คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter5
“ฮืออ...อออ” ทันทีที่มันเห็นผม มันก็เดินตรงเข้ามาหาผมอย่างเชื่องช้า พอมันมาถึงตัวผม ผมก็ใช้อาวุธที่ผมหามาได้ ฟาดเข้าที่หัวของจนมันลมลง และผมก็ฟาดมันซ้ำไปเรื่อยๆ จนเลือดกระเซ็นเปื้อนเสื้อของผมเต็มไปหมด
หลังจากผมวิ่งออกมาพ้นเขตโรงพยาบาล ผมก็คิดจะโทรศัพท์หาเลย์ทันที แต่ก็ไม่เจอโทรศัพท์ของผม สงสัยมันคงจะหล่นตอนที่ผมหมดสติไป
ผมจึงวิ่งไปตู้โทรศัพท์ แต่พอลองยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา กับไม่มีเสียงสัญญาณ ผมจึงตัดสินใจไปตามหาเลย์ที่บ้านของเขา ระหว่างทางที่ไปบ้านเลย์ ผมพยามหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับไอศพกินคน
เมื่อถึงบ้นของเลย์ผมรีบเข้าไปหาเลย์ในบ้านแต่กับไม่พบใครเลย ผมจึงตัดสินใจนั่งรอเลย์ที่บ้านเพราะคิดว่าเขาน่าจะออกไปหาเสบียงมาตุนไว้
ณ บ้านซูโฮ
“ฮือๆ ฉันเป็นห่วงคริสจังเลย เราออกไปหาคริสตอนนี้กันเลยดีไหม”
เลย์ที่ตอนนี้เอาแต่คร่ำครวญตั้งแต่มาถึงบ้นของซูโฮ พูดไปพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม
“ฉันก็ไม่อยากจะให้นายเสียใจนะ แต่นายคริสเหรอว่าคริสจะยังมีชีวิตอยู่”
เฉินที่กำลังครุ่นคิดเงียบๆอยู่มุมห้องพูดขึ้น
“ไมมึงพูดงั้นวะไอจงแด เฮียคริสไม่มีทางตายง่ายๆหรอก”
เซฮุนที่ยืนพิงหน้าต่าง มองดูสถานการณ์ข้างล่าง เดินเข้ามากระชากคือเสื้อเฉินแล้วพูดด้วยแววตาที่แข็งกร้าว
“นายก็คิดดูแล้วกันนะ ว่าที่นั่นเป็นเขตกักกันสูงสุด และภาพสุดท้ายที่รัฐบาลปล่อยออกมา คือภาพที่ตำรวจกำลังกราดยิงพวกที่อยู่ในเขตกักกันอยู่นะ”
เฉินตอบเซฮุนด้วยสีหน้าเรียบเฉย เซฮุนจึงผลักอกเฉินแล้วเดินไปดูสถานการณ์ต่อ
“ไม่จริง! ฮะ..ฮึกๆ ฉันเชื่อว่าคริสจะต้องกลับมาหาฉัน!”
เลย์ตะโกนทั้งน้ำตา
“ตั้งสติหน่อยสิเลย์ แล้วก็อย่าส่งเสียงดังสิ เดี๋ยวพวกมันก็แห่กันเข้ามาหรอก”
ซิ่วหมินพูดเตือนสติเลย์
“เห้ย! กูว่าที่เลย์แหกปากเมื่อกี้พวกมันได้ยินกันวะ มันเริ่มมาออกันที่หน้าประตูแล้ว”
เซฮุนที่ยืนดูสถานการณ์อยู่ร้องบอกด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“เชี่ยเอ้ย! ทำไงดีวะ” ซูโฮพูดพลางทึ้งที่หัวตัวเอง อย่างคนคิดหนัก
“กูว่าแม่งพวกเราต้องอพยพกันแล้ววะ ประตูรั้วแม่งกำลังจะพังแล้ว” เซฮุนพูดขึ้น
“แล้วถ้าเกิดว่ามีใครมาที่นี้แล้วไม่เจอพวกเราจะทำยังไงละ”ลู่ห่านที่ลูบหลังปลอบเลย์อยู่พูดขึ้น
“งั้นพวกเราก็จะทิ้งโน้ตละกันไว้ถ้ามีใครมาเจอก็จะได้รู้ว่าพวกเราไปไหน”เฉินออกความเห็น
“แล้วเรื่องคริสละ?”เลย์ที่ก้มหน้าสะอื้นอยู่ เงยหน้าพูดทั้งน้ำตา
“ตอนนี้เราไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้นนะพวกเราต้องเอาตัวรอดกันก่อน”เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ
แกร๊ง! ตึง!
