ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1..สมาชิกใหม่ที่ไม่ใหม่
ตอนที่1..สมาชิกใหม่ที่ไม่ใหม่
"เด็กๆวันนี้พี่มีข่าวดีมาบอกตั้งสองเรื่องแน่ะ" เสียงของพี่ฮุนเมเนเจอร์คนเก่งที่คอยดูแลเด็กเทรนของบริษัทJYPกลุ่มหนึ่งเอ่ยอย่างอารมณ์ดีเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอกับเด็กเทรนที่ตนดูแลอยู่มาหลายปี
"ข่าวดี? ข่าวดีอะไรครับพี่ฮุนอย่าบอกนะว่าพวกผมจะได้เดบิวต์แล้วอ่ะ ฮ่ะๆ" เสียงเจบี หรือ อิมแจบอมเด็กในกลุ่มที่มีความรับผิดชอบและความสามารถสูงเอ่ยขำๆเพราะคิดว่าคงไม่ใช่อย่างที่ตนพูดหรอก
"ใช่แล้วเจบีข่าวดีคือพวกนายจะได้เดบิวต์ภายใต้ชื่อกลุ่มว่า GOT7 เดือนหน้านี้" ผู้จัดการคนเก่งบอกพร้อมอมยิ้มน้อยๆเมื่อเด็กๆ6คนตรงหน้าเขาพากันนิ่งอึ้งตาโตเป็นไข่ห่านจนดูตลก
"ห๊าาาาา!" (เสียงแจ๊คสัน)
"จริงหรือครับ!!" (เสียงเจบี)
"อย่ามาตลกน่า!!!"(เสียงมาร์ค)
"ผมไม่่ขำนะ!!!!"(เสียงยูคคยอม)
"ล้อเล่นมีโกรธแน่!!!!!"(เสียงจูเนียร์)
"เรื่องจริงเหรอเนี่ย! ฉันฝันไปหรือเปล่านะจูเนียร์!" (เสียงยองแจ)
เพี้ยยย
"โอ้ย นายตบหน้าฉันทำไมจูเนียร์" สิ้นเสียงทั้งหลายทีโหวเหวกตามมาอย่างไม่เชื่อก็มีเสียงเตือนสติมาเบาๆ เสียงแหลมโวยวายเมื่อโดนฝ่ามือนิ่มฟาดเข้าแก้มยุ้ยอย่างจัง
"ก็นายถามฉันว่าฝันไปหรือเปล่า ฉันก็ทดสอบอยู่นี่ไงว่านายฉันและพวกเราไม่ได้ฝันไป" จูเนียร์ หรือ ปาร์คจิยองหนุ่มหน้าหวานเอ่ยอย่างตื่นเต้นโดยมีคนโดนทดสอบนั่งหน้ามุ่ยใส่อย่างเคืองๆ
"แล้วทำไมไม่ตบหน้าตัวเองเล่ามาตบหน้าฉันทำไม" ยองแจ หรือ ชเวยองแจ ว่าอย่างง๊องแง๊งมือน้อยลูบแก้มตัวเองปอยๆ
"เอ้าหายตกใจกันหรือยัง พวกนานนี่น๊า" ผู้จัดการถามเมื่อเด็กๆตรงหน้าเริ่มได้สติ
"เดี๋ยวครับเมื่อกี้พี่บอกว่าเราจะใช้ชื่อ GOT7 มันก็ต้องเป็น7คนหรือเปล่า?แต่นี่พวกเรามีแค่6คนเองนะครับ" เป็นชายหนุ่มร่างสูงที่จัดว่าหน้าตาดีที่สุดในห้องนี้เลยก็ว่าได้เอ่ยอย่างสงสัย นั่นแหละทำให้ผู้จัดการยิ้มออกมา
"คิดถูกแล้วมาร์ค วงพวกนายจะมีเมมเบอร์7คนแน่นอน"
"ข่าวดีที่2คือพวกนายจะได้สมาชิกมาอยู่ด้วยกันอีก1คนคนที่พวกนายเห็นรับรองเลยว่าพวกนายจะดีใจแน่นอน....เข้ามาสิ" ผู้จัดการหันมาบอกกับมาร์ค หรือ มาร์คต้วน ชายหนุ่มผิวขาวผมสีแดงเพลิงก่อนจะหันไปหาคนอื่นๆแล้วเอ่ยเรียกใครสักคนที่คาดว่าจะอยู่หน้าประตูห้องนานแล้วส่งสัญญาณให้เข้ามาได้
ครืดดด
"สมาชิกคนสุดท้ายของพวกนาย กันต์พิมุก ภูวกุล หรือแบมแบมที่พวกนายคุ้นเคยนั่นแหละ" ผู้จัดการบอก
"สะ สวัสดีครับ....เอ่อ..." ทันทีที่ขาเรียวก้าวเข้ามาทั้งห้องก็ตกตะลึงทุกคนดูตกใจมากกว่าตอนที่พี่ผู้จัดการมาบอกข่าวเดบิวต์ซะอีก
เพี้ยยย!!
