คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #101 : เรื่อง กลรักเจ้าตัวน้อย ตอนที่ 31
หลังจากทุกคนแยกย้ายกันไปหมดแล้วจึงเหลือเพียงครอบครัวของน้องอึนบีเท่านั้น ซึ่งตอนนี้น้องอึนบีเอาแต่นอนกอดตุ๊กตาที่แจ็คสันซื้อมาฝากโดยไม่ยอมพูดกับใครเลย สร้างความไม่สบายใจให้กับคุณแม่อย่างแบมแบมมากๆ
“ พี่มาร์คครับ เราจะทำยังไงกันดีหล่ะครับลูกไม่ยอมพูดกับใครเลย ” แบมแบมปรึกษาสามีด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก
“ ใจเย็นๆนะครับ ให้เวลาลูกหน่อยแกคงกำลังน้อยใจพวกเราอยู่ ” มาร์คพูดให้ภรรยาสบายใจ
“ แต่แบมแบมไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนี้เลยนะครับ แบมแบมสงสารลูก ” แบมแบมบอกกับสามี
“ ก็ได้ครับ นั้นพี่จะพูดกับลูกเองครับ ” มาร์คบอกกับแบมแบมก่อนจะเดินไปที่เตียงของลูกสาวเมื่อไปถึงก็นั่งลงที่ริมเตียง
“ น้องอึนบี ไม่รักคุณพ่อกับคุณแม่แล้วเหรอค่ะ ” มาร์คพูดกับลูกสาวอย่างอ่อนโยน
“ อึนบีรักคุณพ่อกับคุณแม่มากค่ะ ” น้องอึนบีที่ยังนอนหันหลังให้กับคุณพ่อพูดขึ้นมา
“ รักแล้วทำไมถึงไม่คุยกับคุณพ่อกับคุณแม่หล่ะค่ะ ” มาร์คยังคงพูดต่อ แต่น้องอึนบีก็ยังคงเงียบ
“ น้องอึนบีไม่สงสารคุณแม่เหรอค่ะที่น้องอึนบีเป็นแบบนี้ คุณแม่เค้าเสียใจมากนะลูกทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่มีใครอยากให้มันเป็นแบบนี้นะค่ะลูก แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นมาแล้วพวกเราก็ต้องพยายามช่วยกันฝ่าฟันปัญหาที่เกิดขึ้นไปด้วยกันนะค่ะลูก น้องอึนบีคือทุกสิ่งทุกอย่างของคุณพ่อกับคุณแม่ ทุกครั้งที่น้องอึนบีเจ็บพ่อกับแม่เจ็บมากกว่า ทุกครั้งที่น้องอึนบีร้องไห้หัวใจของพ่อกับแม่มันเจ็บมากกว่าลูกหลายร้อยเท่า แล้วน้องอึนบีจะปล่อยให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจเพราะน้องอึนบีไม่อยากคุยกับพวกเราแล้วเหรอค่ะ ” มาร์คพูดกับลูกสาวตัวน้อย น้องอึนบีที่นอนฟังคุณพ่อพูดค่อยๆหันกลับมามองคุณพ่อด้วยน้ำตาก่อนจะใช้แขนน้อยๆทั้งสองข้างกอดคอคุณพ่อ
“ น้องอึนบีขอโทษค่ะคุณพ่อขา น้องอึนบีรักคุณพ่อกับคุณแม่นะค่ะ ” เด็กน้อยกอดคุณพ่อด้วยน้ำตา มาร์คลูบหัวลูกสาวก่อนจะพูดปลอบ
“ คุณพ่อกับคุณแม่รักลูกมากที่สุดนะลูก อย่ากลัวอะไรทั้งนั้นไม่ว่ายังไงหนูก็ต้องหายคุณพ่อสัญญานะค่ะ ” มาร์คลูบหัวปลอบลูกสาว แบมแบมมองสองพ่อลูกก่อนจะร้องไห้เงียบๆ มาร์คมองภรรยาที่ร้องไห้ก่อนจะพูดกับอึนบี
