คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4
“เกิดอะไรขึ้นน่ะคริส นายได้ยินเสียงปืนเหมือนฉันมั้ย”
“ฉันต้องว่ามันต้องเกิดเรื่องอะไรแน่นอน นายอยู่ใกล้ๆฉันไว้นะ”
คริสพูดพลางกุมมือเลย์ไว้แน่น
แล้วพวกเขาก็เดินเข้าไปดูว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในโรงพยาบาล แล้วก็ต้องช๊อคกับภาพที่เห็น มีผู้ชายคนหนึ่งสภาพเขาปากเต็มไปด้วยเลือด แววตาแดงก่ำ ใบหน้าซีดเซียว มุ่งหน้ามาทางพวกเขา
ทันใดนั้น
ผู้ชายอีกคนวิ่งผ่านมาตรงหน้าพวกเขาพอดี
อ๊าก ก ก
แล้วเขาก็ถูกชายคนนั้นตะปบล้มลง แล้วก็โดนกัดกินอย่างหิวกระหาย น่าสยดสยอง
“นะ..นี่มันอะไรกันอะคริส” เลย์ถามคริสด้วยใบหน้าตื่นตระหนก
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัยแล้ว เรารีบออกไปกันเถอะ”
คริสว่าพร้อมรีบจูงมือเลย์วิ่งออกมาจากโรงพยาบาล แต่ก็ต้องมาพลัดกันเพราะฝูงชนที่วิ่งกรูกันออกมาจากโรงพยาบาล
“คริส!!!!!!!”
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่คริสได้ยินเลย์
-Kris Part-
ผมโดนฝูงชนเบียดกลับเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้ง แล้วก็มีตำรวจมาปิดล้อมไม่ให้พวกเราออกไปจากโรงพยาบาล ฝูงชนที่ยังออกไปไม่พ้นเขตที่ตำรวจกักกัน ก็รวมกันอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล ผมจึงคิดหาทางออก โดยผมคิดว่าจะเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล และออกทางด้านหลังแทน
ผมเดินเข้ามาเรื่อยๆ ทางเดินของโรงพยาบาลนี้มันชั่งวกวนเสียจริง ผมเดินวนไปวนมาได้สักพักแล้ว แต่ก็ยังไม่เจอทางออกไปหลังโรงพยาบาลสักที
“ฮือ......อ.อ.อ”
เสียงคราง ฟังดูเย็นยะเยือก ดูน่ากลัว ดังขึ้นในความมืดที่อยู่ข้างหน้าผม ด้วยความสงสัยผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปดู เผื่ออาจจะเป็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือ
“คุณครับๆ! เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ไม่มีเสียงตอบ แต่ร่างนั้นกลับเดินย่างกรายเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แล้วร่างนั้นก็พุ่งเข้ามาใส่ผมอย่างรวดเร็วจนไม่ผมทันตั้งตัว หัวผมกระแทกเข้ากับลูกบิดประตูอย่างจัง ร่างของผมล้มลง
ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัวของผม ร่างนั้นกระโจนเข้ามาคร่อมผม แล้วยื่นปากที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าของคาวเลือดเข้ามาหมายที่จะกัดคอผม ผมรวบรวมสติและกำลังเฮือกสุดท้ายของผมยันมันออกไปจากบนตัวผม
ก่อนที่สติผมจะหมดลง ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือมันกำลังคืบคลานเข้ามาหาผมอีกครั้ง และก็มีผู้ชายในชุดกราวน์ถือขวานเข้ามาและจามเข้าที่หัวของมัน แล้วเลือดสีดำเหม็นเน่าของมันก็กระเซ็นมาโดนที่หน้าของผม แล้วสติของผมก็ดับวูบลง
-Lay Part-
“คริส!!!!!!”
