{Fic-MarkBam} เพราะว่า..รัก #MarkBam #BNior

ลำดับตอนที่ #2 : {SF- MB9397} Happy BirthdayBamBam

                                             




                                         ........SF -MarkBam     Happy Birthday BamBam .......



                               








 

"พี่มาร์ควันนี้วันอะไรเอ่ย"     เสียงใสเอ่ยอย่างลุ้นๆ

[ อืม วันอะไรล่ะ เอ..... ]    เสียงปลายสายงึมงำทำเอาคนที่ถือโทศัพท์เรื่องหรูอีกฝั่งทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างหงุดหงิด

"พี่มาร์คอ่าา แบมจะงอนแล้วนะ"    คนหน้าหวานบ่นอุบอิบเด็กหนุ่มผู้มีใบหน้าสวยจัดราวกับเทพธิดาตัวน้อยยู่เข้าหากันอย่างน่ารักเมื่อคนที่อยู่อีกที่ทำเหมือนจำวันสำคัญของตัวเองไม่ได้

[ ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่นใครจะไปจำวันเกิดแฟนสุดที่รักไม่ได้กันเล่า ]   เสียงทุ้มเอ่ยกับมาพร้อมเสียงหัวเราะน้อยๆ

มาร์ค ต้วน ดารานายแบบชื่อดังที่ตอนนี้ผลงานกำลังเปรี้ยงสุด ด้วยใบหน้าที่เรียกว่าโคตรหล่อกับ ผมสีแดงเพลิงขับให้ใบหน้านั่นขาวผ่องไหนจะไอ้หน้านิ่งๆซึนๆนั่นอีกมันไม่ได้ทำให้คนคนนี้ดูไม่ดีเลยมันกับยิ่งทำให้สาวๆคลั่งไคล้หนุ่มหล่อคนนี้มากขึ้นอีกต่างหาก

"พี่มาร์คอ่า แบมก็นึกว่าจะจำไม่ได้จริงๆนะเนี่ย....แล้วพี่จะกลับมากี่โมงครับ" คนหน้าสวยระบายยิ้มออกมาได้เมื่อรู้ว่าอีกคนไม่ได้ลืม 

[อ่า ยังเหลือถ่ายแบบอีกเซ็ตหนึ่งก็เสร็จแล้วแหละคงไม่เกินสองทุ่มนะแบมแบม]  มาร์คตอบพลางจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เพราะตอนนี้ร่างสูงมาถ่ายแบบให้กับนิตยสารชื่อดังฉบับหนึ่งของเกาหลี ร่างสูงยิ้มกว้างเมือก้มไปมองกล่องกำมะหยี่สี่เหลี่ยมเล็กๆที่ผูกโบว์ไว้อย่างน่ารัก 

ของขวัญสำหรับคนพิเศษงัยล่ะ 

"ครับรีบกลับมานะ แบมจะรอนะครับพี่มาร์ค"   ว่าจบก็กดวางสายขาเรียวเดินไปยังโต๊ะอาหารที่ตัวเองลงมือทำมีทั้งอาหารไทยอาหารเกาหลีพร้อมห้องรับแขกทั้งห้องถูกจัดไว้อย่างน่ารัก ลูกโป่งหลากหลายสีสายรุ้งที่ติดตามฝาห้อง แบมแบมมองมันอย่างชอบใจ

คิดถึงพี่มาร์คที่สุดเลย   

20.00 น.

21.00 น.

22.00 น.

ร่างเล็กที่นั่งหน้าบูดอยู่หน้าจอทีวีหน้าสวยเอาแต่เงยหน้ามองนาฬิกาที่หมุนไปเรื่อยๆก็ไม่มีทีท่าว่าแฟนหนุ่มจะกลับมาสักทีมือเรียวเอาแต่กดหมายเลขเดิมๆที่กดโทรไปเท่าไรก็ไม่เห็นจะมีคนรับสักที

ตู๊ด 

ตู๊ด 

และก็ ตู๊ด

"พี่มาร์คนะพี่มาร์ค ทำไมยังไม่มาอีกล่ะเนี่ยแบมแบมจะงอนแล้วนะ อ้ะ!"   คนที่เอาแต่บ่นพรึมพรำกับตัวเองต้องชะงักเมื่อภาพเคลื่อนไหวในจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าทำเอาร่างบางแข็งถือกับเสียงคนพูดในนั้น

"ข่าวดีค่าาทุกคนวันนี้นักข่าวเรามาสามารถจับถาพดาราหนุ่มกับนักแสดงสาวคู่หนึ่งที่แอบบมาดินเนอร์กันสองต่อสองค่าา มีรูปด้วยนะคะหวานกันสุดๆไปเลยค่ะ"  นักข่าวสาวพูดๆๆไปแบมแบมจะไม่สนหรอกถ้ารูปที่หราอยู่หน้าจอทีวีมันไม่ใช่รูป พี่มาร์ค กับ เบซูจี นักแสดงสาวสวยที่กำลังฮอตในตอนนี้ 

