{spirited away} ทะลุมิติมาผจญภัย

ลำดับตอนที่ #2 : Part 2

เมื่อซาโยโกะนึกได้ก็รีบหันไป และสิ่งที่เธอคิดไว้ก็เป็นจริง เด็กผู้ชายผมหน้าม้า ใส่เสื้อสีขาวกับกางเกงสีฟ้า ตัวสูงกว่าเธอนิดนึง ตอนนี้หัวของเธอว่างเปล่าไปหมด ใบหน้าร้อนวูบเหมือนอยู่ใกล้ไฟ หัวใจเต้นแรงราวกับไปวิ่งมาราธอนมา 'น..นั่นมันฮากุนี่่นา ดูในเรื่องก็ว่าหล่อแล้ว พอได้เห็นตัวจริง......กรี๊ดดด! ตายตาหลับแล้วค่ะ' ทั้งสองคนจ้องหน้ากันสักพัก ก่อนที่ฝ่ายชายจะเดินมาจับแขนของซาโยโกะไว้ "ห้ามเข้ามาที่นี่นะ กลับไป!" เขาพูดห้วนๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ซาโยโกะโกรธเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ตกใจนิดนึง 

"เดี๋ยวก็จะมืดแล้ว กลับไปซะ เร็วเข้า!" อีกฝ่ายยังคงเอ่ยปากไล่ต่อไป ซาโยโกะได้แต่แกล้งยืนทำหน้ามึนๆเพื่อให้สมบทบาท แล้วเหลือบไปมองด้านหลังของเขา พบว่าไฟสว่างขึ้นมาแล้ว เขาหันกลับไปมองแล้วกลับมาดันตัวเธอ "เปิดไฟกันแล้ว เร็วเข้า ฉันจะถ่วงเวลาไว้ให้ วิ่งไปที่แม่น้ำซะ" ซาโยโกะวิ่งออกมาแต่ก็หันไปมองอีกรอบ เห็นเด็กชายทำท่าเป่าลมและมีกลีบดอกไม้ออกมา'เท่ห์จัง...' เธอยิ้มน้อยๆก่อนจะวิ่งไป

ถึงแม้ว่าคนที่ชื่อฮากุจะบอกให้รีบไปก็ตาม แต่ซาโยโกะก็เดินไปอย่างช้าๆ ชิลๆ ระหว่างทางก็ดูไปรอบๆ ดูเหมือนว่าจะเริ่มมีเงาดำๆเดินอยู่ทั่วไป บางครั้งเมื่อเธอเดินสวนกับเงาเหล่านั้น เธอก็จะยิ้มหรือก้มหัวให้ ถ้าถามว่าทำไมเธอไม่รีบ นั่นก็เพราะ...'ยังไงพ่อกับแม่ก็ต้องเป็นหมูอยู่แล้ว ก็เล่นไปกินอาหารของเขานี่ อีกอย่างนะ ถึงรีบไปมันก็ไม่ทันอยู่ดี' เธอเดินต่อไปเรื่อยๆ จนมาถึงที่ที่พ่อแม่เธออยู่ ซึ่งพวกเขาก็ยังกินอยู่ไม่ยอมหยุด

ซาโยโกะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความตละกะของทั้งคู่ แล้วเดินไปสะกิดเบาๆ "พ่อขา..แม่ขา...กลับบ้านกันเถอะ" ผู้เป็นพ่อหันมาด้วยใบหน้าที่เป็นหมู ซาโยโกะกรอกตามองบนเล็กน้อย แล้วแสร้งทำท่าตกใจ ก่อนจะเดินออกมา

เด็กสาวกระชับดาบในมือ พร้อมที่ชักออกมาตลอดเวลา เธอเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงทางที่ครอบครัวของเธอมา ซาโยโกะจ้องมันอยู่สักพักก่อนจะหย่อนเท้าลงไป ความเย็นกับความชื้นที่โดนผิวของเธอทำให้ต้องดึงเท้ากลับมา "น้ำจริงๆด้วย..." เธอหันไปมองอีกฝั่งเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง นั่นเป็นเสียงของเรือขนาดใหญ่ พอเรือจอด ก็มีตัวประหลาดเดินต่อแถวออกมา ซึ่งเธอไม่ได้สนใจซักเท่าไหร่ 

ซาโยโกะเดินมานั่งตรงพุ่มไม้ แล้วยกมือขึ้นมาดู ร่างกายของเธอเริ่มจะโปร่งแสง เมื่อสะท้อนกับแสงจันทร์ที่ส่องทะลุลงมามันทำให้เธอรู้สึกแสบตานิดหน่อยจนต้องหรี่ตาลง เด็กหญิงเหม่อมองดวงจันทร์อยู่นาน ก่อนจะรู้สึกว่ามีใครมาจับไหล่

