คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 9 : ผู้ช่วยBCN.
9
ผู้ช่วย BCN.
[Way-Lon On Talk]
เอี๊ยด!
ผมขับรถมาจอดในที่จอดรถประจำของตัวเอง แล้วเสียบกุญแจรถเปิดทางเข้าของลานจอดรถเข้ามา ตอนนี้ผมกำลังมุ่งหน้ามาหาบิ๊กบอสของ BCN. เพื่อจะมารายงานภารกิจตัวเองหลังจากที่ส่งกาลาเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว
และเมื่อมาถึงหน้าห้องของบิ๊กบอส ผมจึงหยิบการ์ดประจำตัวของตัวเองขึ้นมาแตะที่เครื่องแสกน
[Fri-San Precents]
เสียงอัตโนมัติที่เรียกโค้ดเนมของผมดังขึ้น ก่อนที่ประตูเหล็กบานใหญ่จะถูกเลื่อนเปิดทางให้ผมเข้าไป เจ้าของห้องกำลังนั่งกินลมชมวิวกับกระจกที่ใช้แทนหน้าต่างอยู่ แต่เมื่อได้ยินโค้ดเนมของผมแล้ว เขาจึงหมุนเก้าอี้มามองผมน้อยๆ
“เหน็ดเหนื่อยมามากพอดูเลยนะ”
“ครับ”
ผมทรุดตัวลงไปนั่งเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะทำงาน พร้อมกับที่บิ๊กบอสหันกลับมาทางผม
“ท่าทางว่านายจะเจองานใหญ่ซะแล้วสิ”
“ก็ไม่ถึงกับขนาดนั้นหรอกครับ”
ผมว่าด้วยท่าทีสบายๆ ไม่หวั่นเกรงอะไรทั้งสิ้น ... เจ้าพวกนั้นน่ะผมจัดการได้สบายอยู่แล้ว ก็แค่เจ้าพวกแก๊งมืดงี่เง่า เปิดตัวมาไล่หลังให้ซิ่งแบบนี้อย่าคิดนะว่าฉันจะจัดกับแกไม่ได้
“พูดอย่างนี้ก็ดี เพราะฉะนั้นวีคนี้ต้องเอาชนะมันให้ได้เลย”
“มันไม่เป็นปัญหาสำหรับผมอยู่แล้ว”
ผู้ชายตรงหน้าคลี่ยิ้มถูกใจมาให้ผม ก่อนที่เขาจะก้มตัวลงไปเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบอะไรบางอย่างมาวางไว้บนโต๊ะ
โน้ตบุ๊กเหรอ?
“มาเข้าเรื่องของเด็กผู้หญิงคนนั้น” บิ๊กบอสเลื่อนกระเป๋าสีเหลี่ยมรูปเรียวมาทางผม “เอาเจ้านี่ไปให้เธอ แล้วบอกให้เธอดูแลเจ้านี่ให้ดีที่สุด เพราะถ้าเธอทำพลาด...คนที่อันตรายมากที่สุดก็คือเธอ”
คำพูดของบิ๊กบอสทำให้ผมใจหายวาบเลยทีเดียว
คนที่อันตรายมากที่สุดก็คือเธอ...ทำไมผมถึงรู้สึกถึงลางสังหรณ์ร้ายๆ แบบนี้
เพราะการที่ดึงเธอเข้ามาสู่ BCN. แบบไม่ให้รู้ตัวล่ะมั้ง ผมเลยรู้สึกเป็นห่วงเธอมากเหลือเกิน
แต่ถึงจะอย่างนั้นผมก็ยังต้องยื่นมือเข้าไปหยิบกระเป๋าตรงหน้าอยู่ดี
“ครับ”
“ทุกอย่างคืบหน้าไปถึงไหน ก็รายงานฉันกลับมาด้วยนะ”
“ครับ”
ผมได้แต่ขานรับคำสั่งของบิ๊กบอสอย่างนั้น แล้วเดินออกจากห้องทำงานของบิ๊กบอสมาด้วยความรู้สึกอึดอัดที่หัวใจแปลกๆ ...ตอนนี้เหมือนกับหัวใจของผมกำลังจะระเบิดออกมาแล้วเลย ทุกครั้งที่เคยได้รับคำสั่งแบบนี้ก็ไม่เคยมีความรู้สึกนี้นี่
บ้า...บ้าจริงๆ
สงสัยเป็นเพราะความเปราะบางของยัยนั่นล่ะ ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
วันต่อมา
ณ คอนโด BCN. 01
