ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คนในความลับ>2
อนนี้ผมอยู่สะพานแห่หนึ่ผมสะพายระเป๋าออมาพร้อมับวาหมายไว้ 1 บับใวามในหมายไม่ไ้ยาวมา เนื้อวามไม่ไ้โทษใรเรื่อนี้ที่ผมับพี่ิน้ออยู่ในสภาวะหรือวามสัมพันธ์นี้ผมเป็นนเริ่มทั้นั้น...
ผมแ่เ็ที่หลรันที่ไม่สามารถใ้ีวิอยู่ับผมไ้ลอเวลา..มอ่ายๆเหมือนเมียเ็บ 5555
ลีัเลย...
ผมนั่มอแม่น้ำมาหลายั่วโมโทรศัพท์ผมสั่นนแบหมไปแล้วผมไม่สนใและปล่อยทิ้ไปอนนี้ผมยัไม่พร้อมะเอใร...ผมปล่อยัวเอมับวามรู้สึว่าเปล่า...
ผมหวัว่าเรื่อนี้ะบ่ายๆนะ...ผมเหนื่อยแล้ว...
(วามในใอิน)
ยีนส์หายไปผมลับมาไม่เอน้อมายืนรอเหมือนทุทีผมรู้สึวูบโหวในใทำไมเหมือนรู้สึว่าะโนทิ้อีแล้ว..
ผมโมาับวามาหวัอรอบรัวผม้อเรียนเ่้อเล่นีฬาเ่้อเ้ามหาวิทยาลัยีๆทุิรรมผม้อที่ 1 นผมีัวออห่าาทุนผมไม่มีเพื่อนไม่มีนรัผมปิั้นทุนออาัวผมๆไม่อยาให้ใร้อมาอยู่ับวามันวามหวัรอบรัวมนวันนั้นผมเอับยีนส์เ็ที่ยืนร้อไห้และำลัะ่าัวายสิผมที่ำลัิ่ับวามิผมออัววิ่มา่วยน้อและรับน้อมาูแลแรๆผมพยายามหลอัวเอว่านั่นือน้อายผมนนึแ่พออยู่้วยบ่อยๆน้อลายเป็นรอยยิ้ม ลายเป็นเสียหัวเราะอผม ลายเป็นวามสุเียวที่ผมมีในีวิผมเริ่มเสพิารอยู่ับน้อวันนั้น้อสารภาพรัับผมๆเสียหลัและหลบหน้าน้อเพื่อทบทวนัวเอเป็นสัปาห์นวันนั้นผมเอน้อับเพื่อนผู้ายน้อยิ้มหัวเราะับนอื่นใผมมันร้อในใว่าหวทำไมน้อ้อยิ้มให้ใรๆผมอยาะเ็บน้อไว้นเียวมันเป็วามเห็นแ่ัวอผม...
วันนั้นผมลับไปหาน้อผมเอน้อที่เปิประูรอรับวามรู้สึที่ผมิมาวามหนับนบ่าที่ผ่านมาทั้สัปาห์หายไปผมแมร่โระโทษวามิสับสนอัวเอ..
ผมอน้อและปล่อยทุวามรู้สึไปให้น้อผมเสพิารอยู่ับน้อผมพอรู้ว่าน้อ้อทนับสถานะที่แทบะไร้ัวนบันแบบที่บอใรไม่ไ้ผมพยายามหาทาออลอผมวาแผนไว้ให้หลานายึ้นมาแทนผมเ็บเินเพื่อใ้ีวิที่เหลือให้น้อนวันรบรอบ 5 ปีอเราผมผิสัาผมลอับน้อไม่ไ้วันนั้นผม้อพาน้ออาิไปทาน้าวไปวาแผนเอร์ไพส์แฟนอน้อแ่ผมไม่ไ้บอน้อนน้อเสียใผมพยายามปลอบใัวเอว่าให้อทนอีไม่นานเราะไ้อยู่้วยันแล้วผมเรียมทุอย่าเพื่อน้อแ่วันนี้ผมรู้ว่าผมิผิน้อไม่รอ...
