กรุ่นไอดิน กลิ่นไอรัก

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 3 ปะทะ...หมู...(มาได้ไง-จบ)

เผละ!!!

ดินโคลนสีดำและมีกลิ่นเหม็นเพราะบรรจุไปด้วยมูลสุกรและเศษอาหารทั้งหลายแหล่ที่เน่าเสียทับถมกันเป็นเวลาหลายวันตรงเข้าไปประทะปลายคางและลำคอแกร่ง

“กรี๊ด...เย้!! เข้าเป้า...” เกล็ดแก้วมองฝีมือตัวเองอย่างชื่นชม มือเล็กเรียวกำหมัดเอาไว้แน่แล้วกระทอกเข้าหาตัวเองด้วยความสะใจ ใบหน้าขาวสวยยิ้มกริ่มเชิดขึ้นสูงอย่างสะใจ ดวงตากลมโตเป็นประกายแวววาวระยับ

ลมหายใจร้อนผ่าวเป่าออกจากปอดอย่างแรงๆ รีบปล่อยหมูตัวเล็กลงจากอ้อมแขนก่อนจะยกมือหนาใหญ่ปัดดินโคลนที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าและลำคอออก นี่เขาเข้าใจผิดใช้ไหมว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือสาวน้อยสวย เริดและเย่อหยิ่งเหมือนกับนางฟ้าบนสวรรค์ เพราะเท่าที่เห็นมันกลับตาลปัดเหมือนกับได้เจอเด็กน้อยแสนซนในร่างสาวน้อยแสนสวย ตกลงว่าการันต์ได้ข่าวอะไรผิดมาหรือเปล่านี่ ศีรษะทุยส่ายเบาๆ อย่างระอิดระอาใจ

“สนุกมาหรือไงไพลินที่ได้แกล้งผมนะ ระวังผมเอาคืนนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ ดวงตาคมกริบกวาดมองไปตามเรือนกายโปร่งบางอย่างมีเลศนัย

ถึงแม้ว่ามีคราบสกปรกและกระด่างกระดำเปื้อนไปทั้งร่าง แต่สิ่งเหล่านั้นยังปกปิดความสวยงามจากเรือนกายหญิงสาวเอาไว้ไม่ได้เลย มิหนำซ้ำยังจะเน้นให้เห็นสัดส่วนเรือนกาย ส่วนเว้าส่วนโค้งได้ชัดเจนยิ่งขึ้น แล้วภาพหญิงสาวบริสุทธิ์ผุดผ่องที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงนอนก็ผุดขึ้นในสมองธราเทพ ทำเอาเรือนกายแกร่งถึงกับตื่นตัวขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน

ริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังจะส่งเสียงหัวเราะกลับต้องหุบลงและขมเม้มเข้าหากัน พร้อมกับความผิดผิดหวังอย่างรุนแรงเมื่อเห็นว่าคนที่ถูกปาดินเข้าใส่ไม่ยักจะมีท่าทางโกรธเกรี้ยวแม้แต่น้อย สองมือเล็กยกขึ้นเท้าสะเอว เครื่องหมายคำถามค่อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้า พร้อมกับริมฝีปากที่ขยับไปมา

แต่ก็ไม่ทันที่เกล็ดแก้วจะได้ถามหรือว่าอะไรต่อไป ตามเรือนกายก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังวิ่งไต่อยู่บนผิวหนังและร่องรูขุมขน มือเล็กยื่นไปปัดไล่ด้วยความรำคาญ แต่ดูเหมือนว่าความรู้สึกนั้นจะเริ่มรุนแรงขึ้นจนต้องใช้ปลายนิ้วยาวและแหลมคมลากไล่แรงๆ ไปตามแขนและขาเพื่อให้ผ่อนคลายอาการคันตามเนื้อตามตัว แต่ยิ่งลงแรงมากเท่าไหร่เกล็ดแก้วก็เริ่มรู้สึกเมามัน มือเล็กขยับไปตามเรือนกายทุกหนแห่ง จนตอนนี้เรือนกายที่ขาวผ่องแดงซ่านไปทั้งร่าง และมีตุ่มเม็ดเล็กๆ สีแดงผุดขึ้นมาตามลำแขนและขา

