คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 3 : เธอเจอฉันแน่
3
เธอเจอฉันแน่
ณ จุดนี้ ไม่รู้จะฟินหรือสยิวกันดีนะเนี่ย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว หนังสด >////<
ฉันแอบอยู่ตรงหลังกำแพงพร้อมกับชะโงกหน้าออกไปมองให้พอได้เห็นเหตุการณ์ กรี๊ดดดดดด! ตอนนี้ผู้ชายผมสีดำอมน้ำตาลคาดว่าน่าจะเป็นเวลอนกำลังจับผู้ชายหน้าหวานแต่ตัวสูงเท่าติ่งหูของเขาขึงพืดกับกำแพงอยู่ พลางส่วนล่างของทั้งสองก็เบียดเสียดกันด้วย แถมใบหน้าของทั้งสองก็ยังใกล้กันจนเหลือระยะห่างไม่ถึงคืบอีก กรี๊ดดดดดด ขอสครีมอีกร้อยรอบ! ภาพนี้มันชักจะทำให้ฉันฟินเกินไปแล้ว
วันนี้ขอนอนไม่หลับอีกสักคืนนะ T///////T
“บ้าน่า เมื่อคืนนายยังไม่สะใจอีกเหรอ”
“ไม่หรอก สำหรับนายน่ะ เท่าไหร่ๆ มันก็ยังไม่พอ”
เท่าไหร่ๆ มันก็ยังไม่พอ? เมื่อคืน? ยังไม่สะใจ? อะไรกัน!!!! หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว เมื่อคืนพวกนายทำอะไร๊รรรรร! >_<
“อย่าน่า พอเถอะเวย์”
อ๊างงงงง เวลอนไม่ฟัง! ตอนนี้สองหนุ่มเคะเมะประกบปากกันแล้วล่ะค่าาาา อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด! อยากจะเป็นลม แถมยังดูดดื่มอีกต่างหาก แล้วฝ่ามือของหมอนั่นก็ยัง...
รูดเสื้อของผู้ชายที่ขึงพืดขึ้นไปอีกด้วย เผยให้เห็นหกห่ออ่อนๆของเขา มายก็อด! นายจะร้อนแรงเกินไปแล้ว!
“กาลา มาทำอะไรตรงนี้น่ะ”
เฮือก!
ฉันถึงกับสะดุ้งหลังตรง แล้วหันหลังไปตามเสียงทันที...พะ...พี่เดส พะ...พี่มาโผล่หัวตั้งแต่เมื่อไหร่!!!!!
“ไม่ต้องทำหน้าช็อกขนาดนั้น เธอมาทำอะไรตรงนี้ -*-”
พี่เดสถามอีกที พร้อมกับมองฉันด้วยสายตาสงสัย และเพื่อไม่ให้พี่แกเขาสงสัยอะไร ฉันจึงปั้นหน้าปั้นตาปกติแล้วรีบวิ่งไปลากพี่แกให้พ้นออกจากรัศมีตรงนี้ แต่...!
ก็ไม่ทัน...นายเวลอนเขาเข้ามาคว้าแขนฉันไว้ได้ก่อนแล้ว โอ้โน!
“เธอมาอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ และเมื่อกี้นี้เธอเห็นอะไรบ้าง!”
พอจับฉันได้ นายเวลอนก็รีบพ่นไฟใส่ฉันใหญ่เลย ทำเอาพี่เดสเงิบไปเลยแวบหนึ่งแต่เขาก็สามารถลากสติกลับมาได้ ให้ตายสิ...ยังจะมาถามอีกว่าฉันเห็นอะไรบ้างทำไม
อย่าให้ฉันต้องพูดนะเวลอน! มันเขินนนนนน -/////-
“ปล่อยฉัน!”
“ไม่ปล่อย! บอกมาว่าเธอเห็นอะไรบ้าง!” เวลอนบีบต้นแขนฉันแน่น ทำเอาฉันเบ้ด้วยความเจ็บและพยายามแกะมือเขาออกไป พี่เดสที่เห็นฉันทำหน้าขืนๆอย่างนั้น เลยทนไม่ได้รีบวิ่งเข้ามาปัดมือของเวลอนออกจากแขนฉันทันที
“ทำไมนายต้องทำกับน้องเขาแรงขนาดนี้ด้วย!”
“ก็ฉันอยากรู้นี่ ว่ายัยนี่เขาเห็นอะไรบ้าง!”
“แล้วถามน้องเขาดีๆ ไม่ได้หรือไง น้องเขาเป็นผู้หญิงนะเว้ย! ไม่ใช่ชายชายอย่างพวกแก!”
