คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : The New Story
ถ้าหากพูดถึงชาวสวรรค์เผ่าที่หายากที่สุด ก็คงจะต้องนึกถึงเผ่าคันเซย์อย่างแน่นอน... ถามว่าทำไมน่ะหรอ ก็เพราะว่าดาวโนโคมิส ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของพวกเขาเหล่านั้น ได้ถูกทำลายลงโดยฝีมือของคันเซย์คนสุดท้ายที่เหลืออยู่ ทำให้ตอนนี้เรื่องราวของเผ่าคันเซย์กลายเป็นตำนานที่เป็นที่เลื่องลืออย่างมาก ส่วนชาวคันเซย์คนสุดท้ายนั้น ถูกตั้งค่าหัวไว้สูงลิ่ว เนื่องจากว่าจนตอนนนี้แล้ว ก็ยังไม่มีใครหาตัวเขาพบ ถึงพบแล้วก็ไม่สามารถจับได้ทัน เพราะว่าสายเลือดคันเซย์นั้น ใครๆก็รู้ว่าคนเหล่านี้มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับเผ่ายาโตะเลยทีเดียว หากชาวยาโตะมีความแข็งแกร่งเรื่องพลังกาย ชาวคันเซย์ก็มีความสามารถด้านพลังที่เป็นเลิศ พวกเขามีพลังเฉพาะตัวที่แตกต่างกันไป สมมุติว่ารุ่นแรกมีพลังสร้างลม ลูกที่เกิดมาจะมีพลังอย่างอื่นที่แตกต่าง แต่ถ้าหากมีเชื้อสายเป็นพี่น้องกัน พลังก็จะมีความคล้ายกันเล็กน้อย ทั้งหมดที่พูดมานั้นคือข้อมูลของเผ่าคันเซย์—เผ่าพันธ์ุที่ไม่มีอยู่จริงในเนื้อเรื่อง....
{ณ ห้วงอวกาศ}
ยานอวกาศสีดำขนาดใหญ่กำลังเคลื่อนที่ไปอย่างไม่รีบร้อน เมื่อมองเข้าไปด้านใน ก็จะเห็นบุคคลสองคนกำลังยืนกันอยู่ หนึ่งคือชายร่างสูงผู้มีผิวสีขาวซีดราวกับกระดาษ เรือนผมสีดำสนิทที่มีเขาสวยงามน่าเกรงขามประดับอยู่ ตัดกันได้ดีกับดวงตาสีเขียวสดและรูม่านตาแบบขีดตรงเหมือนสัตว์ป่า ชื่อของเขาคือโฮคุ ชายผู้มีเชื้อสายคันเซย์คนสุดท้าย เจ้าของใบหน้าอันเรียบนิ่งดุจพื้นน้ำแข็งและบรรยากาศกดดันที่ปล่อยออกมาจางๆ ทำให้ชายคนนี้ดูน่ากลัวเป็นอย่างมาก "รอบนี้จะลงจอดที่ดาวไหนหรอคะ"
หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆกันคือภรรยาของโฮคุ เธอเป็นเพียงมนุษย์โลกธรรมดาที่มีชื่อว่า ไทโย ด้วยใบหน้าอันสวยงาม ดวงตาสีทองอำพันและเรือนผมสีบลอนด์ทอง แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้ชายผู้เย็นชาอย่างโฮคุตกหลุมรักได้นั้น ไม่ใช่ความงามของเธอแต่อย่างใด สิ่งที่ทำให้มนุษย์สาวธรรมดาๆคนหนึ่งกลายมาเป็นภรรยาของบุคคลในตำนานได้นั้น คือมันสมองอันชาญฉลาดของเธอต่างหาก... ตอนอยู่ที่โลกมนุษย์ ไทโยได้ขึ้นชื่อว่าเป็นอัจฉริยะตั้งแต่เด็กจนโต สิ่งนี้แหล่ะที่ทำให้โฮคุตกหลุมรักจนพรมาอยู่ด้วยกันได้
