ปฏิบัติการรัก ยึดหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : จูบหรือ? คืออะไร?

ตอนที่ 2

“นายคิดจะทำอะไรห๊ะ  จะแกล้งฉันหรือไง?” นี่เป็นประโยคแรกที่ฉันพูดกับเขาหลังออกมาจากห้องปกครอง

“ใช่ฉันอยากแกล้งเธอ  แก้แค้นที่เธอทำให้ฉันขายหน้าเมื่อวานนี้  จะทำไม!”

“นี่เรื่องเมื่อวานก็ส่วนเรื่องเมื่อวานซิ นายไม่เห็นจะต้องแก้แค้นฉันด้วยวิธีนี้เลย หรือนายจะคิดอะไรกับฉัน”  โฮะๆๆ ยังไงคนสวยก็ต้องคิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อนอยู่แล้ว ^ ^

“-_-!  เธอใช้สมองส่วนไหนคิดใครมันจะไปชอบคนอย่างเธอ   เธอน่าจะหาส่วนที่เรียกว่าผู้หญิงในตัวเธอให้เจอก่อนดีกว่านะ แล้วค่อยคิดว่าฉันสนใจเธออยู่!”กรี๊ด........ทำไมนายถึงมองไม่เห็นส่วนที่เป็นผู้หญิงของฉันห๊ะ  ถึงแม้ว่ามันจะมินิไปหน่อยก็เหอะ แต่ฉันก็มีเหมือนผู้หญิงทั่วไปนะ

“ฉันไม่อยากคุยกับนายแล้ว”  เชอะ! ฉันพูดพร้อมเดินหนี  คนอะไรชื่อออกจะสดใสทำตัวอย่างกับเมฆฝนอึมครึมตลอดเวลา

“นี่เดี๋ยว  อย่าเพิ่งไป” เอ๊ะอีตาบ้านี่อะไรนักหนาคนจะรีบขึ้นไปเรียน

“อะไรอีก”

“ฉันยังไม่ได้ชี้แจงโทษให้เธอฟัง”

“แล้วไง   ไม่เห็นอยากรู้”

“เธอต้องรู้และต้องฟัง”

“ถ้าฉันไม่ฟังแล้วนายจะทำไม”

“อ้าว!   อาจารย์ สมสมัย”

“ไหน   สวัสดีค่าอาจารย์”

“ฮ่าๆ”

“นี่นายเกล้งฉันเหรอ!”หนอยตาบ้าแกล้งให้ฉันหันไปไหว้ถังขยะ ไม่เห็นมีอาจารย์เลย

ลำพังแค่ไหว้ถังขยะ  ยังพอให้อภัยแต่ที่ไม่หน้าให้อภัยคือ  มันมีกองอ้วกรูปพีระมิดเนี่ยซิ รับไม่ได้! (จินตนาการล้ำเลิศ)

“เอาล่ะ   ฟังฉันนะ   เธอต้องบำเพ็ญประโยชน์กับฉัน  1 เดือน  ไม่ว่าฉันจะให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำห้ามขัดขืนเด็ดขาด   เวลาที่ฉันนัดมาเจอเธอต้องมาให้ตรงเวลานัด  ฉันหมดเรื่องที่จะพูดแล้วฉันไปล่ะ” นายบ่นอะไรยืดยาว บอกตามตรงฉันไม่ได้สนใจที่นายพูดเลยรู้ตัวไหม

“อ้อ เย็นนี้ 4 โมงเย็นที่โรงยิม2 นะ  ถ้าสายไม่รับประกันความปลอดภัย” ง่ะแล้วมันก็จากไป ปล่อยให้ฉันอึ้งกิมกี่เป็นแม่กิมลั้งเลย    ฉันทบทวนคำพูดของเขาถ้าไปสายไม่รับประกันความปลอดภัย  นายจะเชือดคอฉันเรอะ!

“นี่กลับมาเดี๋ยวนี้นะ  กลับมาพูดกันให้รู้เรื่องก่อนเซ่........”

