คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #138 : fic markbam แค้นเสน่หา ตอนที่ 4 100%
ท่านประธานต้วน หรือที่ใครๆเรียกว่า คุณนายต้วน ผู้บริหารสูงสุดในเครือบริษัทต้วน เธอเป็นบริหารบริษัทต่อจากสามีที่เสียไปแล้ว จนทำให้บริษัทเจริญอย่างมาก เธอเป็นพวกสังคมไฮโซชั้นนำของเกาหลี
คุณนายต้วนที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง เธอกำลังเช็ดงานในโทรศัพท์อยู่ จนกระทั้งรู้สึกว่ามีคนเดินเข้ามานั่งตรงข้ามเธอ เธอมองเด็กหนุ่มที่สวมแว่นกันแดดนั่งยิ้มมาให้เธอ
“ ขอโทษนะจ๊ะหนู ฉันไม่เคยร้จักหนูมาก่อน สงสัยหนูจะนั่งผิดโต๊ะแล้วหล่ะ ” คุณนายต้วนพูดกับเด็กหนุ่ม
“ ไม่ผิดหรอกครับถ้าคุณคือคุณนายต้วน แล้วผมก็รู้จักคุณดีด้วยครับ ” เด็กหนุ่มบอกกับเธอก่อนจะถอดแว่นตาที่ใส่อยู่ออก
“ คุณจำได้มั้ยครับ ว่าผู้ชายที่คุณโกงทุกอย่างของเค้าไปมีลูกชายอยู่สองคน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือผมเอง ” แบมแบมมองหน้าคุณนายต้วนอยากไม่กลัวเกรง
“ เธอเอาอะไรมาพูดฉันไม่รู้จักเธอ แล้วก็ไม่เคยโกงใครด้วย ” คุณนายต้วนเริ่มโวยวาย
“ อย่าเสียงดังไปสิครับ เดี๋ยวคนอื่นเค้าก็รู้เรื่องเลวๆที่คุณเคยทำไว้หมดนะครับ ” แบมแบมทำหน้ายั่วโมโหคนตรงหน้า
“ แก ” คุณนายต้วนเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่
“ จุ๊ๆๆๆๆ อย่าเรียกผมแบบนั้นสิครับคุณแม่ ” แบมแบมเอานิ้วจุ๊ที่ปากตัวเอง
“ ใครเป็นแม่แก อย่ามาเรียกฉันแบบนั้นนะ ” คุณนายต้วนเริ่มขึ้นเสียง
“ ทำไมจะเรียกไม่ได้หล่ะ ก็คุณเป็นแม่ของคุณมาร์ค ผมเรียกแบบนี้ก็ถูกแล้วนิครับ ” แบมแบมบอกกับคุณนายต้วน
“ แกไปยุ่งอะไรกับลูกชายฉัน ” คุณนายต้วนที่ได้ยินชื่อลูกชายก็ยิ่งโมโห
“ ผมเปล่านะ ลูกชายคุณต่างหากที่มายุ่งกับผมเอง แล้วผมก็อยากได้เค้าอยู่พอดีด้วยสิ ” แบมแบมยิ่งยั่วมากขึ้น
“ ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมให้ลูกชายฉันไปยุ่งกับคนแบบแกแน่ๆ ” คุณนายต้วนว่าแบมแบม
“ คงยากหน่อยนะครับ อะไรที่ผมอยากได้ ผมต้องพยายามเอามาให้ได้ด้วยสิครับ แล้วยิ่งเป็นลูกชายที่คุณรักมากแบบนี้ ผมยิ่งอยากได้มาทำลายให้แหลกคามือเร็วๆแล้วสิครับคุณแม่ ” แบมแบมยื่นหน้าไปพูดกับคุณนายต้วนให้ได้ยินกันแค่สองคนก่อนจะสวมแว่นเหมือนเดิมแล้วลุกขึ้นยืน
คุณนายต้วน ที่โมโหจนจิกผ้าปูโต๊ะของร้านอาหารแน่น มองหน้าแบมแบมอย่างเอาเรื่อง
“ แล้วค่อยเจอกันใหม่นะครับคุณแม่ ” แบมแบมยิ้มให้อีกครั้งแล้วจึงเดินออกมา