เมื่อหันไปเธอก็พบกับเด็กหนุ่มคนเดิม ซาโยโกะสะดุ้งทันที ไม่ใช่เพราะตกใจนะ เขินต่างหากล่ะ เอาหน้ามาใกล้ซะขนาดนี้ "ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันเป็นพวกเดียวกับเธอนะ" เขาพูดพร้อมกับโอบไหล่เธอไว้ 'เออ! รู้แล้วๆ แต่อย่าเอาหน้ามาใกล้ได้มั้ย...ใจเต้นแรงใหญ่แล้ว' ซาโยโกะกรีดร้องอยู่ในใจ แต่ก็ทำเพียงสีหน้าเลิกลั่กไปมาเท่านั้น 

"อ้าปากสิ แล้วกินนี่เข้าไป เร็วเข้า" เขายื่นลูกอะไรสักอย่างที่เป็นสีแดงๆมาให้และพยายามป้อนให้เธอกิน เด็กสาวเม้มปากแน่นและส่ายหน้าน้อยๆ "ถ้าไม่กินของบนโลกนี้ เธอจะหายตัวไปนะ" เด็กชายยังคงพยามให้เธอกิน ซาโยโกะหรี่ตามองเขาแล้วถาม"ไว้ใจได้แน่หรอคะ?" เขาพยักหน้า เธอจึงยอมกินสิ่งทีเขาให้ "ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ลองแตะดูสิ" เขายิ้มแล้วยื่นมือมาให้ 'กรี๊ดดด! อย่ายิ้ม ได้โปรด' โชคดีที่เธอเป็นคนที่เก็บสีหน้าและความรู้สึกได้ดี จึงสามารถไปแตะมือของเขาได้โดยไม่มีอาการสั่นหรือวี๊ดว๊ายสักเท่าไหร่

"อ่ะ..แตะได้แล้ว" เธอบอก แต่แล้วก็ต้องใจเต้นแรงอีกรอบ เพราะว่าเขาจับมือเธอมากุมไว้แล้วยิ้มให้ 'หยุดทำให้ฉันใจเต้นแรงสักทีได้มั้ย!! แล้วก็ตัวฉัน...หยุดเขินสักที!' ตอนนี้เธอเริ่มจะหงุดหงิดตัวเองแล้ว "ไปกันเถอะ"จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นและดึงให้เธอลุกตาม "ป..ไปไหนคะ แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ล่ะ" ซาโยโกะถาม แต่ในใจก็รู้อยู่แล้วแหละ ว่าต้องไปไหน "ตอนนี้ยังพบไม่ได้หรอก แต่ต้องได้พบแน่" เขาพูด

แต่อยู่ดีๆก็หันไปมองบนท้องฟ้า และรีบเอาตัวมาบังซาโยโกะไว้ เรียกได้ว่าแทบจะกอดกันเลยทีเดียว 'มีนกของยูบาบา มาบินอยู่แถวนี้เพื่อหาฉันสินะ' ซาโยโกะก็รู้หน้าที่ตัวเองโดยการขดตัวให้เล็กๆเข้าไว้ "กำลังหาตัวเธอ...ไม่มีเวลาแล้ว วิ่งเร็ว" เขาดึงตัวเธอให้ลุกขึ้นและพาวิ่งไป

'เร็วจังเลย..' ทั้งสองคนวิ่งมาเรื่อยๆจนมาถึงรั้วตรงทางเข้าสะพาน "ช่วงที่ข้ามสะพานอยู่ ห้ามหายใจเด็ดขาดเลยนะ เพราะถ้าหายใจแม้แต่นิดเดียว เวทมนต์ก็จะสลายไปแล้วคนอื่นก็จะเห็นตัวเธอ" เด็กชายเดินนำเข้าไป ส่วนซาโยโกะก็จับมือเขาไว้ "น่ากลัวจัง" ซาโยโกะกระซิบ  "ใจเย็นไว้" ฮากุเดินผ่านตัวประหลาด2ตัวที่เหมือนจะเป็นพนักงานตอนรับ "กลับมาจากธุระแล้ว" เขาบอกทั้งสองคน

เมื่อมาถึงสะพาน....

"สูดลมหายใจเข้าลึกๆ...แล้วกลั้นเอาไว้" ซาโยโกะทำตามที่บอกและเอามือปิดปากปิดจมูกไว้ พวกเขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเด็กสาวเริ่มรู้สึกว่า'อ่ะ..อยู่ดีๆก็รู้สึกคันคอ' เธอเริ่มตัวสั่นเพราะไม่สามารถไอออกมาได้"อุก.." เกือบจะหลุดไอออกมาแต่ก็พยามยามกลั้นไว้อย่างทรมาณ "ทนหน่อยนะ อีกนิดเดียวเท่านั้น" ฮากุที่ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอเริ่มไม่ไหวแล้วบอก และพยามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่...