“ คุณแม่ร้องไห้อีกแล้วเห็นมั้ยค่ะลูก ” มาร์คบอกให้อึนบีมองแม่ อึนบีมองแม่ที่นั่งร้องไห้ก่อนจะพูดขึ้นมา
“ คุณแม่ขา อย่าร้องไห้นะค่ะ น้องอึนบีขอโทษน้องอึนบีจะไม่ร้องไห้อีกแล้วค่ะ น้องอึนบีรักคุณแม่นะค่ะ ” น้องอึนบีบอกกับแม่ด้วยเสียงสะอื้น และบอกขอโทษคุณแม่ที่ตัวเองร้องไห้จนคุณแม่ต้องร้องไห้ด้วย แบมแบมเดินมาหาลูกสาวก่อนจะกอดลูกสาวที่กางแขนรอคุณแม่อยู่แล้ว
“ ไม่เป็นไรค่ะลูก คุณแม่จะไม่ร้องแล้วเหมือนกันค่ะ หนูต้องเข้มแข็งแล้วอยู่กับคุณแม่ไปนานๆนะค่ะลูก ” แบมแบมกอดลูกสาวด้วยความรักทั้งหมด มาร์คที่ตอนนี้ยืนข้างๆสองแม่ลูกที่กอดกันยิ้มออกมา ก่อนจะกอดทั้งคู่อีกที
“ คุณพ่อรักอึนบีกับคุณแม่มากนะค่ะ ไม่ว่ายังไงคุณพ่อจะปกป้องครอบครัวของเราให้ดีที่สุด พวกเราต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปค่ะ ” มาร์คบอกกับคนในอ้อมกอดเค้าทั้งสองคนก่อนจะก้มลงไปจูบที่หัวของทั้งคู่ อึนบีกับแบมแบมยิ้มให้กันก่อนเงยหน้าไปหอมแก้มของคุณพ่อคืนคนละข้าง ทั้งสามยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
อีกด้าน คุณครูจองกุกกำลังอยู่ในรถกับคุณหมอยูคยอม หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ที่คุณหมอขอเค้าคบแต่เค้าไม่อยากผิดหวังอีกแล้วจึงขอเป็นแค่เพื่อนกันเพื่อรักษาความรู้สึกดีๆที่มีให้กันตลอดไป แต่คุณหมอกับทำให้เค้าทั้งขอเพลงและพูดเพื่อขอให้เค้าให้โอกาสสักครั้งแต่เค้าจะยังคงไม่ได้ให้คำตอบจนคุณหมอขับรถมาถึงหน้าบ้านเค้าแล้ว แต่ก็ยังคงเงียบทั้งคู่
“ ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ ที่มาส่งผม ” จองกุกพูดเพื่อทำลายความเงียบ
“ ไม่เป็นไรครับ คุณครูเข้าบ้านเถอะครับคุณครูจะได้พักผ่อน ” คุณหมอยูคยอมยังคงยิ้มให้คุณครูจองกุกเหมือนเดิม ถึงแม้ดวงตาของเค้าจะเศร้ามากแค่ไหรก็ตาม คุณครูจองกุกมองหมอยูคยอมที่ยิ้มให้เค้า ก่อนจะขอบคุณหมอยูคยอมอีกครั้งแล้วจึงเปิดประตูรถลงไป คุณครูจองกุกเดินไปเปิดประตูรั่วบ้านตัวเองก่อนจะหันมายิ้มให้หมอยูคยอมที่ยิ้มให้เค้าบนรถแล้วจึงเข้าบ้านไปทิ้งให้หมอยูค มองตามจนแน่ใจว่าคุณครูจองกุกเข้าบ้านไปเรียบร้อยแล้ว
