คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12
แบมแบมที่รู้าุหมอว่าลับบ้านไ้แล้วรีบโทรบอแบอมทันที แบอมที่วาสายาแบมแบมึเ้าไปรายานในห้อ
“ ท่านรับ แบมแบมโทรมาบอว่าุหมอให้ลับบ้านไ้แล้วรับ ” แบอมรายานให้มาร์ทราบ
“ อืม เี๋ยวนายไปรับแบมแบมแล้วพาไปส่ที่บ้านัน้วย ให้เ้าไปอยู่ที่บ้านันนว่ายูยอมะลับ ” มาร์สั่แบอมามที่เ้าเ้าิมาทั้ืน
“ ไปส่ที่บ้านท่านเหรอรับ ” แบอมที่ไ้ยินว่ามาร์ให้ไปส่ที่บ้านให่ถามเพื่อวามแน่ใ
“ ใ่ ันะให้เ้าไปอยู่ับันนว่ายูะลับมาเี๋ยวไม่สบายึ้นมาอีะลำบา ” มาร์ยืนยันให้แบอมเ้าใในำสั่อเ้า
“ รับ ัารเสร็แล้วผมะรีบลับมารับ ” แบอม้มหัวทำวามเราพมาร์่อนะออาห้อไป
เมื่อมาถึโรพยาบาลแบอมัารเลียร์่ารัษาและยาให้แบมแบมเสร็แล้วึึ้นไปรับบนห้อ
“ แบมแบมพี่มารับแล้ว ลับบ้านัน ” แบอมที่เ้ามาเห็นแบมแบมเปลี่ยนเสื้อผ้ารอเ้าไว้แล้วบอแบมแบม
“ ไ้ลับบ้านสัที ิถึห้อนอนั ” แบมแบมที่ีใะไ้ออาโรพยาบาลบอแบอม้วยวามีใ
“ เี๋ยวพี่ะไปส่แบมแบมที่บ้านท่านนะ ” แบอมบอแบมแบมที่ทำหน้า
“ บ้านท่านเหรอรับ ทำไม้อไปส่แบมแบมที่นั้นหล่ะรับพี่แบอม ” แบมแบมถามแบอมทันทีที่ไ้ยิน
“ ท่านสั่ให้แบมแบมไปอยู่ที่บ้านท่านนว่ายูะลับมา ” แบอมอธิบายให้แบมแบมฟั
“ ทำไมหล่ะรับให้แบมแบมลับไปอยู่ที่อนโับป้าอึนา็ไ้รับ ” แบมแบมรีบบอปิเสธ
“ อย่าัใท่านีว่านะแบมแบม ” แบอมเอ่ยเือนแบมแบม
“ แ่แบมแบมเรใท่าน ” แบมแบมบอแบอมถึวามรู้สึอัวเอ
“ พี่ว่าแบมแบมไปอยู่ที่บ้านท่านเถอะ ท่านเป็นห่วลัวแบมแบมไม่สบายอี อีอย่าไปอยู่ไม่ี่วันเอเี๋ยวยูลับมา่อยลับไปอนโนะแบมแบม ” แบอมบอให้แบมแบมเ้าใ
แบมแบมไ้แ่พยัหน้าให้แบอมเ้าไม่อยาเรื่อให้พี่มาร์หุหิอี
แบอมับรถพาแบมแบมมาถึบ้านสีาวหลัให่ที่มีพื้นที่ว้าวา ้นไม้ถูแ่อย่าสวยาม แบมแบมถึับทึ้ับวามให่โอบ้านหลันี้
“ พี่แบอมรับ บ้านพี่มาร์ให่ัเลยรับ ” แบมแบมรีบบอแบอมทันทีที่แบอมพาเ้ามาในบ้าน แบอมไ้แ่ยิ้มับวามน่ารัอแบมแบม่อนะบอให้เ็รับใ้ในบ้านมานอแบมแบมึ้นไปไว้บนห้อนอนั้นบน
