คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : รุกหน้าใส : 03
ทุๆ วัน ยามเย็นที่ร้านอไม้มัะมีายหนุ่มัวเล็น่ารัแวะเวียนไปบ่อยๆ บ่อยนแฟนลับ(ห่าๆ) พาันามไปู บ้า็ทำเนียนื้ออไม้ บ้า็แอบามเสา ามท่อ่าๆ ที่สามารถะมอเห็นนายนราภัทรไ้อย่าัเน
เพราะะนั้นวันนี้ที่ร้านอไม้อนายราาเลยูึรื้นเป็นพิเศษ แ่นายนราภัทรลับรู้สึหุหิยัไไม่รู้ และนอาพวนั้นะแอบั้นเป็นแฟนลับห่าๆ อนายนราภัทรแล้ว ยัแอบั้นแอนี้นายราาอี้วย
ึ่สาเหุ็รู้ๆ ันอยู่ ลอเาูิ ายหนุ่มัวเล็หน้าาน่ารั ปานิมูหน่อยอย่านายนราภัทรอบแวะไปหาายหนุ่มร่าายบึบึน สูว่านายนราภัทรเือบเท่าัว ูมเ้มมาแมนอย่านายราาทุวัน
…นานี้ไม่้อให้บอแล้วมั้
ึไม่แปลเลยที่ะมีผู้ายส่วนมาเลียนายราา แ่็ยัมี้อีอยู่หน่อยรที่ว่าผู้หิที่เป็นแฟนลับอนายนราภัทรันแอบปันใไปให้นายราาเพราะวามหล่อเถื่อนโนใสาวนี่เหละ
แ่อบอไว้เลยว่านายนราภัทรไม่อบ ไม่ปลื้ม อารม์เสียมา
“พี่ะ อเบอร์ไ้ไหมะ” ผู้หิสมัยนี้…
“อ่า ไม่ไ้รับ”
นายราาส่ยิ้มอ่อนไปให้นนวลนารีร้อในลำอเินๆ พี่เ้าโรสุภาพ นี่เป็นวามิอเ็สาวส่วนให่
็อย่าที่บอไป ถึนะเ็มร้านนแน่น แ่ไม่ไ้หมายวามว่าิารร้านอนายราาะี อามีบ้าที่ื้ออไม้ิมือลับบ้าน แ่ส่วนให่แฟนลับอนายนราภัทรเป็นผู้าย
ึ่เป็นแอนี้นายราาเือบทั้หม…เพราะะนั้นอย่าหวัว่าพวนั้นะเียเินัวเอไปให้นายราา แน่นอนว่าไม่! แม้แ่บาทเียว็ไม่!
“ะมาทำไมันเยอะแยะวะ”
นายนราภัทรในอนนี้หุหิมา บรรยาาศรอบัวมาุสุๆ แ่ไม่รู้โริหรือยัไเพราะในวามิอพวแฟนลับลับมอว่าเป็นเรื่อน่ารั น่าเอ็นู
และแล้ว ฝูมาร็พาันออาร้าน หลัามอนายนราภัทรนุ่มปอ ุ่มหัวใ เมื่อทาโล่ นายนราภัทร็ย้ายร่าเล็อัวเอมายืนประันหน้าับนายราาที่ำลัะเินไปหยิบอไม้ทันที
“รับ?”
“อโทษ”
…รู้สึว่า่วนี้นายนราภัทระพูำว่าอโทษเยอะะเหลือเิน
“ไม่เป็นไรรับ”
“นายอึอัสินะ”
“็นิหน่อยรับ”
“อโทษ”
นายนราภัทรอสำนึผิโยี แน่นอนว่าท่าทาแบบนั้นมันลสำหรับนายราาอย่ามา เลยหลุำออไปนนายนราภัทรมวิ้วสสัย
“หัวเราะอะไร”
“หัวเราะุนั่นแหละรับ”
“ทำไม”
“ผมไม่ิมาเรื่อแบบนี้หรอรับ”
“อโทษ”
บาทีนายนราภัทร็ิเยอะไป ทำัวเหมือนผู้ให่ ยอมรับผิแบบผู้ายแมนๆ นนายราาอหัวเราะไม่ไ้ เา็อยาบอนายนราภัทรอยู่หรอว่า เาไม่ใ่ผู้หิที่ะิมาเี่ยวับเรื่อแบบนี้
แู่ท่าว่านายนราภัทระไม่ฟั ็้อปล่อยไปามน้ำล่ะนะ
“เลิอโทษเถอะรับ”
ำพูแปลใหม่ที่เพิ่เยไ้ยินาปานายราา เหมือนำลัะ้าวไปอีั้น หรืออาะเป็นเพราะนายนราภัทรเริ่มสนิทับนายราาแล้ว?
“แ่…”
“เฮ้อ ุนี่นะ”
นายราาถึับถอนหายใออมาเป็นรั้แรให้นายนราภัทรไ้ยิน ูเหมือนเป็นเรื่อธรรมาแ่ใระไปรู้ล่ะว่าหัวใวน้อยอนายนราภัทรำลัเ้นอย่าบ้าลั่แ่ไหน
…ทั้ที่หมอ็บอว่าไม่เป็นไรมา ทำไมมันถึเ้นแรนานี้นะ นี่ือวามิอนายนราภัทรอนนี้
“ถ้าุรู้สึผิมานานี้…ทำไมพรุ่นี้อนเย็นไม่พาผมไปเลี้ย้าวล่ะรับ” ำพูิลอนายราาที่พูโยไม่ิอะไรมา ทำให้นายนราภัทราเป็นประาย ยิ้มว้าเหมือนเ็ถูใอเล่นนนายราาเลิิ้วประหลาใ
“เป็นวามิที่ี”
…ไม่ิว่านายนราภัทระเอาริ
“ผมล้อเล่นรับ”
“ไม่เป็นไร”
“เฮ้อ~”
นายราาถอนหายใยาวๆ นนายนราภัทรยิ้มแ้มปริ ็แปลี นถอนหายใ็ยัยิ้มไ้ นายราาไม่ิว่านายนราภัทระื้อนานี้ และ็ไม่ิว่าะเอาริ้วย้ำ ทั้ที่เาแ่พูเล่นเท่านั้นเอ
“สรุปว่า พรุ่นี้อนเย็นนะ เี๋ยวมารับ”
“ไม่เป็นไรรับ ผมไปเอ็ไ้”
“ไม่เอา เี๋ยวมารับ”
…ูท่าว่านายนราภัทระื้อนาหนัเลยล่ะ!
“ว่าแ่ะพาไปที่ไหนรับ”
“ไม่บอ”
“ทำไมรับ”
“ไม่ลุ้น”
“ุนี่…เ็ริๆ นะรับ” นายราาลเสียลอนประโยสุท้าย นนายนราภัทรเลิิ้วถามอย่าแปลใ แ่็ไ้รับำอบแ่เพียรอยยิ้มอบอุ่นพร้อมับวาู่มที่สะนายนราภัทรไว้
…ท่าทาอาารอนายนราภัทระหนัไม่เบา
ความคิดเห็น