[FIC Reborn] ซื่อบื้อ (Hibari x oc)

ลำดับตอนที่ #2 : ซื่อบื้อ|00

✧ซื่อบื้อ✧

Frist impressions หรือที่เรียกว่า ความประทับใจแรกพบ เป็นสิ่งที่จะช่วยสร้างทัศนคติต่อตัวเรา และผู้ที่ได้พบเราครั้งแรกได้ อาจถึงขั้นเป็นตัวตัดสินว่าชอบหรือไม่ชอบได้เลย....

นี่คือเรื่องราวระหว่างหัวหน้ากรรมการคุมกฎ และเด็กสาวแสนธรรมดาคนหนึ่ง การพบกันครั้งแรกของทั้งคู่นั้น อาจจะเรียกว่าเป็นความประทับใจแรกพบไม่ได้ เพราะต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้สนใจกันและกันสักเท่าไหร่ 

ตอนนั้น...เป็นตอนที่กำลังประชุมเรื่องการใช้ห้องของชมรม โดยที่หัวหน้าชมรมทุกชมรมจะต้องเป็นตัวแทนในการประชุม ฮิบาริ เคียวยะ ผู้ครองตำแหน่งหัวหน้ากรรมการคุมกฏ และอาจพ่วงด้วยตำแหน่งนักเลงประจำเมืองนามิโมริ เขาเป็นคนเดียวที่ไม่มานั่งรวมกับคนอื่นๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า...ไม่ชอบการสุมหัว

ถึงเหตุผลของเขาจะฟังดูไร้สาระแค่ไหน แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัด เพราะหากทำให้เขาไม่พอใจล่ะก็ คงจะโดนขย้ำจนเละแน่ๆ 

ฮิบาริ เคียวยะกวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดตากับเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่คุ้นหน้า เธอเป็นผู้หญิงธรรมดา ที่มีผมยาวสีน้ำตาลเข้มเหมือนดาร์คช็อคโกแลต ดวงตาสีน้ำเงินที่เข้มมากๆจนดูเหมือนเป็นสีดำ เขาจำได้ว่าไม่เคยเห็นเธอคนนี้มาก่อน

"คุณน่ะ" ทันทีที่เขาเปิดปากพูดขึ้นมา คนอื่นก็พากันสะดุ้ง แต่เธอคนนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีตกใจอะไร เพียงเงยหน้าขึ้นมา มองซ้ายมองขวา ก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เพื่อสื่อเป็นคำถามว่า ฉันหรอ? ฮิบาริไม่ได้ตอบอะไร เขาถามต่อทันที "คุณอยู่ชมรมอะไร ทำไมผมไม่เคยเห็นหน้า" ขณะนี้...ทุกคนกำลังเอาใจช่วยเด็กสาวปริศนาที่ตกเป็นเป้าของหัวหน้ากรรมการคุมกฎอยู่ ถึงจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใครก็เถอะ

"ฉันอยู่ชมรมดนตรีพื้นเมืองค่ะ" เธอตอบด้วยใบหน้านิ่งๆ ไม่สิ...เธอไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยต่างหากล่ะ "หัวหน้าชมรมดนตรีพื้นเมือง...ผมจำได้ว่าเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ" ฮิบาริหรี่ตาอย่างจับผิด "ทานากะซังติดธุระ ไม่สามารถมาประชุมได้ค่ะ เลยให้ฉันมาแทน" เมื่อได้ยินดังนั้น เขาจึงพยักหน้าและให้ประชุมต่อ

ระหว่างประชุม ก็มีเหตุการณ์เกิดขึ้นบ้างเล็กน้อย ตั้งแต่ผู้หญิงคนนึงโวยวายเรื่องที่มีคนใช้ห้องรับแขก แต่ก็ต้องยอมเงียบไปแต่โดยดี เมื่อรู้ว่าคนที่ใช้ห้องนั้นคือพวกกรรมการคุมกฏ และไหนจะพวกที่ไม่เกรงกลัวอำนาจของฮิบาริ เคียวยะ พวกนั้นรวมกลุ่มกันเพื่อต่อต้านเขา ฮิบาริที่เกลียดการสุมหัวอยู่แล้ว ก็เกิดความหงุดหงิดไม่น้อย จึงจัดการขย้ำพวกนั้นซะ...

ถามว่าการขย้ำที่ว่านี่เป็นยังไงน่ะหรอ อธิบายง่ายๆก็คือการอัดพวกที่ฮิบาริเปรียบว่าเป็นสัตว์กินพืชให้น่วม โดยใช้อาวุธประจำตัวคือท่อนฟานั่นแหละ ถึงกฏของโรงเรียนจะห้ามพกอาวุธ แต่เขาก็หาได้สนใจไม่ อำนาจและกิติศัพท์ของฮิบารินั้น ไม่มีใครกล้าขัดเลยสักคน

{หลังเลิกเรียน}

ฮิบาริกำลังเดินตรวจโรงเรียนอยู่ เวลาแบบนี้พวกนักเรียนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว จะเหลือก็แค่พวกทำกิจกรรมชมรมบางคนที่อาจจะกลับช้านิดหน่อย แต่ถ้าเขาไปไล่ก็พากันรีบหนีกลับแล้ว ระหว่างที่เดินอยู่นั้น เขาก็ได้ยินเสียง