ทิ้งให้คุณนายต้วน นั่งโมโหอยู่คนเดียว จนเมื่อเดินมาได้ไม่ไกลก็ได้ยินเสียงแก้วแตก เพราะฝีมือคุณนายต้วนที่โยนมันลงกับพื้นด้วยความโมโห
“ ไม่มีวันที่ฉันจะยอมให้แกทำอย่างนั้นแน่ ” คุณนายต้วนพูดออกมาพร้อมทั้งมองตามหลังคนที่ออกไปแล้ว
แบมแบมที่ออกมาจากจากร้านอาหาร เดินไปขึ้นรถที่จอดเอาไว้ แบมแบมขึ้นมานั่งฝั่งข้างคนขับ
“ จัดการเรียบร้อยแล้วเหรอแบมแบม ” ยองแจถามแบมแบมที่รู้จากนักสืบที่จ้างให้คอยติดตามสมาชิกครอบครัวต้วนว่า คุณนายต้วนอยู่ที่ร้านอาหารทำให้แบมแบมกับยองแจรีบตามมา
“ เรียบร้อยแล้ว ” แบมแบมยิ้มให้ยองแจอย่างร่าเริง
“ แบมแบม ยองแจถามหน่อยดิ ทำไมแบมแบมต้องมาเปิดเผยตัวกับเค้าด้วยหล่ะว่าแบมแบมเป็นใคร แล้วยังไปบอกเค้าอีกว่าตัวเองกำลังจะทำอะไรกับลูกชายเค้า แบบนี้เค้าก็ขัดขวางเอาสิแบมแบม ” ยองแจที่ไม่เข้าใจความคิดของเพื่อนถามออกไป
“ ก็แบบนั้นแน่ ที่แบมแบมต้องการไงยองแจ ยิ่งเค้าขวางมากเท่าไร เกมส์ครั้งนี้ก็ยิ่งสนุกยิ่งขึ้น จะมีอะไรสนุกมากกว่าที่ได้เห็น แม่กับลูก งัดกันเองมากกว่าหล่ะ ” แบมแบมเล่าให้ยองแจฟังอย่างชอบใจ
“ สุดยอดอ่ะ คิดได้ไงเนี่ย ” ยองแจชื่นชมแบมแบม
“ กลับไปเตรียมตัวสำหรับคืนนี้กันดีกว่ายองแจ ” แบมแบมชวนยองแจกลับ
“ เตรียมตัวไปไหนเหรอแบมแบม ” ยองแจที่ไม่รู้ถามแบมแบม
“ ก็ไปหาคนที่จะทำให้แผนของเราสำเร็จได้ไง ” แบมแบมบอกยองแจ
“ ใครอ่ะ ยองแจไม่เห็นเข้าใจเลย ” ยองแจยิ่ง งงหนัก
“ ก็คุณชาย มาร์ค ต้วน ลูกชายสุดที่รักของยัยป้านั้นไง ปล่อยให้กระวนกระวายไปหาที่คลับมาสองวันหล่ะ วันนี้ต้องไปดูผลสักหน่อยว่าจะสำเร็จรึยัง ” แบมแบมที่ต้องการให้มาร์คคิดถึงเค้ามากๆ เลยไม่ออกไปไหนสองวัน โดยที่คนที่จ้างให้ไปคอยตามดูมารายงานว่า มาร์คไปที่คลับที่เค้าไปวันแรกทุกวัน เหมือนไปรอใครบางคน
“ มั่นใจเหรอว่ามันจะเป็นไปตามแผนอ่ะแบมแบม ” ยองแจถาม
“ ก็นี่ไง คืนนี้แบมแบมจะทำให้เค้าไปไหนจากแบมแบมไม่ได้อีกเลย ” แบมแบมพูดอย่างมั่นใจกับสิ่งที่ตัวเองคิดทั้งหมด
มาร์คที่อยากเจอแบมแบมอีกสักครั้ง เค้าเฝ้ามานั่งรอที่ร้านเดิมที่ได้เจอแบมแบมครั้งแรกทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเจออีกเลย และวันนี้เค้าก็ยังตั้งใจมารอแบมแบมอีกเหมือนเดิม มาร์คเดินเข้าไปนั่งที่หน้าบาร์เหล้า เค้าสั่งเหล้ามาดื่มก่อนจะพยายามมองหาคนที่เค้าอยากเจอ มาร์คนั่งดื่มไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้สักนิดว่ามีคนกำลังนั่งมองเค้าอยู่จากบนห้องวีไอพี
“ วันนี้ก็มาอย่างที่คิดจริงๆ ” แบมแบมที่ยืนดูจากบนห้องพูดออกมา
