คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คุณครูคนใหม่
CHAPTER 1
" คุณครูคนใหม่ "
รถยนต์แบบญี่ปุ่นขับฝ่าถนน เข้ามาจอดภายในบริเวณโรงเรียนอิศราลัย โรงเรียนมัธยมศึกษาเอกชนชื่อดังย่านชานเมือง รถผ่านป้ายโรงเรียน ป้อมยามรักษาการ เข้ามาภายในรั้วโรงเรียน เผยให้เห็นความร่มรื่นที่แฝงอยู่ข้างใน ถนนสองข้างทางประกอบด้วยด้วยแมกไม้นานาพันธ์ ต้นลีลาวดียืนต้นเป็นแถวยาวสุดลูกหูลูกตาไปจนถึงอาคารเรียนที่มีการจัดวางผังอย่างกลมกลืน สลับกับกอดอกทานตะวัน และดอกไม้อีกมากมายหลากหลายสี รถตรงเข้ามายังตึกกลาง ซึ่งเป็นตึกทรงยุโรป ดูเก่าแก่ บ่งบอกถึงอายุของโรงเรียนแห่งนี้ที่ก่อตั้งและยืนหยัดผ่านร้อยผ่านหนาวมาหลายทศวรรษ ด้านหน้าตึกมีป้ายเขียนไว้ว่า ตึกอำนวยการ
..รถจอดสนิท หญิงสาวสองคนเดินลงจากรถ...คนนั่งมาด้วยพยายามหอบแฟ้มพะรุงพะรัง
.." ม่ะ อร ชั้นช่วยเอง "...
" ขอบใจมากจ๊ะปลา " หญิงสาวเอ่ยปากขอบคุณ
" ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะอร แหมก็เราเป็นเพื่อนกันนิ มีอะไรที่ช่วยได้ชั้นก็เต็มใจช่วยจ๊ะเพื่อน ห้องท่าน ผอ.อยู่ชั้นล่างสุดเดินเลี้ยงซ้ายมือนะจ๊ะ ไงชั้นจะรอเธออยู่ข้างนอกนะ สู้ ๆ ให้ผ่านการสัมภาษณ์นะ"
" ยังไงชั้นก็ต้องขอบใจเธออีกครั้งนะที่ช่วยประสานงานให้ แถมยังใจดีขับรถมาส่งอีก ถึงแม้ว่าจะผ่านการเป็นครูมา 3 โรงเรียนแล้ว แต่ยังไงก็ยังตื่นเต้นอยู่ดีนะ " หญิงสาวสูดหายใจ แสดงความพร้อมเต็มที่ มือกระชับแฟ้มเอกสารที่ประกอบด้วยประวัติและผลงานต่าง ๆ ก้าวเดินอย่างมั่นใจ "
" ทำให้เต็มที่นะ ฉันหวังว่าเราคงจะได้มาเป็นเพื่อนร่วมงานกันในเร็ววันนี้นะ " หญิงสาวที่ชื่อปลากล่าวอย่างมั่นใจ
อรดีสูดหายใจอีกครั้งและเดินอย่างมั่นใจไปยังห้องผู้อำนวยการ หล่อนเคาะห้องเบา ๆ สามครั้งตามมารยาท ก๊อก ๆๆ แล้วเปิดประตูเข้าใป
" เชิญครับ " ชายกลางคนศีรษะเกือบล้าน เจ้าของตำแหน่งผู้อำนวยการโรงเรียนเอ่ยปากเรียกหญิงสาวให้เข้ามานั่งที่เก้าอี้ " เชิญแนะนำตัวเลยครับ "
" ขอบคุณค่ะ ดิฉันอรดี ครูวิทยาศาสตร์คะ รายละเอียดประวัติของดิฉันก็อยู่ในแฟ้มเอกสารนี่คะ "
" อืม .. ผมได้อ่านประวัติของคุณคร่าว ๆ แล้วนะ ประวัติการศึกษาก็ไม่เลว คุณได้เกียรตินิยมอันดับ 1 ด้วย เอาเป็นว่าตอนนี้ทางโรงเรียนของเรากำลังขาดครูวิทยาศาสตร์ เราจึงยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะรับคุณเป็นคุณครูคนใหม่ของโรงเรียน ยินดีด้วยนะครับ เริ่มทำงานวันจันทร์นี้เลย "