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วปรับสภาพสายตาของตัวเองนิดหน่อย ก่อนที่จะกระชับอ้อมแขนที่กำลังกอดคนร่างบางเอาไว้แล้วยกมือข้างที่กอดเธอด้านบนขึ้นมาเสยผมที่ลงมาปรกหน้าเธอเบาๆ
สุขใจ...คำนี้มันหาไม่ได้แล้ว นอกจากผู้หญิงคนนี้
ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรนะ ทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็ไม่ได้ ‘ทำอะไร’ กับเธอเลยแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกมีความสุขซะเหลือล้นเหลือเกิน
เพราะยัยนี่ดูขี้กลัวจนน่าทะนุถนอมล่ะมั้ง แต่ภายในใจของผมมันกลับไม่เป็นยังนั้นเลย
มันเหมือนกลับมีความรู้สึกหนึ่งพุ่งพรวดออกมาจนน่ากลัว...น่ากลัวมากเกินไปที่จะสรุปมันออกมาได้
“อื้อ~”
คนในอ้อมกอดร้องออกมาเบาๆ พร้อมกับซุกหน้าลงกับแผ่นอกที่ไร้การปิดบังของผม ก็ไม่ได้ตั้งใจจะถอดเสื้อหรอกนะ แต่เมื่อคืนนี้มันง่วงจริงๆ นี่นา
ถ้ายัยนี่ตื่นมาแล้วเห็นผมกอดตัวเองแบบนี้ล่ะก็...จะมีท่าทีโวยวายแบบไหนกันเนี่ย ฮะๆ
ผมหัวเราะให้กับความคิดของตัวเอง แล้วยื่นมือเข้าไปหยิกจมูกกาลาเบาๆ...เมื่อคืนนี้ผมรู้สึกอุ่นทั้งคืนเลย เพราะยัยนี่เองก็กอดผมซะแน่น มันเป็นอ้อมกอดเหมือนกำลังกอดหมอนข้างน่ะ
เคยได้ยินนะ ว่าคนชอบกอดหมอนข้างจะขี้เหงา เธอเองก็มีความรู้สึกนั้นใช่มั้ยถึงได้กอดฉันซะแน่นขนาดนี้
ช่างน่าสงสารจริงๆ งั้นก็กอดฉันซะให้พอนะ เผอิญว่าฉันไม่ใช่หมอนข้างของเธอ
แต่ถ้าให้เป็น...ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอก ^//////^
“อื้ม”
กาลาสะบัดหน้าเบาๆ แล้วดึงมือผมออกมาจากจมูกเล็กๆ ของเธอ ยิ่งทำแบบนี้ก็ยิ่งน่ารักแฮะ
ยัยนี่เป็นคนแรกเลย ที่ผมนอนแล้วไม่ได้มีอะไรกับเธอ แถมยัยนี่ยังแสดงโมเมนต์น่ารักๆ ออกมาให้เห็นซะมากมายอีกด้วย ทั้งๆที่ผู้หญิงที่ผมผ่านมาก็ไม่เคยเป็นอย่างนี้
ผมกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นขึ้น และก้มไปกระซิบที่ข้างหูเธอ
“ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ”
ได้ผล...ยัยผู้หญิงตัวบางที่อยู่ในอ้อมแขนผงกหัวขึ้นมาเบาๆ เอาล่ะ สมรภูมิกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
เธอลืมตามองแผ่นอกของผมอยู่นิดๆ แล้วเมื่อประมวลผลกับสิ่งที่รู้สึกได้
“ออกไปเดี๋ยวนี้นะ เวลอน!”
เธอก็โวยวายลั่นทันที แต่มีหรือที่ผมจะยอมปล่อยเธอง่ายๆน่ะ
“ใจเย็นๆสิ ตื่นมาก็จะให้ผละออกไปจากเธอเลยหรือไง”
“นายจะทำมากเกินไปแล้ว!”
“ก็แค่กอด...อย่าโวยวายไปหน่อยเลยน่า”
“ปล่อย!”
กาลาได้แต่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดผมอยู่อย่างนั้น แต่ในเมื่อผมไม่ยอมปล่อยเธอออกไปตามแรงดิ้นและคำพูดเสียที เธอจึงหยุดและทุบอกผมดังปั้กๆๆ
ใช้คำพูดไม่ได้ ก็ใช้กำลังตลอด ผมล่ะขอยอมแพ้ -*-
“ออกไป ฉันอึดอัด!”
