คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 10 : ไม่ชอบ
10
ไม่ชอบ
ไม่รู้ว่าฉันมานอนข้างเวลอนเมื่อไหร่...เท่าที่จำได้ คือตอนที่เขาเอาอะไรมาฉีดใส่หน้าฉันก็ไม่รู้
ฉันอยากจะโวยวายกับเขานะว่าพาฉันมาที่นี่เพื่ออะไร แต่พอมาเห็นโน้ตบุ๊คสีดำตรงหน้านี้ ทุกคำถาม ทุกคำพูดก็เหือดหายไปหมด ราวกับโน้ตบุ๊คสีดำคือตัวดูดความคิดและการสั่งการของสมอง
อันตราย...อันตรายกำลังมาตกอยู่ที่ฉัน ตั้งแต่เห็น BCN. สลักอยู่ที่หลังหน้าจอของโน้ตบุ๊คฉันก็รู้สึกถึงเรื่องไม่ดีแล้ว
ทำไมฉันไม่รู้สึกสังหรณ์ตั้งแต่แรกว่าเขาจะชักจูงฉันเข้ามายุ่งกับ BCN. นะ ทั้งๆ ที่เขาก็เป็นนักฆ่าขององค์กรนี้แท้ๆ
“อร่อยมั้ย”
เวลอนถามพร้อมกับยื่นมือมาเช็ดที่มุมปากฉัน ฉันเงียบไม่ตอบรับอะไรเขาทั้งนั้นนอกจากปล่อยให้เขาเช็ดมุมปากแล้วพยักหน้าให้เขาเบาๆ
“อยากกินอีกก็บอกได้เลยนะเดี๋ยวทำให้”
ก็ไม่ได้อยากจะดราม่าหรอกนะ แต่รสชาติของราเม็งก็ทำให้เกือบจะลืมทุกอย่างลงไปเลย
รอให้ได้ฟีลก่อนเถอะ ฉันเล่นงานนายแน่!
ฉันได้แต่นั่งนิ่งกินราเม็งข้างๆ เวลอนอยู่อย่างนั้น แทบจะไม่พูดอะไรสักแอะหลังจากที่เขาสวมกอดเข้ามา และทำให้ฉันรู้สึกเหมือนคนรัก...บ้าน่า มันคงจะไม่ใช่หรอก เพราะเขามีตัวจริงอยู่แล้ว
ก็ผู้ชายคนนั้นไง...แต่น่าสงสารแทนเขาเนาะ ที่เวลอนเป็นผู้ชายที่กะล่อนอย่างนี้ แต่ฉันก็เชื่อแหละว่าทั้งสองต้องรักกันมากแน่ๆ
แล้วมาทำอย่างนี้กับฉันทำไม...
ไม่เอาดีกว่า ไม่คิดละ กินราเม็งต่อเถอะ!
ปิ๊งป่อง!
เสียงกดกริ่งของห้องดังขึ้น ทำให้ฉันชะงักไปชั่วขณะแล้วมองไปที่ประตูซึ่งติดหน้าจอที่ทำให้เห็นผู้กำลังอยู่ที่หน้าประตู...
ผู้ชายคนนั้น เขามาที่นี่!
อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปนั้น ฉันคงจะต้องแอบแล้วล่ะ ขืนยังอยู่ทำหน้าสะแหล็นแบบนี้มีหวังผู้ชายคนนั้นคงจะต้องโมโหเวลอน และเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆ!
หนีดีกว่า ~_~
ฉันรีบยกถ้วยราเม็งของตัวเองเข้าห้องนอนของเวลอนอย่างรู้งาน พร้อมกับรีบวื้บเข้าไปหยิบของกินเล่นเสร็จสรรพ และก่อนที่จะปิดประตู ฉันก็ไม่ลืมที่จะแง้มๆ เอาไว้ด้วย
ถ้าอยากรู้จริง มันต้องแอบดู!