ผมพยายามโทริ่อน้อ..แ่ที่แย่ว่านั้นือผมไม่รู้ะไปามน้อที่ไหน..ผมไม่มีเบอร์น้อสันผมเหมือนเอทาันลอเวลาผมมีน้ออยู่้าๆผมไม่เย้อามหาน้อๆอยู่ในสายาผมลอผมไม่รู้ะไปามหาน้อที่ไหน...
ยีนส์รับลับมาหาพี่ไ้ไหมลับมาฟันโ่นนี้่อนพี่อยู่นเียวไม่ไหวรับลับมาหาพี่่อนลับมาฟัอนาที่พี่วาไว้่อน..พี่รู้ว่าพี่ผิ..ลับมาฟัำอโทษอพี่่อนรับ..
(วามในใอิน 2)
ถึผมะเสียใแ่ไหนผม็ยั้อทำามหน้าที่อัวเอาที่เยทำานอยู่ในรอบเนี๊ยบนเือบะเป็นหุ่นยน์แล้วแ่อนนี้ผมทำานหนัยิ่ว่าทำทุอย่าเอเพื่อส่่อให้หลานายที่มารับ่ว่อ....
ผมะไม่โทษว่าเป็นวามผิอยีนส์ผมะโทษวามโ่อัวเอที่ทำให้ทุอย่าแย่ลเอผมเลียร์ทุอย่าให้เรียบร้อย.. เพราะผมะออามหาน้อเอไม่ว่าน้ออยู่ที่ไหนามหาให้เอยัไีวิที่เหลือผมวาแผนไว้ะอยู่ับน้ออยู่แล้วและมันะเป็นไปามแผนเิม
ยีนส์รอพี่นะพี่ำลัไปรับรอให้อภัยนโ่นนี้้วยนะรับ
ผมใ้เวลาเือบ 6 เือน เพื่อะเลียร์ให้ทุอย่าเรียบร้อยและวันนี้มัน็สำเร็แล้วรับผมยอมรับว่าในระหว่าารประุมบอร์บริหารั้านอย่าเห็นไ้ัแ่ไม่สามารถทำอะไรไ้เนื่อาเปอร์เ็น์ารถือหุ้นอผมที่มีผมวาแผนทุอย่ามาแล้วและทุอย่าเป็นไปามที่ผมำหน.. Project ที่ไ้รับารอบรับที่ีมาลอพร้อมทำเินนไ้ทุนไ้รับส่วนแบ่ผมให้หลานายเรียนรู้มันมาลอผมแ่เร่เวลาให้เร็วึ้นเท่านั้นเอ...
แน่นอนผมทะเลาะับที่บ้านอย่าหนัและโนัาาที่บ้านเพราะผมบอแ่ว่าผมอยาวามือและพัทุนเลยลวามิเห็นให้ผมพั...ั้สิ่อนลับมาทำานใหม่แ่ผมไม่ลับมาแล้วรับผมิว่าลอหลายปีผมทนทำเพื่อนอื่นมามาพอแล้ว...
ทำนหัวใผมหายไป...วันนี้ะอามหัวใผมลับมาและใ้ีวิอัวเอสัที...
(ยีนส์)
เวลาผ่านมานานแล้วอนนี้ผมใ้ีวิโยารเินทาถ่ายรูปไปเรื่อยๆเอนมามายผมยัิถึพี่ินลอแ่แ่ไม่ไ้ไปเอไม่ไ้าม่าวลัวใัวเอรับลัวว่าะใอ่อนอีรัแรอผมสบายีสินะ....
ผมำลันั่รถเพื่อลับบ้านพัผมไม่ไ้ไปไหนไลเลยนะอ้อ..ลืมบอไปอนนี้ผมมาเป็นรูอาสาที่นึ....
