[Fic Got7] Markbam เล่ห์รัก - กลรักเจ้าตัวน้อย- เมียแต่ง

ลำดับตอนที่ #4 : เป็นหนุ่มแล้ว

          ตลอดเวลาที่แบมแบมกับยูคยอมย้ายเข้ามาอยู่ที่คอนโดแห่งนี้ ทั้งคู่ได้รับการดูแลอย่างดีจากป้าอึนจาที่เป็นธุระจัดการให้ทุกอย่างหากแบมแบมกับยูคยอมต้องการอะไรแต่ส่วนมากเด็กหนุ่มทั้งสองจะไม่เคยทำตัวเรื่องมากกับใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายทำให้ป้าอึนจายิ่งรักยิ่งเอ็นดูทั้งคู่ยิ่งกว่าเดิม หลังจากที่แจบอมบอกพวกแบมแบมเรื่องโรงเรียนอีกหนึ่งอาทิตย์ต่อมาก็มารับเด็กๆไปรายงานตัวที่โรงเรียนใหม่ถึงแม้ทั้งคู่จะเข้ามาเรียนช้ากว่าเด็กคนอื่นแต่ด้วยอำนาจของมาร์คของจึงทำให้ทั้งคู่เข้ามาเรียนโดยไม่มีปัญหาอะไร โรงเรียนที่แจบอมพาทั้งคู่ไปนั้นคือ โรงเรียน ซองฮวาง เป็นโรงเรียนเอกชนอันดับต้นๆของประเทศที่รวมตัวของลูกหลานคนมีเงินมากมาย เมื่อแบมแบมกับยูคยอมรู้ว่าต้องมาเรียนที่ ซองฮวาง ทั้งคู่พยายามขอแจบอมไปเรียนที่อื่นเพราะเกรงใจนายท่านของแจบอมแต่แจบอมก็ปฎิเสธเด็กทั้งสองแล้วบอกว่า ต้องทำตามคำสั่งของท่านต้วนที่ต้องการให้ทั้งคู่เรียนที่ซองฮวางแห่งนี้ ทำให้แบมแบมต้องเข้าเรียนที่ซองฮวางตามคำสั่ง แบมแบมที่เป็นคนไม่ค่อยพูดทำให้แบมแบมมักเก็บตัวอยู่ที่ห้องสมุดเสมอ วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แบมแบมเลือกจะมานั่งเล่นที่ห้องสมุด “ นี่นายชื่ออะไรเหรอ ” แบมแบมหันไปมองคนที่ถามประโยคนี้  เด็กผู้ชายตาตี่ ผิวขาว น่ารักยืนยิ้มมาให้เค้าอย่างรอคำตอบ “ เราชื่อแบมแบม ” แบมแบมตอบออกไป “ หวัดดีเราชื่อยองแจ เรารู้สึกชอบนายอ่ะ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ ” เด็กหนุ่มที่ชื่อยองแจไม่รอให้แบมแบมตอบก็ลงมานั่งข้างๆแบมแบมพร้อมถามคำถามแบมแบมต่อไปแบมแบมที่ยังคง งงกับการกระทำของเพื่อนใหม่จึงตอบบ้างฟังบ้างแล้วแต่ยองแจจะถาม

“ ท่านครับ เมื่อไรท่านถึงจะไปพบเด็กสองคนนั้นครับ ” แจบอมตัดสินใจถามเจ้านายของตัวเองเพราะตลอดเวลาที่รับสองคนนั้นมามาร์คไม่เคยไปพบเด็กสองคนนั้นเลยสักครั้ง มีแต่เค้าที่ต้องรายงานเรื่องของทั้งสองให้มาร์คทราบเป็นระยะ และอีกใจที่ถามออกไปเพราะสงสารแบมแบมที่มักถามกับเค้าตลอดว่าเมื่อไรถึงจะได้เจอ ท่านต้วนของพวกเค้าทุกครั้งที่แบมแบมถามเค้าเด็กหนุ่มมักจะพูดพร้อมรอยยิ้มสดใสแต่เวลาเค้าตอบว่าท่านยังไม่ค่อยว่างเด็กหนุ่มจะทำหน้าเศร้าอย่างหน้าสงสาร   “ ฉันยังไม่พร้อมเจอพวกเค้าจริงๆ ” คำพูดสั้นๆของมาร์คทำให้แจบอมไม่กล้าถามอะไรต่อ ทั้งคู่เงียบไปได้สักพักมาร์คจึงถามแจบอมว่า “ แล้วพวกเค้าเป็นไงบ้างหล่ะ ” ถึงแม้บ้างครั้งมาร์คอาจดูไม่สนใจเรื่องเด็กทั้งสองเท่าไรแต่เมื่อมีโอกาสมาร์คมักถามถึงทั้งคู่อยู่เสมอ

