คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Part 1
'ที่นี่ที่ไหนกัน.....' ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบแต่สีขาวเต็มไปหมด จะว่าไป ฉันตายแล้วนี่นา โธ่เอ๊ย...ไม่น่าทำตัวเป็นคนดีเลยอ่ะ วิ่งออกไปกลางถนนเพื่อช่วยลูกแมวเนี่ยนะ เฮ้อออ
"ในที่สุดเราก็ได้เจอกัน" ห๊ะ! ส..เสียงใครกัน "เจ้ามองไม่เห็นเราหรอก เราเป็นผู้ดูแลโลกระหว่างมิติ และเราได้รับฟังคำขอของเจ้าก่อนตายแล้ว" คำของั้นหรอ... "เราจะส่งเจ้าไปในมิติคู่ขนานของโลกนั้น เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง...เจ้าสามารถเปลี่ยนเนื้อเรื่องได้" ฉันคิดอยู่สักพัก ก่อนจะพยักหน้า
"และเราขอมอบอาวุธไว้ให้เจ้าใช้ป้องกันตัวและปกป้องคนอื่นด้วย" มีแสงสว่างขึ้นตรงหน้าฉัน เป็นดาบคาตานะขนาดกระทัดรัดสีขาว
"ขอให้โชคดี..."
.
.
.
.
.
.
.
"ซาโยโกะ! เหม่ออะไรน่ะลูก" เด็กสาวหลุดออกจากภวังค์แล้วมองไปทางต้นเสียง 'นั่นมันพ่อแม่ของจิฮิโระนี่นา แล้วทำไมถึงเรียกเราว่าลูกล่ะ' เธอหันไปมองข้างๆตัวก็พบกับดาบที่เธอได้รับ และกระดาษ1แผ่น
'ที่นี่คือโลกใหม่ของเจ้า เจ้าสามารถเปลี่ยนเนื้อเรื่องได้ หวังว่าเจ้าจะชอบนะ แล้วก็...ชื่อใหม่ของเจ้าคือ ซาโยโกะ โอะงิโนะ ส่วนดาบที่เราให้ไป ถ้าเจ้ามีจิตใจที่จะปกป้องใครสักคนแล้วล่ะก็ มันจะแสดงพลังออกมาเอง เราขออวยพรให้เจ้ามีความสุข'
*ป.ล. กระดาษนี่ เมื่ออ่านจบแล้วจะหายไปทันที
และจริงอย่างที่บอก กระดาษสลายไปทันทีที่เธออ่านจบ 'ซาโยโกะงั้นหรอ...ดูเหมือนว่าในโลกนี้เราจะมาแทนจิฮิโระสินะ' ซาโยโกะคว้าดาบมาถือไว้ข้างตัว ก่อนจะมองไปข้างหน้า "ตอนนี้เราถึงไหนแล้วหรอคะ?" เธอถามผู้เป็นแม่
"ดูเหมือนว่าจะมาผิดทางน่ะจ่ะ โธ่พ่อ...บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ทางนี้" แม่หันมาตอบแล้วกลับไปบ่นคุณพ่อต่อ "เอาน่า..มันน่าจะมีทางที่ทะลุไปถึงที่หมายได้นั่นแหละ" คุณพ่อก็พูดอย่างชิวๆ ซาโยโกะที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อก็หันไปมองข้างทาง
'อยากเจอฮากุเร็วๆจัง' เด็กสาวคิดพลางมองรูปปั้นประหลาดที่อยู่ในป่า "ใกล้ถึงแล้ว" เธอพึมพัมกับตัวเองเบาๆ แล้วนับเลขในใจ '1.. 2.. 3.. 4.. 5.. 6.. 7.. 8.. 9.. 10.. 11.. 12.. 13.. 14.. 15...'
