คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 5 : ของเดิมพัน
5
ของเดิมพัน
-เช้าวันถัดมา-
♫~
ฉันที่กำลังนอนน้ำลายยืดอยู่ (บอกเพื่อ ?) ต้องหุบปากแล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนโต๊ะหัวเตียงดังลั่นขึ้น อะไรกันเนี่ย ที่นาฬิกาบอกเวลาว่าเพิ่งจะแปดโมงเช้าเองนะ แล้ววันนี้ก็เป็นวันหยุดของวิเฟอร์ ฯ ด้วย (วิเฟอร์ไฮสกูล เรียนวันเว้นวัน โคตรรักโรงเรียนนี้ก็เพราะข้อนี้เนี่ยแหละ !!) ใครมันโทรมานะ
“ฮัลโหล”
[ได้เวลาทำงานแล้ว ~ ]
ตาฉันเปิดโพลงขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินน้ำเสียงจากปลายสาย จะถามว่าทำไมฉันถึงรู้ว่าเป็นเขา ก็เสียงหล่อ ๆ แต่แฝงไปด้วยความกวนเท้าแบบนี้ ก็มีอยู่คนเดียวน่ะแหละ แถมเสียงในโทรศัพท์ก็ไม่ต่างจากเสียงจริงเล้ย
“นี่นาย ... ไอ้บ้าเฮดโฟน !”
[เออสิวะ ยัยบื้อเมมโม ! วันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องมาตกลงกับฉันอย่างเป็นทางการน้า]
“ตกลงอะไรอย่างเป็นทางการ -_- ”
[ก็เรื่องของเราไง]
“ฉันกับนายเราเคยมีเรื่องอะไรกันหรือไง”
[นี่เธอลืมจริง ๆ หรือเธอแกล้งฉันกันเนี่ย !!!! ก็เรื่องนักโทษนั่นไงเล่า] เฮดโฟนพูดด้วยน้ำเสียงหัวเสียงอย่างมากที่ฉันถามออกไปแบบนั้น เออ จริงแฮะเรื่องที่ฉันต้องเป็นนักโทษคดีบ้า ๆ บอ ๆ นั่นนี่นา
“อ๋อ โทษที ฉันลืมไปสนิทเลย”
[เธอนี่ขี้ลืมเป็นบ้าเลยนะ มีเรื่องกับคนใหญ่คนโตอย่างฉันแล้วลืมได้ไงเนี่ย -__- เก้าโมงครึ่งเจอกันหน้าร้านเบเกอรี่ที่ใหญ่ที่อร่อยที่สุดของเอเท็นไซต์นะ โอเคมั้ย]
“ไม่โอเค !”
[ฉันรู้ว่าเธอจะต้องตอบแบบนี้ -*- เซ็งจริง ๆ เลย ถ้าเธอไม่ผิดจริง ๆ ล่ะก็ ... เธอก็มาคุยกันให้รู้เรื่องดิ เอาแต่ปฎิเสธก็เท่ากับเธอเป็นคนผิดนะ]
“โอเค ... ไปก็ได้”
[ดีมาก ! แล้วเจอกัน]
เฮดโฟนพูดจบแล้วก็วางสายลงไปทันที เหอะ ๆ ที่ฉันรีบตอบตกลงก็เพราะว่า ...
