[Fic EXO]มหาลัยวัยว้าวุ่น

ลำดับตอนที่ #4 : chapter3 billionaire

ให้ตายเถอะโรบิ้น! 





มันใช่เรื่องมั๊ย? ที่หนุ่มหล่อ รูปกาม เอ้ย! รูปงามนามเซฮุน ทายาทเฟรนไชส์ไข่มุกขนาดใหญ่ของประเทศต้องมานั่งแกร่วอยู่ที่นี้




ที่ไหนนะเหรอ?




คณะนิเทศน์ไง!






งงใช่ปะละ ว่าทำไมผมถึงมานั่งอยู่คณะนี้ ทั้งที่ผมเรียนบริหาร






แหน่ะ! แสดงว่าคุณไม่ได้อ่านตอนแรกใช่ไหมละ!





ย้อนไปอ่านเดี๋ยวนี้! 




ไม่งั้นผมจะ ....จะ. ช่างเหอะ ขี้เกียดคิด




แล้วทำไมผมถึงเซ็งน่ะเหรอ ก็ไม่อะไรมากหรอก ก็แค่ ที่ๆผมอยู่รายล้อมไปด้วยเด็กปี1 เหมือนผม แต่หน้าตาดีสู้ผมไม่ได้สักคน รวมทั้งพวกปี2 ที่เป็นคนคุมอีก





สาบานสิว่านี่คณะนิเทศน์!




ที่จริงต้องมีแต่สาวๆน่าตาน่ารักไม่ใช่หรอวะครับ 



นี่อะไรเนี่ย! เอกการแสดง แต่หน้าแต่ละคน หนังผีเหอะครับ ผมว่ารุ่ง!




ผมก็ได้แต่นั่งดึงหญ้าที่อยู่ข้างหน้าแก้เซ็ง ฟังพวกปี2 แนะนำตัว นู่นนี่นั่น บลาๆ 






"อ้าว! พี่ลู่หาน วันนี้แวะเข้ามาดูความเรียบร้อยหรอครับ"


"พอดีผ่านมาแถวนี้พอดี เลยแวะมาดูนิดหน่อยน่ะ ^^"


"เอ้าน้องๆครับ นี่พี่ลู่หานเป็นเดือนปี3 ครับ"


เหอะ! เดือนหรอ? จะน่าตาดีแค่ไหนเชียว



ไหนขอเบิ่ง เอ้ย! ดูหนังหน้าเดือนคณะนี้หน่อย ว่าจะหล่อสู้ผมได้เปล่า แต่ผมว่าคงไม่ได้หรอก หึ!




"สวัสดีครับ^^"




O_o



เย้เฮท!



อึ้งว่ะครับ



น่ารักโคตรรรรรรรรรรรร 





นี่มันผู้หญิงรึเปล่าวะครับ โคตรน่ารักเลย ใบหน้าที่หวานคล้ายผู้หญิง ไหนจะตากลมโตคล้ายกวางนั่นอีก โอ้ย! น้องโออยากได้อะม๊า!




"หากน้องๆมีอะไรสงสัย รึ ให้ช่วยอะไรก็บอกพี่ๆ ได้นะครับ ถึงพี่อยู่ปี3แล้ว ก็จะแวะเวียนมาดูบ้างเป็นครั้งคราวครับ"



พรึบ!


"ผมมีเรื่องอยากถามครับ" 


"อ่า ครับ จะถามอะไรครับ?"


"ลู่หานมีแฟนยังครับ จีบได้ปะ? ^^"


"เอ่อ...ยังไม่มีครับ และไม่คิดจะมีด้วย แล้วน้องควรเรียกพี่ว่าพี่ลู่หานนะครับ ไม่ใช่ลู่หานเฉยๆ" อึ้งสิอึ้ง เห็นผมหล่อล่ะสิ หน้านิเหวอเชียว(มั่นเนอะ)


"ไม่มีแฟน เอิ่ม...งั้นผมจีบคุณนะลู่หาน ^^"


"นี่น้อง! ไม่เข้าใจที่พี่พูดเหรอครับ ว่าพี่ไม่อยากมีใคร!" ตายและสงสัยจะเขิน หน้านี่คงแดงเพราะเขินผมแน่ๆ(หรอ) แกล้งทำเป็นขึ้นเสียงกลบเกลื่อนความเขินล่ะสิ ผมรู้ทันหรอก


"เข้าใจครับ แต่จะจีบ^^"




"นี่นะ..."