"กลับบ้านคนเดียวหรอจ๊ะสาวน้อย ให้พวกพี่ไปส่งดีกว่ามั้ย" ฮิบาริเดินไปแอบดูตรงมุมกำแพง เขาเห็นพวกสัตว์กินพืชตัวผู้กำลังสุมหัวกัน แถมยังทำท่าทีคุกคามเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง พอลองมองดีๆแล้วก็นึกขึ้นได้ ว่าเธอคือคนที่มาเข้าประชุมแทนหัวหน้าชมรมดนตรีพื้นเมือง เด็กคนนั้นยังคงสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิม ในมือถือพจนานุกรมเล่มหนาเอาไว้

"ขอโทษนะคะ ฉันต้องรีบกลับแล้ว ช่วยหลบหน่อยค่ะ" เธอตอบ แต่ดูเหมือนว่าพวกนั้นจะไม่ใส่ใจ มือสากหนายกขึ้นมาเกลี่ยแก้มเด็กสาวเบาๆ เธอเริ่มมีสีหน้าขยะแขยงขึ้นมาเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดเป็นปมอย่างไม่ค่อยพอใจ 

ฮิบาริเห็นดังนั้นจึงจะเข้าไปเคลียร์(ซึ่งทุกคนก็น่าจะรู้ว่าหมายถึงแบบไหน) แต่แล้วเขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อ...

ผั้วะ!

พจนานุกรมเล่มหนาถูกยกขึ้นสูง และฟาดเข้าที่หน้าอีกฝ่ายอย่างแรงจนล้มลงไป "เฮ้ย! ยัยบ้านี่ ทำอะไรของแก--อั๊ก!" ยังไม่ทันพูดจบประโยค เจ้าสัตว์กินพืชตัวเดิมก็ถูกฟาดด้วยหนังสืออีกรอบ "หนอย...พวกแก! จัดการมันสิ"

ทันทีที่ได้ยินคำสั่ง พวกลูกกระจ๊อกก็พุ่งเข้าหาเด็กสาวทันที แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฮิบาริให้ความสนใจ เป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นต่างหากล่ะ... เธอหลบพวกผู้ชายตัวใหญ่ได้อย่างคล่องแคล่ว และใช้สันหนังสือฟาดเข้าที่หน้าพวกมัน บางคนโดนเข้าที่จมูก ส่งผลให้เลือดกำเดาไหล

"โห.." ฮิบาริร้องออกมาเบาๆอย่างสนอกสนใจ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้า ทั้งๆที่ดูเหมือนสัตว์กินพืชอ่อนแอ แต่จริงๆแล้วฝีมือไม่ใช่เล่น 

"อ๊ะ!" เขากลับมาสนใจอีกครั้ง เมื่อหนังสือในมือของเด็กสาวถูกแย่งไป "หึๆ แสบนักนะแก...พอไม่มีอาวุธแล้ว แกทำอะไรไม่ได้หรอก" เจ้านักเลงคนนั้นพูดขณะที่ถือหนังสือไว้ในมือ แต่ฝ่ายหญิงไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนก หรือแสดงสีหน้าอะไรออกมา  นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มกวาดมองไปรอบๆเพื่อหาอาวุธ จนกระทั่งเห็นท่อนเหล็กที่พื้น

"ถ้ายอมมากับพวกพี่ดีๆก็จบ-- หืม?" มันส่งเสียงร้อง เมื่อเห็นว่าเด็กสาวตรงหน้าหายไปแล้ว...

ปั้ก!! "อ๊ากกก!!! ข..ขาฉัน" 

ฮิบาริที่แอบมองอยู่เบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ เมื่อเห็นว่าเธอคนนั้นใช้ท่อนเหล็กฟาดเข้าที่ขาของเจ้าสัตว์กินพืชตัวผู้นั่นอย่างแรง อาจไม่ถึงกับกระดูกหัก แต่ก็คงเจ็บไม่น้อย

ที่แท้ก็เป็นสัตว์กินเนื้อนี่เอง...

ดวงตาสีน้ำเงินฉายแววหงุดหงิด ก่อนที่ท่อนเหล็กในมือจะถูกยกขึ้นอีกครั้ง และฟาดเข้าที่ตรงท้ายทอยอีกฝ่าย จนคนคนนั้นสลบไป "นี่! แกกล้าดียังไงห๊ะ" พวกลูกกระจ๊อกที่เห็นว่าหัวหน้าโดนตีจนสลบ ก็พากันวิ่งเข้ามา หวังจะทำร้ายอีกฝ่าย ที่เป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนเดียว

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"เฮ้อ..." เด็กหญิงถอนหายใจด้วยความเหนื่อย เธอโยนท่อนเหล็กในมือไปใกลๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อบนใบหน้า จัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมให้เรียบร้อย จากนั้นก็ก้มมองซาก...ร่างของพวกนักเลงที่นอนสลบกองอยู่กับพื้น

เธอใช้เท้าเขี่ยๆร่างพวกนั้นให้พ้นทาง แล้วก็เดินข้ามไปหยิบพจนานุกรมที่ทำหล่นไว้มาใส่กระเป๋า มองซ้ายขวาเพื่อดูว่ามีใครอยู่แถวนี้มั้ย....เมื่อเห็นว่าไม่มีใคร เธอก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที

ฮิบาริ เคียวยะเดินออกมาจากมุมกำแพง นัยน์ตาสีนิลดำ มองพวกนักเลงอย่างไม่ใส่ใจนัก ที่เขาสนใจก็คือ เด็กหญิงที่จัดการฟาดพวกนี้จนสลบด้วยตัวคนเดียวต่างหากล่ะ....

เหตุการณ์นี้ล่ะมั้ง ที่เป็นFrist impressions ของฮิบาริต่อเด็กสาวปริศนา