เสียงนี้มันดังกว่าที่จูเนียร์ตบหน้ายองแจเมื่อกี้ซะอีก
"มาทำไม... นายกลับมาทำไม!!" ในขณะที่คนอื่นยังตะลึงอยู่ร่างสูงของมาร์คเดินดุ่มๆเข้าหาร่างผู้มาใหม่แล้วส่งมือหนาฟาดแก้มคนตรงหน้าเสียงดังทำเอาทุกคนที่กำลังตะลึงตกใจกันเป็นแถว มือหนาบีบแขนเล็กแน่นเหมือนอยากจะให้มันหักคามือ
"เห้ย ไอ้มาร์คใจเย็นเว้ย" เป็นแจ็คสันหรือ หวังแจ็คสันที่ได้สติก่อนรีบวิ่งมาห้ามร่างสูงเพราะเพื่อนดูโมโหมากเสียจนดูหน้ากลัว
"โอ้ยย พะ พี่ ..มาร์ค" เสียงสั่นๆเรียกชื่อคนที่ตบหน้าตัวเองเบาๆ ดวงตาคู่สวยเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใสมองคนตรงหน้าอย่างเจ็บปวด คนที่เขาคิดถึงมากที่สุด อยากเจอมากที่สุด คนที่ดีกับเขามากที่สุด แต่ตอนนี้มองเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ สายตาคู่คมที่ทอดมองมาอย่างโกรธแค้น ผิดหวัง เสียใจทำเอาแบมแบมพูดไม่ออกมันเจ็บไปหมดทั้งแก้มใสทั้งก้อนเนื้อข้างซ้าย
"ใช่ๆๆ ใจเย็นก่อนพี่มาร์ค ไงแบมกลับมาตั้งแต่เมื่อไร" คิม ยูคคยอม หรือ ยูคคยอมอีกคนที่ตั้งสติได้จากเสียงที่ร่างบางถูกตบรีบเข้ามาช่วยพูดอีกแรง หันไปถามร่างเล็กที่ยืนน้ำตาปริ่มพร้อมดึงออกมาให้ห่างจากคนพี่ที่แจ็คสันดึงออกไปอีกทาง
"เมื่อวานนี้นะยูค.." แบมแบมหันไปตอบเพื่อนตัวโตแต่สายตายังคงไม่ละไปจากร่างสูงที่โดนลากไปอีกทางเลย แบมแบมมองคนที่ยืนหันหลังให้ตนมือหนากำกันแน่นจนเส้นเลือดปูดบ่งบอกว่าคนคนนั้นกำลังโมโหแค่ไหน
มันก็สมควรแล้วนิที่พี่จะโกรธเกลียดผม พี่มาร์ค
"ผมจะไม่ร่วมวงถ้ามีหมอนี่อยู่ในวง" หลังจากความเงียบเข้าปกคลุมเสียงของมาร์คก็ดังขึ้นทำเอาทุกคนในห้องหันขวับไปมองเป็นตาเรียวโดยเฉพาะคนที่มาใหม่
"จะบ้าเหรอมาร์คพูดอะไรน่ะ คิดให้มันดีดีหน่อย" เจบีร้องเตือนเพราะรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังโมโหการเดบิวต์คือความฝันของพวกเขาคือความฝันของมาร์คเองด้วยเขาไม่ยอมให้มาตัดสินใจอะไรด้วยอารมณ์ไม่ได้
"ใช่ นายจะบ้าเหรอมาร์ค" จินยองเดินมาจับแขนมาร์คเขาเองก็ไม่ยอมเหมือนกันการเดบิวต์มันเป็นความฝันของพวกเขาทุกคนแต่ล่ะคนต่างฝึกซ้อมและมุ่งมั่นกันมาจนมีวันนี้เขาไม่ยอมง่ายๆแน่ สายตาคู่สวยส่งมาให้แบมแบมตัวต้นเหตุอย่างไม่พอใจ
