คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4 : มื้อเย็นมรณะ
4
มื้อเย็นมรณะ
เวลอนพาฉันมาที่ร้านอาหารหรูร้านหนึ่ง ก่อนที่จะเรียกบริกรมาสั่งออเดอร์ และหลังจากที่สั่งของตัวเองเสร็จแล้วเขาก็หันมาหาฉัน
"เธอจะกินอะไร"
จะกินอะไร...งั้นเหรอ...
เมื่อวานน้ำหนักก็เพิ่งเพิ่มขึ้นมาห้าขีด T^T แล้ววันนี้ฉันจะต้องกินมื้อเย็นในเวลาห้าโมงกว่าเนี่ยนะ...
ไม่เอาหรอก T_T
แต่ดูเหมือนไอ้คนตรงหน้าจะสังเกตฉันออก เขาก็เลย...
"เอาข้าวหน้าหมูเกาหลีนะครับ เอาข้าวเยอะๆ เอาเนื้อเยอะๆเลย จัดมาแบบพิเศษได้ยิ่งดี! เอาตามนี้ล่ะครับ"
"ได้เลยครับ"
หันไปสั่งเมนูที่น่าหวาดผวากับบริกร! เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่าเขาสั่งมาให้ฉันกินอ่ะ
"ให้ทายซิ ว่าเมนูเมื่อกี้นี้น่ะ ฉันสั่งไปให้ใคร"
เมื่อบริกรออกไปแล้ว เวลอนก็พูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆ เงยสายตาขึ้นมามอง อื้อหือ...ชัดเลย
เขาสั่งมาให้ฉัน! เล่นยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วสโลว์โมชั่นสายตามาขนาดนั้นน่ะ TOT
"ให้ฉัน?"
"รู้ตัวแฮะ และต่อไปก็คงไม่ต้องให้ฉันบอกหรอกนะว่าเธอ ‘ต้องกิน’"
"แล้วถ้าฉันไม่กินล่ะ"
ฉันเชิดหน้าพร้อมท้าทายเขาเต็มที่ ณ เวลานี้ฉันลืมไปซะแล้วว่าเขาเป็นใคร...
นักฆ่าวันศุกร์ของ BCN. TOT
"ก็ลองดูสิ ว่าถ้าเธอทำอย่างนั้นแล้ว ฉันจะทำอะไรกับเธอ"
คนตรงข้ามพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างที่วางอยู่บนพนักพิงเท้าที่หัว นะ...หน็อย! อย่ามาทำเป็นเหนือกว่านะ!
"อย่ามาท้านะ"
"ก็ไม่ได้ท้า แค่อยากบอกว่าให้เธอ ‘ลองดู’"
เวลอนแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยกแขนตัวเองลงมา แล้วโน้มหน้าลงมาหาฉัน
คนบ้าอะไร หล่อชิบ...
แต่เมื่อเขาเคลื่อนหน้าเข้ามาจนปากจะชนกัน ฉันเลยยื่นมือขึ้นไปผลักหน้าเขาออกทันที
"โอ๊ย! ทำอะไรของเธอเนี่ย ยัยบ้า!"
"ก็นายยื่นหน้าเข้ามาหาฉันมากเกินไปอ่ะ ฉันก็เลยตกใจ...ผลักหน้านายออกไปเลย"
"ไร้มารยาทชะมัด"
คำคำนั้นมันน่าจะเป็นของนายมากกว่ามั้ย! ไอ้คนที่คอยกดขี่ข่มเหงฉันในตอนนี้น่ะ มันนายชัดๆเลยนะ!