เอี๊ยดดด!! เสียงรถเบรกอย่างกระทันหัน จนซาโยโกะเซไปด้านหน้า '15วินาทีแฮะ' เธอคิด "อ้าว..ตึกอะไรเนี่ย" คุณพ่อลงจากรถไปสำรวจ ซาโยโกะเห็นดังนั้นจึงคว้าดาบแล้วลงตามไป จากนั้นคุณแม่ก็ตามมาทีหลัง "ดูเหมือนจะทะลุไปอีกฝั่งได้นะคะ" คุณแม่บอก "ถ้างั้นก็ลองเข้าไปกันเถอะ" คุณพ่อเดินนำเข้าไปแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะซาโยโกะดึงแขนเสื้อไว้"มันอันตรายนะคะ จะเข้าไปจริงๆหรอ" เธอถาม ทั้งๆที่ในใจอยากเข้าไปเร็วๆ "ถ้ากลัวก็รออยู่ในรถก็ได้นะลูก" แม่บอกแล้วเดินตามพ่อไป ซาโยโกะหันกลับไปมองรูปปั้นสักพักก่อนจะวิ่งตามไป
ตึก.... ตึก.... ตึก.... ทางเดินมืดจนมองแทบไม่เห็น มีเพียงเสียงเท้าที่กำลังเดินและเสียงน้ำหยดเท่านั้น ทั้ง3คนเดินตามทางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงทางออก ภายนอกอุโมงค์เป็นเหมือนหมู่บ้านเล็กๆดูเงียบสงบ.....ใช่สิ มันมีคนอยู่ซะที่ไหน "มีบ้านคนด้วยแฮะ" เด็กหญิงพึมพำ จากนั้นเสียงของพ่อก็ดังขึ้นมา "ไม่ผิดแน่ ลองนึกถึงสวนสนุกดูสิ ช่วงสมัยปี90เนี่ย สร้างกันไว้ทั่วเลยล่ะ พอเกิดเศรฐกิจฟองสบู่แตกทุกอย่างมันก็เจ๊งหมด นี่ต้องเป็นส่วนหนึ่งในนั้นแน่ๆ" พอพูดจบก็เดินนำไป ปล่อยให้ซาโยโกะได้แต่ยืนงงว่าพ่อเธอพูดเรื่องอะไร "จะไปต่อกันหรอคะ กลับกันเถอะค่ะพ่อ ถ้าเกิดว่ามีโจรมาโขมยรถจะทำไง" แต่พวกเขาก็ไม่ได้ฟังเลย 'ฮ้าาา อากาศสดชื่นจังเลย เมื่อไหร่จะได้เจอฮากุนะ' ถึงปากจะบอกว่าอยากกลับบ้าน แต่ในใจของเธอมันบอกว่าอยากอยู่ที่นี่ไปตลอดเลยด้วยซ้ำ
เธอยืนอยู่สักพักก็มีลมพัดมาวูบหนึ่ง ซาโยโกะกอดตัวเองเล็กน้อยแล้ววิ่งตามพ่อกับแม่ไป "แม่คะ รอด้วยสิคะ" "โทษทีนะจ๊ะลูก" แม่บอกแล้วหันไปคุยกับพ่อ "รู้สึกดีจังเลยนะคะ น่าจะเอาแซนวิชส์จากในรถมากินด้วยนะ" พวกเขาเดินข้ามทางที่เป็นหินขรุขระไป "ตรงนี้คงจะสร้างเป็นแม่น้ำสินะ หืม?" คุณพ่อทำท่าดมอะไรซักอย่าง แล้วหันไปถามแม่ "ได้กลิ่นอะไรรึเปล่า" เขาดมอีกครั้งนึง "นั่นไง ได้กลิ่นของอร่อยๆด้วย"
ซาโยโกะซึ่งตามมาทีหลังก็ได้แต่คิดว่า 'ทีเรื่องอาหารนี่เร็วเชียวนะพ่อ ลูกตัวเองเดินตามไม่ทันอยู่นะ ไม่คิดจะเป็นห่วงบ้างเลยรึไง' แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป "ที่นี่อาจจะเปิดให้นักท่องเที่ยวอยู่ก็ได้ ไปกันเถอะ" แล้วพ่อก็เดินไป"ซาโยโกะ เร็วๆเข้าเถอะลูก" ผู้เป็นแม่หันมาเรียก ซึ่งก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมานิดนึง ที่อย่างน้อยแม่ของเธอยังเป็นห่วงอยู่