"เอ่ออ..พี่ลู่หานครับ ใจเย็นๆก่อนครับ ผมว่าวันนี้พี่ไม่ต้องช่วยพวกผมดูก็ได้ครับ รบกวนพี่เปล่าๆ"


"อืม งั้นพี่กลับก่อนนะ" แหน่ะ! คงเขินผมจนทนอยู่ไม่ได้เลยทีเดียว ก็เข้าใจนะว่าผมมันหล่อ^^



"อย่าลืมนะครับลู่หาน ว่าผมจะจีบคู๊นนนนน"



ตะโกนจนสุดเสียงจนคนน่ารักที่กำลังเดินออกไปหันมาถลึงตาใส่ คนอะไร ทำน่ายักษ์ ยังน่ารัก




หึหึ คอยดูเสน่ห์โอเซฮุนคนนี้ละกัน ไม่เกิน3วัน ผมจะลากขึ้นเตียงให้ดู! 



แล้วก็เข้าคอนเซ็ปเดิม one night stand! 



แหน่ะ จะชมว่าเป็นคนดีใช่ปะละ



ผมรู้ตัว ^^





"อย่างที่รู้ๆกันคือพวกน้องทุกคนจะมีพี่รหัสของตัวเองกันแล้วใช่มั๊ยครับ? แต่ปีนี้พิเศษกว่าปีอื่น เพราะทางสโมได้เปลี่ยนกฏการรับน้องใหม่ โดยให้ทุกคณะรับน้องวนกันไป ให้ครบทุกคณะ แล้วน้องๆคนไหนที่เข้ารับน้องวันแรกของคณะไหน จะต้องจับสายรหัสในคณะนั้น เพื่อเป็นพี่รหัส คอยดูแลเวลาไปรับน้องกับคณะอื่นเป็นบางครั้ง หรืออาจจะช่วยเหลือในเรื่องต่างๆ แล้วแต่ความเต็มใจของรุ่นพี่ เข้าใจใช่มั๊ยครับ?"



แล้วรุ่นพี่เอ็ดดี้ ตั้งชื่อให้เองเสร็จสับ เพราะน่าแม่งเหมาะ ก็อธิบายเรื่องการจับสายรหัส บลาๆ ซึ่งผมก็ไม่ใส่จะฟังสักเท่าไร พอไปจับฉลากเสร็จก็กลับมานั่งที่ เปิดดูคีย์เวิร์ดทันที




'อยู่ปี3' คีย์เวิร์ดของรุ่นน้อง'เมื่อคืนลีลาผมเด็ดไหมครับ?' คีย์เวิร์ดรุ่นพี่ 'จัดว่าเด็ด!'



โอ้โฮรัท! 



คีย์เวิร์ดเนร้!



นี่มันอาร๊ายยยย! 



ฮุนชอบบบ 



เหมาะกับฮุนมากกกก







































"นี่เธอดูคนนั้นสิ เด็กทุนใช่ปะ อี๋~เหม็นสาปคนจนเนอะ!"


"มาเรียนที่นี้ คงหวังจะจับคนรวยๆน่ะสิ ต้องบอกให้พวกผู้ชายระวังตัวไว้"


"ใช่ๆ บลาๆๆ"



เห้อ~ ผมชินซะแล้วละ กับคำถากถางดูถูกพวกนี้ 
ทำไงได้ละ นี่มันที่ๆคนรวยๆเขาเรียนกันผมผิดเหรอที่ผมเกิดมาจน?