ทันใดเสียงประตูด้านหน้าพังฝูงซอมบี้ก็ทยอยกันเดินเข้ามาเรื่อยๆ ตามทางเดินของสวนหน้าบ้าน
“นั้นไงพูดยังไม่ทันขาดคำพวกมันเข้ามาแล้ว”
เซฮุนพูดขึ้น ขณะนี้เขามีเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล
“เชี่ยเอ้ย! แม่งมาไวจังวะ เดี๋ยวกูไปหยิบปืนที่ลิ้นชักก่อนนะ พวกมึงก็หาของในบ้านกู อะไรที่ทำเป็นอาวุธได้ก็พกติดตัวไปละกัน”
ซูโฮสั่งการอย่างเร่งรีบ แล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อที่จะไปหยิบปืน
“โอเค!”
แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันออกไปหาอาวุธตามสถานที่ต่างๆภายในบ้าน
“ได้อาวุธกันครบแล้วนะ งั้นก็ไปกันเถอะ ระวังตัวกันด้วยละ”
ตอนนี้พวกเขาทั้ง6คนหนีตายกันออกมาทางประตูหลังของบ้าน แต่ก็มีร่างไร้วิญญาณประมาณ 4-5ตัว เดินไปมาบริเวณนอกรั้ว แล้วฉากต่อสู้ก็เริ่มขึ้น
ปัง! ผลัวะ! ฉึก! ตุบ!
“เชี่ยแม่ง ไมยังไม่ตาย กูยิงเข้าหัวใจพอดีเลยนะ”
ซูโฮสบถขึ้นอย่างหัวเสีย และก็ต้องตกใจที่ร่างไร้วิญญาณที่เขายิงไป ลุกขึ้นตรงมาจะทำร้ายเขาอีกครั้ง
“ต้องเล็งที่หัว เพราะสมองเป็นส่วนสั่งการ ต้องดับการสั่งการของสมองซะ!”
เฉินที่กำลังใช้ไม้เบสบอลทุบเข้าที่หัวของร่างไร้วิญญาณตะโกนขึ้น
ปัง!
แล้วซูโฮ ก็เล็งปืนไปที่หัวตามที่เฉินแนะนำ แล้วก็ได้ผล ร่างๆนั้นค่อยๆล้มลง และแน่นิ่งไป
“เออ แม่งได้ผล จริงๆวะ เจ๋งมากเลยไอจงแด”
“ฮือ..อออ ”
“เห้ย! มันมากันอีกแล้ววะ คราวนี้ฝูงใหญ่เลย ถ้าจะเอาไม่อยู่แล้ว!”
เซฮุนที่กำลังดึงมีดออกจากหัวของร่างไร้วิญญาณตะโกนบอกทุกคน ให้หันไปดูฝูงซอมบี้ที่กำลังเดินเข้ามาหาพวกเขา
“วิ่ง!!!!!”ซิ่วหมินตะโกนขึ้น
จากนั้นพวกเขาก็วิ่งหนีฝูงร่างไร้วิญญาณอย่างเอาเป็นเอาตาย
ความคิดเห็น