คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ต่ออีกนิด - ตอนที่ 2 แผนการร้าย
“รีบใส่เสือผ้าเสียแม่ตัวประกอบ”
ขนิษฐาเองก็ได้ยินเสียงเหมือนกันรีบทำตามคำสั่งชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว อายก็อาย โกรธก็โกรธ แต่ที่โกรธมาคือตัวเองทำไมถึงไม่ยอมต่อสู้ ปล่อยให้โมกข์ล่วงเกินจนเกือบเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน นี่ถ้าไม่ได้ยินเสียงเธอไม่นอนราบกับพื้น แล้วส่งตัวเองให้ชายหนุ่มครอบครองหรือไง ยิ่งคิดก็ยิ่งอายและโกรธตัวเองเป็นยิ่งนัก น้ำตาอุ่นร้อนเอ่อล้นคลอเบ้า ดวงตากลมโตมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความโกรธแค้นและชิงชัง
“จะมาร้องไห้เสียดายตัวหรือไงแม่ตัวประกอบ เธอก็รู้นี่ว่าไอ้ที่ทำกันเมื่อกี้มันยังไม่เรียกว่าเสียความบริสุทธิ์ อ๋อ...หรือว่าต้องการเงิน เท่าไหร่ล่ะ ฉันจะได้ให้ถูกกับการที่เธอเสียตัวภายนอกให้ฉัน”
ขนิษฐามองผู้ชายคนหน้าแล้วกำหมัดไว้แน่น ยิ้มเยือกเย็นให้กับคนที่คิดอะไรได้ต่ำมากผิดกับการศึกษาที่ได้รับ
เธอเคยอ่านบทความบอกว่า ชายหนุ่มคนนี้ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย เพียงแค่สามสิบปีเท่านั้นเอง ด้วยรูปร่างบึกบึน อกผายไหล่ผึ่ง ใบหน้าคมคร้าม คิ้วหนาตาคมล้อมกรอบด้วยขนตายาวงอนที่ผู้หญิงบางคนเห็นแล้วยังต้องอาย เป็นชายในฝันของสาวๆ อยากได้มานอนเคียงข้างกาย แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่เธอเพราะเธอรังเกียจผู้ชายมักมากและคาวโลกีย์อย่างนี้เป็นที่สุด
“ขอโทษนะคะคุณโมกข์ เก็บเงินของคุณเอาไว้ไปทำบุญทำทานให้กับคนยากคนจนดีกว่า ฉันไม่อยากได้เงินของผู้ชายที่คิดว่าผู้หญิงง่ายไปเสียทุกคน และซื้อได้ด้วยเงินไม่กี่สตางค์อย่างคุณ”
“อ๋อ...เหรอ แม่ตัวประกอบ ไม่อยากได้เงิน แต่อยากนอนกับฉันจริงๆ เต็มๆ ไม่ต้องมาอารมณ์ค้างอยู่แบบนี้ใช้ไหม เธอก็นัดมาเลยซิ ที่ไหน เมื่อไหร่ ฉันพร้อมเสมอ”
ขนิษฐากัดฟันจนเสียงดังกรอดๆ กับคำพูดหยาบคาย ดูถูกดูแคลนศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงเหลือเกิน และอย่างที่ไม่ต้องให้ได้ยินซ้ำอีกครั้ง
เพี๊ยะ!!เพี๊ยะ!!