พี่มาร์คกับผู้หญิงคนนั้นไปทำอะไรที่นั่นใน  วันนี้มันเป็นวันสำคัญของเขาไม่ใช่เหรอ

แบมแบมกำมือถือคู่ใจแน่น พยายามกดโทรอีกหลายครั้งและก็เป็นผลเพราะมีคนกดรับสายแทบจะทันทีเสียงใสรีบกรอกไปตามสายทันที 

"พี่มาร์คอยู่ไหนทำไมยังไม่มาหาแบมอีก"   อยากรู้ว่าคนปลายสายจะตอบเช่นไร จะแก้ตัวยังงัย เขาพอรู้มาบ้างนะว่าแฟนหนุ่มของตัวเองถูกจับคู่กับแม่นักแสดงสาวนั่นแต่เมื่อร่างสูงบอกว่าไม่มีอะไรเป็นแค่งานเขาก็เลยไม่สนใจ จนมาเห็นรูปเมื่อกี้นี่แหละ ใจดวงแอบน้อยหวั่นไหว

[ เออ แบมแบมพี่ขอโทษที่ไม่ได้โทรบอก คือ พอดีพี่ติดธุระสำคัญอยู่นะคงจะไปหาแบมช้าหน่อยนะ ]  ทันที่ที่เสียงแฟนหนุ่มหยุดลงน้ำตาก็ไหลออกมามือบางที่กำมือถืออยู่สั่นจนแทบจะถือเจ้าเครื่องหรูไว้ไม่อยู่ 

พี่มาร์คโกหก โกหกแบมทำไม  เพียงแค่ตัดพ้อในใจไม่ได้เอ่ยออกไป

[แบม แบมแบมฟังพี่อยู่หรือเปล่า ..]  

"พี่กับเบซูจีมีอะไรกันหรือเปล่าครับ"   ยังไม่ทันที่เสียงทุ้มจะพูดจบแบมแบมก็เอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนทำเอามาร์คขมวดคิ้วฉับ 

[ทำไมแบมถามอย่างนั้นล่ะ มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละพี่แค่ร่วมงานกับเขาธรรมดา ] มาร์คถามกลับอย่างงๆเขานะรักเจ้าตัวเล็กจะตายจะไปมีอะไรกับคนอื่นได้ยังงัย

"แล้ว ทำไมมีข่าวพี่สองคนไปเดทกันวันนี้หมายความว่าไงเหรอครับ"    แบมแบมพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่นยามเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา

[แบมแบมไม่เอาน่า มันไม่มีอะไรจริงๆวันนี้พี่มาทานอาหารที่หนังสือเขาเลี้ยงขอบคุณพี่กับซูจีก็แค่นั้น]  ร่างสูงพยายามอธิบายแต่ดูเหมือนคนที่อยู่อีกฝากของโทรศัพท์จะไม่ยอมฟัง

"แต่รูปที่แบมเห็นมันไม่ใช่อย่างที่พี่พูดเลยนะ วันนี้วันเกิดแบมพี่เห็นคนอื่นสำคัญกว่าแบมได้ไง"   แบมแบมยังคงเถียงไม่เลิกถ้างอแงเมื่อไรใครก็เอาไม่อยู่

[แบมแบมพี่ว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ พี่ขอโทษที่ไปช้าเดี๋ยวเลิกแล้วพี่จะรีบกลับล่ะกัน  เสียงทุ้มว่าอย่างเหนื่อยๆแต่เสียงที่ตอบกลับมานิ่งๆทำเอาร่างสูงกุมขมับอย่างไปไม่เป็น 

"ถ้าอีกยี่สิบนาทีพี่ยังมาไม่ถึงเราเลิกกัน  ...ตู๊ด ตู๊ด"   เสียงหวานปนสั่นนั่นพูดอย่างกระแทกเสียงลงไปแล้วรีบตัดสายทิ้งทันที  

[เดี๋ยวสิแบมแบม แบมแบม โถ่เว้ย]  มาร์คได้แต่สบถอย่างหัวเสียจะเอ่ยค้านแต่โทรกลับไปเท่าไรคนอีกฝั่งก็ไม่ยอมรับสายเขาไม่โกรธร่างบางนะเขาโกรธตัวเองต่างหากที่ยังไปหาคนตัวเล็กนั่นไม่ได้ 

 