       แฮกๆๆๆๆ  ฉันวิ่งมาที่โรงยิมด้วยความเร็ว  10 กิโลเมตรต่อ วินาที  (เว่อร์มาก)  เพื่อไปให้ทันที่อีตาซันชายน์นัดไว้  และแล้วฉันก็มาถึง ณ จุดหมายปลายทางจนได้   ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู   yes  มาทันเวลาเป๊ะเลย   ฉันไม่ได้กลัวหมอนั่นหรอกนะ แต่ถ้าเขาเกิดโมโหเชือดคอฉันจะทำยังไงอ่ะ Y_Y

“เธอมาช้าไปหนึ่งนาที” ว่าไงนะฉันมาสายไปหนึ่งนาที   ฉันก้มมองดูนาฬิกาอีกทีเพื่อความมั่นใจ ก็พบว่าตอนนี้ 4 โมง เป๊ะๆเลยนะ

“นายเอาอะไรมาพูดตอนนี้ 4 โมงเป๊ะเลยนะ”ฉันพูดพลางยื่อข้อมือของฉันให้เขาดูนาฬิกา

“แต่ฉันเลยมา 1 นาทีแล้ว ”  ไม่พูดเปล่า หมอนั่น ยกนาฬิกาที่เป็นแหวนของเขาให้ฉันดูด้วย

“แต่นาฬิกาฉัน..”

“ไม่รู้ล่ะ  เธอต้องโดนทำโทษ” ง่ะ โดนตัดบท  ห๊ะๆทำโทษนายจะเชือดฉันจริงเหรอ!

“ไม่ยุติธรรมเลยนี่  นายตั้งใจแกล้งฉันใช่ไหม?” หมอนั่นจงใจแกล้งฉันแน่ ชิ!  แล้วนายเดินเข้ามาหาฉันทำไม  เดินมาทำไม อย่าบอกนะว่า…

“นะ..นายจะทำอะไรอ่ะ” ง่าเขาทำหน้าตายมากมาย เดาใจไม่ถูก อย่าเชือดฉันเลยน้า

“ก็จะลงโทษไง” ไม่พูดเปล่า เขาต้อนฉันจนหลังของฉันติดกับกำแพงโรงยิมและยกแขนกั้นฉันไว้ไม่ให้หนีไปไหน  เอิ่ม ถ้าจะเชือดกันจริงๆไม่น่าเข้ามาใกล้ขนาดนี้นะ  ฉันหวั่นไหวนะ

“ปล่อยฉันนะ!” เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ โอ้ยหน้าจะชนกันอยู่แล้วนายจะเชือดคอฉันแบบไหนเนี่ย  ทำโหดหน้าตายเดาอารมณ์ไม่ถูก

“นี่นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ  แงๆ ขอร้องล่ะอย่าเชือดคอฉันเลยนะงื้อ”

“พรืด! ฮ่าๆๆ นี่เธอคิดว่าฉันจะเชือดคอเธอเหรอ!” อยู่ๆหมอนั่นก็หัวเราะออกมาซะยกใหญ่แล้วก็ผละออกจากฉัน

“ทำไมอ่ะ ก็นายเล่นพูดไว้ว่าไม่รับประกันความปลอดภัย ฉันก็คิดว่านายจะเชือดคอฉันนะสิ”

“หึๆ ยังไม่รู้จักสินะ”

“อะไร?” เขาพูดเหมือนฉันเป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้ประสีประสา

“จูบไง”

“ออ จูบ O.oหมายความว่าไง?” เขาหมายถึงอะไร ยะ..อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้ฉันเกือบโดนเขาจูบ! โถ่ ยัยนาวเอ้ยเกือบเสียจูบแรกไปแล้วรู้ตัวไหม ยัยบ้า

“ช่างมันเถอะ วันนี้ยกโทษให้”

“ห๊ะ! ฉันเสียหายนะจะมาลงโทษด้วยวิธีบ้าบอแบบนี้เนี่ยนะ ฉันเกือบเสียจูบ…..”

“จูบแรก  ก็ยังไม่เสียนิ เริ่มงานได้ล่ะ ถูโรงยิมให้สะอาดนะ” มารู้ทันความคิดฉันแล้วยังมาสั่งงานหน้าตาเฉยเนี่ยนะ  เชอะอีตามนุษย์หน้าเดียว!

“แล้วนายจะทำอะไรอ่ะ”

“จะนอนเฝ้า” หนอย ให้ฉันทำงานแล้วนายก็ไปนอนสบายเนี่ยนะ  ดี!หลับไปเลย สาบานว่านายตื่นมาจะไม่เจอหน้าฉันแน่นอน

“อ้อ! แล้วไม่ต้องคิดหนีหล่ะ” เชอะ!

