่น" พูดจบก็เดินจากไปหน้าตาเฉยทิ้งให้อีกคนยิ้มค้างจนกลายมาเป็นยิ้มเศร้า
ตัวถ่วง ผมเป็นตัวถ่วงของพี่เหรอครับพี่มาร์ค
เสียงพร้อมสายตาตัดพ้อถูกส่งไปให้ร่างสูงที่หันหลังให้แค่คิดหัวใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาอีกแล้วสินะเรา
"มาร์คคคค เราไปหาอะไรกินกันก่อนกลับหอนะ น๊า นะๆๆๆๆ" เสียงหวานของจูเนียร์ออดอ้อนร่างสูงอย่างน่ารักการกระทำนั่นไม้ได้ทำให้ร่างสูงมีท่าทีว่าจะรำคาญเลยแม้แต่น้อยแถมยังส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ร่างบางอีกด้วย
รอยยิ้มแบบนี้ที่แบมแบมเคยได้รับแต่ตอนนี้คงไม่ใช่อีกต่อไป
"ไปสิ เราไม่ได้ไปกินอะไรด้วยกันนานแล้วเนอะ เจบีฉันกับจูเนียร์จะไปข้างนอกกันไม่ต้องรอกินข้าวนะ" พูดจบก็พากันจูงมือเดินออกไปโดยมีสายตาคู่นึงมองตามด้วยความอิจฉาปนน้อยใจ
เขาดูมีความสุขกันดีนะ อย่าเขาไปแทรกเลยแบมแบมนายมันหมดสิทธิแล้ว
"ป่ะแบมแบมกลับหอกัน วันนี้พี่จะทำอาหารให้นายกินเอง" เจบีเดินมากอดคอร่างเล็กพลางส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ เขาเป็นอีกหนึ่งคนที่รับรู้ถึงความสัมพันธ์ของมาร์คกับแบมแบมเป็นอย่างดีและรู้ว่าตอนนี้น้องคนเล็กนี้กำลังรู้สึกอย่างไร สงสารเจบีทำได้เพียงสงสารที่ไม่สามารถช่วยอะไรน้องคนนี้ได้เลยเพราะเรื่องของตัวเองก็ยังเอาไม่รอด
ตอนนี้นายมีความสุขจริงๆเหรอจูเนียร์
........................................................................................
แอ๊ด
แสงไฟที่รอดเข้ามาทำให้ร่างเล็กที่นอนไม่หลับหันไปดูประตูที่เปิดเข้ามาพร้อมร่างของคนสองคนแบมแบมรีบแกล้งทำเป็นหลับเมื่อรู้ว่าเป็นใคร
พี่มาร์คกับพี่จูเนียร์
"ขอบใจที่มาส่งนะมาร์ค กลับไปนอนได้แล้ว" เสียงหวานๆบอกพร้อมส่งยิ้มจนตาหยี
"โห ถึงห้องแล้วไล่เลยเหรอไม่เอาฉันยังไม่อยากไป" มาร์คบ่นงุบงิบขายาวยังไม่ยอมก้าวออกไปไหนเพราะอะไรนะเหรอ
หึ แกล้งหลับสินะ
สายตาคู่คมเหลือบไปทางเตียงของร่างเล็กที่อยู่ไม่ไกลจากเตียงของจูเนียร์มากนักแค่มีที่กั้นเอาไว้แค่นั้น มุมปากยกยิ้มอย่างร้ายกาจ
"อะไรของนายเนี่ย วันนี้มาแปลกนะ มะ อื้อ..." ยังไม่ทันที่เสียงหวานจะเอ่ยจบร่างสูงก็ก้มลงมาใช้ริมฝีปากกดลงบนปากนุ่มอย่างเร็วจูเนียร์เองก็ตกใจแต่ไม่ได้ผลักไสแถมเต็มใจเปิดปากให้ร่างสูงได้ล่วงล้ำเข้าไปหาความหวานอีก
มาร์คกดท้ายทอยร่างบางตรงหน้าเพื่อให้ได้มุมที่เหมาะแล้วส่งจูบที่แสนดูดดื่มให้แก่คนสวยตรงหน้า ทั้งสองคนที่อยู่ในโลกของตัวเองโลกของพวกเขาที่มีอีกคนที่รับรู้
มือสองข้างยกขึ้นมาปิดปากตัวเองแน่นน้ำตาใสไหลพลูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่กับภาพตรงหน้า
คนที่เขารักกำลังยืนจูบกัน
อย่าร้องแบมแบมอย่าร้อง เดี๋ยวเขาได้ยินอย่าให้เขาเห็นสภาพน่าสมเพชของนายเลยแบมแบม