ยังไม่ทันที่แจบอมจะตอบคำถามประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามาซะก่อน “ พี่มาร์คครับ ผมทำอาหารมาให้ ” เด็กหนุ่มตัวเล็ก ผิวขาว เดินหิ้วปิ่นโตอันใหญ่เข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

“ จินยอง จะมาทำไมไม่โทรมาบอกพี่ก่อน ” มาร์คแม้จะถามออกไปอย่างนั้นแต่ก็ลุกขึ้นเดินมาหาเด็กหนุ่มจินยอง “ ก็จินยองอยากทำอาหารมาให้พี่มาร์คนิครับ ” จินยองบอกพี่ชายพร้อมรอยยิ้มจนตาปิด มาร์คเมื่อเห็นน้องบอกอย่างนั้นจึงจูงมือจินยองไปที่โต๊ะรับแขกที่อยู่ในห้อง อาหารหน้าตาน่าทานมากมายที่จินยองตั้งใจทำถูกนำออกมาวางเรียงบนโต๊ะ “ พี่มาร์คต้องทานเยอะๆนะครับ ผมทำมาเยอะแยะเลย แจบอมฮยองมาทานด้วยกันนะครับผมทำมาเผื่อฮยองด้วย ” จินยองหันไปบอกแจบอมที่อยู่ข้างเก้าอี้ของมาร์ค “ ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนูเดี๋ยวผมออกไปทานข้างนอกก็ได้ครับ ” แจบอมตอบออกไป จินยองเมื่อโดนแจบอมปฎิเสธก็ทำหน้าเศร้าจนมาร์คที่มองหน้าน้องชายอยู่จึงพูดขึ้น “ แจบอมนายมานั่งกินกับฉันเดี๋ยวนี้ ” แจบอมเมื่อเห็นมาร์คสั่งก็จะปฎิเสธอีกครั้งแต่มาร์คชิงพูดซะก่อน “ นี่เป็นคำสั่งห้ามปฎิเสธ ” มาร์คพูดด้วยใบหน้าจริงจังทำให้แจบอมยอมลงไปนั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ จินยองที่เห็นว่าแจบอมยอมทานอาหารของตนก็ได้นั่งยิ้มอย่างมีความสุขโดยมีมาร์คที่คอยนั่งมองอยู่  จินยองเป็นลูกพี่ลูกน้องของมาร์ค พ่อแม่ของจินยองประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกเสียชีวิตทั้งคู่ทำให้จินยองไม่เหลือใครนอกจากครอบครัวของมาร์ค จินยองเป็นคนร่างกายอ่อนแอ มักไม่สบายบ่อยทำให้มาร์คเป็นห่วงและรักน้องชายคนนี้มาก มาร์ครู้ว่าจินยองคิดยังไงกับแจบอม แต่ก็ไม่เคยขัดขวางหรือห้ามอะไรถ้านั้นคือความสุขของน้อง แต่เป็นฝ่ายแจบอมเองมากกว่าที่พยายามถอยห่างจากน้องของเค้า มาร์คจึงไม่เข้าไปยุ่งอะไรกับเรื่องนี้แต่ปล่อยให้ทั้งคู่ไปจัดการกันเอง

เวลาก็ยังคงหมุนไปทุกวันจากเดือนเคลื่อนเป็นปีจากเด็กน้อยกำพร้าวัยสิบสามกลายเป็นเด็กหนุ่มเต็มตัวในวัยสิบเจ็ดด้วยใบหน้าที่หวานเกินชายและหุ่นที่บอบบางซะจนผู้หญิงยังต้องอิจฉา แบมแบม ที่กำลังศึกษาอยู่มัธยมปลาย ปีสองที่ ซองฮวาง กับ ยูคยอม ในวัย สิบห้า แต่ตัวโตแซงหน้าพี่ชายอย่างแบมแบมจนไม่น่าเชื่อว่าเป็นน้อง ทั้งคู่กลายเป็นเด็กหนุ่มอย่างเต็มตัวโดยตลอดเวลาที่มาผ่านมาหลายปีมีเพียงป้าอึนจา และ แจบอม เป็นคนดูแลให้คำปรึกษามาโดยตลอดตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่ทั้งคู่ไม่เคยได้พบหน้าผู้ปกครองของพวกตนเลยสักครั้งมีเพียงของขวัญวันเกิดในทุกปีที่คุณแจบอมนำมาให้บอกว่า ท่านฝากมา แม้จะรู้สึกน้อยใจที่ยังไม่เคยมีโอกาสได้พบสักครั้ง แต่แบมแบมก็คิดเสมอว่าที่แบมแบมกับน้องมีชีวิตที่ดีอย่างทุกวันนี้เพราะท่านเป็นคนมอบให้ ทำให้แบมแบมคิดว่าตัวเองต้องพยายามให้มากเพื่อจะได้ทำให้ท่านภูมิใจ