มาร์คเดินกลับเข้ามาในร้านอาหารอีกครั้งเขาถูกลากมาที่นี่อย่างค้านไม่ได้เพราะพี่ฮุนผู้จัดการไม่ยอมเนี่ยสิ เขาบอกทางหนังสือต้องการจะเลี้ยงขอบคุณเขากับนักแสดงที่ถ่ายแบบคู่กันยังไงก็ต้องอยู่ตนจึงจำต้องยอมมาทั้งๆที่ใจนะไปถึงบ้านที่ตอนนี้คงมีร่างบางรออยู่แล้ว 

ตอนแรกก็บอกว่าแค่แป๊บเดียว แค่ทานอาหารเสร็จก็กลับแต่ไปๆมาๆก็เลยเวลาไปเรื่อยจนตอนนี้ก็5ทุ่มอยู่แล้ว พวกทีมงานผู้จัดก็เอาแต่คุยและรั้งเขาเอาไว้จนเริ่มหงุดหงิดเข้าไปทุกทีในหัวมาร์คตอนนี้ไม่รับรู้สิ่งที่คนพวกนี้คุยกันสักนิดเขาคิกถึงแต่หน้าคนน่ารักที่ปานนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ คิดแล้วก็ได้แต่ฮึกฮัดอยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ 

"ขอบคุณนะครับคุณมาร์คที่ให้เกียรติร่วมงานกับทางเราและยังให้เกียรติมาทานอาหารอีก"   มาร์ครู้สึกว่านี่มันคือเสียงระฆังช่วยชีวิตเขาเลยก็ว่าได้งานเลียงจบแล้วเขารีบเอ่ยลาและขอตัวทุกคนออกมาอย่างเร็ว

"พี่กำลังไปหานายแล้วนะแบมแบมรอพี่นะครับคนดี"   เสียงทุ้มว่าอย่างอารมณ์ดีเมื่อพาร่างตัวเองเข้ามานั่งในรถหรูเรีบยร้อย ร่างสูงเหยียบคันเร่งอย่างเร็วเขาอยากไปหาคนรักใจจะขาดอยู่แล้ว

ตาคมเอาแต่เหลือบมองกล่องของขวัญที่เตรียมมาเป็นพิเศษกว่าทุกๆปี และข้างๆเบาะตรงข้ามยังมีกล่องขนมเค้กที่เขาสั่งทำเพื่อนคนตัวเล็กนั่นอีก มาร์คยกยิ้มบางๆเมื่อนึกไปถึงหน้าคนรักพร้อมเหยียบคันเร่งจนสุด

คิดถึงแบมแบมจัง

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดด

                                           






โคร้มมมมมมมมมม 






                                   ..........................................................................................

เฮือกกก

ร่างบางสะดุ้งเฮือกหลังจากที่วางสายร่างบางก็เอาแต่นั่งร้องไห้ไปจบเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้รู้ตัวอีกที่ก็เหมือนได้ยินเสียงเอะอะอะไรมาจากทีวีที่ปิดไว้ แบมบแบมกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับกับแสงก่อนที่ตาคู่สวยจะเบิกกว้างกับภาพตรงหน้าครั้งนี้มันยิ่งช็อคกว่าเรื่องข่าวเดทก่อนหน้านี้เสียอีก

"

ข่าวร้ายค่ะ เมื่อเวลา 23 : 30 น. มีรภรถยนต์ประสบอุบัติเหตุพลิกคว่ำภายหลังสืบทราบว่าว่าผู้ประสบอุบัติเหตุครั้งนี้เป็นนักแสดงและนายแบบชื่อดัง มาร์ค ต้วนค่ะ ตอนนี้นายแบบคนดังอาการอาหัสมากถูกส่งไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลxxxxแล้วค่ะอาการจะเป็นอย่างไรเราจะรีบมารายงานให้ทราบโดยเร็วนะคะ"  

สิ้นเสียงผู้ประกาศแบมแบมถึงกับช็อคแข็งค้างตาคู่สวยที่เบิกกว้างมีน้ำใสร่วงพลูมาเป็นสาย ภาพรถคันหรูที่เขาจำได้แม่นยำว่ามันเป็นรถของแฟนหนุ่ม ร่างของมาร์คนอนนิ่งอยู่บนเตียงรถเข็นใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดเปลืองตาปิดสนิทไม่รู้สึกตัวใดใดร่างสูงถูกนำเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร็ว 

"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!"  เสียงหวานหวี๊ดร้องกับภาพตรงหน้าเสียงสั่นเอาแต่พร่ำบอกว่าไม่ใช่ มันไม่ใช่เรื่องจริง 

 

พรึบ

 

 

"มะ  ไม่จริง มะ ...ไม่ใช่ ต้องไม่ใช่สิ ฮึก" 