และหลังจากนั้นฉันถือวิสาสะเปิดคอม ฯ ของเวลอน แล้วโซ้ยราเม็งซะยกใหญ่ ฉันไม่รู้หรอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง จนกระทั่งได้ยินคนสองคนเข้ามา คอม ฯ ของเวลอนก็หมดประโยชน์ทันที!
“เมื่อคืนไปไหนมา”
ฟังจากเสียง...ผู้ชายคนนั้นน่าจะเป็นฝ่ายถาม
“ก็ไปทำงานของฉันน่ะแหละ”
“แล้วทำไมไม่โทรมาบอก?”
เอาแล้วไง...
“ก็ไม่เห็นว่านายจะสนใจอะไรฉันนี่”
“อย่าประชดประชันกันได้มั้ย นี่ฉันกำลังเป็นห่วงนายมากนะ!”
“ฉันคิดว่านายจะคิดถึงแต่หมอนั่นคนเดียวซะอีก”
หมดคำนั้นฉันก็รีบถลาตัวเข้าไปส่องช่องประตูที่แง้มเอาไว้ทันที ฮะ...ฮะ...เฮือกกกกกก!
เวลอนจับผู้ชายคนนั้นมานั่งตักพร้อมกับคลี่ยิ้ม สยิววววว
แต่ทำไมฉันไม่ฟินเหมือนแต่ก่อนนะ...
“จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งเนี่ย ว่าฉันไม่ได้อะไรกับหมอนั่นเลยสักนิด”
“ตราบใดที่นายยังอยู่ใกล้หมอนั่น ฉันก็ยังวางใจไม่ได้หรอก แม้ว่านายจะเป็นของฉันแล้ว แต่ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมเปลี่ยนแปลงไปได้”
เรท...เรทมากกกกกกก
พวกเขาเป็นของกันและกันแล้ว T^T
แล้วอีโมติคอนนั่นมันมาจากไหน...
“นายนี่มัน...พูดจนปากจะฉีกก็ยังไม่เชื่อจริงๆ -_-+”
“ก็เพราะว่ามันยังอยู่กับนายนี่นา อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะ!”
เวลอนยื่นมือเข้าไปหยิกจมูกผู้ชายคนนั้น มันก็ดูน่ารักล่ะนะ แต่...
ฉันรู้สึกไม่ชอบอ่ะ -_-* ไม่ชอบเลย
“เฮ้อ ฉันเบื่อที่จะพูดแล้ว แล้วนี่กินอะไรหรือยัง”
เขาหันไปถาม นั่นส่งผลให้ปลายจมูกของสองคนนั้นชนกัน เอาอีกแล้ว...ขัดใจอีกแล้ว!
นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย!
“กินแล้วน่ะ”
และเวลอนก็หันมาทางประตูห้องนอน ทำเอาฉันถอนหายใจเฮือกแล้วรีบหลบเข้ามาทันที
จะมองมาทำไมนะ! อยากสวีทกันก็สวีทกันไปสิ เดี๋ยวฉันจะคอยดู!
แต่ตอนนี้ชักรู้สึกว่าจะไม่อยากดูแล้วล่ะ
“วันนี้ว่างมั้ย”
“...”
“พาฉันกลับอพาร์ตเมนต์ที พอดีทางบ้านเรียกตัวฉันกลับไปด่วนน่ะ และก็...”เขาเว้นช่วงจังหวะไป เหมือนลำบากใจที่จะพูด “กลัวอองเซลจะตามมาด้วย ฉันก็เลยอยากจะให้นายพาไปส่ง”
เวลอนเงียบแล้วมองมาแต่ที่ประตูห้องนอน ซึ่งมีฉันกำลังส่องดูพวกเขาอยู่...
เพราะมีฉันสินะ เขาถึงลำบากใจขนาดนี้
บ้าชะมัดเลย...
ฉันลุกขึ้นมาแล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้ ฉันจะแสดงตัวออกไปเลยมั้ยนะ หรือว่า...
