คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 : เมื่อวานเธอเห็นอะไร!
1
เมื่อวานเธอเห็นอะไร!
ภาพในคอมที่อยู่ตรงหน้ากำลังทำให้ฉันละลายพร้อมกับยิ้มจนปากแทบจะฉีก...
รูปภาพการ์ตูนวาย ตอนนี้ฉันกำลังดูอยู่ค่ะ! ได้อารมณ์มากเลย ฮ่าๆ ผู้ชายกับผู้ชายจูบกันนี่มันแบบ น่ารักอ่ะ!
แถมตรงแถบซ่อนหน้าแวบของฉันยังเป็นเว็บเอ็นซี (NC) นิยายอีกต่างหาก เล่นเอาไปฟินแลนด์ยังรัฐอะไรก็ไม่รู้เลย~ แต่ว่าขออธิบายตรงเอ็นซีนิดนึง...เอ่อ มันคือฉากในฟิคหรือนิยายชายรักชายที่กำลังบรรเลงเพลงรักกันอยู่น่ะ ก็...เหมือนกับฉากเซ็กส์น่ะแหละ อธิบายไปแล้วก็นั่งเขิน -///- อา~ เอ็นซี! เอ็นซี! เอ็นซี~~! อ่านนิยายวายมันรู้สึกสนุกกว่าอ่านชายหญิงเยอะเลย!
ส่วนชายหญิงอันหลังที่ว่าฉันเสิร์ชหาประสบการณ์เองน่ะ...เฮ้ๆๆๆ! ฉันไม่ได้หื่นนะ ก็แค่...อยากรู้ประสบการณ์ของคนเราเอาไว้เป็นบทเรียนก็เท่านั้นเอง คิดมาก!
ฉันนั่งเลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ ตอนนี้กำเดาฉันเกือบจะไหลแล้ว! แต่ละภาพนี่แบบว่า...อยากตายอยู่หน้าคอมอ่ะ! ทั้งหกห่อ (ซิกซ์แพ็ค) กล้ามเป็นมัดๆ ของผู้ชายที่กำลังคร่อมผู้ชายร่างเล็กกระท่อนอ้อนแอ่น แหม...อะไรจะเข้ากันขนาดนี้ กาลาคนนี้แทบจะตายจากจ้า!
ถ้าแม่ประตูเข้ามา แล้วเห็นหนูจมกองเลือดอยู่หน้าคอม ก็ไม่ต้องสงสัยกันเลยยยย
อ้อ กาลาคือชื่อของฉันเองค่ะ ไม่ต้องตกใจ ฮิๆ ชื่อมันดูดีใช่มั้ยล่า ^_^ อย่ามาวงเล็บว่าช่างกล้านะยะ เดี๋ยวเถอะ!
รอยยิ้มกับอาการหัวใจเต้นรัวทวีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มีโซเชียลและคอมของตัวเองก็ดีอย่างนี้นี่เอง! อยากดูอะไรก็ดู อยากค้นอะไรก็ค้น อากู๋จัดห้ายยยยย รักกูเกิ้ลก็วันนี้ล่ะ เอ็นซี~~!
ตามจริงฉันก็ไม่ได้เป็นสาววายอะไรหรอกนะ แค่กระแสมันมากระทบแล้วเมื่อตอนเย็นก็เพิ่งเห็น...อา แทบดิ้นตายอ่ะ! กรี๊ดดดดดด!