แต่ยังไงซะผมก็ต้องทนให้ได้ เพราะกว่าจะเข้ามาเรียนที่นี่ได้ก็ลำบากแทบตาย กว่าจะสอบชิงทุนเข้ามาได้ แต่พอเข้ามา ก็เจอแต่คนเหยีดหยาม เพียงเพราะว่าเกิดมาจน แต่คนอย่าง'จางอี้ชิง'ซะอย่าง คำดูถูกพวกนี้ไม่มีผลกระทบกับจิตใจเท่าไรหรอก










เห้อ~ น่ารำคาญจัง กะจะนอนพักสายตาซะหน่อย 


พวกเสียงนินทา ซุบซิบ นู่นนี่นั่นบลาๆ ผมเบื่อที่จะฟังเรื่องพวกนี้ละ ถึงผมจะรวยล้นฟ้ามหาสมุทร(เว่อ) ขนาดไหน ผมก็ไม่เคยจะพูดดูถูกคนที่ด้อยกว่าผมเลยนะ ไงละ ผมเป็นคนดีล่ะสิ 


"คนที่หลับอยู่ตรงนั้นอะ ฉันว่าใช่แน่ๆอะแก ><"


"ฉันก็ว่าใช่ หล่อเนอะ อร๊ายย ><"


แหน่ะ! อยากรู้ใช่มั้ยละ ว่าผมเป็นใคร 


ผมไม่บอกหรอก ผมหยิ่ง


ล้อเล่น!


กระผมหนุ่มหล่อ พ่อรวย นาม เงิงอี้ฟาน เอ้ย! อู๋อี้ฟาน ว่าที่กัปตันในอนาคต และทายาทสายการบิน อู๋แอร์ไลน์ 


ไงละ! อิจฉาล่ะสิ 


ก็เพราะผมรูปหล่อ พ่อรวยแบบนี้ไง ถึงมีแต่คนวิ่งเข้าใส่ผมกันเป็นว่าเล่น ไอผมก็นึกว่าตัวเองเล่นรักบี้แล้วเป็นคนถือลูกรึเปล่า เห็นชอบวิ่งใส่กันจัง อู๋ละงง



จุ๊ๆ อย่าเพิ่งจะวิ่งเข้าใส่ผมละ ผมมีเพื่อนๆอีก5คนให้พวกคุณวิ่งเข้าใส่เหมือนกัน แต่ละคนก็หน้าตาพอใช้ได้นะ ยกเว้นผมคนเดียวที่หล่อระดับเทพบุตร คิคิ พูดไปแล้วเขินตัวเอง



"เห้ย! ไอคุณพี่อี้ฟานครับ กรุณาตื่นจากการนั่งตากเงิงอาบแดด มาแนะนำตัวกับน้องๆหน่อยครับ"




"เออๆ บ่นจริงมึง"



แล้วเทพบุตรสุดหล่ออย่างผมก็จำใจต้องลุกจากเก้าอี้ผ้าใบที่ใช้นอนเมื่อสักครู่ เดินไปแนะนำตัวกับรุ่นน้องปี1 ที่ตอนนี้มองผมด้วยสายตาปิ๊งๆ ในตาเป็นรูปหัวใจกันให้พรึ่บพรั่บ เป็นธรรมดาของผมที่เจอเหตุการณ์แบบนี้ ผมชินซะละ



เห้อ~ คนหล่อเซ็ง




"สวัสดีครับ พี่ชื่ออี้ฟาน จะเรียกคริส ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักน้องๆทุกๆคนนะครับ" แล้วผมก็ย้ิมที่มุมปากเล็กๆ แบบที่ผมชอบทำ สาวๆก็พากันกริ๊ดกร๊าดกันสนั่น เห้อ~ คนหล่อหนวกหู แต่ทำไงได้ เป็นคนหล่อและรวยมากขนาดนี้ ต้องทำใจสินะ 



แล้วผมก็หันหลังเพื่อที่จะเดินกลับไปนอนพักสายตาต่อที่เก้าอี้ตัวเดิม ด้วยท่าทางที่คิดว่าสาวๆเห็นต้องเป็นลมตายกันเลยทีเดียว






ตึ๊ง ตึ่ง ตึง ตึ๊ง ตึ่ง ตึง ตึง





ซาวน์เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้มาเต็ม






สายลมที่ผ่านพัด ผมที่ถูกเซ็ทมาอย่างดี ปลิวไสวไปกับสายลมเล็กน้อย





เสียงกริ๊ดกร๊าดจากสาวๆ มาเป็นระยะๆ




เอ๊ะ! เสียงใครตะโกนอะไร ขะ...ขะ อะไรนะแว่วๆ



แต่ช่างเถอะ คงจะตะโกนว่าขอเบอร์สินะ 




หึหึ! ระดับพี่อู๋ แค่ควงก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีอะไรไว้ติดต่อให้ความสัมพันธ์มันยุ่งยากหรอก 