"เหอะ จะพูดอะไรก็พูดเถอะ ฉันไม่ฟังหรอก"
"ดี...เจอผู้หญิงท้าทายแบบนี้มันก็ให้ความรู้สึกแตกต่างไปอีกแบบ สู้ฉันให้ได้ตลอดนะ"
เขาบ่นพึมพัมคนเดียว ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหาฉันอีก แต่พอเห็นฉันตั้งการ์ดห้ามเขาแบบนั้น เขาก็เลยถอยตัวออกมา แล้วหัวเราะหน่อยๆ เหมือนตลก
"ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอกน่า ก็แค่ไม่อยากให้เสียงมันเล็ดลอดออกไปเท่านั้น ไม่ต้องกลัว"
"แล้วใครบอกว่าฉันกลัว...ฉันแค่กำลังระวังตัวเองต่างหาก"
"เหรอ"
ถ้าไม่ได้รู้มาจากยัยเรโลว่าเขาเป็นนักฆ่า ป่านนี้ฉันด่าเขาแหลกไปแล้ว
"ฮะๆ งั้นเข้าเรื่องเลยละกัน แต่ฉันคงไม่ต้องบอกอะไรเธอหรอกมั้ง เธอคงจะรู้แล้วใช่มั้ยว่าฉันจะพูดกับเธอเรื่องอะไร"
ฉันลดการ์ดลงพร้อมกับนิ่งคิดไปชั่ววูบ อืม...ยอมรับเลยนะ ว่าตั้งแต่ไปดูการซ้อมของทีมฟุตบอลของกัปตันเดป ฉันก็ลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นก่อนหน้านั้นไปหมดแล้ว =_= แต่พอลองเค้นสมองลงไปลึกๆ ฉันก็บรรลุ!
เขาจะมาคุยกับฉันเรื่องที่ฉันไปเห็นเขากำลังจู้จี๋กับคู่เกย์ของเขาเหรอ เฮ้อ...นึกแล้วเสียดายจังเลย
"เรื่องเมื่อตอนเย็น?"
"ใช่ หวังว่าเธอจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครหรือไปเผยแพร่ให้ใครรู้นะ เข้าใจมั้ย!"
เวลอนตะคอกออกมาดังลั่นทำให้ฉันรีบหลับตาปิดหูตัวเองทันที
"เข้าใจแล้ว! แต่ทำไมนายต้องเสียงดังด้วยเล่า! ไหนบอกว่าไม่อยากให้เสียงมันเล็ดลอดออกไปไง >_<"
เขาเงียบไปสักพัก และเมื่อฉันลืมตาขึ้นมาแล้ว เขาก็พูดใหม่
"แต่ยังไงเธอก็ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ เพราะถ้าฉันรู้ว่ามีคนรู้เรื่องนี้นอกจากคนที่ฉันรู้จักล่ะก็...เธอตายแน่!"
"โอเค ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้น และก็ไม่คิดจะบอกใครด้วย! ฉันไม่ใช่คนปากพล่อยแบบนั้นหรอกน่า"
"แน่นะ"
"อืม แต่ช่วยบอกเหตุผลหน่อยได้มั้ย ว่าทำไมนายถึงไม่ให้ฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร"
แล้วถ้าฉันเดา...ฉันว่ามันน่าจะเป็นเพราะเคะของเขาไม่อยากให้ใครรู้ หรือต่างฝ่ายก็คงจะอาย...
"เธอไม่ใช่ผู้ชาย เธอไม่รู้หรอก"
"แต่เดี๋ยวนี้คนส่วนใหญ่เขายอมรับในเรื่องแบบนั้นแล้วนะ นายจะไปกลัวอะไร ดีซะอีกพวกนายจะได้รักกันนานๆ แบบไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ"
"นี่เธอคิดว่าฉันจริงจังกับหมอนั่นเหรอ"
เขาถามขึ้นมาด้วยสีหน้านิ่งเฉย ฉันถึงกับต้องระงับทุกคำพูดเอาไว้แล้วแปรเปลี่ยนเป็นอารมณ์ฉุน "ทำไมนายถึงพูดอย่างนี้อ่ะ"
"ก็ฉันไม่ได้จริงจังอะไร ฉันก็แค่...อยากลองเฉยๆ ฉันเป็นพวกอยากรู้อยากเห็นอยากลองน่ะ ไม่ได้จริงจังอะไรหรอก"
แต่ไอ้ตอนที่ฉันเห็นมานี่มัน...