“เฮ้ย!! คุณ อย่าเกาซิ เดี๋ยวก็เลือดก็ออกหรอก” ธราเทพรีบร้องห้าม ร่างหนาใหญ่ถลันตัวเข้าไปห้ามแต่กลับถูกหญิงสาวผลักดันออกมาจนชายหนุ่มต้องรีบจับแขนเล็กมัดเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวและลากออกจากเล้าหมูในเวลารวดเร็ว “ถ้าไม่อยากให้ตัวลายพร้อยเหมือนเสือลายพาดกลอนละก็อย่างเกาอีกนะคุณ”

“โธ่เว้ย!! ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ ก็คนมันคันนี่จะไม่ให้เกาได้ยังไงละ ปล่อยซิโว้ย มามัดไว้แบบนี้เจ็บนะ” เกล็ดแก้วพยายามดึงรั้งเอาตัวเองให้หลุดออกจากแขนใหญ่ ปากก็ก่นด่าชายหนุ่มไม่ยอมหยุด

ธราเทพไม่สนใจในสิ่งที่ได้ยิน ชายหนุ่มพาเกล็ดแก้วไปจนถึงโอ่งใบใหญ่ซึ่งใช้บรรจุน้ำไว้ให้กับน้องวัวได้ดื่มและจับหญิงสาวใส่ลงไปในทันที “เอ้า...รีบล้างตัวเสียก่อนที่คุยจะแปลงร่างกายเป็นนังเสือลายพาดกลอนนะคุณ แล้วจะหาว่าผมไม่เตือนถ้าไอ้ผิวสวยๆ ของคุณจะกระด่างกระดำไปด้วยแผลเป็นจากรอยเล็บที่คุณลากไปทั่วร่างด้วยความเมามัน” พูดจบร่างหนาใหญ่ก็เดินกลับไปในเล้าหมูอย่างไม่สนใจว่าหญิงสาวจะทำตามคำสั่งหรือไม่ แต่แล้วร่างหนาใหญ่ก็หยุดชะงักเหมือนว่านึกอะไรขึ้นมาได้

ธราเทพหันหลังกลับไปหาเกล็ดแก้วอีกครั้ง “ถึงแม้น้ำในโอ่งนั้นจะไม่สะอาดเท่าไหร่ แต่คงพอล้างคราบสกปรกบนตัวคุณได้หมดอยู่หรอกนะไพลิน รีบๆ เข้าละ เดี๋ยวไอ้หน้าตาสวยๆ ของคุณจะกลายเป็นคางคกเสียก่อน”

“กรี๊ด...ไอ้กำนันบ้านนอก ไอ้กำนันบ้า ไอ้กำนันเฮงซวย...” เกล็ดแก้วส่งเสียงกรีดร้องและด่าทาตามหลังร่างใหญ่ไป สองเท้าเล็กๆ ยกขึ้นซอยถี่ๆ จนน้ำในโอ่งกระฉอกขึ้นมาด้านนอก สองมือเล็กกำหมัดและทุบลงไปในน้ำด้วยคิดว่านั้นคือใบหน้าของชายหนุ่มตัวร้าย ลมหายใจหอบเร็วด้วยความเหนื่อยและโกรธ วงหน้าสวยแดงเรื่อ ดวงตาเป็นประกายสีแดงดั่งไฟ