“ แบมแบมึ้นไปูห้อนอนันเถอะ ” แบอมบอให้แบมแบมามเ้าึ้นไปูห้อนอนอแบมแบมที่มาร์บอเ้าไว้ว่าให้นทำวามสะอาไว้ให้แล้ว
ทันทีที่เ้าไปในห้อแบมแบมถึับยิ้มอบใ ภายในห้อถูแ่อย่าสวยาม้วยเฟอร์นิเอร์สีาว ผนัห้อเป็นสีรีมสบายา มีเรื่ออำนวยวามสะวรบรัน แบมแบมเินูภายในอย่าถูใ
“ อบห้อนี้มั้ยแบมแบม ” แบอมถามแบมแบม
“ อบมาเลยรับพี่แบอม ” แบมแบมหันมาอบแบอมพร้อมรอยยิ้ม
“ พี่้อลับไปทำาน่อนนะ ถ้าแบมแบมะเอาอะไร็บอเ็ๆไ้เลยพี่สั่ให้เ้าูแลแบมแบมไว้แล้ว ” แบอมบอแบมแบมอีรั้่อนเ้าะลับไปทำาน
“ รับ พี่แบอมไปเถอะรับ อบุมานะรับที่พาแบมแบมมาส่ ” แบมแบมบอลาแบอม
แบอมยิ้มให้แบมแบม่อนะออาห้อไป เมื่อแบอมไปแล้วแบมแบมที่ไม่รู้ะทำอะไรึะลไปเินเล่นในสวนเมื่อเปิประูออมา็เอินยอที่เินผ่านห้อพอี
“ พี่ินยอ ” แบมแบมเรียินยอ
“ แบมแบม มาอยู่ที่นี่ไ้ยัไอ่ะ ” ินยอที่เห็นแบมแบมเินออมาาห้อรีบถามทันที
“ พี่มาร์ให้แบมแบมมาอยู่ที่นี่นว่าน้อายะลับมารับ ” แบมแบมอธิบายให้ินยอฟั
“ พี่มาร์ เนี่ยนะให้แบมแบมมาอยู่ที่นี่ ” ินยอถามแบมแบมอีรั้เพื่อวามแน่ใ
แบมแบมึัสินใเล่าเรื่อทั้หมอัวเอให้ินยอฟั
“ พี่มาร์นะพี่มาร์ไม่เยเล่าให้น้อฟับ้าเลย ” ินยอบ่นถึพี่ายัวเอ
“ แ่แบมแบมีใมาเลยนะรับที่พี่ินยอเป็นน้ออพี่มาร์ เวลาแบมแบมอยู่ที่นี่ะไ้ไม่เหา ” แบมแบมบอินยอ้วยวามีใที่เ้าะไ้อยู่ับินยอที่บ้านหลันี้
“ แบมแบม่อไปนี้มีอะไร็บอพี่เสมอเลยนะอนนี้แบมแบมเป็นน้ออพี่อีนแล้วนะรู้มั้ย ” ินยอบอแบมแบมินยอรู้สึสสารแบมแบมที่้อสูเสียพ่อและแม่เหมือนัวเอ
ทัู้่นัุ่ยัน่อสัพันินยอเอ่ยึ้น
“ แบมแบมเี๋ยวพี่้อลไปเรียมทำอาหารเย็น่อนนะ ” ินยอบอแบมแบม
“ พี่ินยอทำอาหารเอเหรอรับ ” แบมแบมที่ไ้ยินินยอบอว่าะไปทำอาหารเย็นถามึ้น
“ ใ่แล้วหล่ะ ถ้าพี่มีเวลาอบทำอาหารเอมาว่า ” ินยอบอแบมแบม้วยรอยยิ้ม
“ พี่ินยอเ่ัเลยอแบมแบมลไป่วย้วยไ้มั้ยรับ ” แบมแบมรีบอินยอ
“ เอาสิ เรารีบลไปันเถอะเี๋ยวพี่มาร์ลับมาะไ้ทานพร้อมัน ” ินยอูมือแบมแบมลไปในรัวพร้อมันทัู้่่วยันทำอาหารันอย่าสนุสนานโยมีบรราแม่บ้านับพวเ็รับใ้่วยอยู่ห่าๆ