ดูเหมือนพี่เดสจะโกธรแทนฉันจริงๆนะนั่น ตะคอกใส่เวลอนไม่ยั้งเลย...ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพี่เดสไปรู้จักกับเวลอนได้เมื่อไหร่ แต่เท่าที่เห็น...คำพูดของพี่เขาคงจะแทงใจดำเวลอนน่าดูเลย
แวบแรกฉันแอบคิดว่าเวลอนจะเข้ามาซัดพี่เดสซะแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรนอกซะจากกำหมัดแน่น
“งั้นก็ขอโทษที แกรู้จักเด็กผู้หญิงคนนี้เหรอ”
“ใช่ เขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องของฉันเอง”
พี่เดสดันฉันให้ไปอยู่ข้างหลังเขา เมื่อเห็นเวลอนมองมาทางฉันด้วยสายตาเปลวเพลิง
“แกอย่ามายุ่งกับน้องเขานะ!” พี่เดสพูดเสียงดังอย่างหนักแน่นเหมือนรู้ว่าเวลอนกำลังคิดอะไร
“ฉันไม่ไปยุ่งแน่ล่ะ ถ้าเขาไม่มายุ่งกับเรื่องของฉันก่อน”
ตามจริงวินาทีนั้นฉันอยากจะบอกออกไปเลย ว่าฉันไปยุ่งกับเรื่องของเขาตอนไหน! แต่...เพื่อไม่ให้สถานการณ์มันดูมาคุมากขึ้นไปอีกฉันเลยพูดในสิ่งที่เขากำลังระวังอยู่ออกไปแทน
“ก็ได้! ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร แล้วฉันสาบานเลย ว่าฉันจะไม่ไปยุ่งกับพวกนายอีก แล้วฉัน...”
ก็บังเอิญไปเห็นทั้งนั้น...ท่อนหลังฉันไม่ได้พูดเต็มเสียงออกไป แต่ดูเหมือนว่าคนเบื้องหน้าจะไม่สนใจกับคำหลังๆของฉันแล้ว
“เหอะ”
“หัวเราะแบบนั้นหมายความว่ายังไง”
“เย็นนี้เธอได้เจอฉันแน่ ยัยตัวแสบ!”
เวลอนหมายหัวฉันไว้แค่นั้น ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะดังไกลออกไป แม้ว่าฉันจะไม่ได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเพราะความสูงของพี่เดส แต่ฉันก็รู้ล่ะว่าเวลอนไม่ได้ฟังคำถามของพี่เดสเลย ทำเอาพี่เดสดูโมโหมาก แต่ด้วยความที่ว่าพี่เขาเป็นคนใจเย็น พี่เดสก็เลยเลี่ยงมาจากเวลอนแล้วหันมาหาฉันแทน
“สงสัยเรื่องนี้เราต้องคุยกันแล้วล่ะ กาลา”
ณ ลานอัฒจรรย์ของโรงเรียน
พี่เดสพาฉันมาที่ลานอัฒจรรย์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดกว่าปกติ ในตอนที่ทีมฟุตบอลที่พี่แกเป็นกัปตันเกือบล่ม พี่แกยังไม่เครียดขนาดนี้เลย
“เธอไปรู้เรื่องอะไรของไอ้เวลอนมา” พี่เดสเริ่มถาม แต่ด้วยความที่ว่าเขากลัวฉันจะโกหกก็เลยพูดดักไว้ด้วย “อย่าโกหกพี่นะ เรื่องนี้พี่ขอร้อง”
“เวลอนเขาอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ พี่ถึงต้องมาหน้าเครียดใส่ฉันแบบนี้”
“อืม”
แค่อืมคำเดียวสั้นๆ ก็ทรวงไปถึงหัวใจ...