“ สงสัยเค้าจะชอบแบมแบมจริงๆนะ ถึงมาเฝ้ารอทุกวันเลย ” เป็นยองแจที่อยู่ด้วยพูดขึ้น
“ แบบนั้นที่แบมแบมต้องการ ยองแจ ” แบมแบมบอกกับยองแจ
“ แล้วจะเริ่มเลยมั้ย ” ยูคยอมที่นั่งดื่มอยู่ถามแบมแบม
“ เราไปกันเถอะยูค ” แบมแบมเดินมาจูงมือยูคยอมให้ออกไปกับตัวเอง
มาร์คที่นั่งดื่มไปหลายแก้วแล้วก็ยังไม่เจอแบมแบม เริ่มเซ็งจนกระทั้งที่มุมหนึ่งของร้านเค้าเห็นคนที่ตัวเองเฝ้ารอ กำลังคลอเคลียกับผู้ชายที่ตัวเองเห็นไปทานอาหารกับคนอื่น ทั้งคู่ยืนกอดกันโดยที่ฝ่ายชายโอบเอวแบมแบมจนแนบชิด ส่วนแบมแบมก็ยิ้มอย่างมีสุขที่ถูกทำแบบนั้น มาร์คมองภาพทั้งคู่ด้วยความเสียใจ
“ นี่เค้าหวังไปเองคนเดียวจริงๆสินะ ” มาร์คคิดในใจ ก่อนจะสั่งเหล้าอย่างแรงมาดื่มย้อมใจ เค้าดื่มมันไปมากเท่าไรไม่รู้จนกระทั้งเค้าหันไปมองทั้งคู่อีกครั้ง ทั้งสองไม่อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
“ เค้าคงไปมีความสุขกันแล้วสินะ เรามันบ้าเองจริง ” มาร์คมองแก้วเหล้าในมือก่อนจะดื่มจนหมด
“ น้อง เอามาอีก ” มาร์คที่เริ่มมึนสั่งเหล้าอีก แต่ก่อนที่มาร์คจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่มมีคนคว้าแก้วเหล้าไปซะก่อน มาร์คที่โดนแย่งหันไปมองคนที่แย่งเหล้าอย่างไม่พอใจ แต่ก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“ แบมแบม ” มาร์คเรียกชื่อคนที่แย่งแก้วเหล้าไปจากเค้า
“ ครับ ผมเอง คุณเมาแล้วนะครับพอเถอะครับ ” แบมแบมบอกกับมาร์คด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ คุณไปกับผู้ชายคนนั้นแล้วไม่ใช่เหรอครับ ” มาร์คที่เห็นแบมแบมหายไปถามขึ้น
“ เค้ากลับไปแล้วครับ พอดีผมเห็นคุณนั่งดื่มอยู่คนเดียวก็เลยมาดูคุณครับ ” แบมแบมบอกกับมาร์คก่อนจะยิ้มให้ มาร์คที่ได้ยินว่าแบมแบมเป็นห่วงเค้าก็ยิ้มอย่างดีใจ
“ คุณเมาแล้วกลับกันเถอะนะครับ เดี๋ยวผมขับรถให้ ” แบมแบมบอกกับมาร์ค
“ ขอบคุณนะครับ ” มาร์คขอบคุณแบมแบม ก่อนที่แบมแบมจะจ่ายค่าเหล้าให้มาร์คและช่วยพยุงมาร์คที่เริ่มเดินไม่ตรงออกจากร้าน
“ รถคุณอยู่ไหนครับ ” แบมแบมที่ช่วยพยุงมาร์ค ถามเมื่ออยู่ที่จอดรถ
“ คันนู่นครับ ” มาร์คที่เซไปเซมา ชี้ให้แบมแบมดูรถตัวเองก่อนแบมแบมจะล้วงกระเป๋ากางเกงมาร์คเพื่อหยิบกุญแจรถออกมา
แบมแบมพามาร์คขึ้นรถอย่างยากลำบาก ก่อนจะขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ
“ คุณมาร์คครับ บ้านคุณอยู่ที่ไหนครับ ” แบมแบมถามมาร์คที่นั่งหลับตาไปแล้ว มาร์คที่เริ่มรับรู้น้อยลงบอกที่อยู่คอนโดของเค้ากับแบมแบม แบมแบมที่รู้แล้วส่งข้อความจากมือถือตัวเองให้ ยูคยอมกับยองแจที่อยู่ในรถอีกคันให้ขับตามตัวเองไป แบมแบมขับรถมาถึงคอนโดที่มาร์คบอก มาร์คที่หลับไปแล้วทำให้แบมแบมไม่รู้ว่าเค้าอยู่ห้องไหน จนต้องลงไปขอให้ยามของคอนโดมาช่วยหิวคนเมาขึ้นห้อง โดนที่คนดูแลคอนโดจำมาร์คได้จึงพาไปส่งที่ห้องพร้อมใช้คีย์การ์ดสำรองเปิดห้องให้ แบมแบมขอบคุณยามกับคนดูแลคอนโดที่พามาร์คมาส่งบนห้องให้ เค้าให้มาร์คนอนที่โซฟารับแขก ก่อนที่จะไปหาผ้ามาชุบหน้าให้มาร์ค
“ คุณมาร์คครับ ดีขึ้นมากมั้ยครับ ” แบมแบมถามมาร์คที่เริ่มรู้สึกตัวบ้างหลังจากเช็คหน้า มาร์คลืมตามองคนที่เรียกเค้า จึงเห็นว่าเป็นคนที่เค้าคิดถึงตลอดเวลา
“ แบมแบม คุณจริงๆใช่มั้ยครับ ผมคิดถึงคุณ ” มาร์คที่ยังไม่ได้สติจับมือแบมแบมที่เช็คหน้าให้เค้า
“ ครับ ผมเอง คุณดื่มน้ำนี่หน่อยนะครับจะได้รู้สึกดีขึ้น ” แบมแบมช่วยพยุงมาให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะยื่นแก้วน้ำให้ดื่ม มาร์คดื่มน้ำให้แบมแบมป้อนเค้าจนหมดก่อนจะจับมือแบมแบมเอาไว้
“ เป็นผมไม่ได้เหรอครับ ให้ผมดูแลคุณแทนเค้าไม่ได้เหรอครับ เค้าไม่จริงใจกับคุณสักนิด เป็นผมแทนได้มั้ยครับ ” มาร์คที่อยากบอกกับแบมแบมพูดความในใจตัวเองออกมา
“ คุณไปนอนเถอะนะครับ เดี๋ยวผมพาไป ” แบมแบมไม่ตอบแต่ช่วยพยุงมาร์คไปส่งที่ห้องนอนแทน แบมแบมพยุงมาร์คมาที่เตียงนอนก่อนจะช่วยปลดกระดุมเสื้อให้ มาร์คที่มองหน้าแบมแบมตอนที่ก้มลงมาปลดกระดุมให้เค้า ก่อนจะจับมือแบมแบมเอาไว้ ทั้งคู่มองตากันไม่นาน มาร์คก็ใช้มืออีกข้างดึงแบมแบมลงมาจูบ มาร์คจูบแบมแบมด้วยแรงปรารถนาที่เต็มหัวใจ ก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกขึ้นมาคล่อมแบมแบมเอาไว้ โดยที่ไม่ยอมไม่ถอนจูบสักนิด เค้าเปลี่ยนมาซุกไซร้ซอกคอขาวของแบมแบมอย่างหื่นกระหายโดยที่ฝากรอยไว้ที่คอขาวไว้ด้วย ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่ง มาร์คหลับไปแล้ว แบมแบมที่อยู่ใต้ร่างมาร์คเมื่อแน่ใจแล้วว่ามาร์คหลับแล้ว เอาจึงใช้มือดันร่างของมาร์คให้ออกจากตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“ ในที่สุดก็ออกฤทธิ์สักที ” แบมแบมใช้มือเช็ดที่คออย่างหัวเสียนิดๆ ที่ยานอนหลับที่เอาใส่ให้มาร์คกินเมื่อกี้พึ่งออกฤทธิ์ แบมแบมลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงมองดูมาร์คที่นอนหลับหมดสภาพก่อนจะโทรไปหาคนข้างล่างที่รออยู่ในรถอีกคัน
“ ยูค ที่หลังช่วยหายาที่มันออกฤทธิ์เร็วกว่านี้หน่อยนะ เกือบพลาดแล้วเนี่ย ” แบมแบมต่อว่ายูคที่หายามาให้เค้า