"พี่มาร์คไม่ต้องไปไหนหรอกครับ แบมไปเองก็ได้" จู่ๆเสียงหวานก็เอ่ยตัดความเงียบที่แสนอึดอัดโดยที่สายตายังคงไม่ละจากร่างสูง แบมแบมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังสร้างความวุ่นวายให้กับทุกคนในห้องนี้
พี่เกลียดผมขนาดนั้นเลยหรอ
ขาเรียวค่อยๆก้าวถอยหลังช้าๆด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง พลางถามตัวเองในใจคนเดียว
เรากลับมาทำไม เราไม่ควรจะกลับมาที่นี่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
"เดี๋ยว!! จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นแหละ แบมแบมอย่าแม้แต่จะคิดกว่านายจะกลับมาได้ลำบากแค่ไหนจำได้ไหม ส่วนมาร์คอย่าใช้แต่อารมณ์อย่าเห็นแก่ตัวคิดจะทิ้งความฝันทิ้งเพื่อนๆได้เหรอ" ก่อนที่แบมแบมจะก้าวขาออกจากห้องเสียงพี่ผู้จัดการก็ดังขึ้นคำพูดที่ทุกคนในห้องนี้ต้องเคารพทำเอาไม่มีใครกล้าเอ่ยขัดอะไรได้อีก
"พี่ขอสั่งตั้งแต่นี้ไปพวกนายคือทีม พวกนายคือGOT7มีปัญหาอะไรขอให้เก็บไว้เป็นเรื่องส่วนตัวอย่าเอามาปะปนกับเรื่องงานเรื่องวงจำไว้ เอาล่ะเหนื่อยกันมาพอแล้วแยกย้ายไปพักกันก่อนพี่จัดห้องไว้หมดแล้ว" สิ้นเสียงผู้จัดการร่างสูงของมาร์คก็ก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วโดยมีจูเนียร์วิ่งตามไปติดๆมาร์คไม่แม้แต่จะหันมามองแบมแบมสักนิด
"เป็นไงบ้างแบมแบมหายไปตั้งนานโตขึ้นเยอะเลยนะ" เมื่อทั้งห้องดูอึดอัดไปหมดเจบีจึงเดินมาจับหัวทุยของร่างบางโยกไปมาทั้งยังยิ้มกว้างอย่างดีใจที่น้องคนนี้กลับมาแล้ว
"ใช่ๆๆ โตขึ้นเยอะเลยเป็นหนุ่มแล้วน๊า มาๆกอดทีพี่ล่ะคิดถึงนายมากเลยรู้ไหมเนี่ย" แจ็คสันเองก็เข้ามากอดร่างเล็กเอาไว้แบมแบมมองพี่ชายสองคนตรงหน้าอย่างซึ้งใจน้ำตาเจ้ากรรมก็พาลแต่จะไหล เขาจากไปถึงสองปีพี่ชายสองคนนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม
พี่เจบีดูอบอุ่นเหมือนเดิมแต่ก็ดูโตขึ้นมีความรับผิดชอบมากขึ้น พี่แจ็คสันยังคงเฮฮาเหมือนเดิม ทุกๆคนไม่มีใครเปลี่ยนไปเท่าไรเว้นก็แต่คนที่เดินมาตบหน้าเขาเท่านั้นแหละที่เปลี่ยนไปมาก มากจนน่ากลัว
"ผมก็คิดถึงพวกพี่ทุกคนครับ ขอบคุณนะครับที่ยอมให้ผมร่วมวงด้วย" เด็กน้อยเอ่ยอย่างเศร้าๆพูดไปงั้นแหละทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่ามีใครคนนั้นที่ไม่ยอมด้วยสักหน่อย
"ขอบคุณบ้าอะไรกัน นายเป็นน้องพวกเรานะพี่ยินดีซะอีกที่เป็นนายยินดีต้อนรับที่นายกลับมานะแบมแบม" เจบีว่าพลางส่งยิ้มที่คิดว่าหวานที่สุดให้น้องชายหน้าหวานตรงหน้า
