[Fic kungfu panda] ✼ 心事 ✼

ลำดับตอนที่ #3 : II-ชีวิตมันก็ต้องมีเรื่องไม่ดีบ้างล่ะนะ

[เฟินเฟิน Part]

ตอนนี้ฉันกำลังแบกสำภาระเดินตามหลังท่านพ่อ ที่ดูเหมือนจะรีบร้อนเป็นพิเศษ เดินนำไปไกลนู่นนนแล้ว ไม่คิดจะช่วยกันเลยหรอ ฉันเป็นสาวน้อยบอบบางไร้เรี่ยวแรง(?)นะ ให้แบกของหนักๆแบบนี้ได้ไง "ท่านพ่อ! รอด้วยสิคะ" แล้วทำไมมันไกลขนาดนี้เนี่ย แถมทางยังชันอีก โอ๊ย!เหนื่อยอ่ะ

"แฮ่กๆ" น...ในที่สุดก็ถึงจนได้ ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมท่านพ่อถึงต้องให้มาฝึกไกลขนาดนี้ด้วย "พ่อจะให้เจ้าไปพักก่อนนะ แล้วเดี๋ยวเราจะเริ่มฝึกกัน" ท่านพ่อพูดพร้อมกับยื่นขวดน้ำมาให้ "ขอบคุณค่ะ" ฉันรับมาแล้วนั่งลงกับพื้น เอาล่ะ เรามาทบทวนกันหน่อย เนื้อเรื่องในตอนนี้น่าจะอยู่ในภาค1 โปได้คัดเลือกให้เป็นนักรบมังกร แล้วก็มีศัตรูอย่างไต้ลุงที่เป็นลูก(ไม่แท้)ของอาจาร์ยชิฟู ประมาณนี้ล่ะมั้ง ฉันก็จำรายละเอียดไม่ค่อยได้ซะด้วยสิ แต่ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย

"เฟินเฟิน! พร้อมฝึกหรือยัง" เสียงท่านพ่อดังมาจากข้างหลัง "พร้อมแล้วค่ะ" ฉันตอบด้วยความมั่นใจ "ถ้างั้นเริ่มจากวิ่งขึ้นไปบนภูเขาลูกนั้นแล้ววิ่งกลับลงมา" ท่านพ่อบอก ฉันรู้สึกได้ว่าหน้าฉันต้องซีดมากแน่ๆ ขอฝากไว้อย่างนึงนะคะทุกคน ถ้าหากคุณพบศพเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารัก(?)มีหูกับหาง อยู่บนป่ากลางเขาล่ะก็ ขอให้รู้ไว้ว่า คนร้ายคือเสือสีน้ำเงินที่ชื่อช่างหลิวค่ะ....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

[กี่วันผ่านไปแล้วก็ไม่รู้]//ห๊ะ!

ตลอดเวลาที่ฉันฝึกนั้น ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกได้ว่าฝีมือพัฒนาขึ้นเยอะเลยล่ะ ไม่เสียแรงที่โดนท่านพ่อฝึก(ทรมาณ)อย่างหนัก อะไรนะ? ถามว่าหนักขนาดไหนน่ะหรอ สรุปง่ายๆนะ ช่วงเช้าถึงเที่ยงจะเป็นการวิ่งขึ้น-ลงเขา(แถมจับเวลาด้วย ถ้ามาไม่ทันโดนอดข้าว) ดำน้ำ(นี่ก็จับเวลา ถ้าเอาหัวขึ้นก่อนจะโดนกดลงน้ำไปอีก) โดดหน้าผาแล้วปีนขึ้นมา และอื่นๆอีกมากมาย ส่วนช่วงบ่ายถึงเย็น จะเป็นการฝึกต่อสู้กับท่านพ่อแบบตัวต่อตัว ย้ำนะคะว่าตัวต่อตัว แถมท่านพ่อยังเอาจริงเอาจังแบบสุดๆ เรียกได้ว่ากะจะเอาให้ตายกันไปข้างเลยก็ว่าได้ ฝึกโหดเหมือนโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อนยังไงยังงั้น