          สุดท้ายก็ต้องจำใจถูโรงยิมอยู่ดี  บ้าบอ ไม่ใช่ว่าฉันกลัวหมอนั่นหรอกนะ อย่างน้อยฉันก็มีจิตสำนึกพอ เมื่อทำผิดก็ต้องทำดีไถ่โทษ  เป็นเพราะเกรงใจอาจารย์หรอกนะถึงยอมทำ แล้วดูอีตาซันชายน์สิ นอนสบายหลับไปถึงชาติหน้าแล้วมั้ง   ดี!ได้เวลาชิ่งแล้ว    ฉันแอบย่องออกไปทางประตูโรงยิม แต่ทำไมหมอนั่นต้องไปนอนตรงทางออกด้วยนะแล้วฉันจะออกไปยังไงเนี่ย

“ใช่สิ! ถ้าออกทางออกไม่ได้ก็ออกทางเข้าสิ” หึๆ แต่มันก็ทำให้ฉันผิดหวังอีกครั้งเพราะทางเข้ากับทางออกมันเป็นประตูเดียวกัน  ยัยนาวเอ้ย! ทำไมโง่อย่างนี้ค่ะ

          คงต้องใช้วิชาตัวเบาที่ฉันชำนาญ เพราะใช้บ่อยเวลาแอบออกห้องเรียนงีบที่ห้องสมุด  เอาหล่ะ ฉันค่อยๆย่องไปอย่างเบาที่สุด   อ้า… อีกนิดเดียว จะรอดแล้วยัยมะนาวเอ้ย

“จะไปไหนเหรอ?” ง่ะ เสียงใครอ่ะ ในนี้ก็ไม่มีใครนะ มีแค่ฉันกับเขาในเมื่อเขาหลับอยู่แล้วฉันก็ไม่ได้พูดอะไร

“ฉันไม่ได้หลับหรอกน่า” แว้ก! นายซันชายน์ลุกพรวดขึ้นมาจากการนอน แล้วพูดหน้าตาเฉยว่าไม่ได้หลับ  ฉันไม่เชื่อหรอกว่าไม่ได้หลับ นายแอบงีบแน่นอน

“เลิกทำหน้าตามั่นใจในความคิดตัวเองได้แล้ว”  ห๊ะ ฉันเหรอ แล้วนายมารู้ความคิดฉันได้ไง

“ถ้าหลับคงไม่ได้ยินวิธีหนีโง่ๆของใครบางคนหรอก”  หนอย  วิธีโง่ๆ ชิ นายฉลาดงั้นสิ    ฮือๆอับอายทำไมเขาต้องได้ยินด้วยนะ

“เชอะ! งานเสร็จแล้วฉันกลับล่ะ”  ฉันกำลังจะเดินเอาอุปกรณ์ทำความสะอาดไปเก็บแล้ว   กลับบ้าน จู่ๆนายซันชายน์ก็มาคว้าถังอุปกรณ์ไปถือแล้วพูดด้วยหน้าตาเฉยอีกแล้วว่า...

“ฉันหิวข้าว”

“แล้วมาบอกฉันทำไม  หิวก็กลับไปกินดิ”

“เธอกลับยังไง”

“เดิน”

“เข้าใจล่ะ ไปกันเถอะ” ไม่พูดเปล่าเขาเดินเอาอุปกรณ์ไปเก็บ ถือกระเป๋าของฉันแล้วก็มาลากแขนฉันให้เดินตามเขาไป

“นายมาลากฉันทำไมเนี่ย จะพาฉันไปไหน” นายจะพาฉันไปไหน ห๊ะ อย่าบอกนะว่าจะลงโทษฉันอีกอ่ะ OoO

“ฉันหิวข้าว”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน  ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน”

“เข้าไปสิ” หมอนั่นลากฉันมาจนถึงรถของเขา แล้วยังบอกให้ฉันขึ้นรถเขาอีก เรื่องอะไรฉันจะยอม ฉันอยากกลับบ้านจะแย่

“ไม่! ฉันจะกลับบ้าน”

“ก็จะไปส่งนี่ไง” พูดจบเขาก็ยัดฉันเข้าไปในรถของเขา  เอิ่ม ถ้าจะไปส่งก็บอกดีๆดิ มาทำแบบนี้คิดไกลโว้ย  ดีจะได้ไม่ต้องเดิน เมื่อยตัวจะแย่

              เราไม่ได้พูดอะไรอีกหลังจากออกจากโรงเรียนและตอนนี้รถของเขาก็มาหยุดที่หน้าบ้านของฉันเล้ว พอฉันทำท่าจะลงจากรถเขาก็คว้าแขนฉันเอาไว้

“มีอะไร?”