ร่างเล็กจิกตัวเองจนเจ็บฟันคมกัดจนปากห้อเลือดแต่ทว่าน้ำตายังคงไหลไม่หยุด
อยากออกไปจากตรงนี้ ผมอยากออกไปจากตรงนี้
ร่างเล็กได้แต่กรีดร้องในใจอยากจะพาร่างตัวเองออกไปให้พ้นภาพโหดร้ายตรงหน้า แต่ก็ทำไม่ได้ร่างทั้งร่างชาดิกไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อยเพราะกลัวสองคนนั่นจะรู้ว่าตัวเองไม่ได้หลับ
แต่เปล่าเลย มาร์คเห็นและรู้ทุกอย่างเขาจงใจทำมันเพราะรู้ว่าแบมแบมเห็น สายตาเหลือบไปทางเตียงแบมแบมทั้งๆที่ยังจูบอยู่กับอีกคน
เห็นใช่ไหมแบมแบม หึ
"อื้อ..." เสียงประท้วงน้อยของจูเนียร์ทำให้มาร์คดึงความสนใจกลับมาเขาถอนจูบออกมาอย่างช้าเพราะร่างบางตรงหน้าเริ่มหมดอากาศหายใจ ทันทีที่มาร์คปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระจูเนียร์รีบวิ่งขึ้นที่นอนตัวเองอย่างเร็วเพราะความเขินอาย มาร์คมองอย่างขำๆ
"เขินเหรอ เขินทำไมอีกหน่อยเราจะทำอะไรกันมากกว่านี้อีกนะ" จงใจพูดเสียงดังเพื่อให้อีกคนได้ยิน มาร์คเอ่ยพร้อมส่งสายตาให้อย่างล้อเลียนนั่นก็ได้แค่เพียงสายตาที่แทบถลนของจูเนียร์มาแทนคำตอบ
"ไปแล้ว ฝันดีนะ " มาร์คเดินไปกดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของคนที่กำลังเขินจนตัวระเบิดทีหนึ่งก่อนจะเดินออกมาช่วงที่ผ่านเตียงแบมแบมใบหน้าหล่อๆหันไปมองแว๊บนึงก่อนจะยกยิ้มอย่างสะใจ
"ฝันดีมาร์ค " จูเนียร์ว่าตามหลังใช่พวกเขาสองคนกำลังจะฝันดีผิดกับอีกคนที่กำลังจะฝันร้าย
แบมแบมยังคงได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลอยู่อย่างนั้นไม่แม้แต่จะเช็ดมันออกปล่อยให้ตอกย้ำตัวเองแบบนี้แหละดีแล้วจะได้รู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในฐานะอะไร ภาพที่เห็นมันชัดเจนอยู่แล้วว่าสองคนนั่นเขาคบกันจริงเขารักกัน ไม่ใช่แกแบมแบมจำไว้
.......................................................................................
จบไปอีกตอน กว่าจะได้นี่แทบลากเลือดนะนี่ เฮ่อ
สงสารน้องแบมนี่เราทำร้ายน้องได้ขนาดนี้เลยเหรอ เขียนเองเจ็บเองไอ้พี่มัคไอ้คนใจร้าย ฮึก TT__TT เขียนไปมือสั่นไปคือไร แง่งงงงงง พี่มาร์คใจร้ายเนอะว่ามั้ย (มัคคึ : ก็เจ้ทำผมเป็นแบบนี้เองนะ!) เรื่องนี้มาร์คแบมนะคะขอยืนยันมาร์คแบม!! คู่รองแน่นอน บีเนียร์ค่ะ *ปรมมือค่ะๆๆ* (เพื่อ) 555555+ เป็นงัยบ้างอ่ะมันหนุกมั้ยมีใครอยากอ่านต่อมั้ย ดีไม่ดีตรงไหนบอกเราได้เลยนะ ^^
ถ้าเล่นทวิตรบกวนติดแท็ก #ฟิคเพราะว่ารักMB นะคะ ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจนะคะ ^^
............... ขอบคุณที่ติดตามและเข้ามาอ่านกันนะคะ MarkBam นะจ๊ะ (>\\-\\<) ............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น