"ช่ายพวกเรายยยินดีและดีใจที่นายกลับมาใช่ไหมไอ้ยูค ยองแจ" แจ็คสันหันมยิ้มตาปิดใส่แล้วหันไปหายูคยอมกับยองแจที่เดินเข้ามาสมทบ
"ช่ายย พวกเรายินดีที่เป็นนายแบมแบม" มักเน่ที่ตัวสูงกว่าพี่ๆว่าพร้อมส่งยิ้มละมุนมาให้
"ใช่แบมแบมพี่ ชเวยองแจ เรียกพี่ยองแจก็ได้ยินดีที่ได้รู้จักนายนะเรามาเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันเถอะ" เสียงใสว่าพลางเอื้อมมือไปกอดร่างบางเอาไว้ก่อนจะก้มลงมาส่งยิ้มหวานแถมให้อีกดอก
"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ยองแจ" แบมแบมก้มหัวให้ยองแจเขาไม่เคยเห็นยองแจหรอกเพราะชายหนุ่มหน้าสวยตรงหน้าเพิ่งเข้ามาเทรนได้แค่7เดือนซึ่งตอนนั้นเขาไม่ได้อยู่ที่นี่
ใช่ แบมแบมเคยเป็นเด็กฝึกเด็กเทรนของค่ายJYPมาพร้อมๆกับ มาร์ค แจ็คสัน เจบี จูเนียร์ ยูคคยอมทั้งหมดฝึกอยู่ด้วยกันมา3ปีเต็มๆแต่เพราะเหตุผลบางอย่างทำให้ตนต้องจากที่นี่ไปถึง2ปีโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวใครสักคนเดียวขนาดคนที่รักตน และตนก็รักมากที่สุดยังไม่บอกเลยไม่แปลกหรอกที่ร่างสูงนั่นจะโกรธขนาดนั้น
.................................................................................
หลังจากกลับมาจากบริษัทต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องพักของตัวเองตามที่พี่ผู้จัดการเตรียมไว้ให้
แบมแบมได้อยู่ห้องเดียวกับยูคคยอมและก็จูเนียร์ที่แยกจากที่กั้นออกไปนิดหน่อย
เจบีอยู่ด้วยกันกับยองแจ แจ็คสันอยู่กับมาร์ค
"นายกลับมาทำไม! จะกลับมาเอาอะไรอีกแค่นี้มาร์คยังเจ็บไม่พออีกใช่ไหม!!" แบมแบมเดินเข้าห้องมาก็เจอกับรุ่นพี่ที่เคยฝึกด้วยกันมาหลายปียืนคอยตนอยู่ ทันทีที่เขาเดินเข้ามาเสียงสูงก็ถามขึ้นอย่างไม่พอใจ
"พี่จูเนียร์ .. ผม" แบมแบมสบตากับดวงตาคู่สวยที่ไหววูบราวกับหวาดกลัวอีกทั้งดูกังวลกับบางอย่าง เสียงใสแผ่วเบาเหมือนอะไรมาจุกที่ลำคอพูดไม่ออก
"อย่าคิดที่จะมารื้อฟื้นถ่ายไฟเก่าบ้าบออะไรของนายเด็ดขาด เพราะตอนนนี้เขาเป็นของฉันมาร์คต้วนเป็นของฉันจำไว้แบมแบม!!" สิ้นเสียงสูงที่ประกาศก้าวพร้อมทั้งคำพูดที่บอกออกมาไม่ใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่งทำเอาร่างบางเหมือนถูกตบจนหน้าชาอีกครั้ง แววตาใสสั่นระริกร่างกายเหมือนไร้เรียวแรงใบหน้าสวยจัดหันไปหาเพื่อนร่วมห้องอีกคนอย่างขอคำตอบ