“ ขอโทษๆ แล้วจะให้ขึ้นไปได้ยัง ” ยูคหัวเราะใส่แบมแบมก่อนจะถามกลับ
“ อืมๆ ขึ้นมาเลย ห้อง…. ” แบมแบมบอกหมายห้องให้ยูคยอมก่อนจะวางสาย ใช้เวลาไม่นานเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น แบมแบมเดินออกไปเปิดประตูให้เพื่อน
“ โห้ รอยที่คอเพียบ ” ยองแจที่เห็นคอแบมแบมหลังจากเข้ามาในห้องตกใจ
“ ก็ใช่ดิ ถึงโมโหยาของยูคอยู่นี่ไง ” แบมแบมค้อนใส่ยูคยอม
“ อ้าวๆ อย่ามาโทษกันดิ แล้วจะให้ทำไงต่อ ” ยูคยอมเปลี่ยนเรื่อง
“ ยูคไปถอดเสื้อผ้าเค้าให้หมดเลยนะ เดี๋ยวที่เหลือแบมแบมจัดการเอง ” แบมแบมบอกแผนขั้นต่อไปกับยูค ยูคยอมเข้าไปจัดการตามที่แบมแบมบอก แบมแบมเข้ามาจัดการโยนเสื้อผ้าของมาร์คที่ข้างเตียง ก่อนจะดูความเรียบร้อยอีกครั้ง
“ แล้วจะเอายังไงต่ออ่ะแบมแบม ” ยองแจที่นั่งรออยู่ที่โซฟา ถามแบมแบมกับยูคยอมที่พึ่งออกมาจากห้องนอนมาร์ค
“ ก็รอให้เช้า แล้วจัดการที่เหลือต่อ ” แบมแบมบอกกับยองแจก่อนจะยิ้มให้
เมื่อเช้ามาถึงแจบอมขับรถมาหาพี่ชายที่คอนโด เนื่องจากเมื่อตอนที่เค้าตื่นนอนเห็นพี่ชายของเค้าโทรมาหาหลายสาย แต่เมื่อโทรกลับไปกับไม่ยอมรับสาย เค้าจึงขับรถมาหาที่คอนโดด้วยความร้อนใจกลัวพี่ชายจะเป็นอะไร แจบอมที่เดินเข้าไปในคอนโดพร้อมที่ยองแจซึ่งรออยู่ในรถกับยูคยอมโทรขึ้นไปบอกแบมแบมว่าแจบอมมาแล้ว
แจบอมเปิดประตูเข้าไปในห้องพักของมาร์ค ก่อนจะมองหามาร์คว่าอยู่ไหนเมื่อไม่เห็นจึงเรียกหา
“ พี่มาร์ค อยู่ในห้องนอนรึเปล่าครับ ” แจบอมตระโกนถามหาพี่ชาย แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบจึงเปิดประตูห้องนอนของมาร์ค ขณะที่เปิดประตูเข้าไปแจบอมเจอมาร์คกำลังนอนกอดคนสวยที่เค้าเคยเจอในคลับคืนนั้น แจบอมยืนอึ้งอยู่ที่หน้าประตูอย่างทำอะไรไม่ถูก จนคนตัวเล็กตื่นขึ้นมาเห็นเค้า แบมแบมที่ลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจที่เห็นแจบอม ก่อนจะดึงเสื้อเชิ๊ตสีขาวให้ปิดคอตัวเอง ที่เห็นแจบอมมองอยู่ แจบอมที่เห็นแบมแบมตกใจก็รู้สึกตัวก่อนจะรีบหันหลังให้แล้วพูดขึ้น
“ ผมขอโทษครับ ” แจบอมยืนหันหลังให้แบมแบม แบมแบมรีบลงจากเตียงไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองที่พื้นรีบเข้าห้องน้ำไป
แจบอมที่ได้ยินเสียงปิดประตูห้องน้ำ จึงหันไปมองที่ชายตัวเองที่นอนหลับอยู่บนเตียง
“ ร้ายจริงๆพี่เรา ” แจบอมว่าพี่ชายก่อนจะปิดประตูออกไปนอกที่ห้องรับแขกแทน