ไม่เอาแล้วดีกว่า นึกถึงบ่อยๆ เดี๋ยวหัวใจจะวายตายเอาเพราะความเขิน -////-
ฉันท่องอินเตอร์เน็ตในโลกของชายรักชายไปเรื่อยๆ จนกระทั่งต้องสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้ เพราะพลังแรงเคาะประตูและเสียงตะโกนของแม่
“กาลาลูก~ ออกมากินข้าวได้แล้วมา”
“ค่ะ”
บางที...ชื่อฉันเรียกเร็วๆ มันก็เสียหายนะ จาก ‘กาลา’ เป็น ‘กะลา’ แง้งงงงงงง TOT
ฉันพับหน้าเว็บทุกอย่างให้หมด ก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปกินด้วยความหิวโหย อา! ในที่สุดก็จะได้กินข้าวสักที รอมานานเสพติดชายรักชายจนท้องไส้แสบไปหมดละ
“กาลา เดี๋ยวลูกคอยมองหน้าบ้านด้วยนะ เดี๋ยวจะมีคนเอาเสื้อผ้าของแม่มาส่ง”
“ค่ะ”
ฉันตอบแม่ไปสั้นๆ แล้วรีบจวกอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่เพราะหิวอย่างเดียวหรอก เพราะฉันกลัวว่าไอ้น้องชายมหาตรรลัยจะมาแย่งเนื้อไก่จากฉันไปต่างหาก!
แกรก!
แล้วมันก็เกิดขึ้นจนได้!!!! ระหว่างที่ฉันกำลังจะใช้ช้อนไปตักเนื้อไก่ชิ้นสุดท้ายของต้มยำไก่เจ้า ‘เกโล’ น้องเล็กของบ้านก็แทรกช้อนลงมาทันที!
“พี่ลา อันนี้ของผม ถอยไป!”
พูดไม่พอ ยังจะเอาช้อนมาผลักช้อนฉันออกไปอีก!
“อะไร ชิ้นนี้ฉันเป็นเอาช้อนไปแตะก่อนนะ นายนั่นแหละต้องเอาออกไป!”
และฉันก็ผลักช้อนมันออกไป แต่มันก็ยังสู้!
“ไม่! ผมจ้องก่อนแล้ว ผมจะเอาอันนี้ พี่นั่นแหละต้องเอาช้อนของพี่ออกไป ออกไปซะผมจะเอา!”
“ไม่เอา! นายน่ะแหละไปไกลๆ ไป โน่น ไปกินหมูทอดของนายโน่น ไม่ต้องมายุ่งกับชิ้นนี้!”
“ไม่เอา พี่นั่นแหละออกไป!”
“นายน่ะแหละออกไป!”
แล้วหลังจากนั้นสงครามช้งเช้งๆๆๆ ของสองช้อนก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเถียงเพื่อไก่ชิ้นเดียวของสองพี่น้องก็ดังขึ้นด้วย -_- ไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรกับเจ้าเกโลในเรื่องกินนะ เป็นอันต้องยอมไม่ได้ทุกทีเวลาเผอิญจะเอาชิ้นเดียวกัน แล้วด้วยความที่ฉันโตกว่าและเสียงมันดัง แม่ก็เลยหันมาโช๊ะ...
“กาลา...ให้น้องมันไป แม่รำคาญแล้วนะ! -_-^^^”
ฉัน...ฮึ่ยยยยย ทะเลาะกับมันทีไรฉันเป็นต้องแพ้มันทุกที ฝากไว้ก่อนเถอะ!
“เหอะ เพราะเห็นแก่แม่หรอกนะ”
“แบร่ๆ”
อุตส่าห์ปล่อยให้เนื้อไก่เป็นเอกราชของแก แล้วยังจะมาแลบลิ้นใส่ฉันอีกเหรอ! หน็อย!!!!
“กาลา -_-^^”
ฉันยกแขนขึ้นมาทำท่าจะเขกหัวเกโล แต่ก็ต้องมาชะงักเพราะเสียงแม่ที่เพิ่งเดินเข้ามาซะก่อน เลยทำให้ฉันได้แต่กัดฟันกรอดใส่มันด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง เฮอะ! แค่เรื่องไก่แค่นี้ฉันจะไม่โมโหก็ได้แต่...
