ปฏิบัติการรัก ยึดหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

ตอนที่ 1

“นาววันนี้แกแสบมากเลยนะรู้ป่ะ”

“อะไร ฉันก็แค่ไม่ชอบให้ใครมาพูดในสิ่งที่ฉันไม่ได้เป็นก็แค่นั้น” ฮ่าๆๆพอนึกแล้วก็ขำ  สมน้ำหน้ายัยเจนที่มาว่าฉันเป็นคู่รักทอมดี้กับปริ้นเซสเพื่อนสุดแสนรักของฉัน ดูมันคิดคิดได้ไง  ฉันนะยังชอบผู้ชายอยู่นะในเมื่อยัยเจนมีความคิดสกปรกคนอย่างฉันก็ต้องจัดให้แบบเบาๆ ก็แค่เอากระเป๋าหลุยของยัยนั่นที่ซื้อตลาดนัดแถวบ้านมาทำพิธีกรรมลงยันต์กันรอยด้วยแป้งผสมน้ำและแถมด้วยโปรเสริมจัดน้ำหนึ่งถังให้คลายร้อนในยามบ่ายฮิฮิ นึกหน้ายัยเจนตอนนั้นแล้วขำ หน้านี่เหวอไปเลย  แล้วฉันเป็นใครน่ะเหรอฉันชื่อ มะนาว  อยู่ม.5   สายวิทย์(โฮะๆพอดีว่าฉลาด)  ตอนนี้กำลังเดินกลับบ้านกับเพื่อนฉันเองยัยปริ้นเซส เป็นการช่วยลดโลกร้อน

“นั่นมัน”

“มีอะไรเหรอนาว”

“หมานั่นน่ารักจังเลยปริ้น”

“จริงด้วยน่ารักมากแต่ฉันว่ามันคงกำลังจะวิ่งข้ามมาหาเรานะ”

“เฮ้ย! อย่าข้ามมานะ”พูดไม่ทันขาดคำหมานั่นก็วิ่งข้ามถนนมา  ฉันกลัวมันถูกรถชนเลยวิ่งออกไปคว้าตัวมันเอาไว้

เอี๊ยด!................

“กรี๊ด”

“นี่เธอบ้าหรือเปล่า    อยากตายหรือไงฮะ!”ฉันกลัวมันถูกรถชนเลยวิ่งออกไปคว้าตัวมันเอาไว้

“หนอย มาว่าฉันบ้า นายนั่นแหละบ้าหรือเปล่าเห็นไหมว่าหมามันข้ามถนนมานะ  จะรีบไปไหนมิทราบ”พอพูดจบฉันมองเข้าไปในรถของหมอนั่น อ๋อ

“สงสัยคงจะอดทนไม่ไหวใช่ไหมล่ะถึงได้รีบกันนะ”

“พูดเรื่องอะไรของเธอ  ฉันเสียหายนะ”

“เรื่องของนายฉันไม่สนใจหรอก   ป่ะปริ้นกลับบ้านกันดีกว่า”

“นี่เธอกลับมาพูดกันให้รู้เรื่องเลยนะ”

“เฮอะ!ฉันไม่อยากจะพูดกับคนนิสัยแย่ อย่างนายหรอก     ฉันว่านายรีบไปดีกว่า ดูท่าว่าแฟนนายจะเริ่มหมดอารมณ์แล้ว”

“นี่เธอ!”หมอนั่นพูดได้ไม่เท่าไหร่ก็มีเสียงแตรรถบีบไล่  หมอนั่นก็เลยทำฮึดฮัดแล้วขับรถออกไป เฮอะ! สมน้ำหน้า

“ไปเหอะปริ้น”

“เดี๋ยว ! ” ไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวเท้าเดินปริ้นเซสก็เรียกฉันเอาไว้ก่อน มีอะไรค่ะเพื่อนสุดที่รักของฉัน  แล้วดูทำหน้าเข้า

“แกจะเอาน้องหมานี่กลับไปด้วยเหรอ -_-”

“อืม จริงสิน้องหมาถ้าฉันเอาแกไปด้วยมีหวังฉันโดนพ่อทุบแน่เลย”แล้วฉันจะทำยังไงกับแกดีละเนี่ย   เฮ้อ!เจอแต่เรื่องปวดหัว ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร ยัยปริ้นเซสก็สะกิดฉันอีก  จะสะกิดอะไรนักหนาค่ะเพื่อนรักของฉัน

“ว่าไงแก”

“ฉันว่าแกไม่ต้องเอาน้องหมากลับไปด้วยแล้วล่ะนาว”

“- -?”ไม่ทันที่ปริ้นเซสจะตอบฉันก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆวิ่งมาขอน้องหมากับฉัน ฉันก็เลยให้น้องเขาไปน่ารักจริงๆ

“เป็นอะไรน่ะนาว ยิ้มอยู่ได้”

“มีความสุขวันนี้ได้ทำความดี ^_^”

“นาวแค่ทำความดีนิดหน่อยเอง วันนี้ทั้งวันนาวก็ทำไม่ดีตั้งเยอะ”

“พูดแบบนี้แกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหม?”