" ขอบพระคุณมากค่ะทาน ผอ. " หญิงสาวยกมือขอบคุณอย่างยินดี
" ตอนนี้เรื่องที่พักผมจะให้ครูปรารถนาช่วยประสานงานบ้านพักครูหลังโรงเรียนให้ละกัน อาจจะไม่สะดวกสบายเท่าไหร่ แต่ผมว่าน่าจะพออยู่ได้ "
หญิงสาวเดินออกจากห้อง ผอ. ด้วยสีหน้าแช่มชื่น เธอรีบเดินมาหา ปลา หรือปรารถนาที่นั่งรอเธออยู่ข้างนอก ทันทีที่เห็นหญิงสาวปลารีบเอ่ยปากถามอย่างทันควันด้วยความตื่นเต้น
" เป็นยังไงบ้างอร "
อรดีตีหน้าเศร้า จนปรารถนาเริ่มสีหน้าไม่ดี " เป็นไงบ้าง ผ่านรึเปล่า "
ฉับพลันอรดีก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มอย่างมีความสุข " ไม่ได้...ได้ยังไงล่ะ "
" แหม ยัยอร หลอกกันได้ มันน่าตีซะ ยินดีด้วยนะที่เราจะได้เป็นเพื่อนร่วมงานกัน "
" จ้า..ว่าแต่ตอนนี้ปลาต้องพาอรไปดูบ้านพักก่อนนะ "
" ได้สิจ๊ะ คุณครูคนเก่ง อย่าช้า ๆ ไปดูบ้านพักกัน "
รถของหญิงสาวขับจากตึกกลางเลี้ยวลัดเลาะหมู่อาคารเรียน จนผ่านถนนดินลูกรังแคบ ๆ ตามรั้วโรงเรียน รถเลี้ยวถึงท้ายโรงเรียนซึ่งเป็นที่ตั้งของกลุ่มบ้านพักครูเรียงราย จนถึงบ้านหลังสุดท้ายรถจึงจอดสนิท อรดีมองดูสภาพของบ้านพักอย่างพิจารณาก่อนจะก้าวลงจากรถ
คนที่ไม่เคยเป็นครูอาจจะวาดฝันสวยหรูว่าบ้านพักครูนั้นจะต้องใหญ่โตโอ่อ่า สะดวกสบาย แต่ในความเป็นจริงแล้วบ้านพักครูก็คือบ้านที่ถูกเติมต่อให้พออยู่อาศัยกันแดด ฝนได้เท่านั้น ด้วยงบประมาณที่จำกัด มันคือซากปูนซากไม้ที่ผ่านการใช้งานมารุ่นต่อรุ่น เหมือนดังเช่นบ้านพักครึ่งตึกครึ่งไม้ที่กำลังจะกลายเป็นบ้านพักของอรดีในขณะนี้
ปรารถนาเริ่มสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของอรดี จึงเอ่ยตัดบทขึ้นมาว่า
" เอ่อ อร พอดีบ้านพักครูหลังอื่นเต็มหมดแล้วจ๊ะ เหลือหลังนี้หลังเดียว เจ้าของเพิ่งออกไปประทันหันจ๊ะ ก็เลยว่าง เราลองเข้าไปดูข้างในกันไหม หญิงสาวไม่รอช้าที่คว้าแขนอรดีเดินเข้าไปที่บ้านพัก หล่อนล้วงกระเป๋าควานหากุญแจ จนพบแล้วค่อย ๆ ไขเข้าไปข้างในบ้าน
ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้านอรดีแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อพบว่าข้าวของโต๊ะเก้าอี้ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ แทบไม่มีแม้แต่คราบฝุ่นผงเกาะตามผ้าม่านและร่องหน้าต่าง เจ้าของเดิมคงเป็นคนมีระเบียบวินัยมาก หล่อนคิดในใจ