ในบ้านมันไม่มีอะไรกินเลยยังไงล่ะ =_= เพิ่งนึกขึ้นมาได้เมื่อกี้นี้เอง ถึงถ้าฉันไม่ตอบตกลงไปเมื่อเดินเข้าห้องครัวเปิดตู้เย็น ตู้เก็บอาหาร ก็ต้องไปที่นั่นอยู่ดีน่ะแหละ ว่าแล้วก็ไปอาบน้ำดีกว่า อยู่ใกล้ ๆ นี่เอง เหลือเวลาตั้งชั่วโมงครึ่งไม่สายหรอก
ขณะนี้ ฉันกำลังนั่งอยู่ในร้านเบเกอรี่ที่ใหญ่ที่อร่อยที่สุดของเอเท็นไซต์แล้ว จริงสิ ... อีตาบ้านั่นแค่บอกว่าฉันเป็นนักโทษเท่านั้น แต่ไม่ได้บอกว่าจะต้องถูกทำโทษถึงเมื่อไหร่ แต่ ... ฉันก็ไม่สนใจหรอกว่านายบ้านั่นจะพูดบลา ๆๆ อะไรบ้าง ถ้าฉันโชว์ไอ้นี่ต่อหน้าเขา ... เขาจะต้องชะงักทันที ... ก็เพราะว่าในมือของฉันมันกำลังถือ ...
กุญแจโกดัง !!!!!
ใช่ ... ทุกคนรู้ใช่มั้ยว่าเขาต้องการมันมาก ๆ เฮ้อ ~ ... ดีจริง ๆ เลยที่ไม่ได้เผลอให้เขาไปตอนนั้นน่ะ ตอนนี้ขอฉันใช้ประโยชน์หน่อยก็ล่ะกันนะ หึ ...
ไม่นานนักหลังจากที่เดินหน้าลั้ลลามาก็ถึงสถานที่นัดเจอระหว่างฉันกับเฮดโฟนจนได้ ถ้าไม่ติดว่าทุกที่ที่ฉันเดินผ่านคนแน่นล่ะก็ ฉันเขย่งขาเดินไปแล้ว เอเท็นไซต์นี่ ... สมกับเป็นห้างชื่อดังอันดับสามของโลกจริง ๆ มองไปโซนข้างหน้าที่เป็นโซนขายของกิน หรือของใช้หรืออัลบั้มเพลงของศิลปินต่าง ๆ ของประเทศเกาหลีแล้วอยากเดินเข้าไปแฮะ โซนยอชิแด ออนนี ~
อ๊ะ ... ฉันคิดว่าฉันคิดอะไรเจ๋ง ๆ ออกแล้วล่ะ ฮะ ๆ มาทำเรื่องสนุก ๆ ต้อนรับเฮดโฟนกันดีกว่า ~ ฉันยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนที่จะเปิดประตูร้านเบเกอรี่เข้าไป แล้วมุ่งไปที่เคาน์เตอร์ของร้าน พี่พนักงานเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อฉันยืนเท้าแขนอยู่ เธอยิ้มกว้างก่อนที่จะทักทายฉัน
“อ้าว เมื่อวานไม่เห็นหน้าเลย ... มาครั้งนี้จะมาจัดหนักล่ะสิท่า” พี่วูที่ทำงานเคาน์เตอร์ประจำที่ร้านเบเกอรี่ที่นี่พูดแซวขึ้น เมื่อเห็นหน้าฉัน ฉันกับพี่วูเราสนิทกันแล้วน่ะเลยไม่ต้องคุยแบบเรียบร้อยซะเท่าไหร่ เฮ้อ ... เพราะเรื่องบ้า ๆ นั่นแท้ ๆ เลย ทำให้ฉันอดกินโกโก้ปั่นกับเค้กบราวน์นี่ เฮอะ !