ผมตะโกนเรียกคริสสุดเสียง หลังจากที่พวกเราสองคนถูกฝูงชนที่วิ่งกรูกันออกมากจากโรงพยาบาลชน ทำให้เราต้องแยกออกจากกัน ผมถูกฝูงชนเบียดออกมาจนพ้นจากเขตโรงพยาบาล
ผมพยามวิ่งสวนฝูงชนกลับเข้าไป เพื่อจะตามหาคริส แต่ก็ถูกตำรวจกันไม่ให้เข้าไป เมื่อผมไม่สามารถเข้าไปได้ ผมจึงตัดสินใจที่จะโทรหาลู่ห่านเพื่อนสนิทของผม
“ลู่ห่าน ช่วยฉันด้วย”
“มีอะไรเลย์ นายเป็นอะไรเหรอ” ลู่ห่านถามด้วยความตื่นตระหนกทันทีที่เสียงปลายสายพูดขึ้น
“เกิดเหตุจลาจลขึ้นที่โรงพยาบาล แถมฉันยังพลัดหลงกับคริสอีก ฉันคิดว่าคริสน่าจะยังติดอยู่ข้างในโรงพยาบาล ฉันจะทำยังไงดีลู่ห่าน ฮืออ”ผมพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น
“ใจเย็นๆก่อนนะเลย์ ไหนลองเล่าเหตุการณ์ให้ฉันฟังหน่อยสิ”
แล้วผมก็เริ่มเล่าเหตุการณ์น่าสยดสยองทั้งหมดให้ลู่ห่านฟัง หลังจากที่ลู่ห่านได้ฟังแล้วลู่ห่านก็บอกให้ผมไปที่บ้านของเขา ไปช่วยกันตัดสินใจว่าจะทำยังไงกันดี
ณ บ้านของลู่ห่าน
ลู่ห่านก็เปิดประตูออกมารับผม และพาผมไปยังห้องของเขา
“คริสจะเป็นยังไงอะลู่ห่าน ฉันเป็นห่วงเขาเหลือเกิน ฮือออ”
“เชื่อฉันสิเลย์ คริสเป็นคนเก่ง คริสต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”
จู่ๆ เสียงแถลงการณ์จากรัฐบาลจากทีวีในห้องนอนลู่ห่านก็ดังขึ้น พวกผมจึงหันไปดู
‘ขณะนี้ได้เกิดไวรัสไม่ทราบชนิดระบาดขึ้นไปทั่วเมือง ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ อยู่ในแต่ในบ้านของท่าน ตอนนี้รัฐบาลกำลังพยามแก้ไขปัญหาดังกล่าวอยู่ และขอให้ประชาชนอยู่ห่างจากโรงพยาบาลใจกลางเมืองเนื่องจากตอนนี้เป็นเขตกักกันโรคระดับสูงสุด’
“ลู่ห่าน คริสจะเป็นยังไงบ้าง เขายังอยู่ที่โรงพยาบาลนั้นอยู่เลย ฮืออ”
“ฉันว่าตอนนี้เราควรโทรตามทุกคนไปรวมตัวกันที่บ้านของซูโฮ จะได้ช่วยกันคิดว่าจะทำยังไงกันต่อไปดี”
“งั้นก็เอาแบบนั้นแล้วกัน ฉันเป็นห่วงคริสจนทนอยู่เฉยๆไม่ได้แล้ว”
-Kris Part-
ทันทีที่ผมรู้สึกตัว ผมพยามลุกขึ้นมาและรวบรวมสติทั้งหมดกวาดสายตาดูไปรอบๆห้อง บรรยากาศรอบตัวดูคุ้นๆ นะ..นี่ผมยังอยู่ในโรงพยาบาลอีกเหรอ พอผมตั้งสติได้ ผมคิดว่าผมควรจะหนีออกไปจากโรงพยาบาลบ้าๆนี่ให้เร็วที่สุด เพราะผมยังสยดสยองกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด อีกใจผมก็เป็นห่วงเลย์เหลือเกิน ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ
คิดได้ดังนั้นผมพยามกวาดสายตามองหาอาวุธที่จะเอาไว้ป้องกันตัวจากไอตัวกินคนเหล่านั้น พลันสายตาของผมก็เห็นเข้ากับเสาที่เขาไว้แขวนน้ำเกลือเข้าผมจึงนำมันมาใช้เป็นอาวุธ
ทันทีที่ผมได้อาวุธแล้ว ก็เปิดประตูออกมาจากห้อง ผมกวาดสายตาหา ‘มัน’ แต่ก็ไม่เจอ จะเห็นก็แต่คราบเลือดที่เปรอะเปื้อนไปทั่ว อีกทั้งกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้ง ทำให้ผมแทบอ้วก ผมรีบเดินออกตรงนี้ให้เร็วที่สุด มุ่งหน้าไปที่ประตูทางเข้าที่ผมเข้ามา แต่ตรงประตูมีร่างๆหนึ่งยืนขวางทางอยู่!
ความคิดเห็น