"ไม่ต้องมาทำหน้าวิเคราะห์ ฉันพูดอย่างไหน ก็เป็นอย่างนั้นแหละ"
เขารีบพูดกลบเกลื่อนเมื่อเห็นฉันเงียบและเอาแต่มองหน้าเขา...ฉันไม่เชื่อหรอกน่า ว่าเขาจะไม่จริงจัง
ก็เล่นโกรธเหมือนหึงกันซะขนาดนั้น ไม่ใช่ว่าฉันมองมุมไกลแล้วจะไม่รู้นะ! แต่เพื่อความปลอดภัย ฉันจะไม่พูดถึงตรงนั้นก็ได้
"โอเค พวกนายจะเป็นอะไรกันก็ช่างเถอะ แต่...นับจากนี้ไป เราเลิกยุ่งกันนะ"
"ไม่มีทาง!"
เขารีบพูดออกมาอย่างทันควัน นี่ได้ใช้สมองก่อนจะพูดมั้ยเนี่ย เร็วซะเหลือเกิน
"แล้วนายจะมาเอาอะไรกับฉันอีก T^T"
"ฉันอยากลอง ‘เล่น’ กับเธอ แค่นี้แหละที่ฉันต้องการ"
นี่เขาหมายถึงเล่นหมากเก็บ หรือหมากรุกอะไรอย่างนั้นใช่มั้ย ‘เล่น’ TOT
"เฮ้อ แต่ฉันไม่อยากเล่นกับนายหรอกนะ"
"ก็เรื่องของเธอ แต่ว่าตอนนี้...ได้เวลามาอร่อยกันแล้วล่ะ"
เวลอนพูดพร้อมกับใช้สายตามองไปทางเยื้องๆข้างหลังฉัน และพอฉันหันไปมอง...โอ้โห บริกรกำลังถืออาหารมาทางนี้พอดีเด๊ะ
แหม...ช้ากว่านี้หน่อยก็ได้นะคะ พี่บริกร T_T
"ทำหน้าแบบนั้น ไม่อยากกินหรือไง"
"ฉันกำลังลดความอ้วนอยู่"
"ฉันรู้น่า กินๆไปเถอะ มันไม่ง่ายนักหรอกนะ ที่เธอจะได้กินมื้อเย็นฟรีๆ"
อย่าเอาคำว่า ‘ฟรี’ มาหลอกฉัน มันไม่ได้ผล TT^TT
เมื่อพี่บริกรมาถึงโต๊ะแล้ว ก็ทยอยวางอาหารลงโต๊ะตรงหน้า วินาทีนั้นฉันแทบดิ้นตาย T^T และพอพี่บริกรออกไปแล้ว นายเวลอนก็เริ่มปฏิบัติการข่มเหงฉันทันที!
"กินสิ เอาให้เต็มที่ไปเลย ฉันนั่งดูเธออยู่"
"ของนายก็มี จะมานั่งดูฉันทำไมเล่า!"
"เพราะฉันบังคับและสั่งเธอไง เพราะฉะนั้น...กิน!"
แง้ แม่จ๋าหนูโดนผู้ชายรังแก อ๊ากกกกกก!
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองเขา และเขากำลังทำหน้าดุใส่ฉันอยู่ ฮ่วย! ไอ้พวกผู้ชายอย่างเขาน่ะจะไปเข้าใจอะไร เรื่องน้ำหนักตัวสำหรับผู้หญิงน่ะ มันเรื่องใหญ่มากเลยนะ!
"อยากจะขัดคำสั่งฉันเหรอ"
"UOU"
"ฉันไม่ใช่คนใจอ่อนหรอกนะ กินซะ! -_-^^^"
"T_T"
"เร็วๆ -_-+"
เขาเร่ง พร้อมกับส่งสายตาไปทางสเต็กตรงหน้าฉันประกอบ โฮ~ ฉันไม่อยากเพิ่มน้ำหนักนะ นายก็เห็นนี่!
"แต่ฉันไม่อยากกินอ่ะ"
"ไม่แน่จริงนี่หว่า เห็นตอนแรกยังปีกกล้าขาแข็งกับฉันอยู่เลย"
ก็นั่นมันตอนนั้น...
พอเห็นฉันทำหน้าอยากจะร้องไห้เขาก็พูดขึ้นมาอีก
"ฉันรู้ว่าเธออยากกิน ไม่ต้องฝืนตัวเองหรอกน่า กินๆไปเหอะ"
"แต่..."