ในเมื่อพี่แกเล่นเครียดซะขนาดนี้ ฉันคงจะต้องเผยซีเคร็ตอันนี้ออกไปแล้วล่ะ
“ตอนแรก...ฉันไปเห็นเวลอนกับ...ผู้ชายที่ยืนข้างๆ เขาจูบกันตรงมุมไกล แล้วตอนที่สอง ฉันก็เพิ่งมาเห็นเขา...คุยกันเมื่อกี้ ส่วนเรื่องอะไรที่ว่านั่นฉันไม่รู้เลย นอกจากจะเห็นการกระทำของพวกเขา”
“ก็ถึงว่าล่ะ ทำไมมันถึงโกธรเธอ เพราะเธอไปเห็นเรื่องลับๆ ของมันน่ะเอง โชคร้ายจังนะกาลา”
พี่เดสยกมือขึ้นมาวางไว้บนหัวฉันเหมือนปลอบเด็ก
“พี่สัญญาว่าจะปกป้องเธอจากไอ้บ้านั่นให้ได้ ถึงแม้ว่าเจ้านั่นจ้องจะเล่นงานเธอมากแค่ไหนก็ตาม แต่มีพี่ซะอย่างก็ไม่ต้องกลัวเนอะ”
“อืม”
คำพูดของพี่เดสทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจเหมือนมีมือไร้ร่องรอยมาโอบกอด พี่ชายคนนี้ดูอบอุ่นทุกเวลาจริงๆ ไม่ว่าฉันจะมีอะไรลำบาก พอพี่แกมารู้ พี่แกก็คอยยื่นมือมาช่วยฉันเสมอ
นี่แหละ...ไอดอลทางความอ่อนโยนของฉัน
“เย็นนี้พอมีเวลาจะอยู่ดูพี่คุมนักบอลมั้ย จะได้กลับด้วยกันเลย”
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่าอยากกลับบ้านตอนนี้เลยล่ะ”
“เราไปที่สนามบอลกันเถอะ”
แล้วจะมาถามฉันทำไมนะ เฮ้อ~
พี่เดสพาฉันมาที่สนามบอลทุ่งหญ้าสีเขียวขจีขนาดใหญ่ ซึ่งตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มจะกลายเป็นสีดำเข้าไปทุกทีแล้ว ไม่อยากจะบอกเลยว่านักฟุตบอลที่พี่เดสเป็นกัปตันให้นั้น หล่อมากกกกกก >////< อีกแล้ว! ฉันเจออะไรที่น่าเขินอีกแล้ว!
“นักฟุตบอลของพี่นี่หล่อดีเนอะ”
“คิดอะไรหื่นๆอีกแล้วน่ะสิ -_-”
“ฉันเปล่าคิดนะ!”
ฉันเอากระบองลมที่เพิ่งหยิบมาเล่นฟาดพี่เดสไปทีนึงด้วยความขุ่นเคืองที่พี่เขากล่าวหา
“เอ้า แล้วเธอจะมาบอกว่าเขาหล่อทำไมล่ะ”
“ก็เขาหล่อจริงๆนี่ พี่อย่ามากวนประสาทฉันได้มะ”
“ได้ แต่พี่ไม่ได้เป็นเกย์นะ พวกมันยังไม่ได้เสียรูทวารมาให้พี่ เพราะฉะนั้นพวกนั้นเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน”
“งั้นก็แสดงว่า...”
“พอ! จบไว้ที่โรงเรียน เราจะไม่มาเล่นมุกนี้กันอีก ฉันอายโว้ย!”
เมื่อพี่เดสรู้ว่าฉันกำลังจะพูดอะไร พี่แกก็รีบสะกัดดาวรุ่งฉันแล้วคว้ากระบองลมจากมือฉันขึ้นมาตีหัวฉันทันที! โหย อะไรอ่ะ ยังไม่ทันได้พูดต่อเลย เสียอารมณ์หมด ชิชะ!
ฉันกับพี่เดสมักจะรับส่งมุกกันแบบนี้ตลอดแหละ แต่เพราะว่านักฟุตบอลกำลังมองเรากันอยู่ พี่เดสก็เลยขอยุติไว้เพียงเท่านี้ ที่พี่เขาขอหยุดน่ะเพราะกลัวนักฟุตบอลจะได้ยิน แต่ฉันว่าตอนนี้พวกได้ยินกันหมดแล้วล่ะ หัวเราะเอิ๊กอ๊ากกันใหญ่เลย เล่นเอาพี่เดสต้องวิ่งเข้าไปซัดสักแอะสองแอะถึงจะเงียบ
...นี่ก็จะโหดไปไหนนะ ทำนักฟุตบอลสุดหล่อของฉันบอบช้ำหมด!
หลังจากพี่เดสอัดลูกทีมจนสะใจแล้ว การซ้อมฟุตบอลก็ได้เริ่มขึ้น ทุกคนต่างซ้อมกันอย่างขมักเขม้นและจริงจัง โดยที่ฉันต้องหลบออกมานั่งใต้ต้นไม้ที่ห่างจากสนามบอลออกมาเพราะกลัวบอลอัดหน้า T^T ให้ตายสิ...พวกหนุ่มๆ นี่เล่นแรงกันชะมัด ทำเอาฉันไม่อยากจะอยู่ใกล้ลูกบอลเลย
ระหว่างนั่งดูบอลอยู่นั้น จู่ๆ ฉันก็เริ่มรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมา ฉันก็เลยรีบลุกขึ้นแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องน้ำทันที โอย จะมาปวดอะไรตอนนี้เนี่ย! พี่คนที่หน้าหล่อๆคล้ายๆปู่เทมป์ (T.O.P บิ๊กแบง) กำลังถอดเสื้อโชว์หกห่ออยู่เลย แง่ง!