‘ฝากไว้ก่อนเถอะนายกำนัน รับรองได้ว่าฉัน...เกล็ดแก้วคนนี้เอาคืนนายแน่...’ ด้วยเพราะความคันและความกลัวว่าจะเป็นอย่างที่ชายหนุ่มว่า ถึงแม้จะรับรู้ว่าน้ำที่ใช้ล้างร่างกายจะไม่สะอาดสักเท่าไหร่ แต่เกล็ดแก้วก็จำยอมทำอย่างไม่มีเงื่อนไข ในสมองเต็มไปด้วยความคั่งแค้นและโกรธเกรี้ยวและไม่เข้าใจว่านายเทพโกรธเคืองเธอเรื่องใด ถึงได้จ้องทำร้ายกันทั้งทางร่างกายและจิตใจแบบนี้

ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากันอย่างต้องการสะกดอารมณ์ทุกอย่างเอาไว้ เมื่อตัวก่อเหตุนั้นได้เดินจากไปอยู่ในเล้าหมูพร้อมเสียงผิวปากเป็นเสียงเพลงสำนำเนียงแปลกๆ จะว่าลูกทุ่งก็ไม่ใช่ ลูกกรุงก็ยิ่งไม่ใช่ใหญ่ และถ้าจะคิดว่าเป็นเพลงสากลก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ สองมือเล็กกวักน้ำล้างหน้าล้างตาและตามลำตัวอย่างละเอียดถี่ถ้วน คิ้วคมเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างสงสัย

เกล็ดแก้วพยายามคิดถึงเรื่องราวที่เป็นไปได้ในทุกทางเพื่อต้องการหาสาเหตุที่นายเทพนำตัวเธอมาที่บ้านนอกคอกนาแห่งนี้ แต่คิดเท่าไหร่มันก็หาคำตอบไม่ได้สักที เพราะเธอและครอบครัวไม่ได้ทำมาหากินบนความเดือนร้อนของชาวบ้าน ไม่เคยที่จะทำร้ายใครทั้งต่อหน้าและหลับหลัง แม้จะใช้เล่ห์เหลี่ยมกลโกงให้คนอื่นได้รับความเดือนร้อนเพราะความต้องการส่วนตัวก็ไม่มี หรือว่าถ้าจะเป็นโจรเรียกค่าไถ่มันก็ไม่น่าจะใช่พาเธอมาพบกับคนในครอบครัวแบบนี้

แล้วนายนั่นจับตัวเธอมาด้วยจุดประสงค์ใดกันแน่...

ยิ่งคิดเกล็ดแก้วก็เริ่มรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาริ้วๆ จนต้องรีบคลายความคิดเรื่องนั้นเอาไว้ก่อน แล้วค่อยหาทางตะลอมถามจากคนที่อยู่รายรอบนายเทพเอาทีหลัง เมื่อสลัดความคิดนั้นออกจากสมองไปได้เกล็ดแก้วรีบพยายามพาตัวเองออกจากโอ่ง แต่เพราะความลื่นของตัวโอ่งทำให้หญิงสาวห้อยโหนตัวเองออกมาจากโอ่งที่มีความสูงเลยขอบสะเอวไปไม่ได้ ‘โว้ย...อยากจะบ้าตาย แค่นี้ก็ทำไม่ได้ แล้วจะไปทำอะไรกินละนี่เกล็ดแก้ว แล้วจะหนีไปจากที่นี่ได้ไงกันละนี่’

เกล็ดแก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเริ่มรู้สึกว่าการพยายามพาตัวเองออกจากโอ่งนั้นนอกจากจะไม่ได้ผลแล้วก็ยังทำให้เหนื่อยอีกด้วย หญิงสาวเลยหยุดพักและคิดเรื่องการหลีกลับบ้านแทน ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วบริเวณที่กำลังยืนอยู่อย่างละเอียดและถี่ถ้วน

“มองอะไรนะคุณ หาทางหนีอีกหรือไง”