“คุณมันผู้ชายสารเลวคุณโมกข์ และนี่คือผลตอบแทนที่คุณดูถูกฉัน และดูถูกลูกผู้หญิงอีกหลายคน แล้วคุณก็จำไว้เลยน่ะว่า คนอย่างฉันไม่ต้องการเป็นผู้หญิงในสต็อคของคุณ”
ขนิษฐาวิ่งออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว น้ำตาอุ่นร้อนอาบใบหน้า ฉันขอสาบส่งให้คุณเจอแต่เรื่องร้ายๆ สิ่งร้ายๆ ผู้หญิงร้ายๆ ให้คุณต้องเอาตัวไม่รอดไปตลอดชีวิต ขออย่าให้ฉันเจอกับคุณอีกเลยทั้งในชาตินี้และทุกๆ ชาติคุณโมกข์
ขนิษฐาวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วจนชนกับช่างดูแลควบคุมเสื้อผ้าให้นักแสดงร่างอวบอั๋น แต่เธอคนนั้นหาใช่ผู้หญิง
“ว้าย!! แต่แล้วนังชะนี หล่อนมาจากไหนยะ แล้วนี่รีบไปตามควายที่ไหนยะหล่อน” กะเทร่างอวบอั๋นยกมือจับอกลูบขึ้นและลงเบาๆ “นังชะนีบ้าทำเอาน้องฮันนี่ตกอกตกใจหมดเลย” สันติสะบัดค้อนใส่ขนิษฐาวงโตและเดินบ่นเข้าไปในห้องแต่งตัว
“ว้าย!! ตายแล้วคุณโมกข์ขา คุณโมกข์เป็นอะไรไปคะ แล้วคุณโมกข์มาทำอะไรในห้องแต่งตัวนี่เหรอคะ” สันติถลาตัวเข้าหาร่างใหญ่ที่ยืนหน้าดำหน้าแดงอยู่ มือยกขึ้นลูบแผงอกกว้างแผ่วเบาอย่างดีอกดีใจที่ได้ใกล้ชิดหนุ่มหล่อในฝันของสาวๆ
“เปล่าๆ “ โมกข์ยกมือดันร่างกะเทยยักให้ห่างด้วยความรังเกียจ แม้จะพยายามบังคับแล้วแต่ความเจ็บปวดรวดร้าวและทรมานก็ยังแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ชายหนุ่มสบถให้กับคนที่ทำให้เขาต้องเป็นเช่นนี้ เป็นครู่ใหญ่กว่าที่โมกข์จะหายจากความเจ็บปวด ดวงตาคมตวัดมองไปยังกะเทยร่างใหญ่ที่ยืนยิ้มตาวาวก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัว
ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวประกอบ ไม่ว่าจะยังไงฉันต้องได้เธอและไม่นานนี่ด้วย
***************************************
ตอนที่ 2
ขนิษฐานั่งอกสั่นขวัญแขวนตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้นแล้ว แม้ว่าพี่กานนท์จะโทรมาตามให้เธอไปแสดงละครอีกนับสิบครั้ง และบอกผลตอบแทนที่เธอจะได้รับมากกว่าที่เคยได้อีกหลายเท่าตัว แต่เธอก็ไม่กล้าไปอยู่ดี เหตุการณ์ในวันนั้นยังตามหลอกหลอนจนนอนไม่หลับเป็นหลายคืน
แต่ในวันนี้หญิงสาวต้องตัดสินใจอีกครั้งว่าจะไปตามนัดดีหรือเปล่า ถ้าได้แคสติ้งบทดีๆ อย่างที่พี่กานนท์บอกจริงๆ ผลตอบแทนที่ได้รับก็มากเอาการ ทำให้อยู่ได้หลายเดือนจนกว่าจะหางานประจำได้
“น้องกวางขา พี่นนนี่นะคะ พี่ขอโทษด้วยที่ต้องโทรมาหาน้องกวางอีก ทั้งๆ ที่พี่ก็เคยบอกไว้แล้วว่าจะไม่โทรมากวน”
ขนิษฐาจำน้ำเสียงออดอ้อนและขอโทษขอโภยจากพี่กานนท์กะเทร่างยักษ์ ที่เป็นคนค้นหานักแสดงโทรมาหาเธอได้ดี ในตอนนั้นเธอนั่งฟังคำพูดของพี่กานนท์แล้วต้องอ้าปากค้างตาโตกับเงินที่จะได้รับถ้าแคสติ้งผ่าน