"อืม อย่างที่พี่จูเนียร์พูด หลังจากที่นายหายไป2ปีพี่มาร์คก็เที่ยวตามหานายไม่เป็นผู้เป็นคนเมาหัวทิ่มทุกวันไม่สนใจฝึกซ้อมจนท่านประธานเกือบจะปลดพี่มาร์คออกจากค่ายแต่ยังดีที่ได้พี่จูเนียร์คอยดูแลและให้กำลังใจและอยู่ข้างๆมาตลอดพวกเขาสองคนเพิ่งตกลงคบกันนี่ก็ได้สามเดือนแล้วแหละ"
คำบอกเล่าจากเพื่อนเก่าแบมแบมเหมือนถูกคนเอามีดมากรีดที่หัวใจจนยับแทบจะหมดลม ร่างทั้งร่างทรุดฮวบลงกับพื้นไม่เหลือแล้วเรี่ยวแรงที่มี น้ำใสไหลพลูเต็มแก้มนิ่มอย่างห้ามไม่ได้ มือเล็กยกมากำหน้าอกข้างซ้ายอย่างเจ็บปวด
"ฮึก เพราะนายเอง นายเองแบมแบมจะไปโทษใครได้เล่า ฮือออ" เสียงหวานกลั้นสะอื้นพูดกับตัวเองเบาๆ ยูคยอมได้แต่มองอย่างสงสาร
ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่ากลับมาจะบอกความจริงว่าเขาหายไปไหนมา2ปี ทำไมถึงหายไปโดยที่บอกใครไม่ได้คิดว่าเรื่องทุกอย่างคงจะง่ายแต่เรื่องที่เพิ่งได้รับรู้มันเหมือนความหวังของเขากำลังพังทลายลงไปช้าๆ สายตาพี่จูเนียร์ที่ส่งมาบงบอกว่าคนคนนั้นกังวลและกลัวแค่ไหนกลัวจะถูกแย่งคนรักกลับไป เขากำลังจะทำร้ายคนอีกคนอย่างนั้นหรือ
แบมแบมนายนี่มันเลวจริงๆ พี่มาร์คเสียใจคนเดียวไม่พอนายยังจะทำร้ายพี่จูเนียร์อีกคนหรือไง
นายมันเห็นแก่ตัวแบมแบม
เสียงในใจที่ตัดพ้อตัวเองเอาแต่โทษตัวเองโดยไม่รู้เลยว่าแค่คำว่ารักคำเดียวมันจะทำลายทุกอย่าง คำว่ารักคำเดียวมันเพียงพอที่จะทำให้คนหลายคนเห็นแก่ตัวได้โดยไม่คิดอะไรทั้งนั้น
เพราะคำว่ารัก..คำเดียว
...............................................................................
จบไปกับตอนแรกค่ะ ตอนแรกยังไม่มีแพลนว่าจะลงเพราะเพิ่งเริ่มเขียนเลยลองไปแปะในทวิตดูเผื่อมีใครสนใจหรืออยากอ่าน มีคนสนใจอยากอ่านอยู่หลายคนตัดสินใจเอาลงเลยค่ะกำลังใจแค่1คนก็คือดีมากๆแล้วแต่นี่มากันหลายคนคือกรี๊ดดดเลย 5555+ ไม่รู้ว่าตัวเองจะเขียนได้ดีแค่ไหนมีเวลาเขียนไหมแต่อยากเขียนมากกกแค่หวังว่าอยากให้คนที่ได้อ่านเรื่องนี้มีความสุขกันนะคะ เรื่องนี้หน่วงมากไหม ไม่รู้?แต่ตอนพิมพ์นี่น้ำตาซึมอยู่คนเดียวนะคะ 5555+
............. ขอบคุณที่ติดตามและเข้ามาอ่านกันนะคะ รัก MarkBam นะจ๊ะ (>\\-\\<) .............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น