แบมแบมที่แต่งตัวเสร็จแล้ว ออกมาจากห้องมาร์ค ก็เจอกับแจบอมที่นั่งอยู่ เค้าก้มหัวให้แจบอมก่อนที่แจบอมจะรีบลุกขึ้นก้มกลับ แล้วแบมแบมจึงรีบออกจากห้องไป แจบอมยิ้มให้กับความน่ารักของคนที่พึ่งออกไป แล้วเข้าไปจัดการพี่ชายที่ยังนอนหลับอยู่
“ ตื่นๆๆๆๆๆ พี่มาร์ค ตื่นมาอธิบายทุกอย่างให้ผมฟังเดียวนี้เลย ” แจบอมเขย่าตัวพี่ชายให้ตื่น มาร์คที่ถูกปลุกลืมตาขึ้นมามองแจบอม
“ แจบอม มาได้ไง ” มาร์คที่พึ่งตื่นลุกขึ้นนั่งแล้วถามแจบอม
“ ไม่ต้องมาถามว่าผมมาได้ยังไง พี่อธิบายมาดีกว่า ว่าพี่กับคนสวยคนนั้นมานอนด้วยกันได้ยังไง ” แจบอมถามพี่ชาย
“ ใครนอนกับใครว่ะ ” มาร์คที่ยังมึนๆถามแจบอม
“ ก็ผมเข้ามาเห็นพี่นอนกอดคนสวยที่พี่วิ่งตามเค้าที่ห้างเมื่อวันก่อนไง ” แจบอมอธิบายให้มาร์คฟัง
มาร์คนั่งทบทวนเรื่องราวอยู่สักพัก ก่อนจะตาโต “ แบมแบม ” มาร์คอุทานออกมาก่อนจะก้มดูสภาพขอตัวเองแล้วรีบถามแจบอม
“ แล้วเค้าอยู่ไหนแจบอม ” มาร์ครีบถามหาอีกคน
“ เค้ากลับไปแล้ว เมื่อกี้เอง ” แจบอมบอกกับพี่ชาย
“ แล้วทำไมไม่รั้งเค้าไว้ว่ะ ” มาร์คหงุดหงิดทันที ที่คนที่เค้าต้องการคุยด้วยไปแล้ว
“ อ้าว แล้วผมจะรู้มั้ยเนี่ยว่าต้องรั้งเค้าไว้ ” แจบอมว่าพี่ชาย
“ แล้วฉันจะไปหาเค้าได้ที่ไหนว่ะ ” มาร์คขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ อ้าว แล้วพี่ไม่รู้เหรอว่าเค้าอยู่ที่ไหน ” แจบอมถามอย่างแปลกใจ
“ ถ้ารู้จะมานั่งกลุ้มทำไมว่ะ ” มาร์คว่าน้องชายตัวเอง
“ เวรกำ ไปทำเค้าซะขนาดนั้นแต่ไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหนเนี่ยนะ ” แจบอมที่นึกถึงรอยที่คอของคนสวยของพี่ชายที่เค้าเห็นเมื่อกี้ถึงกับส่ายหัว
“ มีอยู่ทางเดียวแล้วหล่ะ ผมว่าพี่ไปถามคุณยูคยอมดูว่าคนสวยของพี่เค้าอยู่ที่ไหน เค้าน่าจะบอกเราได้ แต่พี่จะกล้าเข้าไปถามเค้ารึเปล่า ” แจบอมมองหน้าพี่ชาย
“ ฉันต้องรับผิดชอบเค้า ถึงยังไงฉันจะต้องทำ ” มาร์คมองหน้าน้องชายอย่างจริงจัง
ทางด้านแบมแบม ที่ลงมาที่รถของยูคยอมที่จอดรออยู่ เปิดประตูขึ้นไปนั่งด้านหลัง
“ สำเร็จมั้ย ” ยูคยอมที่ประจำอยู่ที่คนขับถาม
“ อืม ” แบมแบมตอบสั้นๆ
“ กลับกันเถอะยองแจ อยากนอนแล้วอ่ะ ง่วงมากเลย ” ยองแจที่นั่งหาวอยู่ที่ข้างคนขับบอกยูคยอมกับแบมแบม
“ ขอโทษนะ ที่ทำให้ต้องมาอดนอนด้วยทั้งสองคนเลย ” แบมแบมขอโทษเพื่อนๆ
“ ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้เอง กลับบ้านกันดีกว่า ” ยูคยอมพูดขึ้นก่อนจะเคลื่อนรถออกไป
“ ตามหาผมให้เจอเร็วๆนะครับ ที่รัก ” แบมแบมมองที่คอนโดของมาร์คแล้วพูดขึ้นเบาๆ
ครบ 100% สักที เหนื่อยเหลือเกิน เหมือนโดนสูบวิญญาณออกจากร่าง ถูกใจกันมั้ยค่ะ
ความคิดเห็น