 

ร่างทั้งร่างทรุดฮวบมือบางรีบคว้าหามือถือคู่ใจ นิ้วเรียวสั่นจนกดผิดกดถูกดวงตาพล่าเลือนไปหมดเพราะน้ำใสใสเอ่อล้นมาอย่างต่อเนื่องมือเล็กไม่สนใจที่จะปัดหรือเช็ดมันออกเลย ตอนนี้เขาคิดถึงแค่คนที่ชื่อมาร์คเท่านั้น

 

"ฮึก พะ ..พี่มาร์ค ฮึก ..พี่อยู่ที่ไหน พี่มาร์ค รับสิ!  รับสายแบมหน่อยได้โปรด"    เสียงหวานแหบพร่าพรึมพรำอย่างน่าสงสารแบมแบมหวังแค่ให้ภาพในจอเมื่อกี้ไม่ใช่ความจริง นิ้วเรียวยังคงพยายามกดโทรออกไม่หยุดแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับกลับมา ใจดวงน้อยยิ่งปวดหนึบ

ใจจะขาด แบมแบมใจจะขาด พี่มาร์คแบมขอโทษ 

"ฮึก พี่มาร์คแบม ขอโทษ  ฮึก ... กะ กลับมาหาแบมนะ แบมขอโทษ พี่มาร์ค ฮือออ"    ร่างบางร้องไห้จนตัวโยนปากก็พร่ำเอ่ยคำขอโทษเพราะคิดว่าร่างสูงเป็นแบบนี้เพราะตัวเองแน่ๆ 

ไม่เอา แบมไม่เอาแบบนี้ เพราะแบมพี่มาร์ค เพราะแบม

เป็นเพราะแบมงี่เง่าใช่ไหม

 

ถ้าแบมไม่เร่งพี่มาร์คก็คงไม่ต้องรีบจน... ฮึก 

 

แบมแบมยังคงทำอะไรไม่ถูกเรี่ยวแรงมันหายไปหมดแค่จะลุกขึ้นยืนยังไม่มีเลย ภาพทุกภาพของเขากับร่างสูงฉายเข้ามาในหัวอย่างอัตโนมัติ 

ทุกช่วงเวลาที่มีความสุขและช่วงเวลาอบอุ่นที่มีให้กัน  มีทั้งหวานมีทั้งเศร้าร่างสูงที่คอยดูแลเอาใจใส่ตัวเองมาตลอดไม่ว่าตัวเองจะงอแงและงี่เง่ามากแค่ไหนร่างสูงก็ไม่เคยแม้แต่จะโกรธเลยสักนิด 

แบมแบมรู้ว่าตัวเองนั้นชอบงี่เง่ากับร่างสูงอยู่บ่อยๆ ชอบเอาแต่ใจขี้หึงขี้หวงร่างสูงเป็นที่สุดมีบ้างที่มีปากเสียงกันแต่ร่างสูงไม่เคยปล่อยให้เราทะเลาะกันนานๆและไม่เคยโกรธแถมยังยอมลงยอมอ่อนให้ตัวเองตลอด ยิ่งคิดแบมแบมก็ยิ่งปล่อยโฮออกมาสุดเสียง ไม่เคยคิดเลยว่าอาการงี่เง่าเอาแต่ใจตัวเองจะทำให้คนรักต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้ 

Rrrrrr

หมับ

"ฮะ ฮัลโหลแบมแบมพูดครับ"   เสียงเรียกเข้าที่ดังทำลายความเศร้าโศรกมือเรียวรีบกดรับอย่างเร็วจากเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย

[ คุณเป็นญาติกับคุณมาร์ค ต้วนหรือเปล่าคะ พอดีเราเช็คจากเบอร์ที่โทรเข้ามาล่าสุดน่ะค่ะ ]  

"ใช่ครับ ผมเป็นแฟนเขา มีอะไรเหรอเปล่าครับ?"  เสียงสุภาพน้อยๆเอ่ยขึ้นให้ใบหน้าสวยพยักหน้ารัวๆรีบตอบกลับใจดวงน้อยรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ

 

[ ค่ะ พอดีเราโทรจากโรงพยาบาลนะค่ะ เออ เสียใจด้วยนะคะ ]  

[ คือ ... ตอนนี้คุณมาร์คเสียแล้วค่ะ ]

กรี๊ดดดดดดดดด 

ม๊ายยยยยย 

ไม่จริ๊งงงง 

 

                                                       .............ต่อค่ะ..............

ไม่จริ๊งงงงงง!!

