Death Note 2

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4

             “D.E.T กลุ่มนักฆ่าอย่างงั้นเหรอ”เก่งกล่าวออกมาอย่างลืมตัวเขาไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำผิดมหันต์ เพราะทุกเสียงที่กล่าวออกมาจากปากของเขาได้เข้าไปอยู่ในโสตประสาทของคนในห้อง



    “ใคร !”เสียงอาโรจน์ตะโกนถาม



    ‘ถ้าบอกว่าเป็นเรา จะเป็นไรรึเปล่านะ’เก่งคิด



    “ชั้นถามว่า ใคร !”เสียงอาโรจน์ตะโกนถามอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้มาแค่เสียง เพราะหลังจากนั้นประตูห้องก็เปิดขึ้น



    “อ้าว เก่ง ไม่ไปกินข้างเหรอ”อาโรจน์กล่าวเมื่อเห็นว่าเก่งยืนอยู่หน้าห้อง



    “คะ-ครับ อา เอ่อ คือ...”เก่งกล่าวก่อนจะเงียบไปเพราะกำลังคิดหาคำอธิบายต่างๆที่จะใช้แก้ตัว จนเขาเหลือบไปเห็นของสิ่งหนึ่งในห้อง



    “คือ ผมมาเอาหมวกน่ะครับ”เก่งกล่าว เพราะเห็นหมวกของตนวางอยู่บนโต๊ะในห้อง เขาจึงใช้มันเป็นข้ออ้าง



    “อ๋อ งั้นเหรอ” อาโรจน์กล่าว ก่อนจะยืนหน้าออกนอกห้อง แล้วมองที่ทางเดินซ้ายขวา แล้วหันกลับมาถามเก่งว่า “เมื่อกี้มีใครอยู่หน้าห้องก่อนเก่งจะมารึเปล่า”



    “เอ๋ ก็ไม่มีใครนี่ครับ” เก่งทำเป็นงง ก่อนจะโกหกอย่างฉับไว จะว่าเขาโกหกก็คงจะไม่ถูก เพราะไม่มีใครอยู่ก่อนจริงๆ นอกจากเขานี่นา



    “มีอะไรเหรอครับ”เก่งแกล้งถาม



    “ไม่มีอะไรหรอก” อาโรจน์กล่าวก่อนจะเข้าไปหยิบหมวกให้เก่ง “เอ้า นี่หมวก แล้วทีหลังอย่างลืมอีกนะ”อาโรจน์กล่าวพร้อมทั้งยิ้มให้เก่ง



    “ครับ งั้นเดี๋ยวผมลงไปทานข้าวก่อนนะครับ”เก่งกล่าวก่อนจะเดินจากไปโดยมีสิ่งที่เขาสงสัย จุกอยู่เต็มหัวของเขา



    ***************************************



    ‘D.E.T องค์กรค้าอาวุธชีวภาพและค้นคว้าเรื่องพลังจิตอย่างงั้นเหรอ’เก่งคิดอย่างงุนงง ‘นี่มันอะไรกัน พ่อกับแม่ถูกใครปองร้ายกัน รถถูกตัดสายเบรค ใครตัดกัน หรือว่าเป็นพวกมัน งั้นเราจะทำยังไงดี ทำไงดี ทำไงดี’

    

    “วูบบบบบ”เสียงของ สายลมที่ไม่ทราบต้นสาย ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันได้พัดพาสิ่งรอบข้างเก่งไปสู่ความมืด แล้วในตอนนั้นเอง เขาคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น



    “นาย”เก่งกล่าวเมื่อพบว่าคนที่ยืนอยู่หน้าเขาบัดนี้ คือชายหนุ่มที่เขาเดินตามมาจนถึงหน้าของพักของพ่อและแม่ แล้วก็คลาดกัน



    ขณะนี้ชายคนนั้นกำลังยืนก้มหน้าเก่งจึงไม่สามารถเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาได้ เก่งอยากจะรู้ว่าเขาเป็นใคร แล้วในตอนนั้นเองคนๆนั้นก็เงยหน้าขึ้น



    “ตัวเรา”เก่งกล่าวทันทีที่เห็นหน้าของคนๆนั้น เขาเกิดความเสียววาบขึ้นจับใจด้วยเหตุเพราะชายคนนั้นมีใบหน้าเหมือนเขาอย่างไม่ผิดเพี้ยน ‘นี่มันอะไรกัน’เก่งคิด



    “เปล่า เราไม่ใช่ตัวนาย”ชายคนนั้นกล่าวตอบ



    “แล้วทำไมหน้าเหมือนชั้นล่ะ”เก่งกล่าวถามออกไป อะไรกัน ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร

    

    “นั่นเป็นสิ่งที่นายจะได้รู้ในอีกไม่ช้า แต่ก่อนอื่นรับนี่ไปซะ”ชายคนนั้นกล่าวพร้อมทั้งยืนของสิ่งหนึ่งที่เก่งรู้จักจากการที่ได้ฝันถึงมันมาโดยตลอด



    “Death Note”เก่งกล่าวเมื่อสายตามองไปที่สิ่งของที่ชายคนนั้นมอบให้ตน



    “ใช่ รับไปซิ”ชายคนนั้นกล่าว และในเวลาที่มือของเก่งสัมผัสของสิ่งนั้น ข้อมูลต่างๆก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของเขา



    ภาพการใช้ชีวิตในบ้าน การศึกษา การไปท่องเที่ยว ที่มีคนอื่นเพิ่มเข้ามา ความทรงจำที่เคยมีของเก่ง เริ่มบิดเบือน ตอนนี้เก่งรู้แล้วว่าชายคนนี้เป็นใคร



    “พี่กฤตย์”เก่งกล่าวชื่อของชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เก่งรู้ได้จากความทรงจำที่เหมือนผุดขึ้นมาขณะจับต้อง Death Note ชายคนนี้เป็นพี่ชายฝาแฝดของเขา พี่ชายที่หายตัวไปพร้อมกับความทรงจำ น้ำตาของเก่งเริ่มหลั่งริน

    

    “ใช่แล้วเราคือ กฤตย์ พี่ชายของนาย หรืออาจจะพูดได้ว่าพี่ชายที่ครั้งหนึ่งเคยมีอยู่ในความทรงจำของนาย”ชายคนนั้นกล่าว



                “พี่กฤตย์ไปอยู่ไหนมา ทำไมผมถึงเพิ่งนึกได้ว่าผมมีพี่ มันเหมือนกับจู่มันก็ผุดขึ้นมาในหัวของผม”เก่งกล่าว ตอนนี้เขาเริ่มสับสน สับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเขา



    “สิ่งนั้น นายจะได้รู้ แต่ตอนนี้ชั้นมีเรื่องหนึ่งให้นายช่วยจัดการ”กฤตย์กล่าวพร้อมทั้งยื่นของสิ่งหนึ่งให้เก่ง



    “รูปถ่าย”เก่งกล่าวขณะรับของสิ่งนั้น แต่มันเป็นรูปถ่ายของใครกันล่ะ ?



    “ใช่ มันเป็นรูปถ่าย”



    “รูปของใครล่ะครับพี่”



    “หนึ่งในกลุ่มคนที่ทำร้ายพ่อกับแม่ของเรา”



    “กลุ่มคนที่ทำร้ายพ่อกับแม่ ?”



    “ใช่แล้วเก่ง อย่างที่เรารู้กัน ว่าพ่อกับแม่กำลังถูกปองร้ายจาก D.E.T”



    “แต่พวกมันเป็นถึงองค์กรค้าอาวุธชีวภาพและค้นคว้าเรื่องพลังจิตเชียวนะครับพี่ แล้วพวกเราจะทำอะไรได้”



    “ไม่ เก่ง ไม่ใช่เรา แต่เป็นนาย”



    “พี่ว่าอะไรนะครับ”



    “ก็อย่างที่นายได้ยินนั่นแหละ เก่ง เรื่องนี้นายต้องจัดการเอง”



    “แล้วพี่ล่ะ”



    “ชั้นไม่สามารถช่วยได้แล้ว ดูนี่ซิ”



    “มือ! มือของพี่เป็นอะไรทำไมกำลังเรืองแสง”



    “เวลาของพี่หมดลงแล้วเก่ง พี่ไม่ได้ไม่อยากช่วยนายหรอกเก่ง แต่พี่ช่วยนายไม่ได้จริงๆ”



    “พี่จะไปไหน”



                “ยังที่ที่ห่างไกล หัวใจที่ดับสูญ จากศูนย์คือจุดเริ่ม เติมจิตให้ชีวี”



    “พี่...........................”



    “อย่า เก่ง อย่ารั้งตัวพี่ไว้เลย”



    “เปล่า ผมเพียงแค่อยากจะบอกว่า อย่าบ้าพวกพวกประโยคคล้องจองได้ป่าว”



    “อ้าว!!!!!!!!!!!!!!!!”



..........................................................................................................................................



ขอจบตอนนี้ก่อนจะเลอะเทอะไปกว่านี้ละกันคับ.......................... hell