คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #130 : เรื่องสั้น เมียแต่ง jackjae ตอนที่ 9 100%
“ มาร์คมึงมาอยู่กับเมียกูได้ยังไงว่ะ ” แจ็คสันที่เดินตามหลังแจบอมมาถามทั้งสองคน เค้ากับแจบอมนัดมาทานข้าวด้วยกันเพราะแจ็คสัน กำลังหงุดหงิดที่พ่อบังคับเค้าให้พายองแจไปบริษัท ก่อนที่เค้าจะทิ้งให้ยองแจอยู่กับพวกพ่อ แล้วเค้าก็โทรหาแจบอมเพื่อมาระบายความหหงุดหงิดใจตัวเอง ขณะที่กำลังเดินเลือกร้านอยู่นั้น แจบอมก็เห็น มาร์คที่กำลังนั่งยิ้มกับเมียเค้าอยู่ จึงเรียกให้เค้าดู ภาพแรกที่แจ็คสันเห็นคือ เมียเค้ากับเพื่อนกำลังยิ้มให้กันอยู่
“ ไอ้แจ็ค ทำไมเมียมึงกับไอ้มาร์คถึงมาอยู่ด้วยกันได้ว่ะ ” แจบอมที่กำลังจับไหล่เค้าที่ยืนดูทั้งคู่อยู่ถามอย่างสงสัย
“ กูไม่รู้ ” แจ็คสันที่กำลังไม่พอใจกับภาพตรงหน้าบอกแจบอม
“ พวกเรา เข้าไปถามกันเถอะว่ะ จะได้ไม่เข้าใจผิดกัน ” แจบอมที่ไม่อยากให้เพื่อนมีปัญหากันชวนแจ็คสันเข้าไปหาทั้งคู่ แจบอมเดินนำแจ็คสสันเข้าไปหาทั้งคู่ เมื่อไปถึงโต๊ะที่ของทั้งคู่ แจบอมก็เอ่ยถามเพื่อนทันที
“ ไอ้มาร์ค คุณยองแจ ทำไมมาอยู่ที่นี่ด้วยกันได้หล่ะครับ ” แจบอม ถามออกไปทันที มาร์คกับยองแจที่เห็นเค้าต่างทำหน้าตกใจ แล้วก็เป็นแจ็คสันที่ตามเข้ามาเป็นคนถามต่อ
“ มาร์คมึงมาอยู่กับเมียกูได้ยังไงว่ะ ” แจ็คสันที่ตามหลังแจบอมมาถามทั้งคู่
ยองแจทำหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นสามีตัวเอง ส่วนมาร์คนั้นก็ทำหน้าแปลกใจก่อนจะทำเหมือนไม่มีอะไรแล้วตอบแจ็คสัน
“ พวกมึง มากินข้าวกันเหรอ พอดีกูมาเจอคุณยองแจเค้าเดินซื้อของอยู่ก็เลยชวนมาทานกาแฟว่ะ ” มาร์คตอบเพื่อนทั้งสองด้วยท่าทางปรกติ
“ อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง กูว่าแล้วต้องไม่มีอะไรกัน ได้ยินแล้วใช่มั้ยเพื่อน แกไม่ต้องคิดมากนะโว๊ย ” แจบอมที่รู้ความจริงจากมาร์ค ตบไหล่แจ็คสันอย่างโล่งใจ
“ เหรอ กูก็นึกว่าเมียกูกับมึงรู้จักกันมานานซะอีก เห็นยิ้มให้กันซะขนาดนั้นนี่ถ้ากูไม่รู้จักมึงนี่กูคิดว่ามึงกับเมียกูเป็นแฟนกันแล้วนะ ” แจ็คสันที่พูดจาแบบไม่สนใจคนฟัง พูดออกมาด้วยท่าทางประชด
“ ไอ้แจ็ค มึงพูดบ้าๆแบบนี้ได้ไงว่ะ นั้นเมียมึงนะ ” เป็นแจบอมที่หันไปต่อว่าแจ็คสัน
“ หรือเมื่อกี้มึงไม่คิดแบบกู ไม่งั้นจะลากกูเข้ามาถามทำไม ” แจ็คสันพูดกับแจบอม