“ฉันไม่ว่างหรอก”
คำพูดของเวลอนทำให้ฉันตกใจเกือบตกเก้าอี้เลยทีเดียว เพราะโต๊ะคอม ฯ มันอยู่ตรงประตูห้องนอนในฝั่งลูกบิด มันก็เลยทำให้ฉันได้ยินอะไรชัดเจน แม้ว่าพวกเขาจะพูดเสียงไม่ดังก็ตาม
ไม่ว่าง...ทำไมถึงตอบอย่างนี้ล่ะ
“งั้นเหรอ...”
“แต่เดี๋ยวฉันจะให้คนของ BCN. ไปส่งนะ รับรอง หมอนั่นมันมาทำอะไรนายไม่ได้แน่ๆ”
“ขอบคุณนะ”
ผู้ชายบนตักเวลอนส่งยิ้มเศร้าๆ ไปให้ เวลอนเลยเอื้อมมือไปจับที่คางของเขา
ถ้าฉันไม่อยู่...ป่านนี้คงจูบกันไปแล้วแหละ
“อย่าเศร้าแบบนั้นไปสิ แล้วอีกกี่วันถึงจะกลับมา”
“สองอาทิตย์”
“...”
“แล้วระหว่างสองอาทิตย์นั้นฉันจะไม่สามารถติดต่อกับนายได้เลย เพราะตอนนี้ที่นั่นมีคลื่นสัญญาณที่ผิดพลาด”
“ขอโทษด้วยนะ ที่ฉันไม่สามารถไปส่งนายได้จริงๆ”
เวลอนกระชับอ้อมกอดเบาๆ
“อืม”
“กลับมาจะเซอร์วิสให้หนำใจเลย”
“พูดอะไรของนายน่ะ”
ผู้ชายคนนั้นกระโดดลงมาจากตักของเวลอน ก่อนที่จะเดินออกไป ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะเดินไปไหน แต่...
ฉันรู้สึกว่าตัวเองมันเป็นตัวปัญหาชะมัด เฮ่อ ให้ตายสิ! ฉันไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้เลย!
เวลอนพาฉันมาเองแท้ๆ...
ความกังวลกำลังจะครอบงำฉันเต็มที่ จนตอนนี้ฉันไม่สามารถจดจ่ออยู่กับเครื่องคอม ฯ ได้อีก ตามจริงฉันไม่น่าจะสนใจประเด็นของเขาแบบนี้นะ ทำไมจู่ๆ กลับมาเครียดในเรื่องที่ไม่ใช่ของตัวเองซะได้
สงสัยมันอยากรู้มากเกินไปมั้ง งั้นมาคิดเรื่องของตัวเองบ้างดีกว่า
อา...นั่นสิ ป่านนี้ที่บ้านคงจะวุ่นวายกันใหญ่โตแล้ว เพราะฉันไม่ได้โทรไปบอกที่บ้านเลย ว่าตัวเองจะไปไหน แล้วยังมาหายจ๋อมแบบนี้!
กลับบ้านไปฉันโดนแม่เฉ่งหนักแน่!
ฉันถลาเข้าไปควานมือถือในกระเป๋าเป้ของตัวเองที่กำลังนองเอ๋งอยู่ที่โซฟา จากนั้นจึงกดโทรออกหาแม่ทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะเดินไปปิดประตู
ไม่ได้การละ เวลอนทำเรื่อง!
[กาลา! ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน!]
เสียงของแม่แตกตื่นขึ้นมาทันที ฉันถึงกับต้องเอามือถือออกจากหูเลยทีเดียว
แม่คะ...แม่จะตกใจมากเกินไปแล้วน๊า =_=
“หนูอยู่บ้านเพื่อนค่ะแม่”
[บ้านเรโลน่ะเหรอ แม่โทรไปแล้วนะ เขาก็บอกว่าหนูไม่ได้อยู่กับเขาเลย]
ยัยเรโล!