“T_T ” ดูๆทำหน้า

“เอ่อ นาวฉันว่าผู้ชายคนเมื่อกี้หน้าคุ้นๆนะเหมือนเคยเห็นที่ไหน”

“อ้าว ก็อีตาซันชายน์หนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของโรงเรียนไง ส่วนผู้หญิงที่อยู่ในรถนั่นคงจะเป็นยัยโจลี่”

“ถึงว่าหน้าคุ้นๆ” เอิ่ม มนุษย์เพื่อนของฉัน - -"

        และแล้วฉันก็มาถึงบ้านโดยปลอดภัยไร้ราคี   ฮิฮิ ก็เมื่อสองวันก่อนมีไอ้พวกบ้ากามมันจะทำมิดีมิร้ายกับฉันโชคดีที่ฉันเรียนมวยไทยมาบ้างฉันเลยหนีเอาตัวรอดมาได้ กระซิกๆ T_T  ว่าแต่ไม่มีคนอยู่บ้านหรือไงนะ ทำไมบ้านเงียบจัง 

“แม่ค่ะ  พ่อค่ะ  สงสัยไม่มีใครอยู่  โอย ร้อนๆๆๆทำไมมันร้อนอย่างนี้นะ”ไปกินน้ำดีกว่าเอ๊ะ! ใครแปะอะไรไว้ที่ตู้เย็น

นาว  เเม่กับพ่อต้องไปทำงานต่างจังหวัดด่วน  เลยไม่ได้บอกลูกไว้ลูกคงต้องอยู่บ้านคนเดียวสักประมาณ เดือนนึงนะลูก  พ่อกับแม่เอาเงินทิ้งไว้ให้ บนห้องลูกนะ จ่ายค่าน้ำค่าไฟด้วย ถ้าเหลือลูกก็เก็บไว้ล่ะกัน  อ้อเข้าบ้านออกบ้านล็อกประตูด้วยนะจ๊ะ   อีกอย่างเวลาเดินกลับบ้านระวังด้วยนะลูก แม่เป็นห่วง

รักลูกจ๊ะ

แม่เราจะไปสวีทกับพ่อก็ว่ามาเถอะ   เชอะ!ทำมาเป็นอ้างเรื่องงานนึกว่าเราไม่รู้หรือไง ชิชิ       

“โอ๊ยหิวๆๆๆๆๆๆๆมีอะไรในตู้เย็นบ้างเนี้ย!...” โอ้   พระเจ้านี่แม่จะให้เรากินไปถึงปีหน้าเลยหรือไงค่ะเนี้ย    แหะฉันอยากจะบอกคุณผู้อ่านจริงๆเลยก็แม่ของฉันเนี้ยสิเอา ผัก  ขนม  นม  เนย ไว้เต็มตู้เย็น  ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ฉันไปเดือนหนึ่งหรือปีหนึ่งกันแน่

                ว้าว!เช้านี้ช่างเป็นเช้าที่สดใสกะไรเสียนี่    ฉันเดินเข้ารั้วประตูโรงเรียนสุดเริ่ดและไฮโซ    มีแต่พวกลูกๆของคูณนายไฮโซและที่เป็นสเปเชียลของที่นี้คือโลโซอย่างฉันที่เข้ามาอยู่ได้แบบโชคช่วย พระเจ้าเข้าข้าง ที่ทำให้ฉันเข้ามาเดินเฉิดฉายอยู่ในโรงเรียนนี้ได้จะว่าไปอาจจะเป็นเพราะฉันฉลาดที่สอบเข้าที่นี้ได้     อืม  น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า ฮ่าๆๆ

