คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9
หลัาแบมแบมับยอแปรับทุ์ันเสร็ ยอแึลับไป แบมแบมที่อนนี้มีพยาบาลพิเศษมาูแลนอนิอะไรลำพั แบมแบมไม่แน่ใว่าัวเอิับุท่านยัไแ่เพียไ้อยู่ใล้ๆ็ใสั่นไม่หยุหน้านิ่ๆอเ้าถึะูน่าลัวแ่็วนให้มอลอเวลาเสียุนั้นอีแ่ทุรั้ที่ไ้ยินับรู้สึอบอุ่นทุรั้ ลเราเป็นอะไรันแน่เนี่ยแบมแบม แบมแบมที่ำลัสับสนับวามรู้สึอัวเอ นอนพลิไปพลิมาหลายรั้นพยาบาลที่มาเฝ้า้อมาูว่าเป็นอะไรรึเปล่า
ทา้านมาร์ั้แ่ลับาโรพยาบาล ็เอาแ่เินไปเินมาในห้อนอนไม่หยุน้อหยิบโทรศัพท์มาโทรหาแบอม
“ แบอม แโทรไปโรพยาบาลให้ันหน่อยสิ ันอยารู้ว่าเ็นนั้นเป็นยัไบ้ามีพยาบาลเ้าไปูแลรึยั แล้วรายานัน้วย ” มาร์ไม่รอให้แบอมพูอะไรหลัาสั่เสร็็ัสายทันที
“ เป็นเอามานะเพื่อนเรา ” แบอมเอ่ยึ้นอย่าำๆับารระทำอมาร์
หลัาแบอมโทรมารายานว่า พยาบาลไ้เ้าไปูแลแบมแบมแล้วและอนนี้แบมแบม็หลับไปแล้ว้วย มาร์ึบออบใแบอมแ่่อนะวาสายแบอมไ้เอ่ยแวสวนมาะ่อน
“ หลเ็แล้วหล่ะสิ ” มาร์ที่ไ้ยินอย่านั้นึวาสายไป
เมื่อเ้าอีวันมาถึแบอมที่ับรถมารับมาร์ที่บ้านแ่ไม่พบมีเพียเ็รับใ้ในบ้านบอว่าุมาร์ออไปแล้วั้แ่เ้า แบอมที่ไม่รู้ว่ามาร์ไปไหนึโทรหา
“ ท่านอยู่ไหนรับ ผมมารับที่บ้านแ่เ็บอว่าท่านออไปแล้ว ” แบอมรีบถามมาร์ทันทีที่มาร์รับสาย
“ ำลัไปโรพยาบาล นายเ้าบริษัทไป่อนเลยเี๋ยวเสร็ธุระแล้วะามเ้าไป ” มาร์บอแบอม่อนะวาสาย อนนี้มาร์ำลัับรถมาโรพยาบาลเพื่อไปูว่าเ็ในอุปาระอเ้าะื้อับนาพยาบาลรึเปล่า เมื่อมาถึห้อนป่วยมาร์เห็นพยาบาลำลัอร้อให้แบมแบมทานยาแ่แบมแบม็ยัื้อเหมือนอนที่อยู่ับเ้าเมื่อวาน
“ แบมแบม ะินยาีๆมั้ย ” มาร์ุแบมแบม
แบมแบมที่ไม่ทันเห็นว่ามาร์มาอยู่ในห้อั้แ่เมื่อไรถึับใที่ไ้ยินเสียู่นั้น
“ พี่มาร์ มาั้แ่เมื่อไรรับ ” แบมแบมถามมาร์้วยวามลัวเพราะิว่ามาร์เห็นแล้วว่าัวเอไม่ยอมทานยา
“ ็มาทันเห็น เ็บานไม่ยอมินยาแล้วัน ” มาร์บอแบบไม่ริั
“ พี่พยาบาลรับ เอายาให้แบมแบมหน่อยรับ ” แบมแบมรีบเรียพยาบาลให้ส่แ้วยามาให้ัวเอพร้อมทั้รีบินยาแ่โยี เมื่อินเสร็็ส่แ้วืนให้พยาบาล พยาบาลสาวไ้แ่หัวเราะเบาๆับารระทำอแบมแบม ่อนออาห้อไม่ลืมหันไปส่ยิ้มหวานให้ับมาร์อี้วย
มาร์ที่เห็นแบมแบมทานยาเสร็แล้วเินไปยืน้าเียแล้วึเอ่ยถาม