“ใช่แล้ว เมมเอาโกโก้ปั่นเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนจากเค้กบราวน์นี่เป็นอย่างอื่นนะ”
“แล้วจะเปลี่ยนเป็นอะไรแทนล่ะ” ฉันยิ้มมุมปากก่อนที่จะเอ่ยปากออกไป เอาล่ะวะ ยอมอ้วนสักวัน
“เป็นเค้กไอศกรีมทุกรสเลยค่ะ ! ”
“ทุกรสเลยเหรอ ราคาแต่ล่ะถ้วยไม่เบาเลยนะเมม” พี่วูทำสีหน้าหวาด ๆ เมื่อได้ยินออร์เดอร์ของฉัน
“วันนี้เมมมีเพื่อนมาเลี้ยงน่ะ จัดมาเลยนะพี่ คิดราคาคูณสองด้วยนะ” ท่อนหลังฉันใช้หลังมือข้างนึงปิดแนบที่แก้มแล้วกระซิบบอกพี่เขา
“จะบ้าเหรอ เพื่อนเลี้ยงทั้งทีไม่เกรงใจเขาหน่อยหรือไง”
“เอาน่าพี่วู ... ทำตามที่เมมบอกเถอะ รายได้ขึ้นเป็นเท่าตัวเลยเชียวน้า ~”
“โอเคจ้ะ แม่สาวน้อย ~” พี่วูถอนหายใจก่อนพูดอย่างปลง ๆ กับคำพูดและท่าทางของฉัน ก่อนที่จะทำเสียงยานตบท้ายแล้วเรียกพนักงานของร้านให้มารับออร์เดอร์ เฮดโฟน ... วันนี้กระเป๋าเงินนายฉีกแน่ ! ฮ่า ๆ
เมื่อกลับนั่งที่เดิมได้ประมาณห้านาที ออร์เดอร์ที่ฉันสั่งไว้ทั้งหมดก็มาถึง ว้าว ... ให้ตายสิ น่าหม่ำทุกรสเลย *O* ระหว่างนี้กินรออีตานั่นดีกว่า ตอนนี้เพิ่งจะเก้าโมงกว่า ๆ เอง สบายล่ะฉัน อิอิ ฉันแสยะยิ้มอย่างดีใจก่อนที่จะหยิบช้อนอุปกรณ์หลักขึ้นมาทันที พร้อมกับจ้องไปที่เค้กไอศกรีมรสช็อกโกแลตเป็นอันดับแรก ฮ่า ๆๆๆ วันนี้ฉันจะกินให้ซะใจไปเลย ว่าแล้วก็ตักกินเลยดีกว่า อ้ามมมมม ~ ^^
สิบนาทีผ่านไป ~
ถ้วยเค้กไอศกรีมที่สั่งมาทั้งหมดประมาณสิบถ้วย ตอนนี้เหลือถ้วยที่มีเค้กไอศกรีมอยู่ห้าถ้วยแล้ว ฮะ ๆ แหม ... ก็มันอร่อยนี่นา แล้วฉันยิ่งเป็นพวกกินได้เรื่อย ๆ ด้วย ไม่ใช่ว่าทุกคนจะตกใจกันคนเดียวหรอกนะว่าทำไมฉันถึงได้กินเร็วแล้วเยอะขนาดนี้ ฉันเองก็ทึ่งเหมือนกันล่ะน่า -_- ผ่านไปแค่สิบนาทีเท่านั้น ฉันสามารถฟัดเค้กไอศกรีมไปแล้วห้าถ้วย เฮ้อ ~ โชคดีไปนะ ที่ตรงที่ฉันนั่งมีพนักกั้นอยู่ แล้วก็ไม่มีคนมานั่งแถว ๆ นี่ด้วย ไม่งั้นล่ะก็โดนนินทาไม่รู้ลืมแน่ มองไปที่นาฬิกาข้อมือของตัวเองตอนนี้ก็เก้าโมงครึ่งแล้วนี่ ! ยังไม่เห็นหัวอีตาเฮดโฟนเลย อย่างนี้ต้องโทรไปจิก !