“ ฉันกับคุณยองแจเจอกันโดยบังเอิญ แต่ถ้านายไม่เชื่อฉันก็ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้นายเข้าใจผิด ” เป็นมาร์คที่ยังคงเก็บอาการได้อย่างดี
“ อะไรกันว่ะ อย่าคิดมากดิเรื่องแค่นี้เอง คุณยองแจ ผมขอโทษนะครับที่ไอ้แจ็คสันมันพูดไม่ดีแบบนั้น ” แจบอมขอโทษยองแจที่นั่งทำหน้าไม่ค่อยดี
“ ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแจบอม ผมชินกับอาการแบบนี้ของเค้าแล้วหล่ะครับ ” ยองแจบอกกับแจบอม
“ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ” ยองแจที่ไม่อยากอยู่ในสถานการณ์แบบนี้นานๆจึงขอตัวกลับก่อน
“ จะรีบกลับไปไหนหล่ะ พอเห็นสามีตัวเองมานี่มันหมดอารมณ์สนุกเลยใช่มั้ย ต้องอยู่กับผู้ชายคนอื่นสินะถึงจะสนุกถึงอารมณ์ ” แจ็คสันขวางหน้ายองแจที่กำลังลุกขึ้นจะเดินออกไป
“ ก็แล้วแต่คุณจะคิดนะครับ ผมคงทำอะไรไม่ได้หากคุณยังมีความคิดอคติแบบนี้ ” ยองแจบอกกับแจ็คสัน มาร์คที่นี่กำมือแน่นตั้งแต่ได้ยินคำพูดดูถูกยองแจจากแจ็คสัน เค้านั้นพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้เพราะไม่อยากเพิ่มปัญหาให้ยองแจ
“ คุยกับผัวทำเหมือนคนใกล้ตาย แต่ที่คุยกับผู้ชายอื่นนี่ระริกระรี้ ออกหน้าออกตาดีจริงๆเลยนะ ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะไม่ยั่วหรือมั่วกับใครแต่นี่เพื่อนฉัน ช่วยเก็บอาการไว้บ้างก็ดี ” แจ็คสันพูดที่ข้างหูของยองแจให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน
“ มันเกินไปแล้วนะคุณแจ็คสัน ” สิ้นคำพูดของแจ็คสัน ยองแจก็ตวาดใส่เค้าทันที มาร์คกับแจบอมมองทั้งคู่อย่างเป็นห่วง
แจ็คสันจับแขนยองแจกระชากให้เดินตามตัวเอง ออกไป มาร์คที่ทนเห็นยองแจโดนแจ็คสันลากไม่ได้จึงเอ่ยขึ้น
“ ไอ้แจ็คสัน ทำไมต้องทำรุนแรงแบบนั้นด้วยว่ะ ” มาร์คเรียกแจ้คสันเอาไว้
แจ็คสันที่กำลังจะลากยองแจออกไป เค้าหยุดทันทีที่มาร์คถามก่อนจะหันกับมามองมาร์ค
“ ไอ้มาร์ค กูว่ามึงอย่ายุ่งเรื่องนี้จะดีกว่านะ นี่เมียกูเรื่องในครอบครัวของกู กูจัดการเองได้ ” แจ็คสันหันมาพูดกับมาร์ค ก่อนจะลากยองแจออกไป ยองแจมองมาร์คที่ทำหน้าเป็นห่วงเค้าอย่างมาก ยองแจจึงพยายามยิ้มให้มาร์คเพื่อไม่ให้มาร์คต้องห่วงเค้ามากกว่านี้ มาร์คมองตามทั้งคู่ที่ออกไปแล้วจนลับสายตา จนแจบอมต้องเอ่ยถาม