“แต่ที่พี่โทรมารบกวนน้องกวางอีกเพราะว่า เอ่อ...คือ...พี่อยากให้น้องกวางมาแคสติ้งบทละครกับพี่น่ะ บทดีมากเลยนะคะน้องกวาง แล้วถ้าน้องกวางผ่านได้นะคะ น้องกวางจะได้ค่าตัวเป็นเลขหกหลักเลยนะคะ น้องกวางมาให้ได้นะคะ พี่จะรอค่ะ”
กานนท์รีบวางสายแล้วส่งข้อความบอกวัน เวลา และสถานที่สำหรับแคสติ้งบทละครให้พร้อมกับย้ำให้เธอไปให้ได้ ขนิษฐาหันมองนาฬิกาแขวนผนังเรือนเก่าโปเกบ้างเป็นบางเวลาแล้วก็ถอนหายใจ เธอกลัวอย่างเดียวว่างานที่กานนท์ส่งมาให้จะเป็นงานของโมกข์ ชายหนุ่มที่เธอเกลียดแสนเกลียดคนนั้น
“แกเป็นอะไรไปอีกว่ะนังกวาง” นางขนิษฐีมารดาที่แม้วัยจะเลยเลขสี่แล้ว แต่ก็ยังคงความสวยงามไว้ไม่เปลี่ยนแปลง และสิ่งที่หนึ่งที่ยังไม่เคยเปลี่ยนไปด้วยนั่นก็คือคำพูด...คำพูดบ้านๆ ภาษาสมัยพ่อขุน
“เปล่าจ้ะแม่”
“ข้าเห็นเอ็งบอกเปล่าๆ แต่เอ็งนั่งถอนหายใจจนข้ารำคาญแล้วนะโว้ย”
“เปล่าจริงๆ แม่” ขนิษฐามองมารดาแล้วต้องถอนหายใจและลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินเข้าไปในห้องนอนที่กั้นไว้ด้วยผ้าม่านสีเทาขุ่น
“เดี๋ยวซินังกวาง เอ็งพอมีเงินให้ข้าใช้มั่งไหมว่ะ” ขนิษฐีแบมือขอเงิน ใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง เพราะคิดว่าอีกเดี๋ยวขนิษฐาก็ต้องให้เงินเธอไปต่อทุนในบ่อนอีกสักร้อยครึ่งร้อย คิดแล้วก็เปรี้ยวปาก มือเหี่ยวยื่นไปตรงหน้าลูกสาวอย่างกระตือรือร้นและดีใจ
“อะไรแม่ หนูเพิ่งให้แม่ไปเมื่อสองสามวันเองน่ะ”
“เงินแค่สี่ซาห้าร้อยมันจะพอยาไส้อะไรว่ะนังกวาง แกก็รู้ว่าข้าวของสมัยนี้มันแพงยังกะอะไรดี” ขนิษฐีเถียง เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจใส่ลูกสาว “แกจะเหนียมอะไรกับข้านักหนาฮ่ะนังกวาง แค่เงินนิดหน่อยเอง”
“หนูไม่ได้เหนียมนะแม่ แต่เพราะแม่ชอบเอาเงินไปให้เสี่ยหมูตอนในบ่อนท้ายซอยหมดไง หนูเลยไม่ค่อยอยากให้เงินแม่” ขนิษฐาถามอย่างเจ็บปวด เงินที่เธอหามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรง เอาหยาดเหงื่อแลกมาจมหายไปกับบ่อนการพนันและหวยใต้ดิน
“แล้วไงว่ะ ฉันหาความสุขใสตัวยามแก่บ้างไม่ได้หรือไงนังกวาง หนอยข้าเลี้ยงเอ็งมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ขอเงินแค่นี้ก็ไม่ได้ บ่นนั่นบ่นโน่น ตกลงเองจะมาเป็นลูกหรือเป็นแม่ข้ากันแน่ฮ่ะนังกวาง แล้วตกลงเงินที่ขอนะจะให้ไหม” มือเล็กเหี่ยวกระดิกยิกๆ ยื่นมาตรงหน้า
ขนิษฐามองหน้าแดงๆ ของมารดาแล้วก็ต้องถอนหายใจอีกระรอก “ตอนนี้หนูไม่มีหรอกแม่ แล้วเดี๋ยวจะหามาให้ก็แล้วกัน”
“อะไรว่ะไม่มี แค่ร้อยครึ่งร้อยก็ไม่มีเลยหรือไงนังกวาง”
“ถ้าร้อยครึ่งร้อยน่ะมีแม่ แต่หนูขอเอาไว้ซื้อข้าวมาหุงให้แม่กินก่อนละกัน” ขนิษฐาบอกแล้วเดินเข้าไปในห้อง ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากัน ก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าไปแคสติ้งบทละคร หาเงินมาให้มารดานำไปถลุงในบ่อนต่อไป
