คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3
ณ ศูนย์วิจัย
“ศาสตราจารย์เป็นไงมั่งครับ ผมมาแล้ว”
ด๊อกเตอร์จองซูนั่งลงและพยุงศาสตราจาย์ฮยอกแจไว้ในอ้อมแขน
“ผมลองฉีดยาที่พวกเราช่วยกันทำขึ้นมา แล้วจู่ๆ ก็เกิดวูบขึ้นมา”
“แล้วตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างครับ”
“ผมรู้สึกปวดหัว ราวกับหัวจะระเบิด ”
ศาสตราจารย์ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ใบหน้าและปากของเขาซีดขาว
“ตัวของศาสตราจารย์ร้อนมากเลยนะครับ ผมว่าผมพาศาสตราจารย์ไปโรงพยาบาลในเมืองดีกว่า”
หลังจากนั้นด๊อกเตอร์จองซูก็พาศาสตราจารย์ฮยอกแจไปโรงพยาบาล
11.20 ณ โรงพยาลใจกลางเมือง
“หมอครับ! ช่วยด้วยครับ!”
“คนไข้เป็นอะไรมาครับ”
“เอิ่ม..ผมคิดว่าเขาน่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่น่ะครับ”
“ครับๆ งั้นคุณพาเขาไปที่เตียงเลยครับ เดี๋ยวหมอจะดูอาการให้”
แล้วด๊อกเตอร์จองซูก็อุ้มศาสตราจารย์ฮยอกแจไปที่เตียง
อึก! กรึกๆ!
ด๊อกเตอร์จองซูรีบวิ่งไปที่เตียงเพื่อดูอาการของศาสตราจารย์ฮยอกแจ
“ศาสตราจารย์เป็นอะไรไปครับ โอ้ย! ศาสตราจารย์กัดผมทำไม”
ด๊อกเตอร์จองซูก้มมองรอยฟันของศาสตราจารย์ที่แขนของเขา ที่ตอนนี้มีเลือดซึมไหลออกมา
“แน่ใจเหรอครับว่าเขาเป็นแค่ไข้หวัดใหญ่ ทำไมเขาถึงมีอาการชักเหมือนอาการคนเป็นลมบ้าหมูได้ละ”
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ”
“งั้นเดี๋ยวผมขอตรวจคนไข้ก่อน คุณช่วยออกไปรอข้างนอกก่อนนะครับ ได้เรื่องอย่างไงผมจะไปแจ้งให้ทราบนะครับ”
กริ๊งๆๆ
หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงโทรศัพท์ ดังขึ้น
“พ่อค่ะ อยู่ไหนค่ะทำไหมไม่กลับมาซักที”
“ขอโทษด้วยนะลูกรักพอดีพ่อมีปัญหานิดหน่อยตอนนี้ก็เลยยังกลับไปไม่ได้”
“หนูรู้สึกไม่ค่อยสบายเลยค่ะ พ่อช่วยกลับมาหาหนูหน่อยได้ไหมคะ”
“งั้นเดียวพ่อจะรีบกลับไปให้เร็วที่สุด รอพ่อก่อนนะลูกรัก”
จากนั้นดอกเตอร์จองซูก็ได้ไปถามอาการของศาสตราจารย์ฮยอกแจจากหมอ
“หมอครับ ตกลงป่วยเป็นอะไรกันแน่ครับ”
“หมอก็ไม่ทราบเหมือนกันตอนแรกดูเหมือนเขาจะมีอาการไข้หวัดใหญ่แต่จะมีอาการแทรกซ้อนของโรคลมบ้าหมู หมอคงต้องรอดูอาการไปอีกสักวันถ้าได้เรื่องยังไงแล้วเดียวผมจะบอกอีกที”
“งั้นถ้าได้เรื่องยังไงก็โทรบอกผมด้วยนะครับ”
จากนั้นดอกเตอร์จองซูก็รีบกลับไปที่บ้าน
12.10
หลังจากที่ดอกเตอร์จองซูออกออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน ศาสตราจารย์ฮยอกแจ ก็เริ่มฟื้นสติจากร่างกายที่เคยมีเลือดเนื้อกลับกลายเป็นร่างที่ซีดเซียวไร้ซึ่งวิญญาณและสิ่งที่เขาต้องการก็ทีเพียงแค่อย่างเดียวคือ เนื้อสดๆ
ณ บ้านดอกเตอร์จองซู
กริ๊ก!
“พ่อกลับมาแล้วลูก อาการเป็นยังไงบ้าง”
“หนูรู้สึกปวดหัว แล้วก็ปวดท้องนิดหน่อยค่ะ คุณพ่อเป็นอะไรไปคะ ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้”
“พ่อรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวพ่อลงไปเอายามาให้กินดีกว่าเนอะ”
“โอเคค่ะ ขอบคุณค่ะพ่อ”
หลังจากดอกเตอร์จองซูเอายาให้ลูกของเขากินแล้ว เขาก็ลงมาที่ห้องทดลองใต้ดินเพื่อค้นหาเกี่ยวกับอาการของศาสตราจารย์ฮยอกแจ
15.30 ณ โรงพยาบาลใจกลางเมือง
“ที่จริงนายไม่เห็นต้องพาฉันมาโรงบาลเลยนะคริส ฉันไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้นสักหน่อย”
“ก็ฉันเป็นห่วงเลย์นี่ เมื่อวานนี้ก็ไม่มาเรียน แถมฉันยังไม่ได้ไปเยี่ยมนายอีก เลยพามาตรวจอาการสักหน่อย”
คริสพูดพลางโอบไหล่ของเลย์เดินพาเข้าไปในโรงพยาบาล
ปัง!
เสียงปืนปริศนาดังขึ้น ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล
ความคิดเห็น