“ ผมจะรอจนกว่าคุณครูจะให้โอกาสผมนะครับ ” หมอยูคยอมมองไปที่บ้านคุณครูจองกุกด้วยใบหน้าเศร้าๆแล้วจึงพูดกับตัวเอง หมอยูคยอมมองบ้านครูจองกุกอีกสักพักจึงกำลังจะขับรถออกไปแต่โทรศัพท์ของเค้าก็มีสายเข้ามาซะก่อน ซึ่งคนที่โทรมาก็คือ คนที่หมอยูคยอมมาส่งเมื่อกี้นั้นเอง
“ มีอะไรรึเปล่าครับคุณครู ” หมอยูคยอมรับสายด้วยความแปลกใจ
“ คือผมเห็นคุณหมอยังจอดรถอยู่ที่หน้าบ้านครับก็เลยโทรมาถามว่าคุณหมอเป็นอะไรรึเปล่าครับ ” จองกุกที่ยืนมองอยู่ที่หน้าต่างห้องนอนเค้าที่ชั้นสองของบ้านบอกหมอยูค หมอยูคที่ได้ยินว่าคุณครูมองเค้าอยู่จึงมองหาจนเห็นว่าคุณครูยืนมองเค้าอยู่ที่หน้าต่างชั้นสอง
“ ผมแค่อยากมั่นใจว่าคุณครูเข้าบ้านอย่างปลอดภัยแล้วครับ แต่คุณครูไม่ต้องห่วงนะครับผมจะไปแล้วคุณครูก็พักผ่อนเถอะครับ ” หมอยูคที่กลัวว่าตัวเองทำให้คุณครูจองกุกลำบากใจรึเปล่ารีบบอก
“ ขอบคุณนะครับคุณหมอที่เป็นห่วงผมขนาดนี้ ” จองกุกขอบคุณหมอยูค
“ คุณครูไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ทุกอย่างที่ผมทำให้คุณครูผมเต็มใจทำทั้งหมดถึงแม้วันนี้คุณครูยังไม่แน่ใจในตัวผมแต่ผมจะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆจนกว่าคุณครูจะเต็มใจรับมันครับ ” หมอยูคพูดกับคุณครูจองกุกโดยที่เค้าลงมายืนข้างรถแล้วมองขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านที่คุณครูยืนมองเค้าอยู่เช่นกัน คุณครูจองกุกไม่ได้พูดอะไรตอบแต่มองมาที่เค้าด้วยสายตาเศร้าๆ
“ เป็นผมจริงๆเหรอครับ คุณหมอมั่นใจเหรอครับว่าผมมีสิทธิ์ที่จะได้รับความรักดีๆจากคุณหมอ ” จองกุกถามหมอยูคกลับ
“ หัวใจผมมันบอกว่าเป็นคุณครูเท่านั้นครับ แค่เพียงรอยยิ้มของคุณที่ผมได้เห็นครั้งแรกผมก็รู้ทันทีว่าคนที่ผมรอมานานคือคุณครับ ” หมอยูคบอกกับคนปลายสาย
“ แต่ผมเป็นแค่คนธรรมดาที่ไม่มีอะไรคู่ควรคุณหมอสักอย่างนะครับ ” จองกุกบอกกับหมอยูคยอม
“ ผมไม่ได้ต้องการคนที่คู่ควรครับผมต้องการคนที่ผมอยากจะดูแลเค้าไปทั้งชีวิตมากกว่า ความรักไม่มันเกี่ยวกับความคู่ควรหรือดีพร้อมหรอกนะครับ ความรักมันคือการที่เราอยากจะใช้ชีวิตคู่ไปกับคนๆนั้นไปทั้งชีวิต อยากเห็นรอยยิ้มเวลาเค้ามีความสุข อยากใช้เวลาทุกๆนาทีไปด้วยกันนั้นหล่ะครับคือความรักของผม ” หมอยูคยอมพูดทั้งๆที่มองหน้าต่างที่จองกุกยืนอยู่