ไม่รู้จะมีสักวันไหมที่แม่คิดได้ และเลิกยุ่งเกี่ยวกับพวกการพนันทั้งหลายแหล่ ไม่ว่าจะเป็นหวยบนดินใต้ดิน หรือแม้กระทั่งไพ่
การพนันทุกอย่างไม่เคยทำให้ใครรวย เว้นคนที่เป็นเจ้ามือและเจ้าของบ่อน
*******************************************
ขนิษฐาก้มมองโทรศัพท์ในมือสลับกับมองบังกะโลหลังกะทัดรัดตรงหน้า แล้วก็แปลกใจเป็นยิ่งนักทำไมสถานที่แคสติ้งบทละครถึงได้เป็นแค่บังกะโลเล็กๆ และค่อนข้างเปลี่ยวด้วย คนอื่นๆ ที่มาแคสติ้งก็ไม่มี มีใครล้อเล่นหรือว่าหลอกเธอหรือเปล่า
คิดได้แบบนั้นขนิษฐาก็ถอนหายใจ อดน้อยใจในตัวเองไม่ได้ ทำไมเธอต้องมาดิ้นรนตัวเป็นเกลียวหาเงินมาให้แม่เอาไปถลุงในบ่อน งานหนักงานเบาเธอพร้อมรับ เงินมากเงินน้อยก็ไม่เกี่ยง ขอเพียงเป็นงานสุจริต แต่สิ่งที่เธอทำแม่กลับไม่เคยเห็นคุณค่าเลยสักนิด เงินที่ได้จากน้ำพักน้ำแรงแม่เอาไปถลุงในบ่อจนหมด
ใบหน้าขาวสวยหม่นหมองลง ดวงตากลมโตหันมองบังกะโลอีกครั้ง หวังจะได้เห็นคนที่นัดเธอมาแคสติ้งบทละครในวันนี้ แต่มันก็มีเพียงแค่ความว่างเปล่า ไม่มีใครเดินออกมาเรียกเธอสักคน ขนิษฐาถอนหายใจอีกครั้ง และหันหลังเดินกลับทางเก่า
“เดี๋ยวค่ะน้องกวาง” กานนท์กะเทยร่างสูงใหญ่ที่แอบดูอยู่ด้วยความอึดอัดใจ ที่ต้องหลอกสาวน้อยแสนดีและน่ารักอย่างขนิษฐาให้มาตกในน้ำมือเสือร้ายวิ่งมาดักหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วก็ต้องเบือนหน้าหนีและขอโทษหญิงสาวอยู่ในใจ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของโมกข์ล่ะก็เธอไม่มีทางที่ทำแบบนี้เด็ดขาด
ถึงจะไม่รู้ว่าโมกข์ทำแบบนี้ทำไม เพราะชายหนุ่มเองก็มีผู้หญิงรายรอบไม่ขาดแม้สักคืนเดียว แต่ยังให้เธอนัดขนิษฐามาให้อีก แล้วเธอก็ได้แต่หวังว่าขนิษฐาจะให้อภัยเมื่อได้รู้ความจริง
คนเรามันก็ต้องเห็นแก่ตัวกันทุกคน ใครละจะเอาอนาคตตัวเองมาผูกติดกับคนที่เพิ่งรู้จัก อีกอย่างเงินทองที่ได้จากการทำงานก็มากโข ให้เธอเลี้ยงครอบครัวและคนสำคัญได้อีกด้วย แต่ถ้าเธอขัดใจโมกข์สิ่งที่ได้รับมันก็จะไม่มีและเธอก็ทนไม่ได้เสียด้วย
“พี่ต้องขอโทษน้องกวางด้วยนะคะที่นัดมาเจอกันที่นี่ พอดีว่าเจ้าของบทละครที่เขามาคัดเลือกนักแสดงนะคะ เขาต้องการความเป็นส่วนตัว”
“แล้วเขาเห็นกวางที่ไหนละคะพี่นนนี่” ขนิษฐาอดถามอย่างสงสัยไม่ได้
“อันนี้พี่ก็ไม่รู้นะคะ แต่เห็นเขาติดต่อมาทางพี่แล้วพี่ก็เห็นว่าบทมันดี ให้ผลตอบแทนสูงก็เลยลองติดต่อน้องกวางไป” กานนท์แถไปเรื่อยด้วยใบหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “เอาน่าน้องกวางอย่าคิดมากเลยนะคะ เข้าไปรอในบ้านก่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่ขอไปรับน้องๆ ที่จะมาแคสติ้งบทนี้อีกสองคน เห็นน้องๆ บอกว่ามาไม่ถูกนะจ๊ะ”