เค้าอยากกินง่ะ แง้งงงงง นอยด์นะเนี่ย เชอะ! TOT
และหลังจากนั้นฉันกับเกโลก็ไม่กล้าทะเลาะอะไรกันอีก เพราะแม่มานั่งประจำการที่หัวโต๊ะเหมือนท่านประธานบริษัทเวลาประชุม บรรยากาศมันให้ความรู้สึกนั้นเลยล่ะ แม่ฉันนี่เจ๋งชะมัดเลย
แล้วมื้อค่ำของฉันก็ผ่านไปได้ด้วยดีโดยที่ฉันต้องไปล้างถ้วยชามทั้งหมดเป็นการทำโทษที่ทะเลาะกับน้อง TOT หนูผิดตรงไหนเนี่ยแม่! ไอ้เกโลต่างหากที่เป็นคนริเริ่ม! โฮ แม่ไม่ยุติธรรมเบยยยย (วิบัติเพื่อสีหน้า)
ปิ๊งป่อง!
เฮือก!
เสียงกดออดหน้าบ้านทำให้ฉันที่เพิ่งปิดก๊อกน้ำเสร็จสะดุ้งโหยง แล้วชะโงกหน้าไปมอง...สงสัยจะเป็นคนที่แม่บอกไว้หรือเปล่า มาได้จังหวะเชียวนะ
“มาแล้วค่า~”
ฉันบอกเสียงใสแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้าน แต่ก็ต้องแอบชะงักไปเมื่อคนที่หอบเสื้อผ้าของแม่มาส่งนั้น...หล่อมากกกกกกก หล่อลากเลือดเลยล่ะ แต่ฉันก็ไม่ได้ไม่แสดงอาการอะไร นอกจากยื่นมือไปรับแล้วจะรีบกลับเข้ามาในบ้านเพื่อไปกรี๊ดเขาในห้อง ทว่า...
ทำไมยื่นมือเข้าไปรับแล้วเขาไม่ปล่อยล่ะ เฮ้!!!!!
“-_-???”
“-_-^^^”
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขาทันที เมื่อออกแรงยื้อเพื่อจะเอาเสื้อผ้าเท่าไหร่ เขาก็ไม่ยอมปล่อยสักที! แล้วพอฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาแล้ว เขายังจะตีสีหน้านิ่งมาให้ฉันอีกต่างหาก ทำเหมือนกับว่าอยากจะจำหน้าฉันให้ขึ้นใจอย่างนั้นแหละ
เขาปิ๊งฉันเหรอ? ไม่มั้ง...ทำสีหน้ากวนส้นเท้าขนาดนั้น...
ฉันลงทุนออกแรงยื้ออีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันตีสีหน้าไม่พอใจให้เขาไปด้วย ถึงจะหล่อจนใจเต้นมากแค่ไหนแต่มาทำกิริยาชวนโมโหแบบนี้ฉันก็ไม่โอนะ!
“ปะ...โอ๊ะ!”
ตัวของฉันเซถลาไปข้างหลังทันที เมื่อฉันจะบอกว่าปล่อยแต่เขากลับปล่อยมือที่กำลังถือไม้แขวนเสื้อซึ่งฉันกำลังดึงอยู่ซะก่อน! ให้ตายสิ...ผู้ชายคนนี้มัน...
และเพื่อไม่ให้ตัวเองโมโหไปมากกว่านี้ฉันจึงเปิดประตูแล้วรีบเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่ก็ไม่วาย...
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
หยุดตะโกนด่าเขาไปทันทีเมื่อเข้ามาอยู่ในรั้ว! เหอะ...หวังว่าคงจะได้ยินนะอุตส่าห์ด่าดังลั่นไปซะขนาดนั้นแล้ว
ไอ้ผู้ชายไร้มารยาทเอ๊ย! ฉันล่ะเสียดายหน้าตาหล่อๆ ของเขาจริงๆ -_-+
วันถัดมา
ในวันที่งานเยอะโขจนฉันต้องรีบกินข้าวกลางวันแล้วรีบขึ้นมาทำงาน -*-
ให้ตายสิ! ไม่อยากจะบ่นเลยว่าพวกอาจารย์จะว่างกันไปไหน ถึงได้สั่งงานให้นักเรียนทำกันได้ไม่หยุดหย่อน! อยากจะรู้จริงๆ นะ ว่าอาจารย์เขาสนุกกันหรือไงที่ได้สั่งงานให้นักเรียนพันกว่าคนได้ทำกันอย่างนี้! จะไม่ปวดหัวบ้างเหรอ เวลาเด็กส่งงานกันเป็นพันๆ คนแล้วต้องมาคอยนั่งตรวจทีละคน ทีละคน...