และเมื่อปลดทุกข์ให้ตัวเองเสร็จแล้ว ฉันก็รีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย มีอะไรตรงไหนเผลอหลุดออกมาให้หน้าอายบ้างหรือเปล่าน้า ถ้ามีอะไรกระร่องกระแร่งออกไปล่ะก็มีหวังได้ฮาและจำไปยันจนตายแน่
“เสร็จหรือยัง!”
หืม...สะ...เสียงใครน่ะ O_O
เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นทำให้ฉันชะงักมือค้างกับไว้ที่ แล้วมองหาที่มาของเสียงอย่างช้าๆ ... ตอนนี้มีฉันอยู่ในห้องน้ำคนเดียวนี่ แล้วใครล่ะจะเป็นคนพูดเมื่อกี้นี้! อย่าบอกนะว่า...TOT
“ฉันเอง -_-”
ขวับ!
สิ้นเสียงนั้นฉันก็รีบหันหน้าไปทางหน้าประตู้ห้องน้ำเลยทันที ที่ไหนได้...
นั่นไม่ใช่เสียงผี นั่นไม่ใช่เพราะฉันหูฝาดไป หากแต่เป็นเสียงของไอ้บ้าเวลอนต่างหาก!
“กลัวผีหรือไง ยืนนิ่งเชียว” และเมื่อเห็นฉันไปหา เขาก็ถามพร้อมกับฉายยิ้มที่มุมปากพลางพิงหัวกับขอบประตู
“ก็...กลัวอยู่”
“ทำเสียงอย่างนี้ ดูเหมือนจะไม่กลัวสินะ”
“ใครบอกเล่า!”
เวลอนเอามือจับที่ประตูห้องน้ำ
“งั้นฉันปิดล่ะ”
“หยุดนะเวลอน!!!!!!”
เมื่อเวลอนกำลังจะปิดประตูห้องน้ำฉันก็รีบวิ่งเข้าไปดันประตูสู้กับเขาทันที! โอ๊ย! ไอ้บ้า ให้ตายสิ! เวลานี้มันใช่เวลามาแกล้งฉันซะที่ไหนเล่า! อย่ามาทำอะไรบ้าๆ ตอนนี้นะ!
“เอ้า จะเข้ามาดันประตูไว้ทำไมล่ะ ออกไปเร็วเข้า ฉันจะปิดห้องให้เธอแล้ว”
ถ้าเป็นห้องนอนหรืออะไรที่ไม่ใช่ห้องน้ำฉันจะไม่ว่า!
“นายรีบเอาตัวนายออกไปเลย ฉันไม่เล่นด้วยนะ เวลอน!”
“แล้วใครบอกว่าฉันจะเล่นกับเธอล่ะสาวน้อย ฉันเองก็จะเอาจริงกับเธอเหมือนกัน!”
“อย่านะเวลอน ฉันกลัว!!!!!”
ฉันตะโกนออกไปดังลั่นด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ณ เวลานี้ ฉันไม่กล้าที่จะมองกระจกเลย เพราะกลัวจะเจอบางสิ่งบางอยางที่ไม่อยากพบเห็น นี่เขาคิดว่าฉันเป็นพวกใจแข็งหรือยังไงกัน ถึงได้แกล้งฉันแบบนี้!