เพราะเคยมีครั้งนึงที่ผมเผลอให้เบอร์ไป พอผมตัดความสัมพันธ์กับเธอ แม่นางก็โทรมาคร่ำครวญ นู่นนี่นั่น จนผมต้องเปลี่ยนเบอร์หนี เพราะสาเหตุนี้ไง ผมถึงไม่ชอบอะไรที่ทำให้เป็นภาระผูกมัด 



ว่าแล้วก็เก็กท่าเดินย่างกรายต่อ เสียงตะโกนขอเบอร์ยังไม่หยุด แต่เอ๊ะ ฟังดีๆ มันยังไงๆอยู่นะ หันหน้าไปฟังซะหน่อยดีกว่า



"ว่าไงครับน้องๆ มีอะไรกันเหรอ?"



"ระวังขี้หมาค่ะพี่!!!!!







แบระ!






เชี่ย!!!!!!!




ทำไมไม่บอกเร็วกว่านี้วะครับน้อง 




หมดกันแอร์จอแดนที่รักลูกพ่อ
ต้องมีมลทินเพราะไอกองขี้หมาเท่าภูเขาย่อมๆ
นี่มรึงแดกอะไรเขาไป ถึงขรี้ออกมาขนาดเนร้!! ตอบ!!!




อย่าให้อู๋เจอนะ จะเอาเงิงเฉาะหัวเม่ม!





























"ฮ่าๆ จริงเหรอวะอาเทา"



"ฮ่าๆ จริงครับ เฮียเพิ่งโทรมาหาผมเมื่อกี้ ว่าขอยืมรองเท้าที่อยู่ในล็อกเกอร์ผมก่อน"



"สมน้ำหน้ามัน ฉันว่ามันคงเดินเก็กใส่สาวๆจนไม่มองทาง จนเหยียบขี้หมานั่นแหละ ฮ่าๆ"



โอ้ย! ผมละขำไอขี้เก็กเงิงจริงๆ มันโทรมาหาเทาที่ตอนนี้ นั่งอยู่ในชมรมพระพุทธศาสนาของคณะผม 



งงละสิ ว่าอาเทามาอยู่กับผมได้ไง แถมยังในห้องชมรมอีก 



หยุด! อย่าคิดอะไรอกุศลนะ



หะ! อะไรนะ!



ผมร้อนตัวไปเองเรอะ?



ทำไงได้ ก็ผมมันหน้าธรรมะ แต่จิตใจราคะนิ (ไม่ใช่และๆ)



ก็อาเทาจับฉลากได้ ให้มารับน้องที่คณะผม แต่กลับบอกว่าให้ผมพาโดดรับน้อง ผมเลยมาที่ชมรมเนี่ยละ





"แล้วโดดมาแบบนี้ ถ้ารุ่นพี่คณะนายรู้จะไม่เป็นปัญหาหรออาเทา"


"คงไม่หรอก..มั้งครับ แหะๆ" 


"เออ อย่าให้เดือดร้อนถึงฉันก็แล้วกัน ยิ่งรุ่นพี่ปี4 คณะนายนะ แม่ง แต่ละคน ถ้าฉันทำผิดอะไรนิดหน่อยขึ้นมานะ คงได้นอนในตะรางอะ"






โหย! พูดไปละขนที่แขนพากันลุกพรึ่บพรั่บ แล้วแดนซ์เป็นจังหวะสามช่า





ไม่ใช่และ







คือที่ผมขนลุก เพราะผมปวดขรี้ตะหาก 






แฮ่! 






บ้าเหรอ จริงจังกันหน่อยดิวะ (บอกตัวกระผมเอง)




ที่ผมขนลุก ก็เพราะยังจำเหตุการณ์ตอนที่ผมเพิ่งเข้ามาเป็นน้องใหม่ วัยเฟรซชี่ 

.

.

.

.



.