“เอ่อ...คือ...” จะบอกแม่ว่ายังไงดีเนี่ย! บอกว่าอยู่บ้านผู้ชายเหรอ ไม่ดีนะ! มีคนคนไหนที่เหมาะแก่การอ้างของฉันบ้างนะ อ๋อ! หัวหน้าห้องไง แม่ไม่เคยรู้จักและไม่มีเบอร์ยัยนั่นด้วย! “….ตอนนี้หนูที่อยู่บ้านของหัวหน้าห้องน่ะแม่!”
[แล้วทำไมไม่โทรมาบอกแม่ฮะ! แม่เป็นห่วงกาลาแทบตาย]
“ขอโทษค่ะแม่ พอดีรายงานมันทำพิษนิดหน่อย T_T”
ทำเอาสลบแล้วฟื้นคืนชีพในช่วงเช้าเลยทีเดียว
[เมื่อหลังจะไปไหนก็โทรมาก่อนล่ะ เรานี่...จริงๆเลย!]
“ขอโทษค่ะแม่ หนูลืม...เฮ้ย! นาย!”
ฉันร้องดังลั่นเมื่อจู่ๆ เวลอนก็เข้ามาแย่งมือถือออกจากหูฉันเฉยเลย นี่ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ แล้วก็จำได้ด้วยว่าล็อกประตูห้องไว้แล้ว
แต่แล้วนายตัวจุ้นก็ชูกุญแจมาให้ดู...
ชัดเลย! หมอนี่มันไขเข้ามา แง้งงงง อย่าพูดอะไรบ้าๆ ออกไปนะ!
“นี่แม่ของกาลาใช่หรือเปล่าครับ”
[ใช่จ้า แล้วเธอเป็นใครเหรอ ทำไมเสียงเหมือนผู้ชาย]
แถมยังใจดี เปิดสปีกเกอร์โฟนให้อีก...ขอบคุณ T^T!
“ผมคือเวลอนน่ะฮะ ตามจริงกาลามาอยู่กับผมเองล่ะ ผมเป็นคนพาเธอมา”
[งั้นเหรอ...]
คุณแม่เสียงต่ำเลย...ไม่รู้ว่าจะโกธรฉันหรือโกธรเวลอน ไอ้บ้านี่มันพูดอะไรออกป๊ายยยย UOU
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่ผมไม่ได้โทรไปบอกคุณแม่ก่อน ขอโทษจริงๆ ครับ”
[อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แต่กาลาไม่ได้ไปสร้างความลำบากใจให้เธอเลยใช่มั้ย]
ทำไมแม่ถึงได้มีคำพูดและอารมณ์ของเสียงได้ดีแบบนี้!
เวลอนหันมามองฉันแล้วคลี่ยิ้ม...ยิ้มทำไม!
“ครับ ไม่เลย...”
มันประชดค่ะ ดูได้จากสีหน้าและน้ำเสียง ได้ข่าวว่าแกลักพาตัวฉันมาไม่ใช่เหรอ! -*-
[งั้นน้าก็โล่งอกไป]
“ครับ”
ฟรึ่บ!
ถึงคราวทีเผลอ ฉันก็แย่งมือถือออกมาจากเวลอนทันที เขาพยายามจะแย่งกลับแต่ฉันก็แนบหูลงไปก่อน
“แม่ เดี๋ยวหนูจะกลับเลยนะคะ ไม่ต้องห่วงแล้ว!”
“พูดอะไรของเธอ!”
เขาขยับปาก แต่ฉันหาได้สนไม่
“หนูจะกลับเลย ตอนนี้เวลอนเขาเตรียมรถเรียบร้อยแล้วค่ะ แม่อย่าเพิ่งโมโหนะคะ แค่นี้ก่อนนะคะ หนูไปแล้ววววว”
จบประโยคนั้นฉันก็รีบวางสายลงไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาเวลอนตีสีหน้าไม่พอใจมาเลยทันที
อย่างน้อย...ฉันก็ได้พูดในสิ่งที่น่าจะทำลงไปแล้วล่ะน่า!
“ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย ยัยเบ๊อะ!”
“ฉันจะกลับบ้าน!”
“กลับทำไม ฉันยังไม่ให้กลับ!”
“แต่ฉันโทรบอกแม่ไปแล้ว”
ฉันยกมือถือขึ้นมาโชว์ เขาถึงกับเงียบ...
“เธอนี่นะ -*-”
“แฟนนายก็มาแล้วนี่ จะให้ฉันอยู่ทำไมอีก”
“แต่ฉันยังไม่อยากให้เธอกลับ!”
“แต่แฟนนาย...!”
คำพูดของฉันขาดห้วงลงไปในบัลดล เมื่อมองไปที่ประตูห้องนอนซึ่งไม่ได้ปิดเอาไว้ แล้วเห็น ‘ผู้ชายคนนั้น’ เดินมาได้ยินพอดี
เต็มๆเลย ‘แฟนนาย’ TTOTT
ร่างกายของฉันถึงกับแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก ส่วนเวลอนที่อยู่ตรงหน้ากลับมีสีหน้าที่เรียบเฉยแต่ฉาบไปด้วยความโกธรซะงั้น
โกรธทำไม? โกธรเพราะอะไร? เพราะว่าผู้ชายคนนั้นดันมาได้ยินเข้าเหรอ
รู้อย่างนี้ทำไมเข้ามาแล้วนายไม่ปิดประตูฮะ เวลอน!
ฉันเบือนหน้าออกมาจากผู้ชายคนนั้นแล้วมองมาที่กำแพง ความรู้สึกเย็นยะเยือกกับสิ่งที่เพิ่งเห็นไปนั่นทำให้ฉันรู้สึกทรมานจนอยากจะวิ่งหนีออกไปเลยทีเดียว แต่มันก็ทำไม่ได้หรอกเพราะมีสายตาจับจ้องอยู่ทางด้านในอยู่
ซึ่งนั่นก็เป็นสายตาที่ฉันไม่เข้าใจ และเหมือนเป็นมือที่กำลังจับฉันเอาไว้นั่น
“อยากจะกลับบ้านนักใช่มั้ย”
“...”
“งั้นก็กลับเลย ไป!”
เวลอนเข้ามาคว้าตัวฉัน แล้วลากออกไปเหมือนหมูเหมือนหมา แต่ฉันก็ไม่ได้โวยวายหรือเถียงอะไรสักคำหรอก เพราะกำลังอึ้งอยู่
ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงส่งยิ้มเศร้าๆ มาให้ฉัน...ทำไม...
ทั้งๆ ที่ฉันก็เข้ามาอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของเวลอนแล้วแท้ๆ ฉันรู้สึกไม่ดีเลย
มันรู้สึกหดหู่ยังไงก็ไม่รู้
TALK
มาถึงตอนที่สิบแล้ว โน้ตบุ๊กก็ยังคงนอนพังเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ก็มีคอมฯมาช่วยแก้ขัดแล้วล่ะคะ ตัวหนังสืออ่านง่ายขึ้นเนอะ
และถึงจะยังไงก็ตาม ถึงจะไม่มีเมนต์ตามมา แต่ไรท์เตอร์ก็ขอให้นิยายเรื่องนี้
อยู่ในความทรงจำของทุกคนนะคะ
รักทุกคน และขอบคุณนักอ่านทุกๆคนมากค่ะ ถึงจะอัพไม่บ่อย (เพราะเข้าใจว่าคนที่ติดตามคงจะมีไม่เยอะ) แต่มาอัพทีนี่ 3-4 ตอนเลยน้า~
ไปแล้วค่ะ จุ๊บๆ :) (กลับไปรีไรท์นักฆ่าวันจันทร์ต่อ~~)
มาคุยกับไรท์เตอร์ได้ที่ตามนี้นะคะ
TWITTER : @nookkooo
FB : Nookkoo Buntita
ความคิดเห็น