ถ้าเป็นฉันนะ ประสาทกินตายพอดี! และถ้าฉันเป็นครูนะ เทอมหนึ่งสั่งชิ้นงานแค่คนละชิ้น พอ! ฮึ่ย!
บ่นไปก็ไม่ได้ประโยชน์ นั่งรับเวรกรรมไปดีกว่า ถือซะว่าแกล้งอาจารย์ไปด้วยละกัน อาจารย์น่ะเขางานหนักกว่าเราเย้อะ~ เด็กที่นี่มีเป็นพันๆ คนเลยนะ! พอถึงเวลาส่งแล้วอาจารย์จะปวดหัวขนาดไหน หึๆ
(เยาวชนที่ดีห้ามมีความคิดแบบนี้นะจ๊ะ =_=)
ฉันนั่งเขียนเรียงความเรื่องดาวอังคารในหนังสือวิทยาศาสตร์ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเพื่อนร่วมชั้นเริ่มกลับเข้ามาในห้อง ซึ่งมีจุดประสงค์เดียวกันนั่นก็คือปั่นงานของตัวเองที่ยังไม่ได้เคลียร์ ของฉันน่ะเคลียร์หมดแล้วที่มานั่งทำแบบนี้ก็เพราะว่าขี้เกียจไปทำที่บ้าน หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ...
ฉันจะเอาเวลาตอนที่อยู่บ้านไปเล่มคอมสูบวายน่ะ ฮะๆ -.,-
แล้วในที่สุด...ลายมือเด็กทารกเขี่ยของฉันก็เขียนเรียงความเรื่องดาวอังคารของอาจารย์เตี้ยเสร็จ ไชโยววว เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมงแน่ะ ทำอะไรดี
“กาลา เธอว่างยังอ่ะ ฉันขอใช้อะไรเธอหน่อยสิ”
“อะไรเหรอ”
ฉันถามหน้าซื่อพร้อมกับเดินเข้าไปหาหัวหน้าห้อง ที่ใช้ ‘กรรม’ ในประโยคเรียกฉันซะเหมือนคนใช้ -*- แต่ฉันก็ไม่ได้อะไรหรอก กาลาคนนี้ไม่ถือสา
“ไปซื้อไม้บรรทัดกับยางลบมาให้หน่อยสิ รบกวนหน่อยน้า”
“ได้จ้ะ”
หัวหน้าห้องสุดมั่นยื่นเงินมาให้ฉัน ก่อนที่เธอจะส่งยิ้มแล้วก้มหน้าปั่นชิ้นงานของเธอต่อ ตอนนี้ฉันมีงานแล้ว นั่นก็คือเดินออกกำลังกายไปซื้อของให้คุณเธอน่ะเอง
คิดซะว่าฆ่าเวลาล่ะกันเนอะ
ฉันเดินทางไปยังสหกรณ์ของโรงเรียนอย่างชิลๆ แต่จู่ๆ ร่างของตัวเองก็ถูกดึงโดยถูกฝ่ามือมาปิดปากพร้อมกับรั้งเอวเข้าไปภายในซอกหลืบ! ฉันเกือบจะกรี๊ดน้ำตาไหลเพราะความตกใจไปแล้ว ถ้าไม่มาเห็นหน้าตาของผู้กระทำซะก่อน
นะ...นี่มัน...นายผู้ชายไร้มารยาทคนนั้นนี่ หน้าตาเหมือนกันเป๊ะเลย! ถึงแม้ว่าตอนนั้นเขาจะใส่หมวกก็เถอะ!
“นี่นาย!”