“ทีเมื่อคืนเธอยังกอดฉันแน่นอยู่เลย”
“ก็นั่นมันตอนนั้น...”
ผู้หญิงตัวเล็กเสียงแผ่วลงไปเลยทันใด
“ฮะๆ เถียงไม่ออกน่ะสิ”
“ก็ตอนนั้นฉันคิดว่านายเป็นหมอนข้างนี่นา”
หมอนข้างอะไรจะมีมือมีเทามีอก และกอดเธออุ่นได้ขนาดนี้!
“นี่เธอแอบแต๊ะอั๋งฉันนะเนี่ย”
“แล้วฉันตั้งใจที่ไหนเล่า!”
“ไม่คิดจะยอมฉันจริงๆ สินะ อุตส่าห์พาเธอมานอนในคอนโดฯ แล้วแท้ๆ”
“นายลักพาตัวฉันมาต่างหาก -O-”
กาลาถึงกับหงอยไปเลยทีเดียว เมื่อผมทำท่าทางเหมือนเสียความรู้สึกซะขนาดนั้น
“งั้นลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปทำมื้อเช้าในครัวให้”
“ขอบใจ”
เธอกดเสียงต่ำ ก่อนที่จะรีบลุกออกไปจากเตียง แต่แล้วก็ต้องยืนนิ่งเหมือนเป็นหินกลางคัน
เพราะเสียงผ้าของเธอ...เป็นเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของผมน่ะสิ
“นะ...นี่นาย”
“^^”
“เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันเหรอเนี่ย!!!!!”
“ใช่ครับ”
“ไปตายซะเถอะ เวลอน!!!!!”
ฟิ้ววววว
จบคำนั้นหมอนบนโซฟาแล้วสารพัดของก็ถูกกาลาโยนมาหาทันที!
“เฮ้! อย่ารุนแรงอย่างนี้สิยัยบ้า ฉันขี้เกียจลุกขั้นมาเก็บใหม่นะ!”
“ก็เรื่องของนาย!”
แล้วหุ่นยนต์แบบริคก็ลอยฟ้ามาเคาะหัวผมตามมา
“นี่มันเจ็บนะ!”
“แต่ไม่เท่ากับนายเปลี่ยนเสื้อผ้าตอนที่ฉันหลับหรอก!”
และโมเดลหุ่นยนต์ก็ลอยคว้างอากาศมาอีกระลอก คราวนี้ทำผมมึนหัวเลย
สงสัยคงจะเสียใจจริงๆ ตอนนี้เธอเริ่มคลั่งแล้ว
ผมหลบกระปุกครีมแล้วสารพัดต่างๆ ออกมา และพอเห็นว่ายัยนี่ไม่ได้หันมาสนใจผมเอาแต่โยนอย่างเดียวแล้ว ผมก็เข้าไปสวมกอดจากทางด้านหลัง เพื่อระงับพฤติกรรมของเธออย่างรวดเร็ว
“เลิกบ้าได้แล้วน่า ฉันไม่ได้เห็นร่างกายของเธอซะหน่อย”
“ปล่อย!”
“ฟังฉันก่อนสิ!”
ผมเพิ่มแรงกอดมากขึ้น เธอจึงอยู่เฉยๆ เมื่อไม่สามารถดิ้นได้อีกแล้ว
“ใจเย็นๆ ตอนที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอน่ะ ฉันก็เอาอะไรคลุมไว้ด้วย แล้วขอสาบานไว้ตรงนี้เลย! ว่ามือของฉันไม่ได้ไปสัมผัสอะไรของเธอทั้งสิ้นแม้แต่ปลายเล็บ”
“...”
“จะสงบสติอารมณ์ได้หรือยัง”
เธอเงียบไปและไม่ตอบอะไรผมอีก ตามจริงก็อยากจับเธอให้หันมาคุยดีๆ แต่เพราะอารมณ์ของเธอไม่พร้อมจะเห็นหน้าผม ผมเลยอุ้มเธอไปเข้าห้องน้ำทั้งอย่างนั้นแทน
ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผมตอนปิดประตูห้องน้ำเลยสักนิด สงสัยคงจะโกธรจริงๆ
อา...แผนผิดคาดแฮะ งานงอกแล้ว!