“ มึงมีอะไรจะพูดกับกูรึเปล่ามาร์ค ” แจบอมมองหน้ามาร์ค แบบจริงจังเค้ารู้ว่าเพื่อนคนนี้กำลังมีอะไรปิดบังเค้าอยู่
แจ็คสันที่ลากยองแจออกมาจากร้านกาแฟ เค้านั้นลากยองแจออกมาโดยไม่สนใจสักนิดว่ายองแจจะเดินตามเค้าทันไหม ยองแจที่ถูกแจ็คสันลากออกมาพยายามพูดให้แจ็คสันปล่อยตัวเอง
“ คุณ ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ ผมเจ็บปล่อยสิคุณ ” ยองแจที่ถูกลากบอกกับแจ็คสัน แต่แจ็คสันยังคงลากยองแจโดยไม่สนใจคำร้องสักนิด
แจ็คสันลากยองแจมาถึงที่จอดรถของตัวเอง ก่อนจะเหวี่ยงยองแจไปกระแทกกับรถของตัวเอง
“ โอ๊ย……. ” ยองแจที่ถูกเหวี่ยงไปกระแทกรถร้องออกมาด้วยความเจ็บ
แจ็คสันที่เห็นยองแจร้อง เค้าเดินเข้าไปหายองแจ ก่อนจะจับไหล่ทั้งสองข้างของยองแจยันไว้กับรถของตัวเอง
“ เจ็บมากนักเหรอ ทีเมื่อกี้เห็นหน้าชื่นตาบานขนาดนั้นแท้ๆ ถูกใจไอ้มาร์ครึไง อยากจับมันต่อจากฉันหล่ะสิ จะใช้สันดานเดิมๆกับใครฉันไม่สน แต่นี่มันเพื่อนฉัน ทำอะไรช่วยรักษาหน้าตระกูลของฉันบ้าง ” แจ็คสันพูดกับยองแจด้วยสีหน้าโกรธจัด
“ ผมไม่ได้ทำแบบที่คุณพูด ” ยองแจทื่ถูกแจ็คสันว่าแบบนั้นก็เถียงกลับ
“ ยังจะแก้ตัวอีกนะ ฉันเห็นกับตาขนาดนั้น ยังกล้าแก้ตัวอีกนะ ” แจ็คสันว่ายองแจ
“ อย่าเอานิสัยตัวเองมาตัดสินคนอื่นว่าเค้าจะเป็นเหมือนคุณสิ ” ยองแจไม่ยอมให้แจ็คสันว่าตัวเองฝ่ายเดียว
“ ปากดีจริงๆเลยนะ เดี๋ยวก็ได้รู้ว่าจะเก่งได้ตลอดมั้ย ” แจ็คสันพูดเสร็จก็เปิดประตูรถผลักยองแจให้ขึ้นไปนั่งก่อนจะปิดประตูดังสนั่น แล้วจึงขึ้นรถขับออกไป แจ็คสันขับรถด้วยเร็วจนยองแจต้องเตือน
“ คุณมันเร็วเกินไปแล้วนะ ” ยองแจที่ต้องนี้จับสายเข็มขัดนิรภัยแน่นพพูดกับแจ็คสัน ที่ขับรถอย่างน่ากลัว
“ ทำไมกลัวตายรึไง กลัวจะไม่ได้ไปอ่อยผู้ชายอีกรึไง ” แจ็คสันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ยองแจไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนไร้เหตุผลจึงนั่งเงียบไม่สนใจแจ็คสันอีกเลย จนแจ็คสันมาถึงบ้านก็จอดรถแล้วลงมาเปิดประตูดึงยองแจออกจากรถ แล้วลากให้ตามตัวเองเข้าบ้าน
“ คุณปล่อยผมนะ ผมเดินเองได้ปล่อยผมสักทีสิ ” ยองแจที่ถูกลากอีกแล้ว พยายามขัดขืนแจ็คสันจนเสียงดังลั่นบ้าน คุณแม่บ้านที่ได้ยินเสียงดังจึงรีบออกมาดูให้แจ็คสันกำลังกระชากให้ยองแจเดินตามตัวเอง คุณแม่บ้านจึงเดินไปดักหน้าแจ็คสันเอาไว้