กลับมาที่เนื้อเรื่องของเรากันต่อ โฮคุนั้นมีตำแหน่งเป็นหัวหน้าของฮารุซาเมะหน่วย0 มีหน้าที่ในการกวาดล้าง กำจัดและลอบสังหารตามงานที่ได้รับมอบหมาย โดยส่วนมากแล้วมักจะเป็นงานใหญ่ เพราะสิ่งที่หน่วย0ทำนั้นคือการกวาดทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากอง.... "ลงจอดที่ดาวราคุโย ดูเหมือนว่ายานของเราใกล้จะหมดพลังงานแล้ว" เขาเอ่ยกับภรรยาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ฝ่ายไทโยทำเพียงพยักหน้ารับและเดินออกมาเท่านั้น "ว่าแต่สองคนนั้นยังไม่กลับมาหรอคะ" เธอถามอีกครั้งโดยไม่หันมามอง "ยังหรอก"
{ดาวราคุโย}
ยานสีดำได้ลงจอดอย่างนิ่มนวล ก่อนที่ประตูยานจะเปิดออก เผยให้เห็นสองสามีภรรยาสุดแข็งแกร่งกำลังเดินลงมา โดยที่ด้านหลังของไทโยมีร่างของเด็กสาวตัวเล็กๆอยู่ด้วย "ยินดีต้อนรับครับท่านโฮคุ คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าท่านจะมาแวะที่ดาวราคุโยแห่งนี้" เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้น เขาคนนั้นคือนักล่าเอเลี่ยนที่มีชื่อเสียง คังโค ผู้ซึ่งอยู่อาศัยอยู่ที่ดาวแห่งนี้ "ขอบคุณที่ออกมาต้อนรับด้วยตัวเองนะคะ ไม่เห็นต้องรับบากเลยนี่นา" ไทโยพูดขึ้นมาอย่างเกรงอกเกรงใจ ผิดกับสามีของเธอที่ทำเพียงก้มหัวทักทายเท่านั้น "ไม่หรอกครับ โคกะเองก็คงอยากจะมาต้อนรับเพื่อนเหมือนกัน แต่ตอนนี้เธอป่วยอยู่น่ะ"
ทั้งสองครอบครัวนี้ต่างก็มีความสัมพันธุ์อันดีกันมาตั้งแต่อดีต ถึงแม้ว่าโฮคุจะมีท่าทีเย็นชา แต่เขาก็พร้อมจะช่วยเหลือเพื่อนอยู่เสมอ "แล้วนั่น.." คังโคหันไปสนใจเด็กสาวตัวเล็กที่ยืนหลบอยู่ด้านหลัง "นี่โฮชิโกะ ลูกสาวคนเล็กน่ะ" คราวนี้เป็นฝ่ายโฮคุเอ่ยบ้าง เขาพูดพร้อมกับดันแผ่นหลังของร่างเล็กให้ออกมายืนข้างหน้า เด็กสาวตัวเล็กผู้มีผิวขาวอมชมพูอ่อนๆเพราะเป็นลูกครึ่ง ผมสีดำสนิทยาวประบ่าดวงตาสีอำพันเรืองรอง เธอมีท่าทีอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนจะเปล่งเสียงออกมา "สวัสดีค่ะ" โฮชิโกะเอ่ยทักทาย "อายุเท่าไหร่แล้วล่ะหนู" อีกฝ่ายถาม ทำให้เด็กน้อยรีบชูนิ้วขึ้นมา7นิ้วทันที "อายุไล่เรี่ยกับคามุอิลูกชายฉันเลยแฮะ เขาน่าจะอยู่ในเมืองนี่แหล่ะ ไปเล่นด้วยกันหน่อยก็ได้นะ" พอจบประโยคนี้ โฮชิโกะก็หันไปทางพ่อกับแม่เป็นการขออนุญาตทันที "กลับมาที่ยานก่อนฟ้ามืดนะลูก"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[Hoshiko Part]