"ท่านฮากุครับ!" มีกบสีเขียวใส่เสื้อผ้าวิ่งมาทางนี้ แถมฮากุยังหยุดเดินอีก'ฮืออ จะหยุดทำไมเนี่ย ไม่ไหวแล้วนะ' ซาโยโกะเผลอบีบมือฮากุแน่น จนเจ้าตัวก็แอบสะดุ้งเล็กน้อย "ไปไหนมาหรอครับ" กบตัวนั้นกระโดดขึ้นมาตรงหน้า และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เธอเผลอกลืนน้ำลายและสำลักพอดี

"อึก-- แค่ก! แค่ก!" ซาโยโกะไอออกมาทันที "มนุษย์หร--อ๊ะ!" ฮากุใช้พลังบางอย่างทำให้กบลอยแข็งกลางอากาศ และรีบพาเธอวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เข้าไปในช่องประตูเล็กๆทันที

เขาจุงมือซาโยโกะมาหลบตรงพุ่มไม้ในสวน เธอไออีกเล็กน้อย ฮากุจึงเอามือลูบหลังให้ และหันไปชะเง้อมองด้านนอก พบว่าคนอื่นๆกำลังวิ่งวุ่นตามหาพวกเขาทั้งสองคนอยู่ "รู้ตัวจนได้" เขาพึมพัมเบาๆ "แค่กๆ ขอโทษนะคะ..." ซาโยโกะบอกด้วยความรู้สึกผิดมากๆ

"ไม่เป็นไรหรอกซาโยโกะ ทำใจดีๆไว้ ต่อจากนี้ไปต้องฟังให้ดี ถ้าอยู่ที่นี่ต้องถูกเจอตัวแน่ ฉันออกไปดึงความสนใจ ช่วงเวลานั้นซาโยโกะก็รีบหนีไปซะ" ฮากุพูด "แต่ว่า.." ซาโยโกะรู้สึกกังวลนิดหน่อย แต่แล้วฮากุก็กุมมือเธอไว้ "ถ้าอยากมีชีวิตรอดอยู่ที่นี่ ก็ต้องทำตามนี้แหละ เพื่อช่วยเหลือพ่อแม่ของเธอด้วย" ซาโยโกหลุบตาลงแล้วเม้มปาก เธอไม่ค่อยอยากแยกกับเขาสักเท่าไหร่

ฮากุเอามือมาแตะหน้าผากของซาโยโกะไว้ แล้วก็มีภาพเข้ามาในหัวของเธอ "เวลาที่ทุกอย่างสงบลง ให้ออกไปทางประตูหลัง ลงไปทางบันไดจนถึงชั้นล่างสุด ที่นั่นจะมีห้องหม้อต้มน้ำอยู่ ในนั้นจะมีคนที่ชื่อคามาจิอยู่ ไปพบเขาซะ" ซาโยโกะตั้งใจฟังที่เขาพูดเป็นอย่างดี"แล้วก็ไปขอร้องเขาให้ได้ทำงานที่นี่ ถึงจะถูกปฏิเสธก็อย่าพึ่งเลิกล่ะ ที่นี่คนที่ไม่ทำงาน จะถูกยูบาบาเปลี่ยนให้เป็นสัตว์ไป"    "ยูบาบาหรอ?" เธอถาม

"ถ้าได้เจอก็จะรู้เองนั่นแหละ เป็นแม่มดที่ควบคุมโลกนี้ คามาจิจะพยายามทำให้พูดว่าไม่ทำแล้วหรืออยากกลับ แต่อย่าเลิกพูดขอทำงานเด็ดขาด ถึงจะลำบากก็ตาม แต่ก็ขอให้อดทนรอโอกาสเอาไว้ เมื่อทำแบบนั้นแล้ว ยูบาบาจะยุ่งกับเธอไม่ได้" เขาอธิบาย และดูเหมือนว่าคนอื่นๆจะเรียกหาฮากุกันอยู่"ฉันต้องไปแล้ว อย่าลืมล่ะ ฉันเป็นพวกของซาโยโกะนะ" ฮากุลุกขึ้นแต่ยังจับมือเธอไว้ ซาโยโกจึงพยักหน้าอย่างหนักแน่นเพื่อให้เขาวางใจ เขาก็ยิ้มอย่างสบายใจ

"ชื่อของฉันคือ ฮากุ ไปล่ะนะ" ฮากุปล่อยมือเธอแล้วเดินออกไป "นี่! ฉันอยู่นี่" เมื่อฮากุเดินเข้าไป ก็มีคนเปิดประตูให้ "ท่านยูบาบาต้องการพบครับ" ตัวประหลาดที่หน้าตาเหมือนพนักงานต้อนรับตรงสะพานบอก ฮากุถอนหายใจเล็กน้อย "รู้แล้วล่ะน่า อย่างนี้ถึงได้ออกไปไงล่ะ" และประตูก็ปิดลง

ซาโยโกะชะเง้อมองจนเห็นว่าพวกเขาไปกันหมดแล้ว จึงเดินออกจากพุ่มไม้ พลางคิดว่า 'เฮ้ออ ต้องไปด้วยตัวเองแล้วสินะ ทั้งๆที่อยากอยู่กับฮากุุให้นานกว่านี้แท้ๆ...'

_________________________

to be continued

 1คอมเม้นท์=1กำลังใจ