 


เฮือก

ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกตาคู่สวยเบิกโพลงหันไปมองรอบๆห้องอย่างตกใจ 

"ฝัน  เราฝะ ฝันไปเหรอ"    เสียงที่แห่บพล่าพรึมพรำกับตัวเองอย่างไม่เชื่อมือบางยกมาลูบหน้าตัวเองที่ชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ห้องยังคงปกติทีวีที่เปิดทิ้งไว้เล่นไปตามเรื่องของมันไม่มีข่าวอะไรทั้งนั้น ไม่มีภาพโหดร้ายตรงหน้า

"นายฝันร้ายแบมแบม  มันน่ากลัวมากน่ากลัวที่สุด ฮึก"   ร้องไห้โฮออกมาอย่างโล่งใจคนหน้าสวยหันไปมองานฬิกาอีกครั้ง

23:50 น.   

เวลาเดียวกับในฝันและพี่มาร์คก็ไม่ได้อยู่ที่นี่  แล้วตอนนี้พี่มาร์คอยู่ไหนล่ะ 

คงไม่ใช่แบบในฝันนะ    ไม่เอานะ


เมื่อความเงียบสงัดครอบคลุมคนที่ฟุ้งซ่านเริ่มกลับมาจิตตกอีกครั้ง หน้าหวานซีดเผือกเหตุการณ์ในฝันกลับมาฉายขึ้นในหัวอีกรอบ

"ไม่ ไม่ใช่ ฝันนายฝันแบมแบมมันแค่ความฝะ...อ้ะ"  คนที่สติกำลังกระเจิดสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีเสียงดังเหมือนคนทุบประตูห้องหน้าสวยหันขวับแล้ววิ่งไปทางต้นเสียงอย่างเร็ว  

ปัง

ปัง

แอ๊ด 

"HappyBirthday BamBam ^^" 

ทันทีที่ประตูบานใหญ่เปิดออก เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยและเฝ้ารอร่างสูงใบหน้าคมคายยืนยิ้มกว้างจนตาหยีในมือหนามีกล่องขนมเค้กอยู่ข้างตัว 

หมับ

"พะ พี่มาร์ค พี่มาร์คจริงๆด้วย  ฮืออออ "    ไม่รอช้าแบมแบมพุ่งเข้าไปกอดร่างสูงเอาไว้แน่นราวกับว่าถ้าปล่อยไปจะไม่ได้กอดร่างอบอุ่นตรงหน้าอีกแล้ว ร่างเล็กปล่อยโฮออกมาเสียงดังทั้งโล่งใจดีใจ ภาวนาในเรื่องราวตรงหน้าเป็นความจริงไม่ใช่ฝันซ้ำฝันซ้อนบ้าบอนั่นอีก

 

"เป็นอะไรหื้ม ร้องไห้ทำไมโกรธที่พี่มาช้าเหรอพี่ขอโทษนะครับคนดี"    มาร์คเองก็กอดร่างเล็กตอบนิ้วโป้งยกมาเกลี่ยน้ำใสออกจากแก้มนวลผ่อง เสียงทุ้มเอ่ยถามเพราะคิดว่าแบมแบมคงเสียใจที่เขามาช้า

"ไม่ครับ แบมไม่โกรธพี่มาร์คเลยแบมไม่โกรธ แบมต่างหากที่ต้องขอโทษพี่  ฮึก"   แบมแบมยังคงไม่ยอมปล่อยมือออกจากเอวแกร่งปากก็พร่ำเอ่ยเสียงอู้อี้จนมาร์คเลิกคิ้วอย่างงๆ

ไม่โกรธแล้วร้องไห้ทำไม เจ้าตัวยุ่งนี่แปลกๆนะ  

"ไม่โกรธแล้วร้องไห้ทำไม  นี่พี่มีของขวัญมาให้แบมแบมด้วยนะ "   มาร์คจูงคนที่ยังสะอื้นไม่หยุดมานั่งที่ห้องรับแขกที่เจ้าของน้ำตาเขื่อนแตกนี่เป็นคนจัดไว้นั่นแหละ ว่าจบก็ควักเอากล่องกำมะหยี่สีสวยออกมา

"ไม่เอา แบมไม่อยากได้อะไรทั้งนั้นขอแค่พี่มาร์คกลับมาอยู่กับแบม แค่พี่มาร์คเท่านั้นแบมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว พี่มาร์คอย่าทิ้งแบมนะ ฮึก"    ว่าพลางขยับเขาไปกอดร่างสูงอีกครั้ง ใช่เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้วตอนนี้เขาแค่ต้องการมาร์คต้วนเท่านั้น ชีวิตแบมแบมขอแค่มาร์คต้วนเท่านั้นไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว

"เอ๋ ... อะไรน่ะเรา พี่ก็อยู่ตรงนี้แล้วไง เป็นอะไรหรือเปล่าแบมแบม "   มาร์คกดจูบเปลือกตาสวยช้าๆจูบซับน้ำตาร่างเล็กอย่างปลอบใจทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดนี่เป็นอะไรแค่ไม่อยากเห็นน้ำตาของคนในอ้อมกอดเท่านั้น

"ฮึก แบมฝันร้ายครับฝันว่าพี่มาร์คไม่อยู่กับแบมแล้ว พี่มาร์คทิ้งแบมไปพี่มาร์คอย่าทิ้งแบมไปไหนนะครับ ฮึก"   เสียงหวานว่าพลางสะอื้นไม่หยุดความน่ากลัวในฝันยังติดตาแบมแบมอยู่  ร่างสูงยกยิ้มบางแขนแกร่งโอบรัดเอวบางไว้หลวมๆก่อยจะจับใบหน้าสวยหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาให้เงยมาสบตาเขา

"มันแค่ฝันร้ายแบมแบม ตอนนี้พี่อยู่ตรงนี้แล้วพี่ไม่ทิ้งแบมแบมไปไหนแน่นอนพี่สัญญาหยุดร้องไห้นะครับ  มานี่พี่อยากให้ของขวัญจะแย่อยู่แล้ว"   คำพูดและแววตาที่จริงจังบงบอกว่าคนพูดพูดมันออกมาจากใจปากเรียวเล็กจึงเผยร้อยยิ้มน้อยๆ มาร์คจัดการเช็ดน้ำตาให้ร่างเล็ก แล้วหยิบของขวัญที่ตนตั้งใจซื้อมาเป็นพิเศษ

"พี่...มาร์ค!"     แบมแบมร้องอย่างตกใจเมื่อกล่องสวยถูกเปิดออกก็พบแหวนทองคำขาวลวดลายสวยงามหนึ่งวง มาร์คค่อยๆบรรจงหยิบมันออกมาพร้อมสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของแบมแบมอย่างเบามือ 

"สุขสันต์วันเกิด แต่งงานกับพี่นะครับ  พี่รักแบมแบมนะ "   มาร์คก้มลงจูบมือนิ่มเบาๆก่อนจะเงยหน้าอย่างรอคำตอบจากคนที่ตอนนี้เริ่มเปิดเขื่อนน้ำตาอีกรอบ

 

 

แบมแบมชาไปทั้งตัว ภาพตรงหน้าชั่งตอกย้ำว่าตัวเองไม่ได้ฝันไปภาพร่างสูงที่ค่อยๆสวมแหวนที่นิ้วตนและส่งยิ้มละมุนมาให้กับคำพูดและแววตาที่จริงใจนั่นอีก

         แบมจะตัวระเบิดแล้วน๊าา 

"พี่  มาร์ค ฮือออออ"   อย่างที่คิดเจ้าตัวเล็กปล่อยโฮออกมาอีกครั้งทั้งๆที่น้ำตาเพิ่งจะแห้งไปได้ไมนาน

"หืม ร้องไห้ทำไม ไม่รับรักพี่งั้นเหรอ"     แสร้งทำหน้าเศร้าเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าร่างเล็กร้องไห้เพราะดีใจต่างหาก

"ไม่ครับ ฮึก ..บะ  แบมจะแต่งแบมจะแต่งงานกับพี่ แบมรักพี่มาร์คนะครับ"    แบมแบมโผเข้ากอดร่างสูงจนร่างสองร่างลงไปกองอยู่ที่พื้นทำเอามาร์คหัวเราะน้อยๆ 

"พี่ก็รักแบมแบมนะครับ"  มาร์คจับแบมแบมขึ้นมานั่งตักอีกครั้งพลางสำรวจใบหน้าหวานของคนรักที่แม้จะมีคราบน้ำตาเกอะกังก็ไม่สามารถทำให้ความน่ารักของคนคนนี้ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย


มาร์คไล่จูบซับน้ำตาตั้งแต่เปลือกตาคู่สวยยันหางตาทั้งสองข้างลงไปที่แก้มยุ้ยๆน่าหยิก จมูกเชิดรั้นของคนดื้อเงียบไล่มาจนถึงริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูมาร์คกดย้ำๆขบเม้มแรงๆแต่ไม่ได้ลุกล้าเข้าไปแต่อย่างใด

มาร์คค่อยๆผละออกมาช้าๆ เพราะตอนนี้ร่างตรงหน้าแก้มขึ้นสีจัดจนน่าเอ็นดูอยากแกล้งต่ออีกนิดแต่เดี๋ยวจะเลยเถิดไปกันใหญ่เลยจำใจต้องปล่อยก่อน