อ้อ ใช่โรงเรียนของฉันชื่อโรงเรียน เซนต์โจลี่   งง   งง    ทุกคนคงจะงงใช่ไหมค่ะว่าทำไมชื่อโรงเรียนของฉันมันดูแปลกๆ  ตอนแรกฉันก็งงเหมือนกันพอได้อ่านประวัติของโรงเรียน เลยรู้ว่า ผ.อ เอาชื่อลูกสาวมาตั้งชื่อโรงเรียน   ตอนนั้นลูกพี่แกเกิดพอดีพูดถึงยัยโจลี่แล้วรู้สึกขนลุกยังไงชอบกล   จะไม่ให้ขนลุกยังไงพี่แกนี่เริ่ดแบบไม่แคร์สื่อแบบว่ามั่นใจสุดๆ   พี่แกใส่ทุกอย่างบนตัว แต่ก็ดูสวยแต่พี่แกแรงเกิน  ฉันยังไม่กล้าแบบพี่แกเลย(แน่นอนสิยะเธอมันก็แค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์   ฮิฮิโจลี่เองค่ะ)

“เอ๊ะทุกคนดูอะไรกันนะ”ทำไมคนมันเยอะแบบนี้นะแล้วฉันจะเข้าไปดูยังไงล่ะเนี้ย

“พวกเธอทำอะไรกันน่ะ  ทำไมไม่ไปเตรียมตัวเรียนอยากเข้าห้องปกครองกันหรือยังไง!” ฮ่าๆๆพอฉันแกล้งทำเป็นพูดเลียนแบบเสียงอาจารย์ สมสมัยเสร็จ  จากคนเป็นฝูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันบัดนี้เหลือเพียง บอร์ด สายลม  อากาศ และฉันเองฮ่าๆๆดีนะที่ฉันเลียนแบบเสียงอาจารย์ไว้หลายคนแหมดีจริงๆไม้นี้ใช้ทีไรได้ผลทุกที  ไหนดูสิทุกคนดูอะไรกัน  โอ้นี่มันอะไรกันเนี้ย

ประกาศสำหรับ   JL Club

ตอนนี้ฉันมีความรู้สึกไม่ชอบหน้าคนบางคน    เมื่อก่อนก็เฉยๆแต่จากเหตุการณ์เมื่อวานตอนเย็นมันทำให้ฉันหงุดหงิดมากฉันจึงอยากจะประชุมชาว JL Club ที่ชมรมของเราเวลา  10.30-11.00 น.  หวังว่าทุกคนคงเข้าใจ

                                                                                                                                                                  โจลี่

“หนอย  บังอาจนักนะคิดว่าตัวเองเป็นลูกเจ้าของโรงเรียนแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นสิ   เฮอะ”ตอนนี้ฉันเดินมาหาปริ้นที่รอตรงทางเดินเพื่อไปห้องเรียนด้วยกันฉันก็เลยบ่นเรื่องยัยโจลี่

“ใจเย็นน่าฉันว่า โจลี่คงไม่ทำอะไรนาวหรอก”

“ขอให้มันจริงเถอะ”คอยดูนะถ้าทำอะไรฉันล่ะก็แม่จะเล่นให้หนักเลยคอยดู   อุ๊ย  มีความรู้สึก  โอ ไม่นะความรู้สึกนี่มัน

“ปริ้น  คือฉันมีความรู้สึกเหมือนจะโดนข้าสึกบุกอ่ะขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“อืม  รีบไปรีบมาล่ะ จะเข้าเรียนแล้ว”

“จ้า”  พอพูดจบฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที    อ่ะ นั่นมันแฟนคลับของยัยโจลี่นี่ทำไมมองเราแปลกๆ  แต่ช่างมันเฮอะไม่ไหวแล้ว  โอย  การได้ปลดปล่อยมันทำให้รู้สึกดีแบบนี้นี่เอง ฮู้ เมื่อคืนไม่น่ากินแกงหอยเข้าไปเลยแม่นะแม่ก็รู้อยู่ว่าเรากินแกงหอยแล้วจะเป็นแบบนี้ยังจะเอาไว้ให้เราอีก(ก็ไม่มีใครบังคับให้กินนี่)รีบไปดีกว่าเดี๋ยวปริ้นจะรอนาน  และทันทีที่ฉันเปิดประตูห้องน้ำ   ก็มีน้ำและขันตกลงมาใส่หัว  แง  ใครแกล้งฟ่ะเนี้ย  เอ๊ะ  ใครน่ะเห็นหลังไวๆ   อ๋อแฟนคลับยัยโจลี่  หนอยแกล้งฉันเหรอเดี๋ยวแม่จะเล่นให้อายเลย คอยดู เฮอะ