เมื่อได้ยินว่ายังมีคนมาแคสติ้งเพิ่มก็ทำให้ขนิษฐาถึงกับโล่งอกโล่งใจไปได้บ้าง ร่างบอบบางเดินเข้าบ้านไปอย่างไม่คิดอะไรมาก แต่เพียงแค่ประตูปิดลงเท่านั้นเอง
“ไงแม่ตัวประกอบ กว่าจะมาได้รู้สึกว่าคนของฉันต้องง้อเธอมากเลยน่ะ”
“คะ...คุณโมกข์” ขนิษฐาเรียกชื่อชายหนุ่มอย่างตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ใบหน้าขาวสวยซีดเผือด ความรู้สึกที่เคยเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่งแล้วกำลังโอบล้อมรอบกายบาง ให้หวาดกลัวแต่มันก็ซุกซ่อนอารมณ์วาบหวามไว้ด้วยเช่นกัน ขาเรียวยาวก้าวถอยหลังแต่มันก็ติดประตู ร่างบางรีบหันหนี ยื่นมือไปจับลูกบิดประตู แต่ก็ไม่ทันเมื่อคนที่ทักทายเธอเตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว
ร่างใหญ่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว มือแข็งแกร่งเท้าคร่อมระหว่างเรือนกายบอบบาง ใบหน้าคมคร้ามก้มจนเกือบจะชิดใบหูหญิงสาว “ฉันมารอเธอตั้งนานแล้วน่ะแม่ตัวประกอบ เธอจะรีบไปไหนล่ะสาวน้อย ไม่อยู่คุยกันก่อนหรือ”
แค่คำพูดที่ชายหนุ่มพูดอยู่นั้นไม่เท่าไหร่ แต่มือใหญ่อีกมือที่ทาบอยู่บนมือเล็กเรียว เป็นเสมือนถ่านร้อนๆ เผาไหม้หญิงสาวให้ร้อนรุ่มและสั่นไหวอย่างรุนแรง
“ถะ...ถอยออกไปน่ะคุณโมกข์ ฉันจะกลับบ้าน” ขนิษฐาบอกเสียงสั่น ภาพที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและชายหนุ่มเมื่อวันก่อนผ่านเข้ามาในสมองอีกครั้ง แล้วก็ทำให้เธอกลัวจนตัวสั่นใจสั่น เพราะแม้ว่าปากจะบอกว่าเกลียด แต่เพียงแค่ชายหนุ่มแตะต้องเท่านั้นทำเอาตัวเธออ่อนระทวย
ขนิษฐาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ามันเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมต้องร้อนรุ่มและเฝ้ารอคอยให้ชายหนุ่มสัมผัสอย่างใกล้ชิดด้วย
โมกข์ยิ้มกว้าง ริมฝีปากร้อนประทับระหว่างบ่าและลำคอระหงทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเฮือก “แล้วเธอจะรีบไปไหนล่ะแม่ตัวประกอบ รู้ไหมว่าตั้งแต่วันนั้นทำเอาฉันนอนไม่หลับ ขนาดอยู่กับผู้หญิงคนอื่นก็ยังเห็นเป็นหน้าเธอเลยสาวน้อย”
ขนิษฐาขบกัดริมฝีปากดับอารมณ์พลุ่งพล่านที่เกิดขึ้น และดึงเอาอารมณ์โกรธมาแทนที่ ร่างบอบบางค่อยๆ หันอย่างเชื่องช้า สองมือยื่นไปกันร่างใหญ่ไม่ให้เข้าใกล้ ใบหน้าขาวสวยมีแต่รอยยิ้มหยามหยันและเยาะเย้ย แต่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเยาะเย้ยใคร ตัวเอง...หรือว่าผู้ชายที่ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้านี่
“ไม่น่าเชื่อนะคะว่าคนอย่างคุณโมกข์ จะลดตัวลงมายุ่งกับแม่สาวตัวประกอบอย่างฉัน หรือว่าตอนนี้ผู้หญิงในสต็อคที่คุณสะสมไว้ เขารู้เช่นเห็นชาติความร้ายกาจในตัวคุณแล้วคะ พวกเขาถึงได้ปล่อยให้คุณวิ่งพล่านเป็นหมาบ้าตามผู้หญิงที่เขาไม่สนใจน่ะ”
*********************
ต่ออีกนิด ที่
ความคิดเห็น