“ คุณหนู มีอะไรกันรึเปล่าค่ะ ” คุณแม่บ้านถามอย่างเกรงๆ
“ ป้าไม่ต้องมายุ่ง นี้มันเรื่องของฉันกับเมีย ป้าไปทำงานของป้าเถอะ ” แจ็คสันพูดกับคุณแม่บ้าน แล้วจึงลากยองแจผ่านหน้าคุณแม่บ้านขึ้นข้างบนไป
“ โธ่ คุณหนูยองแจจะโดนอะไรบ้างก็ไม่รู้ ” คุณแม่บ้านสงสารยองแจที่ต้องมารับอารมณ์ของคุณหนูตัวเอง
แจ็คสันลากยองแจมาถึงห้องนอน ก็ผลักให้ล้มลงกับพื้นห้อง
“ แสร้งทำตัวน่าสงสาร ให้คนอื่นเห็นใจเก่งนักนะ ลับหลังฉันแอบไปนอนกับมันมากี่ครั้งแล้วหล่ะ สวมเขาให้ฉันกี่ครั้งแล้ว ” แจ็คสันระเบิดอารมณ์ใส่ยองแจ
“ คุณพูดอะไรของคุณ ผมไปนอนกับใคร ” ยองแจที่ถูกกล่าวหา ยันตัวเองลุกขึ้นก่อนจะพูดออกไป
“ ก็ไอ้มาร์คไง ไปนอนกับมันมากี่ครั้งแล้ว หัวเราะต่อกระซิกกันขนาดนั้นอยากคิดว่าฉันโง่นะ สายตาที่มันมองเธอ อาลัยอาวรณ์กันซะขนาดนั้น ไปแอบคบชู้กันมาใช่มั้ย ” แจ็คสันที่ไม่พอใจตั้งแต่เห็นมาร์คไปยุ่งกับแบมแบม แต่ก็เก็บอาการเอาไว้เพราะถึงยังไงมาร์คก็คือเพื่อนสนิทของเค้า แต่ที่สำคัญเค้าก็แต่งงานแล้วไม่มีสิทธ์ไปหวงแบมแบมอีกแล้ว ยิ่งมาเห็นว่ามาร์คกำลังนั่งคุยอย่างมีความสุขกับเมียของเค้า ยิ่งเพิ่มความไม่พอใจให้เค้าขึ้นไปอีก
“ ทุเรศ คุณคิดแบบนี้ได้ยังไงนั้นมันเพื่อนของคุณนะ คุณคิดชั่วๆแบบนี้ได้ยังไง ” ยองแจที่กำลังเสียความรุ้สึกอย่างรุนแรงกับความคิดของคนตรงหน้าเค้า ร้องไห้ออกมาด้วยความแค้นใจ
“ ทำไมเจ็บแทนมันมากนักเหรอ หลงมันจนลืมว่าตัวเองเป็นเมียใครกันแน่แล้วรึไง รึต้องให้ฉันช่วยเตือนสติให้ว่าใครที่เป็นผัวตัวจริง ” แจ็คสันเดินเข้าไปดึงยองแจให้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเค้า
“ อย่ามาถูกตัวผมนะ ปล่อยผม ” ยองแจดิ้นขัดขืนแจ็คสัน
“ ไม่ต้องทำเป็นเล่นตัวขัดขืนหรอกนะ ถึงทำให้ตายค่าตัวเธอมันก็ไม่ได้เพิ่มอะไรมากไปกว่านี้แล้วหล่ะ คงทำแบบนี้มาเยอะแล้วใช่มั้ย ผ่านมากี่คนแล้วนะ วันนี้ฉันจะสงเคราะห์ให้สักครั้ง จะได้ไม่ต้องร่านออกไปหาข้างนอกอีก ” แจ็คสันพูดจาเชือดเชือนยองแจทุกคำ ก่อนจะเหวี่ยงยองแจขึ้นเตียงแล้วตัวเอง ก็คร่อมตัวยองแจเอาไว้