"ไม่มีแต่! กินเข้าไปซะ!"
เขาเอื้อมมือเข้ามาหยิบส้อมข้างหน้าฉันมาปักไว้ที่ข้าวหน้าหมูเกาหลีอย่างโหดๆ เถื่อนอ่ะ!
"แต่ฉัน..."
"เรื่องมากจริงๆเลย!"
เขาสบถอย่างหัวเสียพร้อมกับย้ายตัวเองเข้ามานั่งเบียดฉันทันที! เฮ้ย! ฉันอยากนั่งกับนายซะที่ไหนเล่า
ออกไป! ฉันเลยพยายามผลักเขาให้ออกไปจากตรงนี้ซะ
"นายจะเข้ามานั่งตรงนี้ทำไมเนี่ย! นั่งอยู่ตรงนั้นก็ดีอยู่แล้ว"
"ยังจะกล้ามาทำซ่าส์กับฉันอีกนะ"
"ออกไป อ๊าย!"
เวลอนอาศัยช่วงจังหวะที่ฉันกำลังอ้าปากไล่เขา ยัดข้าวหน้าหมูเกาหลีเข้ามาในปากฉัน!!!! อ๊ายยยยย ให้ตายสิ!
"คิดจะขัดคำสั่งฉัน กล้าไปหน่อยมั้ง"
"อย่านะ!"
ฉันปัดมือเขาที่กำลังถือช้อนตักข้าวหน้าหมูเกาหลีเพื่อเข้ามายัดปากฉันอีกครั้ง
"ฉันจะคอยนั่งป้อนข้าวในจานนี้ให้เธอ จนกว่าเธอจะยอมรับปากน่ะแหละ ว่าจะยอมกินเจ้านี่เอง!"
"ไม่เอา!"
"งั้นฉันป้อนต่อ"
ไม่ได้ต้องการเลยยยยยยยยยยยย!
หลังจากนั้นฉันกับเวลอนต่างก็ทำศึกสงครามกันยกใหญ่ จนฉันรำคาญแล้วต้องพ่ายไปเองล่ะ เขาถึงจะเลิกยัดเหล่าอาหารอันตรายพวกนั้นมาให้ฉัน
ทั้งแป้ง ทั้งไขมัน ทั้งต่างสารพัดตัวเพิ่มน้ำหนักต่างๆนาๆ...สุดท้ายฉันจะต้องยอมกินมันเข้าไปหรือนี่ T_T
"ดีมาก กินให้หมดนะ!"
"เออ! ส่วนนายน่ะ กลับไปนั่งที่เดิมได้แล้ว ฉันจะนั่งคนเดียว!"
"ไม่เอา ฉันจะนั่งตรงนี้ มีปัญหาอะไรมะ"
เขาถามกลับด้วยสีหน้ากวนๆ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบอาหารของตัวเองเข้ามาเฉย...
โอ๊ยยยย! ให้ตายสิ แค่ที่ผ่านมาฉันก็อึดอัดพอแล้วนะ!
"ออกไป!"
ฉันดันเขา
"ไม่ไป! แล้วก็เลิกทำตัวเรื่องมากสักทีเถอะ อย่าให้ฉันต้องโมโหนะ!"
คิดว่ากลัวเหรอ...
ก็กลัวน่ะสิ T^T เจอช้อนพิฆาตจ่อเข้ามาพร้อมกับสีหน้าเหมือนยักษ์แบบนั้น จะไม่ให้กลัวได้ยังไง
รู้สึกว่าช่วงนี้ฉันโดนข่มเหงไปนะ -^-
ฉันมองเสี้ยวด้านข้างของเขานิดๆ ก่อนจะลงมือกินอาหารที่มันไปเพิ่มน้ำหนักให้ตัวเอง งือออออ เห็นแล้วก็ช้ำใจแฮะ แต่ฉันกลับรู้สึกโชคดีมากกว่าที่เขามานั่งข้างๆ ฉันแบบนี้
ก็เพราะว่าถ้าเขานั่งตรงข้ามฉัน ฉันจะคิดว่าเขาจ้องฉันตลอดไง มันจะทำให้ฉันรู้สึกเขินๆ เสมอว่ากินข้าวแล้วมีคนมานั่งฝั่งตรงข้ามน่ะ
ฉันนั่งกินอาหารของตัวเองจนหมด ตอนนี้หนังหน้าท้องตึงหมดแล้ว หันไปมองด้านหน้าฉันก็ถึงกับใจหายใจคว่ำ เบนสายตามาทางข้างๆ ก็ยิ่งอึ้งมากกว่าเดิมเข้าไปอีก
แม่เจ้า...นี่เวลอนเป็นคนหรือชูชกน่ะ!