เกล็ดแก้วสะดุ้งเมื่อเสียงที่ถามนั้นอยู่แนบชิดใบหูจนสัมผัสถึงลมอุ่นๆ ที่ออกมาจากร่างหนาใหญ่ ศีรษะทุยค่อยๆ เอนออกอย่างช้าๆ ก่อนจะหันมามองคนที่ทำให้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สองมือเล็กยกขึ้นเท้าสะเอว แต่เมื่อเห็นสายตาคมวาวที่มองไปตามเรือนกายก็เริ่มสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ศีรษะทุยค่อยโน้มลงมองอย่างช้าๆ พร้อมกับใบหน้าขาวนวลที่เห่อแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างรวดเร็ว สองมือเล็กรีบสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวใหญ่และดึงรั้งไม่ให้มันแนบไปกับสัดส่วนเรือนกาย

“มองอะไรตาบ้า เดี๋ยวก็เอานิ้วจิ้มให้ตาบอดซะเลยนิ” หญิงสาวสะบัดค้อนใส่ชายหนุ่มวงโต

“มองของดีไง ถ้าไม่ดีแล้วจะมองทำไม” ธราเทพตอบกลับพร้อมกับเสียงหัวเราะหึหึ เลยได้รับค้อนวงโตกลับมาอีกระรอก

“หัวเราะเข้าไป ญาติฝั่งไหนเสียละ แล้วนี่จะยืนหัวเราะให้ฟันหักเลยหรือไง ฉันหนาวแล้วนะ รีบๆ พาฉันขึ้นไปเร็วๆ ซิ” เกล็ดแก้วรีบบอกเมื่อเริ่มรู้สึกหนาวสั่นจนฟันกระทบกัน ตอนแรกที่ลงมาใหม่ก็แทบจะไม่รู้สึกถึงความเย็นของสายน้ำที่สูงระดับเหนือสะเอวไปเล็กน้อยสักเท่าไหร่ เพราะความคันคะเยอที่มีอยู่ทั่วทั้งร่างกายและรักสวยรักงามมีมากกว่า เลยทำให้รีบแช่ตัวลงในน้ำและขัดถูกร่างกายให้หมดกลิ่นโคลนตม แต่พอมาถึงตอนนี้รู้สึกว่าไอ้น้ำเย็นๆ มันชักจะแทรกซึมเข้าไปถึงกระดูกทำเย็นจนมือและขาถึงกับสั่น

“อ้าว...ผมก็นึกว่าคุณจะชอบนี่น่า เห็นยืนโพสท่าเหมือนกับนางงามจักรวาลอยู่ได้” ถึงแม้จะพูดแบบนั้นแต่ธราเทพก็ยอมทำตามคำบอกของหญิงสาวด้วยการส่งมือใหญ่สอดเข้าระหว่างเอวเล็กคอดและออกแรงดึงนิดหน่อยก็สามารถพาเอาตัวเกล็ดแก้วออกมายืนนอกโอ่งได้

เพียงเท้าติดพื้นดินเกล็ดแก้วก็รีบถลาไปยังบ้านหลังใหญ่ที่อยู่หลังต้นไม้ใหญ่เพื่อหาเสื้อผ้าใส่ แต่แล้วคิ้วขมเข้มได้รูปก็ต้องเลิกขึ้นสูงเมื่อใหญ่คว้าแขนเล็กเรียวเอาไว้และพาเดินไปอีกทาง “นายจะพาฉันไปไหนนายเทพ ปล่อยนะ ฉันหนาวได้ยินไหม หนาวจะตายชักอยู่แล้ว ปล่อย...”