ผมส่ายหน้ากับตัวเองน้อยๆ แล้วเดินไปใส่เสื้อ ก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องครัว...หน้าตาอย่างยัยนี่ชอบกินอะไรนะ เห็นบอกว่าชอบกินราเม็งหรือเนื้อๆ อะไรแบบเนี้ย
จริงสิ ถ้าผมทำราเม็งเนื้อหมูให้ยัยนี่เป็นมื้อเช้าล่ะ เป็นไง! ท่าทางกาลาจะต้องชอบแน่ๆ งั้นผมลงมือทำล่ะ!
สิบนาทีต่อมา
ตอนนี้อาหารสำหรับมื้อ เสร็จหมดทุกอย่างแล้วครับ! แอบภูมิใจเล็กน้อยกับความสำเร็จของตัวเองที่สามารถทำหน้าตาราเม็งทั้งสองถ้วยออกมาดูดีขนาดนี้ได้ กาลาต้องชอบแน่! ผมคิดว่างั้น
แต่ก่อนอื่น...ผมต้องรีบเอาของที่บิ๊กบอสให้มาไปให้กาลาก่อน เพราะบอสได้กำหนดเวลาเอาไว้ ตอนนี้ก็ใกล้จะเฉียดเวลาหมดกำหนดแล้วด้วย
และเมื่อกาลาเปิดประตูห้องแต่งตัวอันสุดกว้างของผมออกมา ผมก็รีบพาเธอมายังห้องนั่งเล่นทันที
“นี่นายกำลังจะทำอะไรน่ะ”
“รับนี่ไปซะ”
ผมยื่นของที่บิ๊กบอสให้มากับกาลา
“หืม?”
“รับนี่ไป”
ผมย้ำกับเธออีกรอบและยื่นของในมือส่งไปให้เธอ กาลามองมันหน่อยๆ ก่อนที่จะรับมันไปด้วยความมึนงง เธอส่งสีหน้าสงสัยมาให้ผม แล้วนั่นก็ได้ฤกษ์ที่ผมต้องพูดสิ่งที่หนักใจออกไป
“เธอต้องดูแลเจ้านี่ให้ดีๆนะ ถ้าไม่งั้น...”
ผมเข้าไปจับบ่าเธออย่างหนักแน่น
“คนที่อันตรายมากที่สุดก็คือเธอ”
“มันคืออะไรเนี่ย?”
“ก็ลองเปิดดูสิ”
ผมออกห่างมาจากเธอ ก่อนที่จะปล่อยให้กาลาเปิดกระเป๋าสี่เหลี่ยมรูปเรียวที่ได้มาจากผม เธอเอากระเป๋าใส่โน้ตบุ๊คออกห่าง แล้วเอาโน้ตบุ๊คสีดำมาวางไว้ตรงโต๊ะข้างหน้า
...โน้ตบุ๊คสีดำ มันคือโน้ตบุ๊คคำสั่งการมืดของ BCN.!
ภายในโน้ตบุ๊คสีดำของ BCN. นั้น จะเต็มไปด้วยโปรแกรมและลายลักษณ์อักษรที่อันตรายสุดกู่ เมื่อคนที่ไม่รู้เรื่องเปิดข้อความต่างๆ มั่วๆ ภายในโน้ตบุ๊คสีดำนี้อาจจะโดน ‘อันตราย’ หมายหัวอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว แล้วนอกจากโน้ตบุ๊คสีดำแล้ว BCN. ยังมีโน้ตบุ๊คสีขาวที่เก็บข้อมูลคลังอาวุธและขีปนาวุธขององค์กรอีกด้วย แต่ในตอนนี้โน้ตบุ๊คสีขาวไม่ใช่ประเด็น
ทำไมบอสถึงตัดสินใจส่งเจ้านี่มาให้กาลา!
จะเปลี่ยนใจไปให้คนอื่นก็ไม่ได้แล้ว...เพราะผมดันส่งรูปของกาลาให้บิ๊กบอสได้เห็นเป็นที่เรียบร้อย
ในขณะที่ผมกำลังร้อนรนลับๆ กับสิ่งที่บิ๊กบอสทำอยู่นั่นเอง กาลาก็มีท่าทีตกใจออกมา
เธอเจออะไรในโน้ตบุ๊คสีดำ!
“แฮกเกอร์ขัดขวางการโจมตีระหว่างองค์กร...บ้าไปแล้ว! นี่มันอะไรกันน่ะ เวลอน!”
“มันคือคำสั่งของ BCN.ที่เธอได้รับ”
“นี่นายกำลังชักจูงฉันให้เกี่ยวข้องกับ BCN. เหรอ!!!!!”