"มองอะไร อยากกินต่อล่ะสิ"
"เปล่า ฉันแค่อึ้งเฉยๆ ว่านายกินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ-O-"
"อืม นี่ยังถือว่าปกตินะ ถ้าจัดหนักน่ะ เยอะกว่านี้อีก"
"หืม..."
"คนกำลังไดเอ็ทอย่างเธอน่ะ ไม่เข้าใจฉันหรอก"
ก็ฉันไม่เข้าใจนายจริงๆล่ะเวลอน...ถ้าจะกินเยอะขนาดนี้ล่ะก็นะ
ฉันนั่งมองเขากินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเขาตักคำสุดท้ายเข้าปาก เอ่อ...ฉันไม่ได้เป็นคนเสียมารยาทนะ ก็ทุกการกระทำของเขามันชวนมองทั้งนั้นนี่
ไม่ว่าเขาจะกินน้ำ กินอาหาร หรือเอื้อมมือไปตักอาหาร ท่าทางของเขาก็น่าจับตามองทั้งนั้นเลย
"มองคนอื่นเขากินน่ะ มันไม่ดีนะ"
ฉันแอบตกใจไปวูบหนึ่ง เมื่อจู่ๆ เขาก็หันมาพูดกับฉันพร้อมกับใช้กระดาษทิชชู่ที่ถูกพับไว้อย่างขึ้นมาเช็ดปาก อา...ฉันคิดว่าเขาจะไม่รู้ซะอีกนะนั่น ก็ฉันเห็นว่าเขาไม่สนใจอะไรเลยนี่
"โทษที พอดีว่ามันเพลินไปหน่อย"
"หลงฉันเข้าแล้วล่ะสิ"
"รีบพาฉันกลับบ้านเถอะ โอ๊ย -*-"
เวลอนยกมือขึ้นมาเขกหัวฉันทันที เมื่อฉันพูดแทรกคนละความขึ้นมา หึ! ฉันไม่ใช่คนใจง่าย ที่เจอใครหล่อๆ ปุ๊บ แล้วรักปั๊บเลยนะ
ขนาดจีดราก้อนบิ๊กแบง ฉันยังต้องดูผลงานของเขาเลย ฉันถึงจะคลั่งเขาได้ แพนด้าซึงรีก็เหมือนกัน อา พูดถึงแล้วลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปหมดเลย อ๊ายยยยย >/////<
"เป็นอะไรของเธอีก ยัยบ้า -_-"
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลย จะกลับหรือยัง ฉันไม่อยากอยู่กับนายแล้ว"
"เหอะ"
เวลอนหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะขยับตัวให้ฉันออกไป ในที่สุดมื้อเย็นของฉันก็ผ่านสักทีล่ะน่า
ผ่านไปแบบทรมานน้ำตาแทบร่วงน่ะนะ น้ำหนักฉัน YOY
แล้วพอเดินตัวปลิวได้ ฉันก็เพิ่งนึกอะไรออกขึ้นมา...
พี่เดส! ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ สงสัยคงตามฉันกันให้วุ่นเลย! ก่อนจะมาฉันก็ไม่ได้บอกพี่เขาด้วยเพราะโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋า อ้อ! จริงสิ เพราะฉันไม่ได้เอากระเป๋ามาด้วย ฉันถึงได้รู้สึกเบาตัวอย่างนี้
งานนี้ความผิดน่ะยกให้เวลอนคนเดียวเลย!
ความคิดเห็น