ฉันเอาศอกทั้งสองข้างวางไว้บนโต๊ะอย่างอารมณ์ดีแล้วถือโทรศัพท์มือถือด้วยมือทั้งสองข้างให้อยู่ระดับสายตาของตัวเองก่อนที่จะกดหาเบอร์ที่เมมเอาไว้ว่า ‘ไอ้บ้า ~’ แล้วโทรออก เป็นคนนัดแท้ ๆ แต่มาสาย อย่างนี้ต้องเล่นงาน ~
ตื๊ดดดดดดดดดดดดด ~
[ฮัลโหล] เสียงสัญญาณต่อสายดังได้ไม่นานก็ได้ยินน้ำเสียงที่สมองของฉันจำได้แม่น
“ว่าไง พ่อคุณ นี่ก็ถึงเวลานัดแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก” พูดพร้อมกับตักเค้กไอศกรีมเข้าปากไปด้วย อ้าม ~
[รถมันติด ... รอหน่อยไม่ได้หรือไง] น้ำเสียงห้วนสุด ๆ ของเขาทำให้ฉันต้องเอาโทรศัพท์มือถือออกจากหูไปสองวินาทีเลยแหละ ท่าทางอารมณ์เสียมากเลยนะเนี่ย
“เป็นคนนัดแท้ ๆ แต่มาสายอย่างนี้มันไร้มารยาทนะยะขอบอก”
[ฉันตั้งใจที่ไหนกันเล่า พอดีมันเกิดอุบัติเหตุ รอหน่อยล่ะกัน]
“แล้วอย่าเบี้ยวล่ะ ไม่งั้นนะ ... หึ ๆ” ก่อนที่จะตักไอศกรีมเข้าปากอย่างรื่นเริงอารมณ์ ไม่งั้นนะ ฉันก็ต้องเป็นคนเสียค่าไอศกรีมทั้งหมดเลยน่ะเซ่ ! TOT
[ไม่งั้นอะไร ... เธอจะทำอะไรฉัน]
“ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพสร์น่ะสิ รีบมาไว ๆ ล่ะกัน ฉันอยากเจอนายจนใจจะขาดอยู่แล้ว ~”
[มาแนวไหนวะเนี่ย -_-*]
แล้วฉันก็กดวางสายไปตามระเบียบ
ประโยคสุดท้ายที่ฉันพูดน่ะ ทุกคนคงรู้ดีนะว่าตอนนี้ฉันกำลังจะสื่อถึงอะไร ถ้าหมอนั่นเข้ามาแล้วเจอฉันกำลังฟัดเค้กไอศครีมทั้งสิบถ้วยนี่ แล้วรู้ตัวว่าเขาต้องเป็นคนจ่ายทั้งหมด รับรองงานนี้ หงายหลัง !
ระหว่างที่กำลังนั่งกินถ้วยที่หกอยู่ได้ประมาณครึ่งถ้วย เซ้นส์ของฉันมันก็บอกว่าเขามาถึงแล้ว ฉันเงยหน้ามองไปที่ประตู ก็พบว่า ... เฮดโฟนกำลังเดินเข้ามา ! อั้ยยะ ... ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว
♫~
เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น ทำให้ฉันต้องใช้มือข้างนึงหยิบมันขึ้นมารับสาย แล้วก็ไม่ต้องดูหน้าจอหรอกว่าเป็นใคร ก็เป็นอีตาเฮดโฟนนั่นแหละที่โทรเข้ามา ก็ฉันเห็นเขายืนตรงประตูแล้วกำลังยกโทรศัพท์มือถือแนบหูอยู่นี่ไง เชื่อสิ ... ว่าเขาต้องถามว่าฉันนั่งอยู่ตรงไหนแน่ ๆ
“ฮัลโหล”