คุณพ่อเดินนำเข้าไปในซอยต่างแล้วทำท่าดมไปด้วย จนซาโยโกะถึงกับถอนหายใจ "มาทางนี้ เร็ว" เด็กสาววิ่งตามพ่อกับแม่ พลางสำรวจเส้นทางรอบๆ เธออยากจะจดจำบรรยากาศและเส้นทางที่นี่ให้มากที่สุด "ไม่อยากเชื่อเลยนะ ว่าเป็นร้านอาหารทั้งหมดเลยเนี่ย" แม่พูดขึ้นมาขณะที่มองไปรอบๆ "ไม่มีใครเลยนะคะเนี่ย" ซาโยโกะบอก แต่เธอก็รู้สาเหตุที่ไม่มีคนอยู่แล้ว จากนั้นเธอก็หันไปดูพ่อที่เดินนำไปข้างหน้า "ฮะ! ทางนั้น ที่นั่นไงล่ะ" พ่อของเธอทำท่าเหมือนจะเจออะไรบางอย่าง แล้วรีบว่ิ่งไป
"นี่เร็ว มาทางนี้เร็ว" ซาโยโกะกับคุณแม่ตามพ่อที่ดูรีบร้อนไป ก็พบกับร้านอาหารที่มีอาหารที่ทำสุกใหม่ๆอยู่จำนวนมาก 'แต่มันไม่ได้มีไว้สำหรับมนุษย์...' เธอคิดในใจ "มานี่เลย มา" พ่อกวักมือเรียก แล้วแม่ก็เดินตามเข้าไป เหลือแต่ซาโยโกะที่ยืนอยู่ห่างๆ "โอ้! ยอดไปเลยนะคะ" "ขอโทษนะครับ! มีใครอยู่มั้ยครับ" คุณพ่อตะโกนเรียกเจ้าของร้าน ส่วนคุณแม่ก็หันมาชวนเธอ
"ซาโยโกะมาสิลูก น่าอร่อยทั้งนั้นเลย" เด็กหญิงส่ายหน้าเบาๆ "มีใครอยู่มั้ยครับ--" "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวพอเจ้าของร้านมาก็ค่อยจ่ายเงินเอา" แม่หันไปบอกสามีของเธอ ก่อนจะคว้าชิ้นเนื้อมาแทะกิน แล้วหันมาบอกซาโยโกะ "โอ้!อร่อยมากเลย ซาโยโกะ มาสิ อร่อยมากๆเลยนะ"
เธอปฏิเสธอีกครั้ง "ไม่ค่ะ เรากลับกันเถอะ อีกอย่างนะ กินของของเขาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติแบบนี้มันเสียมารยาทมากเลยนะคะ" เธอเตือนด้วยความหวังดี แต่ถามว่าพวกเขาฟังมั้ย..........ไม่ "ไม่เป็นไรหรอก มีพ่ออยู่ด้วยนะ พ่อมีเงิน จะใช้บัตรเครดิทหรือเงินสดก็ได้ทั้งนั้นแหละ" พ่อตักอาหารใส่จานแล้วมานั่งกินข้างๆแม่ ซาโยโกะส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาก่อนจะเดินออกมา พลางคิดว่า 'ทำไมพ่อกับแม่เห็นแก่กินจัง(วะ)คะ'
ซาโยโกะเดินมาเรื่อยๆจนถึงสะพานขนาดใหญ่ เธอก้มลงไปมองด้านล่าง เห็นรถไฟแล่นผ่านไป แต่แล้วเธอก็นึกขึ้นได้ 'เอ๊ะ! จะว่าไป ฉากนี้เราจะได้เจอกับ--' ยังไม่ทันคิดจบ ก็มีเสียงเด็กผู้ชายดังขึ้นมาจากด้านหลัง....
_________________________________
to be continued
1คอมเม้นท์=1กำลังใจ
ความคิดเห็น