" เป็นไงละจ๊ะ บอกแล้ว เห็นข้างนอกขรุขระ แต่ข้างในมันต๊ะติ๊งโหน่งนะจะบอกให้ " ปรารถนาเอ่ยปากบอกเพื่อนสาวที่ตอนนี้กำลังใช้สายตาพิจารณาแต่ละส่วนในบ้านพักครูหลังนี้
" เราไปดูห้องนอนชั้นบนกันดีกว่า " ปลาเอ่ยปากชวน
สองสาวก้าวเดินขึ้นบันไดวนเพื่อไปสู่บ้านพักชั้นบน ซึ่งป็นห้องนอนที่มีเตียงนอนกว้างพอสมควร อรดีเดินสำรวจดูข้าวของอย่างพินิจพิเคราะห์ ด้วยสีหน้าที่พึงพอใจ หล่อนเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อมองดูวิวข้างนอก ป่าไมยราพยักษ์กำลังขึ้นรกรุงรังบนหนองน้ำชื้นแฉะ เห็นควันจากโรงงานลิบ ๆ ตามแบบฉบับชานเมืองทั่วไป
" เป็นไงบ้างอร พอจะอยู่ได้ไหม " ปลาเอ่ยปากถาม
" โอเคเลยแหละ ตอนแรกที่ชั้นเห็นภายนอกนะ นึกว่าจะอยู่ไม่ได้ซะแล้ว แต่พอเข้ามาดูข้างใน กลับดูดีกว่าที่คิดซะอีก อืมว่าแต่เจ้าของเก่าเขาไปไหนเหรอจ๊ะ "
" เอาน่าอร อย่าไปถามถึงเลย แค่อรอยู่ได้ ปลาก็พอใจละ "
อรดีเหลือบไปเห็นตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเตียงนอน หล่อนรู้สึกว่านี่คือสิ่งสุดท้ายที่ยังไม่ได้สำรวจ จึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แต่ทันทีที่เปิดตู้ออกมา หญิงสาวกลับได้กลิ่นเหม็นเน่าที่สุด เท่าที่ชีวิตนี้เคยได้กลิ่นมา กลิ่นเน่านั้นเสียดแทงเข้าจมูกจนหล่อนแทบช็อคและกรี๊ดออกมาลั่นบ้าน จนปรารถนาต้องรีบวิ่งเข้ามาประคองเพื่อนสาว
" อร อร.. เป็นอะไรเหรอ ทำใจดีดีไว้ "
" ปลา... เมื่อกี๊อรเปิดตู้แล้วมีกลิ่นเหม็นมากเลยจ๊ะ กลิ่นมันเหมือนซากอะไรเน่า ๆ อะ "
ปลารีบประคองอรดีให้มานั่งพักบนเตียง แล้วเดินเข้าไปสำรวจตู้เสื้อผ้าดังกล่าว
" ก็ไม่เห็นมีกลิ่นอะไรนี่ ไม่เชื่อก็มาดูเลย " หญิงสาวเอ่ยปาก
อรดีค่อย ๆ เดินไปที่ตู้อีกครั้งอย่างหวาดผวา แต่ก็พบว่าไม่มีอะไรเลยนอกจากตู้เสื้อผ้าที่ว่างเปล่า
" ปลาว่าอรคงเหนื่อยมมากแล้วละวันนี้ พักผ่อนได้แล้วนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรเรียกปลาได้ตลอดเวลานะจ๊ะ งั้นปลากลับก่อนนะ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ปลาจะพาอรไปดูห้องทำงานจ๊ะ "
ปรารถนาขับรถจากไปแล้ว เหลือเพียงอรดีที่มองรถของเพื่อนสาวขับออกไปอย่างช้า ๆ หล่อนคงจะเหน็ดเหนื่อยจริง ๆสำหรับวันนี้ หญิงสาวค่อย ๆ หย่อนตัวลงบนที่นอน แล้วดวงตาก็ค่อยหลับลงในที่สุด
ความคิดเห็น