“ใช่ ฉันเอง...เวลอน ยินดีที่ได้รู้จัก”
เขาแนะนำตัวพร้อมกับปล่อยฉันแล้วยื่นมือมาทำท่าจะเชกแฮนด์ แต่ฉันไม่ยักจะสนใจ
“นายพาฉันเข้ามาตรงนี้ทำไม!”
“ไม่ยอมเชกแฮนด์ด้วยเลยแฮะ”
เขาหดมือกลับไปพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ ทั้งๆ ที่ใบหน้าของเขากำลังคลี่ยิ้มอย่างทะเล้น
“ก็มันน่ามั้ยล่ะ!”
ฉันตวาดเขาออกไปด้วยอารมณ์ฉุนจัดเมื่อนึกถึงเมื่อคืน...หน็อย มาแกล้งฉันให้เกือบล้มแล้วยังมีหน้ามาพูดว่า ‘ยินดีที่ได้รู้จัก’ อีกเหรอ กล้าได้อีก!
คนอย่างฉันน่ะ...อคติแล้วอคติเลยย่ะ!
“เหอะๆ ปีกกล้าขาแข็งไปเถอะ เดี๋ยวเธอก็ต้องมาสยบแทบน้ำมือฉันแล้ว!”
“จะทำอะไรน่ะ”
ผู้ชายตรงหน้ายิ้มมุมปากน่าหวาดกลัว เขาย่างสามขุมเข้ามาหาฉันที่กำลังพิงกำแพงอยู่ แล้วพอฉันทำท่าจะวิ่งหนีเขาก็รีบจับฉันขึงกับกำแพงด้วยสองมือของเขาทันที!
ให้ตายสิ นี่เขากำลังจะทำอะไรน่ะ ฉันไม่รู้สึกดีกับหน้าตาหล่อๆ ของเขาหรอกนะ!
“จะมาเค้นความจริงจากปากเธอไง เมื่อวานนี้ตอนเย็นเธอเห็นอะไรบ้าง!”
“ตอนเย็น...”
“ใช่ ตอนเย็น...เธอเห็นอะไร!”
น้ำเสียงของเขาดุดันจนฉันแทบอยากจะสลัดตัวหนี แต่พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็ไม่กล้าทำอะไรเลยนอกจากจะแข็งทื่อแล้วปล่อยให้เขาข่มเหง อย่านะ...อย่าให้ฉันออกไปได้เชียวนะ ไม่งั้น...ฉันจะเล่นงานเขาถึงตายแน่! แต่...
ตอนเย็น? เห็นอะไร? งั้นเหรอ...เอ๊ะ หรือว่า...
เขาจะหมายถึง ‘ตอนนั้น’ ก็เมื่อวานมันมีช็อตเด็ดอยู่ช็อตเดียวนี่นา =O= โอ้ พระเจ้า...
“อย่านึกนาน ฉันไม่มีเวลามายุ่มย่ามกับเธอในตอนนี้มากเท่าไหร่หรอกนะ”
“จะตะคอกทำไมเนี่ย งั้นก็ปล่อยฉันออกไปสิ ฉันเองก็มีอะไรที่ต้องไปทำเหมือนกัน!”
นั่นสิ...ลืมไปเลย ว่าหัวหน้ากำลังใช้งานฉันอยู่ อีตาบ้านี่ทำเอาฉันเสียงาน!
“อย่ามาย้อน! เร็วๆ เข้า ฉันให้เวลาเธอนึกอีกสิบวินาที ไม่งั้น...” อีตาบ้าตรงหน้าฉันเขยิบร่างกายเข้ามาเบียดเสียดฉันทุกสัดส่วน เล่นเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้อง! ไอ้บ้า! ถ้านายจะมาทำกับฉันขนาดนี้ล่ะก็…! “ฉันไม่รับรอง ‘ความปลอดภัย’ ของเธอนะ ^^”
ไอ้รอยยิ้มกับ ‘ความปลอดภัย’ นั่นมันคืออะไร เขากำลังจะปล่อยฉันออกไปใช่มั้ย ใครก็ได้ช่วยแปลให้ฉันที หมอนี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว T^T
การแนบชิดของเขาทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบมากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกองไฟที่ฉันเข้าไปนั่งอยู่ใกล้ๆ จนมากเกินไปยังไงยังงั้น ทั้งน้ำหอมทั้งกลิ่นตัวที่ผสมผสานรวมกัน มันช่างทำให้ฉัน...