ศีรษะทุยตวัดหันมามองคนที่พูดไม่เพราะอย่างหน้าตาเลยสักนิด นี่ถ้าไม่เพราะสงสารไอ้รอยแดงๆ และท่าทางสั่นเหมือนลูกนกตกน้ำละก็ปล่อยให้แม่เจ้าประคุณเดินขึ้นไปบ้านไปทั้งสภาพแบบนี้ คงได้เป็นที่สนุกสนานของคนในบ้านที่ออกมาเห็นและอาจจะรวมไปถึงอีกหลายๆ คนแวะเวียนมานั่งพูดคุยเรื่องการบ้านการเมืองทั้งระดับประเทศและระดับท้องถิ่นซะให้เข็ด

“ตามมาเหอะน่าอย่าเรื่องมาก”

“อ้าว...แล้วถ้าเกิดนายพาฉันไปข่มขืนหรือว่าฆ่าหมกไอ้ท้องนาเหม็น นายจะให้ฉันเดินตามไปอย่างเต็มใจได้ยังไงกันนายกำนัน” เกล็ดแก้วไม่วายส่งเสียต่อว่าออกไปอย่างไม่ยอมแพ้ มือเล็กพยายามแกะมือใหญ่ออกจากแขน แต่ยิ่งเธอต่อต้านเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะเพิ่มแรงกดลงไปจนตอนนี้รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งแขนแล้ว

“โอ้ย!! เจ็บนะโว้ย”

“งั้นก็เดินตามมาเฉยๆ ซิอย่าเรื่องมาก”

“เออ...ก็ได้” เกล็ดแก้วตอบกลับไปอย่างหงุดหงิดใจ และหันไปโทษชายหนุ่มที่เป็นตัวต้นเหตุให้เธอต้องอับอายและเจ็บตัว เพราะอาการคันคะเยอที่คิดว่าหายไปแล้วเริ่มจะกลับมาใหม่ และคราวนี้ก็มีความรู้สึกแสบร้อนตามผิวกายด้วย ทำให้เกล็ดแก้วที่ไม่อยากจะยอมแพ้จำยอมเดินตามร่างหนาใหญ่ไปอย่างเจ็บใจ

ธราเทพพาร่างโปร่งบางเดินเข้าไปในห้องทำงานซึ่งสร้างแยกจากตัวบ้านหลังใหญ่ เพราะความเกรงใจมารดาที่มันจะไม่นอนหากเห็นว่าไฟในห้องเขายังไม่ปิด และเดินไปยังห้องน้ำซึ่งแม้จะไม่สะดวกสบายอย่างบ้านหญิงสาวหรือว่าตามโรงแรมใหญ่ๆ แต่ก็ถือว่าห้องน้ำของเขาทันสมัยที่สุดในหมู่บ้านแล้ว

“อาบน้ำและถูสบู่ให้ดีอีกรอบนะคุณ เดี๋ยวผมจะไปเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน”

“อือ...” คราวนี้เกล็ดแก้วไม่ขัดขืนและรีบเดินเข้าในห้องน้ำ แต่ไม่วายหันมาส่งค้อนวงโตพร้อมกับทำปากขมุบขมิบใส่ชายหนุ่มที่หันหลังเดินออกไปอีกครั้ง “เชอะ...ฉันจะถูกให้สบู่นายหมดก้อนเลยตาบ้า มาสั่งอย่างกับเราเป็นเด็กอย่างนั้นแหละ ชิ...” มือเล็กรีบปิดประตูดังปังเมื่อร่างหนาใหญ่หยุดและหันกลับมา

ธราเทพหัวเราะในลำคอ พร้อมกับส่ายศีรษะกับความคิดที่มันเริ่มแตกกระเจิงตั้งแต่ได้พบกับเกล็ดแก้วแล้ว ชีวิตที่เคยเงียบสงบเหมือนน้ำในบึงใหญ่และแต่แอบรำคาญและระอิดระอาใจจากสาวน้อยสาวใหญ่ที่คอยแวะเวียนมาแจกขนมจีบ กลับเริ่มมีความสดชื่นเหมือนกับต้นกล้าได้หยดแรกของน้ำฝน จนมีรอยยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันแต่งแต้มบนใบหน้าอย่างไม่ต้องฝืนเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี

********************************