“ คุณครูยังไม่ต้องเชื่อคำพูดของผมก็ได้ครับ แต่แค่ขอให้คุณให้โอกาสพิสูจน์ความจริงใจของผมก็พอ อย่าพึ่งปิดกั้นหัวใจของคุณจากผม ผมขอแค่นั้นพอครับ ” หมอยูคยอมขอกับคุณครูจองกุก
คุณครูจองกุกไม่ตอบแต่เดินหายไปจากหน้าต่างบานนั้นซะแล้วและโทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไปแล้วเช่นกัน หมอยูคยอมถอนใจออกมา
“ เค้าคงไม่มีความหวังจริงๆใช่มั้ย ” หมอยูคยอมคิดอย่างเศร้าๆก่อนจะหันหลังเพื่อกลับขึ้นรถแต่เสียงเปิดประตูจากด้านหลังทำให้เค้ากำลังจะหันกับไปมองแต่ยังไม่ได้หันก็ถูกใครบางคนวิ่งมากอดจากด้านหลังซะก่อน หมอยูคยอมที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ยืนอยู่อย่างนั้นก่อนจะหันหน้ามามองคนที่กอดเค้าอยู่
“ คุณครู ” หมอยูคยอมอุทานออกมาเมื่อเห็นว่าใครกอดตัวเอง
“ คุณหมอจะไม่ทิ้งผมจริงๆใช่มั้ยครับ จะไม่ทำให้ผมเสียใจจริงๆใช่มั้ยครับ ” คุณครูจองกุกที่กอดหมอยูคยอมถามออกไป
“ ครับ จะไม่มีวันนั้นแน่นอนครับ ” หมอยูคยอมพูดกับคนที่กอดตัวเองก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับคุณครูจองกุกที่ตอนนี้กำลังร้องไห้อยู่ หมอยูคยอมใช้นิ้วตัวเองเกลี่ยน้ำตาให้คุณครูจองกุก
“ อย่าร้องไห้อีกนะครับ ผมชอบรอยยิ้มของคุณครูมากว่าครับ ” หมอยูคยอมยิ้มให้คุณครูจองกุกที่มองเค้าอยู่ จองกุกพยักหน้าให้หมอยูคยอมแล้วจึงกอดคุณหมอยูคยอม หมอยูคยอมก็กอดคุณครูกลับเช่นกัน ทั้งคู่ยืนกอดกันโดยที่คุณหมอยูคยอมยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
มาต่อหล่ะจ๊ะ เมื่อวานที่ไม่ได้มาต่อให้เพราะอีป้านอนตายทั้งวัน นอนแล้วก็นอน เพราะหนังตามันหนักมากจะนอนอย่างเดียว5555 เลยจัดไปเต็มๆหนึ่งวัน ขอโทดด้วยนะจ๊ะที่เมื่อวานปล่อยให้เด็กๆรอ วันนี้มาแก้ตัวให้หล่ะ แล้วก็เด็กๆที่ตามไปที่เพจของป้านะค่ะ ป้าขอชี้แจงแบบนี้นะ เวลาที่มีตอนพิเศษคุณจะได้ก่อนหนึ่งวัน ก่อนที่ป้าจะเอามาลงในเด็กดีนะค่ะต่อไปนี้ป้าจะทำแบบนี้นะค่ะ เพราะป้าบอกเด็กๆในเพจไปแล้วว่า คุณจะมีสิทธิ์พิเศษก่อนนิดหนึ่ง ส่วนเด็กๆในเด็กดีไม่ตั้งเสียใจนะค่ะ คุณก็สำคัญกับป้ามากเหมือนกันป้าส่งให้ไวไม่เคยทิ้งให้รอนานนะจ๊ะ เด็กๆก็รู้นะว่าป้าเป็นแบบไหน แต่ขอให้สิทธิ์เด็กเพจเค้าหน่อยจ๊ะ เพราะมีอะไรป้าจะแจ้งในเพจก่อน มันเป็นวิธีที่เราจะติดต่อกันง่ายหน่อย ส่วนใครยังไม่รู้ว่าอีป้ามีเพจแล้วก็ตามไปได้นะค่ะ เพจป้า ป้าแก่ เล่ห์รัก
ความคิดเห็น