[เธอสิงสถิตอยู่ตรงไหนเนี่ย] ดูมันใช้คำ -_-
“โต๊ะหลังสุด” จบคำพูดของฉันเขาก็วางสายลงไปเลย ทำให้ฉันหงุดหงิดนิดหน่อย จะไม่ตอบอะไรออกมาเลยรึไงกันนะอย่างเช่น โอเค ประมาณเนี่ย ห้วนเกินไปป่ะ
แต่นั่นไม่สำคัญหรอก สำคัญตรงที่คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีเหลือง ข้างในใส่เสื้อยืดสีดำกำลังมุ่งหน้ามาทางโต๊ะที่ฉันกำลังนั่งกินไอศกรีมอยู่ต่างหาก ท่าทางเขาดูชิลมาก ~ ให้ตายสิ ... ยอมรับก็ได้ว่าหมอนั่นก็หล่อนะ (พูดพร้อมกับทำเป็นลอยหน้าลอยตา)
“นะ ... นี่เธอ O_O !!!” ฉันที่กำลังมุ่งหน้าไปที่เค้กไอศกรีมถ้วยที่เจ็ด ต้องชะงักกึกแล้วหันหน้ามองไปตามเสียงทันที ก็พบว่า ... ฮ่า ๆๆๆ เห็นเฮดโฟนทำสีหน้าตกใจสุด ๆ เมื่อมองมาที่โต๊ะแล้วเห็นถ้วยไอศกรีมทั้งสิบถ้วยตั้งตระหง่านอยู่บนโต๊ะ ! แล้วที่สำคัญ ... ถ้วยที่มีเค้กไอศกรีมอยู่นั้นมีแค่สามถ้วยเท่านั้น ! ฉันล่ะอยากจะหัวเราะให้โลกใบนี้แตกไปเลยล่ะตอนนี้ สีหน้าของเขามันตลกมาก ตลกมากจริง ๆ ฮ่า ๆๆๆ แต่ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจเขา แล้วทำท่ายกถ้วยไอศกรีมที่เจ็ดมาอยู่ใกล้ ๆ มือ แต่ทว่าพอฉันกำลังตักเค้กไอศกรีมอยู่นั้น เฮดโฟนก็เข้ามาจับข้อมือที่กำลังถือช้อนอยู่พอดี ! อะไรเนี่ย ... ฉันกำลังมีความสุขอยู่น้า ~
“เฮ้ ! อะไรเนี่ย มาถึงแล้วก็นั่งสิ มาจับข้อมือฉันทำไมกันเล่า เห็นมั้ยเนี่ยว่าฉันกำลังกินอยู่น่ะ” ฉันทำเป็นอารมณ์เสีย ก่อนที่จะพยายามดึงมือให้ออกจากการจับของนายเฮดโฟน แต่ก็ไม่สำเร็จแฮะ อีตานี่จับซะแน่นเลย
“เธอกินเยอะกินไปหรือเปล่าเนี่ย ! เฮ้ย ... แล้วที่สำคัญ แต่ล่ะถ้วยราคาไม่ใช่ถูก ๆ เลยนะ !”
“แล้วไงอ่ะ ! ก็มันไม่ใช่เงินฉันนี่” ฉันทำท่าไม่สนใจ ก่อนที่จะแกะมือของเขาออกแล้วจะกินเค้กไอศกรีมต่อ แต่คราวนี้เฮดโฟนแย่งถ้วยมันไปเลยอ่ะ ! อีตาบ้า ! ไม่เห็นหรือไงว่าฉันกำลังกินอยู่น่ะ !
“เฮ้ ! ทำอะไรของนายน่ะ เอาคืนมานะ” ฉันพูดก่อนที่จะเอื้อมมือเพื่อแย่งถ้วยนั่นมา แต่ก็แย่งมาไม่ได้อยู่ดี เพราะอีตาเฮดโฟนเอาไปไกลซะเหลือเกิน -^-
“ไม่ให้ ! ไอ้ที่เธอพูดว่าไม่ใช่เงินเธอนี่ ก็หมายความว่า ... ฉันต้องจ่ายงั้นดิ !”