“ เป็นยัไบ้า ยัปวหัวอยู่รึเปล่า ” แบมแบมที่ไ้ยินมาร์ถามแบบนั้น็ีใที่มาร์เป็นห่วัวเอ
“ ไม่ปวแล้วรับ แล้ว็ไม่มีไ้แล้ว้วยรับ ” แบมแบมอบมาร์พร้อมรอยยิ้ม
“ แล้วแบอมบอเธอเรื่อน้อายรึยั ” มาร์ถามแบมแบมอีรั้
“ เมื่อืนพี่แบอมโทรมาบอแล้วรับว่ายูไปเ็บัวนัีฬา ” แบมแบมที่รู้เรื่อยูาแบอมเมื่อืนบอมาร์
“ อืม เี๋ยวัน้อไปทำานแล้วเธอ็อย่าื้อับพยาบาลเ้านัหล่ะถ้าันรู้โนทำโทษแน่ ” ่อนไปมาร์ไม่ลืมะู่แบมแบมไว้ แบมแบมยิ้มให้มาร์่อนมาร์ะออไป
มาร์ที่มาถึบริษัทเอแบอมที่ำลัรอเ้าอยู่
“ ท่านไม่สบายเหรอรับถึไปโรพยาบาลแ่เ้า หรือ ว่าป่วยทาใรับ ” แบอมเมื่อเห็นมาร์มาถึแล้วรีบเอ่ยถามทันที
“ ว่าานมารึไถึมีเวลามาแวเ้านายแบบนี้หรือ้อให้ันเพิ่มานให้เอามั้ย ” มาร์ประแบอม
“ แ่นี้านผม็ยุ่มาแล้วรับเ้านาย ” แบอมบ่นให้มาร์ไ้ยิน
อนพัเที่ยแบอมที่ไ้รับำสั่ามาร์ให้มาูแบมแบมว่าเป็นอย่าไบ้า ำลัะเินเ้าห้อที่แบมแบมพัอยู่รู้สึเหมือนมีนแอบมอัวเอึพยายามมอูแถวนั้นว่ามีใรมออยู่รึเปล่าแ่็ไม่มีใรึเินเ้าห้อไป เมื่อแบอมเ้าไปแล้วินยอที่แอบอยู่หลัเสา้นให่ึออมา
“ พี่แบอม มาหาใรที่นี่นะ ” ินยอิอย่าสสัย วันนี้เ้ามาเยี่ยมเพื่อนที่ป่วยเ้าโรพยาบาลพอีับที่เห็นแบอมเินเ้ามาในโรพยาบาลึแอบเินามมา
้านแบอมเมื่อเ้ามาในห้อ็พบับยอแที่มาเยี่ยมแบมแบมเ่นัน
“ สวัสีรับ แบอมฮยอ ” ยอแทัทายแบอม
“ อืม มาเยี่ยมแบมแบมเหรอยอแ ” แบอมทัยอแอบเ้านั้นรู้ัับยอแเพราะเยเออนุรูเรียพบผู้ปรอบ่อยๆ
“ รับ แบอมฮยอผมลัวแบมแบมเบื่อ ” ยอแพูพร้อมรอยยิ้มให้แบอม
“ ีแล้ว พี่็มีเวลามาูไ้แ่แป็ปเียวมียอแมาอยู่เป็นเพื่อนะไ้ไม่เหา ” แบอมบอับยอแเพราะเ้าเอ็ลัวแบมแบมเหาเหมือนันที่้ออยู่นเียว
“ ฮยอไม่้อเป็นห่วหรอรับเี๋ยวผมูแลให้เอ ” ยอแบอให้แบอมวาใ
“ แล้วแบมแบมทาน้าวทานยาแล้วใ่มั้ย อย่าื้อหล่ะเี๋ยวมีนรู้เ้าเ้าะมาับรอยาอีพี่่วยไม่ไ้นะ ” แบอมพูหยอแบมแบม
“ แบอมฮยออ่ะ ไม่้อมาแวผมเลย ” แบมแบมบอแบอมอย่าอลๆที่โนแว
“ นั้นพี่ลับไปทำาน่อนนะ เลิานแล้วพี่ะมาเยี่ยมใหม่ ยอแพี่ฝา้วยนะ ” แบอมฝาแบมแบมับยอแ
“ ไปทำานเถอะฮยอ ไม่้อห่ว ” แบมแบมเอ่ยบอแบอม
หลัาแบอมไปแล้ว ะที่แบมแบมับยอแำลัุยเล่นันอยู่นั้น ประูห้อ็มีนเาะ่อนที่ะเปิออพร้อมผู้ายัวเล็ ผิวาว หน้าาน่ารัที่เินเ้ามา
