หนุ่มแว่นหน้าใสเกี่ยวหัวใจยายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : พจนานุกรมฉบับคาราเมล

                                                                 1
                                              ( พจนานุกรมฉบับคาราเมล )

           โรงเรียน :  สถานที่มีดีเพียงอย่างเดียวก็คือใช้เป็นข้ออ้างเวลาออกจากบ้านไปหาเพื่อน
            สยามสแควร์ : สวรรค์
            เด็กเรียนใส่แว่น : พวกน่าเบื่อที่จมปลักอยู่กับตัวหนังสือในโลกวิชาการ  เสพความสุขด้วยการแก้สมการ  และเป็นพวกที่ฉันเกลียดที่สุด
           เรียนพิเศษ : นรก
           ผลการเรียน : สิ่งที่อาจารย์ให้มาเพื่อเป็นหลักฐานให้แม่ตัดสินประหารชีวิตเรา
           สมุดพก : บัตรเชิญสู่นรก
           และสุดท้าย...เพื่อน : สิ่งที่มีชีวิตที่จรรโลงโลกให้น่าอยู่ขึ้นอีกเยอะ ^o^

           ฉันชื่อไอติม  เป็นนักเรียนที่ติดทำเนียบสาวซ่าส์ขาโจ๋ประจำโรงเรียนอินเตอร์ไอซีเอส  โรงเรียนเอกชนค่าเทอมแพงลิบลิ่วซึ่งปะป๊าทุ่มทุน  ( จริงๆไม่ได้ทุ่มเท่าไหร่หรอก )  ส่งฉันเข้ามาเรียนเพราะต้องการที่จะดัดนิสัยที่แก้ไม่หายของฉันซะหน่อย  เพราะไอซีเอสขึ้นชื่อเรื่องนักเรียนที่มีคุณภาพ  แต่ช่วยไม่ได้ที่ฉันดันเกิดมาโดยไม่ได้รับยีนส์ดีๆ  จากปะป๊ากับหม่าม๊าเลยน่ะสิ  ฮึๆๆ
           "ติมจ๋า >_<  เย็นนี้ไปเดิน'หยามกันเถอะนะ"
           เสียงยัยแตมป์  เพื่อนขาช้อปคนสวยของฉันดังละลิ่วมาก่อนตัวพร้อมร่างเล็กๆ  ที่วิ่งตามเสียงมา  แตมป์หรือสแตมป์เป็นสาวน้อยบริสุทธิ์ไร้เดียงสา  ( อย่างน้อยทุกคนก็คิดว่าอย่างนั้น  นั่นแหละหม่าม๊าฉันถึงสอนว่าอย่ามองคนที่ถายนอก )  ผมยาวตรงสีดำตัดหน้าม้าคิขุ  แถมตาโตอย่างก๊ะปลาทอง  หนุ่มๆเลยตามติดยัยนี่เป็นกระพรวนแมว
           อ้อ...  ลืมบอกไป  บังเอิญว่ายัยแตมป์ก็คล้ายๆฉันนั่นแหละ  ดีเหมือนกันเนอะมีเพื่อนแบบเดียวกัน  จะได้ช่วยๆกันเกาะกันตาย
          "ไม่ได้หรอกเย็นนี้ฉันต้องสอบซ่อมอ่ะ T^T "
          " หา!  ติมกลายเป็นเด็กเรียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"  แตมป์ร้องหงุงหงิง
          ฮึ...  ช่วยไม่ได้นี่นา  ถ้าคราวนี้ฉันยังสอบไม่ผ่านอีก  หม่าม้าขู่ว่าจะตัดเงินค่าขนมที่เป็นลมหายใจของฉันทิ้ง T_T
          "โอ๋ๆ  น้องแตมป์ไปกับเราก็ได้นี่นา ^^"
          "หุบปากไปเลยนายต้า"
          นายงี่เง่าต้าหรือกีตาร์  นายปัญญาอ่อนประจำห้องเรียนเรา  ( มิใช่ทางสมองหรอก  แต่สติปัญญาของหมอนี่ต่างหาก )  หม่อนี้หล่อก็จริง  แต่ทำกวนประสาทได้ทุกวินาที  และเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับฉันมาตั้งแต่ตอนปฐมนิเทศขึ้นเกรด10
          "เออ...  งั้นตกลง'จารย์ซ่ายเดินดบแกจะให้เธอไปเรียนเสริมหลังเลิกเรียนจริงง่ะ"
          นายต้าเปลี่ยนเรื่งเพราะโดนน้องแตมป์ผู้น่ารักของมันด่าเข้าให้  และมันก็ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวที่สุดยอดเลวร้ายที่ฉันพยามจะคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันขึ้นมาอีกจนได้ -_-  ^^  ฮึ  ก็แค่คะแนนวิชาเลขของฉันยำแย่  แล้วไงล่ะ  ก็แค่เลขเอง...  ( แก้ฟันพูดด้วยน้ำตา )
         "ก็ใช่อ่ะจิ T_T"
         "แย่ชะมัด  คราวนี้คุณลุงเอาจริงหรือ"
         คุณลุงที่หมอนีพูดถึงก็คือปะป๊าฉันนั่นเอง  ด้วยความที่ปะป๊าเป็นเจ้าของกิจการใหญ่  ย่อมต้องการให้ลูกสาวคนเดียวอย่างฉันไปเชิดหน้าชูตามั่ง  ฮึ!  คงจะผิดหวังน่าดูที่เห็นลูกโง่ๆอย่างฉัน
         "คงงั้นมั้ง"
         "ก็นะ...  ตั้งแต่เปิดเทอมเกรดสอบเอ็ดมา  แกเคยเข้าเรียนเลขกี่ครั้งกันล่ะ"
         นังแม