"พี่มีของอีกอย่างจะให้ด้วยะนะ"   แบมแบมมองตามไปอย่างงงๆ มีอะไรอีกเหรอ

เมื่อนึกขึ้นได้มาร์คก็เดินไปหยิบเอากล้องสีเหลี่ยมสีขาวมาวางตรงโต๊ะที่แบมแบมนั่งอยู่ 

"เอ่อ...... แบมแบม ..."   ทันทีที่เปิดมันออกคนหน้าหล่อถึงกับหน้าเจื่อนก็ไอ้ของที่อยู่ภายในกล่องเนี่ยสิ เละจนไม่เหลือคำว่าขนมเค้กแล้วสิ

"ฮ่าๆๆ  พี่มาร์คไอ้ที่กองๆอยู่นั่นมันคืออะไรหรือครับ หู้ววน่ากินเชียว"  พอหายเศร้าคนตัวเล็กก็ระเบิดเสียงหัวเราะร่าแถมยังส่งเสียงแซวคนที่ซื้อไอ้กองๆที่แบมแบมว่านั่นอีก

...ย้อนกลับไปก่อนหน้านั้น.... 

 

"พี่กำลังไปหานายแล้วนะแบมแบมรอพี่นะครับคนดี"   เสียงทุ้มว่าอย่างอารมณ์ดีเมื่อพาร่างตัวเองเข้ามานั่งในรถหรูเรีบยร้อย ร่างสูงเหยียบคันเร่งอย่างเร็วเขาอยากไปหาคนรักใจจะขาดอยู่แล้ว ตาคมเหลือบมองกล่องของขวัญที่เตรียมมาเป็นพิเศษกว่าทุกๆปี และข้างๆเบาะตรงข้ามยังมีกล่องขนมเค้กที่เขาสั่งทำเพื่อนคนตัวเล็กนั่นอีก มาร์คยกยิ้มบางๆเมื่อนึกไปถึงหน้าคนรักพร้อมเหยียบคันเร่งจนสุด

คิดถึงแบมแบมจัง

เอี๊ยดดดดดดดดดด

โคร้มมมมมมมมมม

"เห้ย อะไรว่ะ"    มาร์คที่กำลังมุ่งหน้าจะไปหาคนรักต้องเบรครถกระทันหันเมื่อจู่ๆก็มีหมาวิ่งตัดหน้ารถเขาอย่างเร็วแต่เขาก็มีสติพอที่จะประคองรถไว้ได้ มือหนาหักพวงมาลัยเข้าข้างทางอย่างเร็ว

"บ้าเอ้ย!!"    ร่างสูงเอามือกุมหัวเล็กน้อยจากแรกกระแทกแต่ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากมายมีแต่กล่องสี่เหลี่ยมขาวๆที่กลิ้งตุ้บไปอยู่ที่วางเท้านั่นแหละคนตัวโตถึงกับกุมขมับ

         



    (เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละท่านผู้โช้มมม เราไม่ได้หลอกนะ อย่าปาเกิบมาาล่ะ  555555+) 

...กลับมาตอนปัจจุปัญ...

 





" อ่า ขอโทษนะแบมแบมเละหมดเลย"    ร่างสูงว่าเสียงอ่อยเกาท้ายทอยแบบเก้อๆอุตส่าห์ตั้งใจซื้อมาให้แท้ๆแบมแบมที่มองอยู่ก็ยิ้มกว้างอย่างชอบใจไอ้หน้าเศร้าๆนั่นมันเหมาะกับพี่มาร์คที่ไหนกันเล่า มันต้องหน้าซึนๆมึนๆนู่นถึงจะเข้ากัน

"ไม่เป็นไรน่าพี่มาร์คแค่พี่ตั้งใจเอามาให้แบมก็ขอบคุณมากพอแล้ว ขอบคุณนะครับ"  เสียงหวานบอกพร้อมส่งยิ้มหวานให้กำลังใจคนตรงหน้า ชั่งขนมนั่นเถอะตอนนี้เขาขอแค่มีพี่มาร์คอยู่ตรงหน้าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับกันต์พิมุกคนนี้ 

"จริงนะ "  มาร์คถามย้ำตาคมจ้องคนสวยตรงหน้าที่ตอนแรกยิ้มหวานจนเริ่มหน้าแดงเพราะกลั้นหัวเราะเอาไว้สุดตัวแบมแบมพยายามทำหน้าว่าไม่เป็นไร ไม่เป็นไร๊สุดๆ 

"จริงสิครับ มาๆเอาเทียนมาปักจะได้เป่ากัน  แต่เอ่...ใครจะกล้ากินล่ะเนี่ยหน้าตาน่ากลัวชะมัด  อุ๊บ  ฮึ ฮึ ฮ่ะ ฮ่า ไม่ไหวแระอย่างฮาอ่ะพี่มาร์ค ฮ่าๆๆๆๆ "   แบมแบมกุมท้องตัวเองแน่นมืออีกข้างก็พยายามปิดปากเพื่อปิดเสียงตัวเองแต่ไม่เป็นผล  