“ใช่...”
กาลาก้มหน้าลงไปถอนหายใจเลยทันที
“ตลอดมา นายมาตามติดฉันเพื่อการนี้”
“นี่ก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งในเหตุผลนั้นเท่านั้น”
เธอคงจะเสียความรู้สึกน่าดู...ขอโทษนะ
“งานนี้มันใหญ่มากนะ ฉันทำไม่ได้หรอก เอาโน้ตบุ๊คตัวนี้คืนไปเถอะ”
“ไม่ได้แล้ว ในเมื่อมันอยู่ที่มือเธอ เธอจะต้องทำมันให้เต็มที่”
“เวลอน...”
เธอเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี “ฉันทำไม่ได้หรอกนะ มันการใหญ่สำหรับฉันมากเกินไป”
“แต่เธอไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจากจะรับมันมาอย่างเดียว”
“แต่...”
“ไม่งั้นเธอจะถูก BCN. จ่อหัวนะ”
คำพูดนั้นถึงกับทำให้กาลาคิดหนัก ถ้าเป็นคนอื่นผมคงใช้ปลายกระบอกปืนจ่อขมับบังคับไปแล้ว แต่กับเธอ...
ไม่รู้ทำไมผมถึงใช้แต่คำพูดอย่างเดียว
กาลาถอนหายใจเฮือกใหญ่จนลำตัวด้านบนกระเพื่อม (จะให้บอกว่าหน้าอกคงจะดูไม่ดี) แล้วหลับตาพูดกับผม
“นี่ฉันจะต้องทำจริงๆสินะ”
“และเธอก็ห้ามให้ใครรู้ด้วย เรื่องนี้มีฉันกับเธอเท่านั้นที่รู้”
“ตรงนั้นฉันรู้ดีแล้วล่ะ มันอันตรายซะขนาดนี้ แต่ถ้าไม่ไหว...ฉันจะให้พี่ชายฉันช่วยอีกแรง ไหนๆ นายก็มัดมือชกฉันแล้วนี่ บ้าชะมัดเลย”
แอบเจ็บนิดหน่อยกับคำจิกกัดของเธอ
“นั่นก็แล้วแต่เธอล่ะนะ ระดับแฮกเกอร์มือโปรของ PCA. งานนี้แค่ไม่ถึงกับปอกกล้วยเข้าปากหรอก”
“เวลอน...”
กาลาเรียกผมเสียงเบา ผมเลยพูดยืนยันอีกครั้ง ว่าผมพูดถึงใคร
“ก็พี่ชายของเธอไง...แฮกเกอร์มือโปรของ PCA.”
ขึ้นชื่อได้ว่าตำรวจ PCA. ก็เจ๋งไม่ต่างกับนักฆ่า BCN. หรอก แค่หน่วยงานระหว่างสององค์กรนี้ต่างกันเท่านั้น PCA. คอยไล่จับอย่างเดียว ส่วน BCN. คอยตามฆ่าและขัดขวาง เผลอๆ มีจับ ปนเปกันไปหมด ตามอารมณ์ของบิ๊กบอส
และก็เพราะพี่ชายเธอด้วย ผมถึงได้มาหาเธออย่างนี้
“นายรู้ได้ยังไงน่ะ”
“ฉันเป็นถึงนักฆ่าวันศุกร์ของ BCN. เชียวนะ เรื่องแค่นี้น่ะไม่มีทางที่ฉันจะไม่รู้หรอก”
ผมโน้มตัวลงไปกอดคนตัวเล็กที่กำลังตกใจไม่หาย ทำเอากาลาตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ
“ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่ฉันยังอยู่ ฉันจะคอยดูแลและปกป้องเธอแน่นอน”
“...”
“ไม่ต้องกลัวนะ”
ผมบอกเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับโยกตัวเธอไปมานิดหน่อย กาลาไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับผมทั้งนั้น นอกจากจะอยู่นิ่งๆ ให้ผมกอดกล่อมความตกใจกับงานที่ BCN. ให้มา
ตามคำพูด...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะปกป้องเธอ ไม่ใช่เพราะผมสำนึกผิดที่พาเธอมายุ่งกับ BCN. อย่างเดียว
แต่มันกลับมีความรู้สึกบางอย่างมาบังคับผมให้ทำอย่างนั้นด้วย
[Way-Lon Off Talk]
ความคิดเห็น