บางครั้งระหว่างฝึกอยู่ ก็จะมีอาจารย์ชิฟู อาจารย์แรด อาจารย์วัวและอาจารย์จรเข้มาร่วมแจมด้วย เขาไม่ได้มาฝึกให้หรอกนะ แค่แวะมาดูและให้กำลังใจอยู่ห่างๆ แหม...ซาบซึ้งมากเลยค่ะ ในช่วงกลางคืนนั้นจะเป็นเวลาพัก...ซึ่งฉันว่าน้อยมาก...ท่านพ่อก็จะบอกถึงสิ่งที่ต้องปรับปรุงและพัฒนาต่างๆ บางครั้งเราก็คุยเล่นกันตามภาษาพ่อลูก สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้จากท่านพ่อคือ ข้อเสียของฉันคือเรื่องพละกำลัง ความอึด พ่อบอกว่าแรงฉันน้อยมาก ถ้าต้องใช้ร่างกายต่อสู้ล่ะก็ จะทำให้เสียแรงโดยเปล่าประโยชน์ ดังนั้นท่านพ่อจึงให้อาวุธมา เป็นพัดคู่ที่มีมีดติดอยู่ ส่วนอีกเรื่องที่ฉันพึ่งรู้ก็คือ ท่านพ่อเป็นอดีตอาจาร์ยกังฟูที่มีฝีมือดีสุดๆ พอๆกับพวกอาจาร์ยชิฟูเลยล่ะ แต่ท่านวางมือจากการเป็นอาจารย์กังฟูแล้วมาเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวแทน

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันต้องสู้กับท่านพ่อ แต่.. "อ..อะไรนะคะ" ฉันเอ่ยออกมาอย่างตกตะลึงเพราะท่านพ่อบอกว่า "การฝึกสิ้นสุดแล้ว เตรียมตัวกลับได้แล้วล่ะ" ฉันดีใจมากจนแทบจะกรี๊ดออกมาเลยล่ะ รู้สึกเหมือนได้หลุดออกจากบ่วงกรรม(what?) แต่ฉันทำเพียงยิ้มกว้างเท่านั้น และรีบวิ่งไปเก็บของทันที

[ที่บ้าน]

ในที่สุดก็ได้พักอย่างเต็มที่ซะที จะว่าไป ไต้ลุงโดนโปจัดการหรือยังนะ ต้องลองไปแอบฟังลูกค้าคุยกันซะแล้ว(การกระทำดังกล่าวของนางเอกนั้น เรียกง่ายๆว่าการเผือก เด็กดีไม่ควรทำตามนะแจ๊ะ) เอาล่ะ...ต้องทำเป็นเนียนไปเสริ์ฟข้าว "นี่ๆ จำนักรบมังกรที่จัดการไต้ลุงได้มั้ย" กระต่ายสาวตัวหนึ่งพูดขึ้นมากับเพื่อนของเธอ "จำได้สิๆ รู้สึกว่าจะเป็นแพนด้าด้วยนี่นา ไม่อยากจะเชื่อเลยเนอะ" อีกฝ่ายที่เป็นแกะพูดตอบ อา...ถ้าเป็นอย่างนี้ก็แสดงว่าจบภาค1ไปแล้วสินะ

"แล้วเธอรู้หรือเปล่า นักรบมังกรน่ะ อยู่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของอาปิงนะ เพราะเขาเป็นลูกของอาปิงไงล่ะ"แม่สาวกระต่ายนั่นพูดขึ้นมาอีก...โอ๊ะ! ตาขวากระตุกนิดนึงแฮะ "เอ๋.... รู้งี้ฉันไปกินร้านก๋วยเตี๋ยวอาปิงดีกว่า เผื่อจะได้เจอนักรบมังกรด้วย" อ้าวอีแกะ...พูดงี้อยากมีเรื่องช่ะ ตัวตัวได้นะป้า ร้านพ่อฉันมันไม่ดีตรงไหน แกอีกคนไอ้แพนด้า(ตื๊ดด!)เอ้ย! แกแย่งลูกค้าร้านฉัน ฉันจะฟ้องพ่อ! "เฟินเฟิน ปิดร้านได้แล้ว" เอ๊า! พ่อเรียก ฝากไว้ก่อนเถอะป้า ฮึ่ย!

{วันต่อมา//ต้องวิ่งหนี--ไม่ใช่ล่ะ}

วันนี้ฉันตื่นมาแต่เช้า....จริงๆก็ไม่เช้าหรอก สายเลยแหละ โชคดีที่วันนี้ท่านพ่อไม่เปิดร้าน เมื่อลงไปด้านล่างก็เห็นพ่อกำลังอ่านจดหมายพร้อมกับทำหน้าเครียดอยู่....ขนาดทำหน้าตาเคร่งเครียดยังหล่อเลยอ่ะ รู้สึกภูมิใจ "มีอะไรหรือเปล่าคะ ท่านพ่อ" ฉันเดินเข้าไปถาม ท่านพ่อละสายตาจากกระดาษแล้วมองฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด "เฟินเฟิน...ทำใจก่อนนะลูก" อ..อะไรอ่ะ ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ท่าทางแบบนั้นของท่านพ่อ ทำให้ฉันกังวลไปด้วย..

"อาจาร์แรดตายแล้วนะลูก.."