“มันแน่อยู่แล้ว” ฉันยักไหล่อย่างไม่แยแส ก่อนที่จะมองไปที่ถ้วยอื่นที่ไม่ได้อยู่ที่มือของอีตาบ้าเฮดโฟน แต่พอจะหยิบเท่านั้นแหละ เขาก็เข้ามาฉกไปอย่างรวดเร็ว ! หมอนี่มันเร็วปานวอกจริง ๆ เลย
“ให้ฉันจ่ายทั้งหมดเนี่ยนะ” เสียงสูงยิ่งกว่าต้นตาล -_-*
“ใช่” ให้ตายสิ ... ตอนนี้ฉันมีแต่ช้อนเท่านั้นที่อยู่ในมือ ไอ้บ้าเฮดโฟนมันเอาไปครองทั้งหมดสามถ้วยเลย ! อ๊ากกกก
“เธอจะบ้าเหรอ ... นี่มันเค้กไอศกรีมนะเว้ย”
“แล้วไง ก็นายเป็นคนนัดมาที่นี่เองหนิ”
“แต่ก็ไม่ได้บอกว่าจะให้สั่งอะไรมากินด้วยซะหน่อย แถมเธอยังกระแดะมาก่อนฉันอีกต่างหาก”
“ก็บ้านฉันมันอยู่ใกล้นี่นา ... ไม่รู้แหละ ยังไงนายก็ต้องจ่าย !”
“ฉันไม่ใช่คนใจกว้าง ใจดีหรอกนะ เธอก็รู้ ! นี่เธอ ... คิดจะแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย !” เฮดโฟนตะคอกใส่ฉันอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะชี้นิ้วมาทางฉันด้วยความโมโห
“ไม่รู้สิ ไหนบอกจะมาตกลงไง ว่ามา !” ด้วยความที่ไม่อยากเถียงกับอีตานี่ต่อไปฉันเลยเปลี่ยนที่เป็นเป้าหมายของวันนี้แทน ฮ๊า ~ แค่นี้ก็สนุกแล้ว แต่ความสนุกมันก็ยังไม่จบเพียงเท่านี้หรอก หึๆ
เฮดโฟนถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเซ็งมาก ๆ ก่อนที่จะพูด
“โอเค ... เธอจะต้องอยู่ในสภาพนักโทษกับฉันเป็นเวลาสองอาทิตย์”
“สองอาทิตย์เลยเหรอ ? ไหนบอกว่ามีอะไรทำเยอะแยะเลยไง ... แล้วจะกักฉันไว้ทำไมต้องสองอาทิตย์”
“ไม่ต้องรู้หรอกน่า ... ตามจริงแล้ว เธอเป็นนักโทษที่สบายกว่าชาวบ้านเขาเลยนะเนี่ย”
“สองอาทิตย์ใช่ป่ะ” ฉันถามย้ำอีกครั้ง พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย พลางมือของตัวเองก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบสิ่งที่มันจะทำให้สถานการณ์ในตอนนี้พลิกไปเลยทันทีที่หยิบมันขึ้นมา !
“อืม ... เอ่อ ทำไมเธอต้องยิ้มอย่างนั้นด้วยเนี่ย น่าเกลียดชะมัด -O-”
“นายกลัวเหรอ ฮะ ๆ” ฉันหัวเราะน้อย ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเขา เนี่ยน่ะเหรอ ... ขาโหดของวิเฟอร์ ? โกหกกันหรือเปล่าเนี่ย
“อะ ... อะไร ใครกลัว ! เพราะมันน่าเกลียดตากห่างเล่า เวลาเธอทำสีหน้าแบบนั้นน่ะ” แหม ... ก่อนที่จะพูดนี่ต้องมีเก๊กขรึมซะด้วยนะ
“เฮ้อ ~ แต่ว่า ... ฉันมีของมาเดิมพันนะ”
“อะไร”
“สีหน้าบ่งบอกว่าอยากรู้มาก” ฉันยกช้อนขึ้นชี้ไปทางเขา
“อย่ามาลีลาสิ รีบ ๆ บอกมา” ขอสาธยายนิดนึง ตอนนี้สีหน้าของเฮดโฟนดูตลกมากกกกกกกกกกก เลยล่ะ ~ ฉันวางช้อนลง ก่อนที่จะยกมือข้างที่ถือ ‘ของเดิมพัน’ ออกมา
“ฉันอยากกลับบ้านไปไขกุญแจประตูบ้านจังเลย ~”
ปัง !
“นี่เธอ !!!!!!!!!!!!!”
ความคิดเห็น