มาร์ที่ลับมาถึบ้านเินเ้ามาโยมีแบอมามมา้าหลั เมื่อเินผ่านห้อรับแ็เห็นินยอนัุ่ยับแบมแบมอยู่ึเินเ้าไปหา ินยอที่เห็นมาร์ลับมาแล้วึยิ้มให้่อนะถามว่า
“ พี่มาร์ วันนี้ทำานเหนื่อยมั้ยรับ หิวรึยัรับ ินยอับแบมแบม่วยันทำอาหารไว้เยอะแยะเลย ” มาร์ที่ไ้ยินินยอบอว่า่วยทำอาหารับแบมแบมึถามินยอ
“ รู้ัันแล้วหรอเราสอน ” มาร์ถามพร้อมหันไปมอแบมแบมับินยอสลับัน
“ รู้ันแล้วสิรับแถมสนิทันแล้ว้วย ” เป็นินยอที่อบำถามแล้วหันไปยิ้มับแบมแบม
มาร์ไม่ไ้พูอะไร่อนอายิ้มให้ินยอ แบมแบมที่เห็นมาร์ยิ้มให้ินยอถึับนิ่ไป
“ เมื่อไรพี่มาร์ะยิ้มให้แบมแบมแบบนี้บ้า ” แบมแบมิในใ
“ พี่แบอม ทาน้าวับินยอ่อนนะรับินยอทำอโปรพี่แบอมไว้หลายอย่าเลย ” ินยอหันไปพูับแบอมที่อยู่้าหลัมาร์
“ ไม่เป็นไรีว่ารับ พอีผมมีานที่้อลับไปเลียร์อีเยอะ ” แบอมปิเสธินยอ
ินยอที่ถูแบอมปิเสธ็ทำหน้าเศร้าทันที แบมแบมที่เห็นินยอโนแบอมปิเสธรู้สึสสารินยอ มาร์ที่เห็นินยอเศร้าึบอว่านหิวแล้ว่อนะหันไปบอแบอมให้ับรถลับบ้านีๆมาร์เินนำินยอับแบมแบมไปที่ห้อรับประทานอาหาร่อนะนั่ลที่หัวโ๊ะโยมีินยอนั่ทา้ายส่วนแบมแบมนั่ทาวา ทั้สามทานอาหารันนเสร็ ินยอึอัวึ้นห้อนอน่อนโยบอว่าัวเอปวหัว มาร์ที่นั่อยู่ับแบมแบมสอนึเอ่ยึ้น
“ อบห้อนอนมั้ย ถ้าไม่อบันะไ้เปลี่ยนให้ใหม่ ”
“ อบรับ อบุพี่มาร์มานะรับที่ให้แบมแบมมาอยู่้วย ” แบมแบมอบมาร์พร้อมอบุ
“ ถ้าอยาไ้อะไรเพิ่มสั่พวเ็ๆไ้เลย ” มาร์บอแบมแบม
“ รับ ” แบมแบมที่ไม่รู้ะพูอะไรับมาร์ึอบแ่นั้น
“ ถ้าั้นเธอไปพัผ่อนเถอะ ัน็ะไปแล้วเหมือนัน ” มาร์บอ่อนะลุึ้นยืน แบมแบมรีบลุึ้นามมาร์ ทัู้่เินึ้นไป้าบนพร้อมันเมื่อถึหน้าห้อแบมแบม แบมแบมเปิประูห้อนอน่อนะหันมายิ้มให้มาร์
“ ฝันีนะรับพี่มาร์ ” แบมแบมบอฝันีมาร์แ่มาร์็เพียพยัหน้าให้แบมแบมเมื่อเห็นมาร์พยัหน้าให้ึเินเ้าห้อไป่อนะปิประูแบมแบมไ้ยินเสียอนที่ยืนอยู่หน้าห้อพูึ้นถึมันะไม่ัมานัแ่แบมแบม็ไ้ยินทุำ แบมแบมปิห้อยืนพิประูห้อหัวใอเ้าเ้นเร็วนลัวมันะหลุออมาเพียไ้ยินำนั้นำว่า
“ ฝันี ”
ความคิดเห็น