“ อย่าทำกับผมแบบนี้ คุณไม่ต้องการแบบนี้หรอกปล่อยผมไปเถอะ ผมขอร้อง อย่าทำอะไรผมเลย ” ยองแจที่กำลังหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ร้องไห้ขอร้องแจ็คสันอย่างน่าสงสาร แต่ตอนนี้แจ็คสันไม่สามารถควบคุมสติจากความโกรธได้อีกแล้ว เค้าไม่ฟังคำขอร้องของยองแจ ก่อนจะก้มลงไปไซ้รซอกคอขาวของยองแจ ยองแจที่ถูกทำแบบนั้นยิ่งพยายามดิ้นรนเอาตัวรอดจากเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่ก็ถูกแจ็คสันจับแขนสองข้างยึดไว้เหนือศีรษะของเค้าด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างของแจ็คสันกำลังลูบไล้อยู่ที่บริเวณท้องของยองแจ ยองแจที่กำลังจะหมดหนทางรอดได้แต่นอนร้องไห้ แจ็คสันที่กำลังหลงใหลกับร่างกายของยองแจ เค้าจูบที่ลำคอขาวของยองแจก่อนจะพูดที่ข้างหูของยองแจ “ ถึงเวลาทำหน้าที่เมียของเธอแล้ว ” คำพูดที่ทำให้ยองแจต้องหลับตาร้องไห้และหยุดดิ้นรนขัดขืนคนตรงหน้าและยอมรับกับสิ่งที่เค้าต้องเจอในเมื่อชะตาชีวิตมันของเค้ามันถูกกำหนดมาแบบนี้
มาที่ฝั่งของ เพื่อนทั้งสองคนที่ออกมาจากร้านกาแฟที่เกิดเรื่องเมื่อกี้ แล้วมาที่คอนโดของแจบอม แจบอมส่งแก้วเหล้าให้มาร์ค ที่กำลังนั่งเครียดอยู่ มาร์ครับแก้วเหล้าจากแจบอมเค้าซดที่เดียวหมดแก้วก่อนจะหยิบขวดเหล้าเทเอง แล้วซดที่เดียวหมดอีก
“ เบาๆก่อนไอ้มาร์ค มึงยังไม่ได้บอกกูเลยว่ามันมีอะไรปิดบังกูอยู่ใช่มั้ย ” แจบอมดึงขวดเหล้าในมือมาร์คไปเทให้เอง
มาร์ค ดื่มเหล้าอีกครั้งก่อนจะวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะ
“ กูกับยองแจ เรารู้จักกันมาก่อนที่เค้าจะแต่งงาน ” มาร์คพูดออกมาทั้งๆที่ยังมองแก้วเหล้าอยู่ แจบอมที่ได้ยินคำพูดมาร์ค มองมาร์คอย่างตกใจ
“ แต่เมื่อวันแต่งงาน กูก็เห็นมึงกับเค้าก็ทำเมื่อไม่รู้จักกันนะโว๊ย ” แจบอมถามออกไป
“ กูไม่อยากให้แจ็คสัน มันรู้ กูกลัวว่ามันจะหาเรื่องเค้า มึงก็เห็นว่ามันไม่เต็มใจแต่งงาน กูไม่อยากสร้างปัญหาให้เค้า ” มาร์คอธิบายให้แจบอมฟัง แจบอมที่เห็นสีหน้าเศร้าๆของเพื่อนก็ถอนหายใจออกมา
“ มึงกับคุณยองแจรักกันใช่มั้ย ” แจบอมลองถามสิ่งที่เค้าสงสัย
มาร์คพยักหน้า ก่อนจะก้มหน้าร้องไห้