สวัสดีค่ะทุกคน ฉันเองเฌอลี-- ไม่สิ ตอนนี้ฉันคือโฮชิโกะล่ะค่ะ จำได้มั้ยคะที่ตอนที่แล้วฉันหัวใจหยุดเต้นไป คือฉันได้มาเกิดใหม่ในโลกกินทามะและมีหน้าตาแบบที่กรอกในเว็บไซต์เป๊ะๆเลยล่ะ แถมยังต้องกลับไปเป็นเด็กใหม่อีกรอบ ถึงช่วงแรกๆจะไม่ค่อยสบอารมณ์กับการแอ๊บเด็กก็เถอะ แต่ตอนนี้ชินไปซะแล้ว ชีวิตในโลกนี้ก็มีความสุขดี คุณแม่ใจดี พี่ชายอีกสองคนถึงจะขี้แกล้งแต่ก็ไม่ได้แย่ ส่วนคุณพ่อ... "เฮ้อ!" พอพูดถึงผู้ชายคนนั้นแล้วก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาเลยทีเดียว
คือแบบ...ฉันเป็นลูกสาวนะเว้ย เป็นลูกคนเล็กด้วย คุณพ่อไม่คิดจะเอ็นดูหนูหน่อยหรอคะ!? ผู้ชายคนนั้นน่ะ โคตรจะเย็นชาแบบสุดๆเลย กับลูกกับเมียก็ไม่เว้น แถมยังชอบจับฉันมาฝึกแทบตลอดเลยด้วย ไอ้ตารางการฝึกซ้อมอะไรนั่นน่ะไม่ต้องใช้หรอก เพราะพ่อเขานึกอยากจะฝึกตอนไหนก็ฝึก ต่อให้ฉันเหนื่อยจนสลบไปแล้ว เขาก็จะใช้เครื่องช็อตกระตุ้นให้ฉันตื่นมาฝึกต่อ อยากจะร้องไห้มาก แต่พอเห็นสายตาของพ่อปุ๊ป น้ำตานี้แห้งไปหมดเลยค่ะ น่ากลัวมาก ไม่กล้าร้องเลย...;-;
แต่ปัจจุบันนี้ฉันสามารถปรับตัวกับการฝึกแสนโหดได้แล้ว การฝึกของพ่อนี่มันมีประโยชน์กว่าที่คิดไว้เยอะเลย ทักษะการต่อสู้ของฉันอยู่ในระดับดีเยี่ยมเลย(คิดว่านะ) บวกกับพลังที่ฉันมีอยู่ ทำให้ตัวฉันพอมั่นใจว่าฉันจะไม่โดนใครเล่นงานจนน่วมแบบตัวประกอบไร้ค่าแน่นอน เอาล่ะ— กลับมาที่ปัจจุบันกันดีกว่า ตอนนี้ยานของครอบครัวเราได้มาจอดพักที่ดาสราคุโย ซึ่งเป็นบ้านเกิดของตัวละครสำคัญทั้งสองอย่างคามุอิและคางุระ ลึกๆแล้วฉันค่อนข้างถูกใจตัวละครคามุอิอยู่พอสมควร ก็เลยอยากมาเห็นตัวจริงสักหน่อยน่ะนะ ว่าแต่..เขาอยู่ในกันเนี่ย
"อย่ารังแกคามุอินะ!" ฉันหยุุดชะงักลงทันทีเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆดังออกมาจากซอกตึก และพอเดินไปดูก็พบกับคนทีกำลังตามหาอยู่ "คางุระ!" เสียงของคามุอิร้องห้ามน้องสาวที่กางแขนปกป้องตนจากพวกเด็กๆคนอื่น เท่าที่จำได้..ฉากนี้คางุระจะถูกพวกเด็กอันธพาลนั่นต่อยจนกระเด็นสินะ ถึงจะไม่อยากยุ่งกับเนื้อเรื่องหลัก แต่ฉันก็ทนเห็นเด็กผู้หญิงถูกทำร้ายได้หรอกนะ เพราะแบบนั้นฉันถึงได้สร้างแท่งน้ำแข็งแหลมๆออกมาจากฝ่ามือข้างขวา และปามันไปตรงหน้ากลุ่มเด็กอันธพาลก่อนที่จะเข้าถึงตัวคางุระ ทำเอาพวกนั้นร้องออกมาด้วยความตกใจ
"ไม่เอาสิพวกนาย.."
"อย่ารังแกเด็กผู้หญิงสิ"
★★★★★★★★★★★★★★
1คอมเม้น=∞กำลังใจ
ความคิดเห็น