.
ย้อนเหตุการณ์ไป เมื่อ 20ปี ที่แล้ว








กาลครั้งหนึ่ง คิดถึงตลอดไป








(คนแต่ง มรึงอย่าออกทะเล เข้าเรื่องๆ มหาเริ่มมโหละนะ เดี๋ยวเอาโหนกที่แก้ม ตบแม่ม!)





ก็เมื่อตอนผมอยู่ปี1 ตอนนั้นทางมหาลัยผมมีเรื่องอะไรสักอย่างกับการสัมปทานพื้นที่อะไรเนี่ยแหละ แล้วบริษัทที่ทำกิจการร่วมค้าตามประมวลรัษฎากร (จะพูดเต็มยศทำไม?) 
กับมหาลัยผม เกิดเล่นตุกติก ชุกกะดุ๊ก ชุกกระดิ๊ก อยู่อย่างนั้น ชุกกะดุ๊ก ชุกกระดิ๊ก อยู่ไม่สุข 







ฮ่วย!





บ่เล่าแล้วเด้อ





บ่จริงจังกันเล๊ย





มหาสูน!!! (โมโห)







(ขอโต๊ดค่ะ พี่ชรงแดว์)





จริงจังละนะ! 




แล้วบริษัทนั้นเกิดเล่นไม่ซื่อ ทางมหาลัยผมเลยจัดการส่งทนายเด็กคณะนิติศาสตร์ส่วนนึงไปจัดการเรื่องคดี ผลปรากฏว่า บริษัทนั้นก็ล้มละลาย ปิดตัวไปในที่สุด 




เอวังด้วยประการฉะนี้ เอิงเงยย~~~




แต่เห็นเขาบอกกันว่า ที่ชนะมาได้ไม่ใช่เพราะฝีที่มือทนายหรอก 







เพราะทนายเป็นฝีที่ตูด!





ยังจะไม่จบใช่มั๊ย?




(ค่ะๆ จบแล้วค่ะ T^T)




เห็นพวกเด็กนิติที่ไปด้วยกันบอกว่า เพราะการออกความคิดเห็น และการใช้ความสามารถ ไหวพริบ และ ปฏิภาณ ปฐวีกานต์ (พี่มอสไม่เกี่ยวเรื่องนี้ พี่มอสจะไม่ยุ่ง!) 
ของเด็กปี3คนนึง ที่ทำเอาคณะศาล และ คู่กรณีเงิบกันไปเป็นแถวๆ จนชนะคดีมาได้ 





จบแบบบริบูรณ์ จันทร์เรือง (พี่ตั๊กไม่ขอมีส่วนเกี่ยวข้อง)










ปึง!








โอ้ย! ไอห่านนน นี่มึงจะพังประตูชมรมกูรึง๊ายย เปิดที ประตูจะกระแทกโหนก(แก้ม) กูเนี่ย





"อ่าวน้อง มาอยู่นี่เองเหรอ พวกพี่ก็ตามหาแทบแย่"




"เอ่อ....พอดีกุให้อาเทามาช่วยกุขนของนิดหน่อยว่ะ" 




"จริงเหรอครับ คุณพี่จงแด"




"ชรงแดว์ ออกเสียงให้ถวกด้วย ไอแมลงสาป!"



"กุชื่อปีเตอร์ มรึงก็เรียกกุให้ถวกด้วย ไอคุณ ชรงแดว์~~~"



"ก็ชื่อมึงภาษาไทยแปลว่าอะไรละ ฮ่าๆ"



"เออๆ กุขี้เกลียดเถียงกะมึงละ เอ่อ น้องจื่อเทา รุ่นพี่ที่คณะน้องให้น้องไปรายงานตัวที่คณะน่ะ"



"ทำไมผมต้องไปรายงานตัวที่คณะตัวเองละครับ"



"อ่าว ก็น้องเล่นหนีมาแบบนี้ พวกพี่เช็คคนแล้วไม่ครบ ก็เลยไปถามที่คณะน้องดู เรื่องเลยเป็นแบบนี้ละ ดูพวกคณะน้องโกรธมากเลยนะ ระวังๆตัวไว้นะครับ รุ่นพี่คณะน้องโหดสุดแล้ว หึหึ"

Sweet Kind