“ กูรักเค้า กูรักเค้ามาก แต่สุดท้ายเค้าก็ต้องไปแต่งงานกับคนที่พ่อเค้าหาให้ มึงรู้มั้ยว่ากูเจ็บแค่ไหน แต่กูก็ต้องยอมปล่อยให้เค้าไป กูอยากเห็นเค้ามีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มของเค้า แต่มันไม่ใช่ ไอ้แจ็คมันไม่รักเค้าสักนิด มันดูถูกเค้าสารพัด มันไม่ดูแลเค้าเลย ทำไมมันเป็นแบบนี้ว่ะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยว่ะ ” มาร์คที่ไม่สามารถเก็บความรู้สึกของตัวเองได้อีกแล้ว ร้องไห้ออกมาอย่างคนที่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
แจบอมที่รู้ความจริง และเห็นสภาพของเพื่อน เค้าได้แต่ปล่อยให้มาร์คได้ระบายความทุกข์ใจของตัวเอง จนมาร์คเริ่มดีขึ้น แจบอมจึงรินเหล้าให้อีก มาร์คยกแก้วเหล้าดื่มต่อ
“ แล้วมึงกับคุณยองแจ จบกันแล้วจริงๆใช่มั้ย ” แจบอมถามออกไป
“ กูกับยองแจ ตอนนี้เราเป็นแค่คนที่มีความรู้สึกดีๆให้กันเท่านั้น กูกับเค้าไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีอะไรจริงๆ ” มาร์คบอกกับแจบอม
“ กูเชื่อมึง มาร์ค แต่เรื่องนี้กูว่า อย่าให้ไอ้แจ็คสันรู้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นเรื่องใหญ่แน่ๆ ” แจบอมบอกความคิดของเค้า
“ กูเป็นห่วงยองแจ ไม่รู้ว่าไอ้แจ็คมันจะทำอะไรเค้าบ้างรึเปล่า ” มาร์คที่เป็นห่วงยองแจบอกกับแจบอม
“ มึงอย่าพึ่งคิดมากเลย กูว่ายังไงไอ้แจ็คมันคงไม่ทำอะไรรุนแรงหรอก ต่อไปนี้มึงอยู่ห่างๆคุณยองแจเค้าหน่อยดีกว่า กูไม่อยากให้ไอ้แจ็คมันคิดว่ามึงไปยุ่งกับเมียมัน ” แจบอมบอกกับมาร์ค
มาร์คถอนหายใจก่อนจะยกแก้วเหล้านั่งดื่มต่อไปเงียบๆ มาร์คกับแจบอมนั่งดื่มกันต่อไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จนมีสายเรียกข้าวของมาร์คดังขึ้น มาร์คที่กำลังมึนๆหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูก็เห็นว่าใครโทรหาเค้า “ แจ็คสัน ” ชื่อของคนที่โทรหาเค้า มาร์ครับสาย
“ ไอ้มาร์ค วันนี้กูขอโทษที่ใส่อารมณ์กับมึง ” ทันทีที่รับสายปลายสายก็พูดมาก่อน
“ ไม่เป็นว่ะ กูไม่ได้คิดมากอะไรเรื่องแค่นั้นเอง ” มาร์คตอบกลับไป
“ ไอ้มาร์ค กูมีเรื่องจะขอมึงสักเรื่อง มึงทำให้กูได้มั้ย ” แจ็คสันพูดมาจากปลายสาย
“ ได้ มึงจะให้กูทำอะไร ” มาร์ครอฟังคำพูดของแจ็คสัน
“ กูขอให้มึง อย่ายุ่งกับเมียกูอีก กูขอได้มั้ยว่ะ ” คำพูดของปลายสายทำให้มาร์คถึงกับเงียบไป
อีก 60% มาต่อให้ครบร้อยแล้วนะเด็กๆ ไปหาเพลง รู้สึกช้า ที่ประกอบละครเรื่อง เมียแต่ง ฟังดูนะ อีกหน่อยจะประมาณนั้นเลย 5555
ความคิดเห็น