เกิดมาเพิ่งเคยเห็นขนมเค้กอะไรน่ากลัวชะมัด  

เริ่มแล้วครับ




เริ่มกลับไปเป็นแบมแบมคนเดิมแล้วครับ 

 

มาร์คหน้ายู่ยามที่เห็นคนตัวเล็กเหมือนจะแซะตัวเองพร้อมหัวเราะกว้างอย่างชอบใจ ได้ข่าวว่าเมื่อกี้เศร้าอยู่   หรือต้วนเข้าใจผิด 

 

แต่ก็นั่นแหละมาร์ค ต้วนคนนี้ไม่เคยโกรธหรือเคืองแบมแบมเลยสักครั้งแค่เห็นรอยยิ้มกว้างและเสียงหัวเราะนั่นเข้าก็พอใจแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขาก็ยังจับมือบางคู่นี้ไม่มีวันปล่อยแน่นอน  ก็เขานะรักเจ้าตัวแสบหมดหัวใจแล้วนี่น่า

"แบมแบม   ไปฉลองต่อกันเถอะ "   มาร์คลุกขึ้นยืนแขนแกร่งสอดเข้าไปใต้ร่างเล็กพร้อมยกมากระชับในอ้อมกอดอย่างเร็วแบมแบมที่เพิ่งจะหยุดหัวเราะได้แต่เงยหน้าขึ้นมองคนหน้าหล่ออย่างงงๆ 

"ฉลอง? ที่ไหนเหรอครับ"    ถามออกไปเพียงแค่นั้นก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งกลับมาทำเอาหน้าสวยร้อนผ่าว

" ในห้องครับ....บนเตียง "   พูดออกมาหน้าตาเฉย

 
"-\\\\-  ละ แล้วไม่ทานอาหารที่แบมทำไว้ก่อนหรือครับ" 



" ไม่ พี่อยากกินแบมแบมมากกว่า"  พูดจบก็อุ้มร่างเล็กเข้าห้องไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้ร่างในอ้อมกอดหน้าแดงแปร๊ดเนื้อตัวร้อนผ่าวเขินแทบมุดแผ่นดินหนี 

 

   
              มุดดินไม่ได้ขอมุดหน้าอกนุ่มๆของพี่มาร์คคนหื่นก่อนล่ะกันไอ้แบมเอ้ย 

       เป็นการฉลองวันเกิดที่เยี่ยมไปเลยแหละครับ ง่าาาาาาาาาาา แม่จ๋าแบมเขินนนนนน                                                                           (>\\\\\\-\\\\\\\<)

 

 

 

 

                            





                                                   ............................END............................






จบแล้วค่าาาา แหม่ะใครจะไปทำให้สุดหล่อของเราเป็นอะไรไปได้ยังงัยล่ะ ลุงมัคมัคคึต้องอยู่เป็นของตะหนูแบมแบมตลอดไปชั่วกัลปาวสาน (เว่อร์แรง 555+) 


   คือขอบคุณทุกๆเม้นมากเลยนะคะคือมีกำลังเยอะเลย คิดว่าจะไม่มีใครสนใจจะอ่านด้วยซ้ำไปเพราะมือใหม่และยังคงแต่งไม่ดีพอ เม้นของคุณทำเรายิ้มได้เสมอขอบคุณจริงๆค่ะ ^^




HBD ตะหนูที่รักของชาวอากาเซ่ทุกคนนะคะ คือยิ่งตามก็ยิ่งหลงน้องอ่ะน้องน่ารักเกินไปแล้วเด็กอะไรไม่รู้เดี๋ยวให้พี่มัคมัคคึจับปล้ำซะนี่ >\\\-\\\<  ความน่ารักของน้องทำมันต่อไปนะเป็นแบบนี้ตลอดไปเลยนะรับรองว่าน้องจะมีคนรักมากเพิ่มขึ้นทุกๆวัน อย่างน้อยก็เราคนหนึ่งแหละที่น้องได้ใจไปหลังเป็นเอลฟ์เหนี่ยวแน่นมาเกือบ5ปีเต็มยังไม่เคยหลงใครได้เลยนอกจากเอสเจ แต่วันนี้มาร์คแบมทำได้ค่ะ ^^ หลงมากเลยให้ตายเหอะ >3< 













          ............ขอบคุณที่ติดตามและแวะเข้ามาอ่านกันนะคะ รักMarkBam นะจ๊ะ .............