เหลืออีกนิดเดียว...ความอดทนของฉันก็จะถึงขีดสุดแล้วนะ
และดูเหมือนว่าเสียงร้องของฉันจะได้ผล เพราะตอนนี้เวลอนเริ่มลดแรงต้านฉันลงไปแล้ว แต่ฝ่ามือของเขาก็ยังจับประตูห้องน้ำเอาไว้อยู่
“เหอะๆ สงสัยจะกลัวจริงๆ แฮะ” เขาพูดขึ้นหลังจากที่เงียบไปประมาณสามวินาที “งั้นฉันมีข้อแลกเปลี่ยนให้เธอเลือก ฉะนั้น ฟังมันเอาไว้ให้ดีล่ะ”
“รีบๆพูดมาเลย”
“ฉันจะปล่อยเธอออกมา แต่เธอต้องไปกับฉัน กับฉันจะไม่ปล่อยเธอออกมาจนกว่าจะถึงตีห้าของพรุ่งนี้ ถ้าเธอไม่ไปกับฉัน เธอจะเลือกช้อยส์ไหนดีล่ะกาลา...ท่าทางช้อยส์สองคงจะสนุกสำหรับเธอไม่เบาเลยนะ”
สนุกกับผีน่ะสิ ขังฉันไว้ในห้องน้ำถึงตีห้า! ถ้าจะทำอย่างนั้นสู้เอาฉันไปผลักตกดึกดาดฟ้าเลยเหอะ คุ้มกว่าเยอะ T^T
แล้วจากที่ฉันฟังตัวเลือกของเขา ก็คงไม่ต้องบอกกันเลยว่าฉันจะเลือกช้อยส์ไหน
“ฉันเลือกช้อยส์หนึ่ง”
“อะไรนะ เธอจะเลือกช้อยส์สอง”
“กรี๊ด! ฉันบอกว่าฉันเลือกช้อยส์หนึ่งไงเล่า ไอ้บ้า! ปล่อยฉันออกไปได้แล้ว!”
ฉันถึงกับปล่อยกรี๊ดออกมาเมื่อเวลอนจะผลักประตูเข้ามาอีก แต่พอเขาได้ยินเสียงกรี๊ดของฉันแบบนั้นเขาก็รีบค่อยๆ ปล่อยประตูออกมา และพอเขาปล่อยแล้ว ฉันก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำสุดสยองนั่น ก่อนที่จะมองหน้าเขา
“ทำไม มองหน้าหาเรื่องเหรอ เดี๋ยวก็จับขังในห้องน้ำซะจริงๆหรอก!”
“อย่านะ!”
เวลอนทำท่าจะจับฉันเข้าไปอีกรอบ แต่ฉันรีบสะบัดมือเขาออก ผู้ชายคนนี้นี่มัน...บ้าจริงๆเลย! ไม่รู้หรือไงว่าเมื่อกี้นี้ฉันแทบจะสติแตกอยู่แล้ว ยังจะมายืนยิ้มยิงฟันขาวอยู่ได้
“เธอนี่มันน่าแกล้งชะมัดเลย ^^”
“แต่ฉันไม่อยากจะแกล้งนายตอบหรอกนะ -_-”
“ก็ดี ฉันจะได้แกล้งเธอฝ่ายเดียวไง ป่ะ ไปกันเถอะที่รัก ผมหิวแล้ว~”
“ปล่อยฉันนะ!”
เวลอนถือวิสาสะเอาแขนขึ้นมาโอบไหล่ฉัน แล้วบังคับให้ออกเดินไปด้วยกัน! เฮ้ย! ถ้าเขาทำอย่างนี้ แล้วถ้าหวานใจของเขามาเห็นเข้าล่ะจะทำยังไง!
เรื่องอย่างนี้น่ะ ฝ่ายเคะเขาจะเซนต์ซิทีฟนะ พ่อคนเมะ!
“นี่นาย ปล่อยฉันเถอะ ฉันไม่ชอบ!” ฉันพยายามแกะท่อนแขนของเขาออก แต่คนข้างๆ ก็ไม่ยักจะยอม แล้วก็ต้องโชคดีไปอย่างนะ ที่ตอนนี้คนในโรงเรียนน้อยแล้ว
“อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวก็ชินเองล่ะน่า”
“แต่ฉันไม่ชอบนี่!”
“อย่าขัดคำพูดฉัน -_-”
จบประโยคนั้นเวลอนก็เปลี่ยนมาเป็นโอบเอวฉันจนแน่นเหมือนเป็นเชือกฟาง โอ๊ย! อะไรของอีตาบ้านี่เนี่ย จะไม่นึกถึงจิตใจคนที่เป็นเคะบ้างเลยหรือไง!
ถ้าเขามาเห็นล่ะ เขาจะรู้สึกยังไง เคยคิดถึงใจเขาบ้างมั้ย โอ๊ย! (ร้องเพราะเจ็บ)
มาถึงตอนที่สามกันแล้ว ไรท์เตอร์มีคำถามค่ะว่า
‘ไรท์เตอร์ควรอัพนิยายเรื่องนี้ต่อดีมั้ย นักอ่านอ่านกันแล้วรู้สึกอยากจะอ่านต่อหรือเปล่า’
นักอ่านคิดว่ายังไงคะ นิยายเรื่องนี้สมควรที่จะได้ไปต่อ หรือว่าควรจะหยุดไว้แค่นี้ดี??
ตอบได้ตามอัธยาศัยค่ะ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ J
ความคิดเห็น