“ อโทษนะรับ ที่ผมเ้ามาแ่ผมมีเรื่ออยาถามพวุหน่อยไ้มั้ยรับ ” ินยอเอ่ยถามเ็หนุ่มสอนที่อยู่ในห้อที่แบอมพึ่ออไป เ้าัสินใอยู่นานว่าะเ้ามาีหรือไม่ แ่้วยวามอยารู้และวามลัวว่าแบอมะมีใร่อนอยู่รึเปล่า ึัสินใเ้ามา
“ ไ้รับ ุอยาถามอะไร็ถามมาเถอะรับ ” แบมแบมเป็นนเอ่ยอบผู้ายัวเล็ที่เ้ามาในห้ออเ้า
“ ือ…….ผมอยารู้ว่าุสอนเป็นอะไรับแบอมฮยอเหรอรับ ” ินยอถามออไป
“ เป็นอะไรับแบอมฮยอนะเหรอรับ ผม็ไม่แน่ใเหมือนันนะรับแ่ถ้าถามผมิว่าแบอมฮยอเป็นพี่ายที่แสนีนหนึ่อผมรับ ” แบมแบมอบามวามรู้สึอเ้า
“ แล้วุเป็นใรเหรอรับ ทำไมถึอยารู้เรื่อผมับฮยอ ” แบมแบมถามินยอลับบ้า
“ อโทษนะรับที่ยัไม่ไ้แนะนำัว ผมื่อ ินยอ รับ เป็นนรู้ัอแบอมฮยอรับ ” ินยอรีบแนะนำัว
“ แ่ผมว่าพี่ไม่ใ่แ่นรู้ัธรรมาอแบอมฮยอหรอใ่มั้ยรับ ไม่ั้นไม่เ้ามาถามพวผมแบบนี้หรอ ” เป็นยอแที่ถามำถามนี้ับินยอ ยอแรู้สึว่าผู้ายนนีู้แปลๆอนแรที่ถามำถามแบมแบมูวิัวลับำอบแ่พอรู้ำอบับูโล่ในานั้น ้อมีอะไรแน่ๆ
“ ือ……..ผม ” ินยอที่ถูถามลับายอแถึับอบไม่ถูเ้าไม่รู้ว่าอบว่ายัไีถ้าะบอว่าแอบามมาเพราะวามหึทั้ๆที่ไม่ไ้เป็นอะไรัน็ลัวะถูหัวเราะเยาะเอาเปล่าๆ
“ พี่อบแบอมฮยอเหรอรับ ” ยอแลอพูามที่ัวเอิ เมื่อินยอไ้ยินำถามอยอแถึับหน้าีที่โนับไ้
“ พี่บอับพวผมไ้นะรับ ถึเราะพึ่รู้ัันแ่พวผมอาะ่วยพี่ไ้นะ ” ยอแบอินยอาใริ เ้ารู้สึถูะาับนๆนี้
“ ผมื่อยอแ ส่วนเ้านป่วยนั้นื่อแบมแบมรับ ” ยอแแนะนำัวให้ินยอรู้ับ้า
ินยอมอูเ็ทั้สอนเ้าเอ็รู้ถูะาับเ็ทั้สอเหมือนันหลัาัสินใไม่นานินยอึเล่าเรื่อที่เ้าแอบอบแบอมมาหลายปีแ่แบอม็ไม่มีที่ท่าะสนใเ้าสันิมีแ่เ้าที่พยายามอทนเ้าหาแบอมอยู่เสมอ เมื่อินยอเล่าบ ยอแที่นั่ฟัอย่าั้ใึพูึ้น
“ พี่ินยอ พี่่าน่าสสารเหลือเินโนแบอมเมินนานี้ยัอทนเพื่อวามรัผมนับถือพี่มาๆเลย ” ยอแที่รู้สึทึ่ับวามรัอินยอพูพร้อมับมือินยอมาุมไว้
“ ่อไปนี้พี่ินยอไม่้อลัวนะรับ ยอแนนี้ะหาวิธีทำให้แบอมฮยอมาสยบแทบเท้าพี่ินยอให้ไ้ ” ยอแบอับินยออย่าริั ินยอที่ใับารระทำอยอแหันหน้าไปหาแบมแบม
“ พี่ินยอไม่้อใหรอรับ ยอแมันเป็นนแบบนี้แหละรับอบสสารนอื่น พี่เรียมใไ้เลยแบอมฮยอเสร็พี่ินยอแน่ๆ ” แบมแบมอธิบายให้ินยอหายใ
“ แบมแบมแอยูนะ ยอแนนี้ะทำให้พี่ินยอสมหวัให้ไ้ ” ยอแพูอย่าหมายมั่น
ความคิดเห็น