“นาว ตกส้วมมาเหรอ ดูดิเปียกหมดเลย”เพื่อนฉันเปรียบเปรยให้มันดีๆหน่อยได้ไหมเนี่ย(-_-)^

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันร้อน ^^"

“แต่ฉันว่าต้องมีอะไรแน่ๆ”เธอไม่ต้องรู้หรอกว่าปริ้นเซสว่าใครทำฉันแบบนี้เพราะถ้าเธอรู้   เธอก็จะห้ามฉันไม่ให้ไปทำอะไรมันน่ะสิ!ฉันยอมไม่ได้หรอกนะ  แค้นนี้ต้องชำระ!!!!!

“หิวข้าวจังเลยนาว    อาจารย์ก็ปล่อยช้าดูดิคนเต็มโรงอาหารเลย”อืมใช่คนเต็มโรงอาหารแต่ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นยัยชะนีมีนอนั่นเลยนะ   หายไปไหนกันเนี้ยว่าแต่ฉันก็ยังคิดไม่ออกเลยนะว่าจะแก้แค้นยังไงดีอ่ะ

“นาวเป็นไร  เรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ”

“เปล่า  ไม่มีอะไร”

ตอนนี้ฉันกับปริ้นเซสก็นั่งกินข้าวจนจะหมดจานอยู่แล้ว    ทำไมฉันยังมองหายัยพวกชะนีมีนอพวกนั้นไม่เจอสักทีนะ  อารมณ์เสีย ! ดูดิคนในโรงอาหารก็เริ่มไปกันหมดแล้ว   แล้วฉันจะทำให้พวกแกอับอายได้ยังไง    รีบๆโผล่มาสิฟ่ะอืมว่าแต่ฉันจะแกล้งยังไงดี

“นี่นาว เมื่อคืนดูหนังเรื่องหนึ่ง นางร้ายแกล้งนางเอกเอาไว้เยอะนางเอกเลยเอาคืน เดินชนเก้าอี้ตอนนางร้ายจะนั่งพอดี   นางร้ายงี้ตกเก้าอี้หน้าหงายไปเลยอ่ะฮ่าๆๆ สะใจมากๆ”

“อืม....”หา! ว่าไงน่ะ   โอ้พระเจ้านานทีจะได้เห็นมุมมืดของเพื่อนฉันไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนฉันก็สะใจเป็นด้วย    แต่เมื่อกี้ว่าไงนะ นางเอกเอาคืนนางร้ายเหรอ  ได้การล่ะขอบใจมากนะจ๊ะเพื่อน

        ทันทีที่ฉันคิดแผนออกฉันก็หันไปเห็นยัยพวกชะนีมีนอพอดีเลย   ดีล่ะวันนี้ฉันจะเป็นนางเอกในคราบนางร้ายสักวันล่ะกัน

“นาวจะไปไหนน่ะ”

“จะเอาจานไปเก็บนะ”

“แต่ยังกินไม่หมดเลยนี่”

“ไม่เป็นไรฉันอิ่มแล้ว”ปริ้นเซสมองฉันแล้วก็ลุกตามโดยดี ฮ่าๆๆ เสร็จฉันแน่ยัยพวกชะนีมีนอฉันเดินไปที่โต๊ะพวกนั้นแล้วทำเป็นเดินชนโต๊ะแรงๆให้แก้วน้ำของยัยพวกนั้นหก

“กรี๊ด! แกเดินภาษาอะไรห่ะ  ไม่ดูตาม้าตาเรือ”ฮิฮิเข้าแผน

“โทษที  พอดีแถวนี้ไม่มีตาม้าตาเรือให้ดู เห็นมีแต่นอนะ”

“กรี๊ดแกว่าฉันเหรอ   แก!!”

กรี๊ด….

ฮ่าๆๆ  สมน้ำหน้าหงายท้องไปเลย  ดันรีบปรี่เข้ามาตบฉัน   เลยลื่นล้ม ฮ่าๆๆคิดจะตบฉันเหรอยังเร็วไปอีกร้อยปีย่ะ  รู้ไว้ด้วยคนสวยพระเจ้าคุ้มครองอยู่แล้วฮ่าๆๆ(หลงตังเองอีกแล้ว)

“นี่ทำไมเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยล่ะ   อ้อลืมไปสงสัยนอจะบังตา  แล้วดูสินั่นทำไมยังใส่อะไรแบบเด็ก 3 ขวบอยู่เลยล่ะ  ดูดิลายโนบิตะโดนแม่ดุซะด้วย  ฮ่าๆๆ”

       พอฉันหัวเราะทุกคนในโรงอาหารต่างก็หัวเราะตามอย่างสุดเสียงเลยทีเดียว 555+

“ฝากไว้ก่อนเถอะแก!” แล้วยัยนั่นก็วิ่งหนีไป   คงอายน่าดูแต่ก็ช่วยไม่ได้แกล้งฉันก่อนทำไมล่ะฮ่าๆๆสะจายย   ไม่รู้จักมะนาวคนนี้ซะแล้ว!