พอเถอะ! นี่ไม่ใช่เวลาเพ้อนะ ฉันต้องรีบคิดว่าจะทำยังไงกับไอ้บ้าตรงหน้านี้ก่อน...เอาไงดี ระหว่างยอมรับว่าเมื่อวานเห็นคู่เกย์คู่หนึ่งมาจูบกันกับ...หนูอินโนเซนต์ หนูไม่รู้เรื่องค่ะเวลอนนนนนน
“ตอนนี้เหลือห้าวินาทีแล้วนะ คิดให้เร็วหน่อยสิที่รัก”
เขาพูดพร้อมกับเชยขางฉันด้วยปลายนิ้วเรียวยาว อ๊ากกกก สยิวววว
“เดี๋ยวก่อนสิ ฉันกำลังคิดอยู่ จะรีบไปไหนเล่า!”
“สี่วินาทีแล้วนะ”
หมอนี่มันไม่ฟังอะไรฉันเลยยยยย
“แป๊บเซ่!”
ส่วนฉันก็ยังลังเลไม่รู้จะตอบอะไรออกไปดี T^T
“เร็วๆ!”
มันโหดแล้วอ่ะ
“เดี๋ยว!”
“สาม”
แง้งงงง จะตอบอะไรออกไปดีอ่ะ ฉันไม่มั่นใจเลยว่าถ้าตอบออกไปตัวเองจะต้อง ‘ซวย’ อะไรกับไอ้หมอนี่บ้าง
“สอง”
เดี๋ยวเซ่ ทำไงดีอ่ะ ฉันไม่อยากตอบออกไปเลยว่าเมื่อวานเห็นอะไร TOT แต่เฮือก!
...พอหันกลับมามองหน้าเวลอนอีกที ฉันก็เห็นว่าริมฝีปากของเขากำลังจะเข้ามาแนบกับริมฝีปากของฉันแล้วอ่ะ ไม่ได้นะ!
“หนึ่ง!!!!!!!”
“อย่า!!!!! เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวๆๆๆๆ ฉันมีข้อเสนอมาให้นายนะ ฟังฉันก่อน! >O<”
ฉันร้องลั่นแล้วอาศัยจังหวะทีเผลอ ยืนมือมาดันปากเขาออกไปทันที! เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เกือบไปแล้ว...
ฉันเกือบจะเสียจูบแรกให้กับไอ้บ้านี่ไปแล้ว เลวร้ายชะมัด
“อะไร” เขาถามด้วยสีหน้าดุๆ เหมือนเสื้อหิวเนื้อ
“เอ่อ...คือ...อะไรดีอ่ะ...”
แล้วเหตุไฉนพอจะพูดฉันดันเป็นอย่างนี้ไปได้เนี่ย T_T
“ถ้าเธอไม่พูดฉันจูบ!”
“หยุดเลย!!!!”
ฉันดันริมฝีปากของเขาออกไปอีก อะไรเนี่ย! จะมาหลงใหลได้ปลื้มอะไรกับปากฉันนักหนา ปล่อยให้มันได้เป็นอิสระมั่ง ตั้งแต่นายเข้ามาฉันแทบจะหายใจไม่ออกเลย!
จริงๆ นะเนี่ย
“เร็วๆเข้า ฉันใจร้อนนะ”
รู้แล้วจ้า ไม่ต้องบอก!
“ฉัน...เอ่อ คิดไม่ออกอ่ะ ช่วยคิดหน่อยดิ -O-”
“ถ้าฉันคิดมีแต่เรื่องลามกนะ”
“ไอ้บ้า!”