“อ่ะ” เขาพูดพลางยื่นสร้อยข้อมือที่มีนาฬิกาอันเล็กๆห้อยอยู่มาให้ฉัน

“อะไร ให้ฉันทำไม”

“สร้อยข้อมือไง” หมอนนั่นไม่พูดเปล่า เขาใส่สร้อยข้อมอนั่นและถอดนาฬิกาของฉันออก

“นาฬิกาเธอมันช้าไปหนึ่งนาที แต่นาฬิกาของฉันตรงเป๊ะ ดังนั้นใส่ไว้ห้ามถอด!”

“นาฬิกาของฉันช้าฏ็ปรับเวลาก็ได้นิ” ใช่สิ นาฬิกาของฉันฉันปรับเองก็ได้ แต่คำตอบที่ได้มาทำให้ฉันไม่อยากจะพูดกับเขาต่อ

“ฉันรู้ว่าเธอขี้เกียจ ลงไปได้แล้ว” เชอะใครอยากอยู่ด้วยนานๆกันล่ะ ฉันรีบลงจากรถของเขาและไขประตูเข้าบ้าน เป้นเวลาเดียวกับที่เขาขับรถออกไปพอดี ใช่!ตอนนี้ฉันกำลังไขประตูบ้านฉัน แล้วหมอนั่นมาบ้านฉันถูกได้ไง จำได้ว่าเราไม่พูดอะไรกันระหว่างทางเลยนะ แล้วเขารู้ได้ไงว่านี่บ้านฉัน!

                        “ไม่รู้จะทนได้นานเท่าไหร่ อ้างว้างเดียวดายมานานนับปี ต้องทนเหงาอยู่อย่างนี้อีกนานสักเท่าไหร่” ไม่ทันที่ฉันจะคิดหาคำตอบก็มีคนโทรเข้ามาพอดี ฉันมองที่หน้าจอแล้วกดรับพร้อมกับเปิดประตูบ้าน

“ว่าไงแก”

“แกอยู่ไหนอะนาว”

“อยู่บ้าน ทำไมเหรอ?”

“โถ่ ยัยเพื่อนบ้าฉันก็เป็นห่วงแกน่ะสิออกไปไหนก็ไม่บอก”เอ่อใช่ฉันไม่ได้บอกปริ้นเซสเรื่องที่ฉันต้องบำเพ็ญประโยชน์กับอีตาชาเย็นเป็นการไถ่โทษเรื่องที่โรงอาหาร

“ฉันโดนอาจารย์ลงโทษให้บำเพ็ญประโยชน์อะ ขอโทษที่ทำให้แกเป็นห่วงนะ”

“อืมไม่เป็นไร  แล้วต้องทำกี่วันอะ”

“หนึ่งเดือน”

“หา! หนึ่งเดือน” เอิ่ม จะเสียงดังทำไมค่ะ

“เอ่อแก ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัวมากเลย”

“อ่าๆ ถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกฉันนะ”

“อื้มพรุ่งนี้เจอกัน”

              หลังจากจบการสนทนาของฉันและยัยปริ้นเซส ฉันก็ไปอาบน้ำกินข้าว เฮ้อ…การกินข้าวคนเดียวนี่ก็เหงาดีเนาะ เมื่อไหร่พ่อกับแม่จะกลับมานะ พอกินข้าวเสร็จไม่มีอะไรทำก็เลยนั่งมองสร้อยข้อมือของอีตาซันชายน์  จะว่าไปมันก็น่ารักดีนะ ในฐานะที่แกน่ารักฉันจะยอมใส่แกไว้ก็ได้ ^ ^

เย้ๆ ในที่สุดก็ได้ลงตอนที่สอง ฝากติดตาม ซันชายน์กับมะนาวด้วยนะค่าา ^^  ขอบคุณค่า