“รีบมาเอาคืนล่ะกันของที่ฝากไว้นะเก็บไว้นานฉันกลัวว่ามันจะเน่า”

“นาวเรารีบไปกันเถอะ” เออใช่ฉันลืมไปเลยว่ายัยปริ้นเซสก็อยู่ด้วย  ก็คุณเธอเล่นไม่พูดไม่จาไม่ห้ามอะไรเลยนี่

“โอเค  ไปกัน”ขืนอยู่ต่อมีหวังกรรมการนักเรียนมาเห็นฉันก็ซวยน่ะซิ  ยิ่งมีคดีความเยอะอยู่ด้วย

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” ไม่ทันที่ฉันกับปริ้นเซสจะได้ก้าวเท้าเดินก็มีเสียงใครคนหนึ่งซึ่งฉันคุ้นมากๆลอยเข้ามากระทบหูฉัน   และแล้วฝูงชนก็ถูกแวกออกเป็นทางเดิน   โอ้  ฉันรู้แล้วล่ะว่าใคร  อีตาซันชายน์น่ะเอง

“ฝีมือเธอเหรอ”หมอนั่นเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าฉันแล้วก็มองที่พื้นก่อนจะพูดกับฉัน

“ถ้าใช่ แล้วจะทำไม”

“ฉันแค่อยากให้เธอช่วยไปห้องปกครองกับฉันหน่อย”หมอนี่เป็นอะไรมากรึเปล่าทำเป็นอยู่หน้าเดียวคือเย็นชา ไร้ความรู้สึกไม่เห็นจะเข้ากับชื่อเลย  ชื่อออกจะสดใสจะตาย

“ทำไมฉันต้องไป”

“เธอจะไปดีๆไหม”

“ฉันไม่ไปไงล่ะ   แว้ก!”ปล่อยฉันนะ  ปล่อยช้านนนน นายมาอุ้มฉันทำไมเนี้ย

“ปล่อยฉันนะปล่อยช้านนนนนน!”

“อยู่เฉยๆ  แล้วหุบปากซะ” ชิ  ใครจะไปเชื่อ     เชื่อก็บ้าแล้วฉันก็เลยทุบๆๆอีตาบ้านั่นจะได้ปล่อยฉันซะที

“ไม่หยุด   จะทำไม”

“จะทำไมน่ะเหรอ   หรือเธอจะให้ฉันปิดปากเธอ”

“มือนายไม่ว่างแล้วจะปิดปากฉันยังไงล่ะ ฮ่าฮ่า”

“มือฉันไม่ว่างแต่ปากฉันว่างจูบปิดปากเธอได้นะ” ว่าไงนะ   ไอ้บ้า  นะ...นายเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำไม  

 “เอาหน้านายออกไปน้า   เอาออกปายยยยยยยยยย T_T ”

“งั้นก็อยู่เฉยๆ    ทำไมถึงตัวหนัก  นักนะกินช้างเข้าไปหรือไง -_-* ”

“ใครจะไปเหมือนยัยโจลี่แฟนนายล่ะ” ชิ เราหยุดการสนทนาเพียงแค่นั้นเพราะตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องปกครองแล้ว

“ฉันไม่ใช่แฟนของโจลี่”อยู่ๆเขาพูดขึ้นมา    ชิ ใครอยากรู้มิทราบ   โอ๊ย!  แงเขาปล่อยฉันลงจากอ้อมแขนของเขา  แล้วทำไมฉันต้องร้องนะเหรอก็หมอนั่นมันปล่อยฉันจริงๆเจ้าคร้า  ปล่อยดังพลั่กเลย    สุภาพบุรุษมากกกกกกกกกก

“นี่นายปล่อยฉันให้มันดีๆหน่อยสิ   ฉันเป็นสุภาพสตรีนะ” อะไร  อะร้ายยยย มองหน้าฉันทามม้ายยยย