“เอ้า จริง! เร็วๆ เข้า อยากจะพูดอะไรก็พูดมา”
เขาถามด้วยสีหน้าหน่ายๆ ก่อนที่จะคลายตัวของตัวเองออกไปจากฉัน แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะปล่อยฉันให้เป็นอิสระเลยซะทีเดียว
อา...ทำไมฉันถึงได้สมองฟ่อขนาดนี้เนี่ย ณ วินาทีนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ช่วยด้วยยยยย
ผ่านไปสามวิ...ฉันก็ยังไม่มีคำพูดอะไรออกมา
“นี่เธอคิดอะไรไม่ออกจริงๆเหรอ”
“อืม” พยักหน้าอย่างคนหมดหนทาง
“เอางี้ก็ได้...เดี๋ยวฉันเป็นคนคิดเอง แต่ฉันจะไม่บอกเธอ แค่นี้แหละ”
“เอ๋! ไหงเป็นงี้ล่ะ นายต้องบอกฉันสิ ไม่งั้นฉันจะให้นายคิดทำไม =O=”
ฉันชักจะเริ่มกลัวเขาขึ้นมาอีกแล้ว ได้โปรดอย่าให้เป็นเรื่องอย่างว่าเลยนะคะ ขอร้องล่ะค่ะพ่อหนุ่ม
“เอาน่า ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในหัวสมองของฉันหมดแล้ว”
“ไม่มีเรื่องที่เกี่ยวกับคำว่า ‘ลามก’ นะ”
“ก็ไม่แน่ J”
ฉันไม่น่าขอให้มันช่วยเลยจริงๆ ฉันล่ะเกลียดรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นที่สุดเลย สยองพิลึก
“หยุดยิ้มอย่างนั้นเถอะ มันน่าเกลียด =_=”
“จริงเหรอ แต่ฉันคิดว่ารอยยิ้มนี้มันเท่นะ สาวๆ ส่วนใหญ่ชอบกันทั้งนั้น”
“ก็เรื่องของนายสิ จะปล่อยฉันออกไปได้ยัง”
ฉันสะบัดตัวเป็นการบอกให้เขาปล่อย แล้วคราวนี้เขาก็ยอมปล่อยให้เป็นอิสระแต่โดยดี
“ปล่อยได้แล้วครับ แต่นับหลังจากนี้ไปฉันกับเธอรู้จักกัน โอเค้?”
“ไม่โอเค”
“ว่าไงนะ”
เขาทำท่าจะถลาเข้ามาหาฉันอีก ฉันเลยต้องรีบกลับลำ ด่วน!
“โอเคค่า ^_^”
ถ้าไม่เกรงใจจะยกนิ้วชี้กับนิ้วโป้งขึ้นมาแอ๊บโอเคประกอบด้วย
“หึ...ดีมาก แล้วหลังจากนี้ก็ระวังตัวเองเอาไว้ให้ดีล่ะ ฉันไปล่ะ”
จบคำนั้นเวลอนก็เดินออกไป โดยไม่คิดจะหันมาขอโทษกับฉันสักคำ! หน็อย ลักพาตัวฉันเข้ามา แล้วอยากจะออกไปก็ออกไปเนี่ยนะ? ไร้มารยาทที่สุดเลย อยากจะด่าก็อยากจะด่าอยู่หรอก แต่เวลอนก็เดินออกไปโน่นแล้ว ฉันจึงทำได้แต่เพียงส่งสายตาอาฆาตแค้นไปตามหลังเท่านั้น แต่ทว่า...
สายตาของฉันก็ผลุบเพลิงไฟออกไป เมื่อประมวลผลกับลักษณะร่างกายของเขาได้!
ร่างกายสูงโปร่ง ผมสีดำอมน้ำตาลถูกซอยลงมารากไทรแต่เท่สุดขีดนั่น...มันใช่เลย! มันใช่แล้ว!
เขาคือผู้ชายที่กำลังจูบดูดดื่มกับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ฉันเห็นเมื่อวานนี้!
ความคิดเห็น