ทุอย่าำลัไปไ้ีเลยรับ..ผมอยู่ับเ็ๆอยสอนหนัสือบ้า...เล่นเป็นเพื่อนบ้าเ็ๆน่าสสารนะรับบานพ่อแม่ไม่มีบานโนทิ้แ่ทุนที่นี่พร้อมูแลน้อๆและน้อๆทุนน่ารัับผมเสมอ..
"พี่ยิๆ" แรระุาาเทำให้ผมเลิเหม่อและ้มลเพื่อมอเ็ื้อรหน้า...แอบหนีออมารอผมอีแล้วนะ..
"ปอนทำไมมาอยู่รนี้รับหืม" ผมย่อัวลให้อยู่ในระับเียวัน่อนะ้อหน้าปอนที่ยิ้มนเห็นฟันหลอพลาอบ..
"มายอพี่ยิัย"
"แ่รนี้มันมืนะทำไมไม่รอในบ้านออมาทำไมรับ"
ผมย่นิ้ว่อนะเริ่มุเ็รหน้า
"ไม่อัะยายหรอรอพี่ยิเะ็มาัย"
เฮ้อออออ~ เหนื่อยะพูแล้วผมอุ้มปอน่อนะพาเ้าบ้าน
"ราวนี้ให้อภัย่อนนะราวหน้าถ้าออมาอีพี่ะไมุ่ยับปอนและไม่มาที่นี่อีเลย"
"แะ..ฮึ"
อ้าวร้อะละ...
"มะมาหยอปอนื้อละมะมาหยอแม่็บอปอนื้อแย้วมะมาอีปอนรอปอนลัวพี่ยิหะ..หายเหมือแม่ปอนมะรอมานะ" ปอนพูพลาออผมๆใ่อนะปลอบแ่ะ่อยๆสอนน้อเผลอสะิปมน้อนไ้เพราะวันนี้ไม่่อยมีสิิหลายเรื่อแน่เลย..
"พี่อโทษรับพี่แ่เป็นห่วปอนไม่น้อนะโอ๋ๆมารับมาเลยะมานปอนเบื่อเลยเนาะ"
ปอนพยัหน้า่อนะบไหล่ผม่อผมอุ้มปอนเ้าบ้าน่อนะพยัหน้าทัท้ายรูรัที่ยืนรออยู่...
"ปอนออไปรอยีนส์อีแล้วละสิพี่เผลอแปปเียวเอนะมะพี่อุ้ม่อเอยีนส์ะไ้วาอ"
รูนัพยายามแะปอนออแ่น้อไม่ยอมปล่อยนผมส่ายหัวและพาน้อไปส่ที่ห้อล่อมั้นานว่าะหลับน้อลัวผมหายไป..ผมพยายามแะมือปอนออหลัาน้อหลับ่อนะเินออมา้านอ...เอรูรันั่รออยู่
"เหนื่อยหน่อยนะยีนส์่วนี้เ็ๆหลายนิยีนส์มาๆอแะเอให่พี่พยายาม่อยๆบอแล้วลัวว่าถ้ายีนส์ลับบ้านะแย่ทีหลั"
"ไม่เป็นไรรับผมเ็มใผมยัไม่มีแพลนลับเร็วๆนี้รับน่าะอีนาน" ผมว่าพลามอรูรัแ่เอับสายาอ รูรัที่มอมาอยู่แล้ว... ผมพอะรู้ว่านรหน้าพยายามีบผมแ่ทำไไ้รับหัวใผมยัไม่มีที่ว่าให้ใรทั้นั้นและะไม่มีลอไปมันมีแ่นนเียวและเป็นอนๆเียวไ้เท่านั้น...
พอิเรื่อนี้ึ้นมาถ้าวันนั้นผมายไป ทุอย่า่ายว่านี้ผมะไม่้อมาทนเ็บ้ำๆับเรื่อเิมๆ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น