“อย่างเธอเรียกสุภาพสตรีเหรอ -_-*”ฉันไม่ใช่สุถาพสตรีตรงไหนย่ะ (ทุกตรงนั้นแหละ)

“เลิกมองฉัน  แล้วก็เข้าไปได้แล้ว”  หาฉันมองหมอนั่นเหรอ  ไม่มั้งฉันจะมองหมอนั่นทำไมแต่นายนี่ตาสวยนะเนี่ยเป็นสีน้ำตาลดำซะด้วย  อิจฉาๆๆๆๆทำไมนะเหรอฉันใฝ่ฝันที่จะมีตาสีนี้เพราะมันดูลึกลับหน้าค้นหาและดึงดูด   แต่พ่อกับแม่ผสมสีให้ตาของฉันเป็นสีดำสนิทที่มันแสนจะธรรมดาสามัญชนมากเลยนะสิ   รึจะไปซื้อคอนเทคเลนซ์มาใส่ก็กลัวตาบอดเลยต้องปลง   อืมว่าแต่นอกจากตาแล้ว  นายนี่ก็มีดีหลายอย่างเหมือนกันนะเนี่ย   อืม  จมูก    ใบหน้า   ริมฝีปาก    คิ้ว    ทรงผม    โอ๊ะ!ขนาดหูนายยังสวยเลย    หล่อโคตะระเลยนะเนี่ย   แต่ไม่ไหวจะเคลียร์เรื่องความสูง    ก็หมอนี่สูงเว่อร์จริงขนาดฉันยังสูงแค่หน้าอกเขาเลยสูงเป็นบ้า(เขาสูงเว่อร์   หรือเธอเตี้ยกันแน่ -_-)

“ยังจะมองอีกนานไหม-_-”

“คะ....ใครมองนายกัน”เชอะ!  แล้วจะมาอมยิ้มทำไม   ตลกอะไร  ชิเรื่องของนายก็แล้วกัน   ฉันเปิดประตูห้องปกครองตามเขาเข้าไป

“อ้าว!  ณัฐดล  พาใครมานะ” แว้กกกกอาจารย์สมสมัย  เอาไงดี  แง หลบหลังหมอนี่ดีกว่า

“เธอก่อเรื่องในโรงอาหารครับ”

“จริงเหรอไหนครูดูหน้าหน่อยสิ” ไม่นะอย่าเข้ามานะค่ะอาจารย์  แง  ถ้าอาจารย์เห็นฉันอีกล่ะก็ฉันโดนหนักแน่เลย    ยิ่งมีคดีติดตัวอยู่ด้วย

“ไหน......  เธออีกแล้วเหรอ”

“แหะๆๆ   สวัสดีตอนกลางวันค่ะ..”

“ไม่ต้องมามีมารยาทตอนนี้    พัดชา เธอเนี้ยมันอะไรหนักหนา   เก็บข้าวเก็บของแล้วย้ายมาอยู่เลยไหมห้องปกครองเนี้ย”อืม....
หนูก็คิดๆอยู่เหมือนกันนะค่ะ   แต่คิดไปคิดมาคงไม่สะดวก(ยังไม่สำนึก -_- )

“เดือนนี้เธอก่อเรื่องทุกอาทิตย์เลยนะพัดชา”แหะๆๆหนูรู้ค่ะ

“ครูไม่รู้จะลงโทษเธอยังไงแล้ว”

“เอาอย่างนี้ไหมครับ   ให้เธอมารายงานตัวกับผมทุกวัน  แล้วต้องทำตามคำสั่งของผมด้วยเป็นการดัดนิสัย  โอเคไหมครับ”

“อืมก็ดีเหมือนกัน” แว้กอาจารย์ทำไมทำกับหนูแบบนี้ล่ะค่ะ   ไม่เอา   หนูไม่ยอม

“ไม่เอานะค่ะอาจารย์”

“ไม่ต้องพูดมาก  ตกลงตามนี้แล้วกัน ”

“ง่ะ...T_T”

“ณัฐดลครูให้อภิสิทธิ์เธอเรื่องนี้เลยแล้วกัน”

“ครับ”

“ออกไปได้แล้วฉันจะทำงานต่อ”ง่ะ  ทำไมอาจารย์ไม่ฟังหนูเลยล่ะค่ะ    ใจร้าย ~

ตอนแรกยาวมากกกก

ให้กำลังใจกันด้วยน้า

ขอบคุณค่า