“ แบมแบม พี่คริสปีสามมาขอเบอร์นายเหรอ ” ยองแจรีบวิ่งไปถามแบมแบมทันทีที่เข้ามาในห้องเรียน

“ อืม ใช่คราวนี้ไปเอาข่าวมาจากไหนอีกหล่ะ ” แบมแบมตอบยองแจพร้อมถามเพื่อนตาตี่กับไปบ้าง

“ เค้าลือกันทั้งโรงเรียนแล้วจ๊ะ คุณหนูแบมคนสวย ” เพื่อนตาตี่ยังไม่หยุดแซวแบมแบม

“ แล้วตกลงแกให้เบอร์พี่เค้ารึป่าว ” ยองแจยังถามต่อเพราะต้องการคำตอบ

“ เปล่า ฉันไม่ได้ให้แล้วฉันก็บอกพี่เค้าไปแล้วด้วยว่าฉันอยากตั้งใจเรียนมากกว่า ” แบมแบมอกยองแจเหมือนกับที่ตนบอกพี่คริสปีสามไป

“ โธ่ๆๆๆๆ คุณหนูแบมพยายามเรียนให้ได้ที่หนึ่งเพื่อจะเอาไปอวดคุณท่านต้วนของนาย ที่แม้จะไม่เคยเห็นหน้าสักครั้งเนี่ยนะยังไม่เลิกฝันหวานอีกเหรอแบมถ้าเค้าอยากเจอนายคงมาให้เจอนานแล้วหล่ะ ” ยองแจพูดเตือนสติเพื่อนที่ยังหวังว่าจะได้เจอผู้ปกครองของตนสักครั้ง ตลอดเวลาที่แบมแบมกับยองแจเป็นเพื่อนกันมาหลายปียองแจรู้เรื่องแบมแบมมาตลอดเพื่อนตัวเล็กมักพยายามเรียนให้ได้เกรดดีๆเพื่อจะได้เอาไปอวดผู้ปกครองของตนแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่แบมแบมจะได้เจอนอกจากจะฝากคุณแจบอมมาบอกหรือไม่ก็จะมีของขวัญมาให้เสมอ

“ ไม่แน่นะยองแจคราวนี้คุณท่านอาจยอมให้ฉันไปพบก็ได้ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก ”  แบมแบมบอกยองแจอย่างมีความหวัง

อีกด้านหนึ่งแจบอมที่กำลังส่งซองเอกสารให้มาร์คดู ข้างในคือรูปของแบมแบมและยูคยอมที่แจบอมถ่ายมาให้มาร์คเป็นประจำ

“ คุณแบมแบมโตขึ้นแล้ว น่ารักมากๆเลยนะครับเห็นคุณยูคยอมมาบ่นกับคุณแม่บ้านอึนจาบ่อยๆว่า มีแต่หนุ่มๆมาจีบคุณแบมแบมบ่อยๆจนคุณยูคยอมต้องไปขัดขวางประจำ ” แจบอมเล่าให้มาร์คฟังด้วยรอยยิ้ม มาร์คที่ได้ยินว่าแบมแบมมีหนุ่มๆมาจีบก็รู้สึกขัดใจแปลกๆแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีออกไป แจบอมยังคงรายงานเกี่ยวกับเด็กในอุปการะทั้งสองของมาร์คไปเรื่อยๆ ถึงแม้มาร์คจะไม่เคยให้เด็กทั้งสองพบแต่มาร์คมักจะแอบไปดูทั้งสองเสมอ และเป็นคนจัดการเรื่องของขวัญวันเกิดของทั้งคู่ทุกปี แจบอมมีหน้าที่คอยรายงานความเป็นไปในแต่ละวันของทั้งคู่ให้มาร์คฟังและคอยจัดการเรื่องต่างของทั้งคู่ตามมาร์คสั่ง “ ท่านจะไม่ให้ทั้งคู่เจอท่านสักครั้งเหรอครับ ” แจบอมตัดสินใจลองถามอีกสักครั้ง “ อีกไม่นานฉันจะไปหาพวกเค้าเอง ” มาร์คบอกแจบอมเพียงเท่านั้น

ป้าแก่มาต่อให้แล้วนะจ๊ะ…….เหมือนเดิมนะค่ะเม้นบ้างไรบ้างนะค่ะ ถ้าเม้นก็มาต่อเร็วถ้าไม่เม้นก็อาจจะมาช้าหน่อยนะค่ะ บายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเด็กๆ